Την άνοιξη του 1992 είχα μόλις πιάσει δουλειά σε μια εταιρία φύλαξης, συντήρησης κι επισκευών σκαφών. Μετά από 4 χρόνια στο μαγαζί του πατέρα μου, ήταν μια καλή εποχή, έκανα κάτι καινούριο, ήμουν κάθε μέρα πάνω σε σκάφη, τα οποία λάτρευα, έξω στον ήλιο (αλλά και τη βροχή) κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπώ...
Μια μέρα με ειδοποίησε το αφεντικό πως είχε μόλις φτάσει ένα σκάφος στο λιμάνι με ζημιές και ήθελε να πάω να το δω για να του φτιάξουμε μια προσφορά. Το σκάφος ήταν ένα ιστιοφόρο, Jeanneau Sun Fizz 40 αν θυμάμαι καλά.
Σε πρώτη όψη όπως το είδα δεν διέκρινα άμεσα τις ζημιές. Μετά πρόσεξα πως στο πλαι είχε τρύπες. Στη σειρά.
Το σκάφος είχε μόλις έρθει από το Dubrovnik, όπου ο skipper του, με κίνδυνο της ζωής του είχε καταφέρει να το πάρει και να φύγει, σώζοντας το από βέβαιη καταστροφή, στo ρημαγμένo ήδη τότε από τον πόλεμο Dubrovnik.
Μέχρι που κάθε τόσο ερχόταν διάφοροι ιδιοκτήτες και μας ρώταγαν..."μηπως είδατε ένα beneteau 51?" η κάτι αντίστοιχο.
Το γιώτιγκ, ιδιωτικό και επαγγελματικό, ήταν αρκετά αναπτυγμένο στη Γιουγκοσλαβία. Υπήρχε ακόμη κι ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε σκι και σκάφη! (Elan, υπάρχει ακόμα) Και αν και πολλοί από μας μπορεί να νομίζαμε πως ήταν άλλη μια χώρα του "Ανατολικού μπλόκ" η κατάσταση εκεί ήταν "σχετικά" καλή. Υπήρχε επαφή με τη "Δύση", δεν ήταν όλα δα και τόσο ολοκληρωτικά φιμωμένα... Ο Τίτο ήταν αρκετά "ολοκληρωτικός" αλλά επέλεξε να μην συμπλεύσει ούτε με τις ΗΠΑ, ούτε με τη Σοβιετική Ένωση, κατά τη διάρκεια οτυ Ψυχρού Πολέμου...
Το Dubrovnik ήταν μια πόλη σαν τη δική μας. Unesco World Heritage Heritage Site κλπ... Και ένας πολύ δημοφιλής προορισμός για κρουαζιερόπλοια, λόγω της μεγάλης αρχιτεκτονικής ομορφιάς της...
Μια πόλη ζωντανή, με τα καφέ της, τον τουρισμό της. Σας θυμίζει κάτι?
To Dubrovnik βομβαρδίστηκε, και δέχτηκε σημαντικές καταστροφές. Ακόμη χειρότερα βέβαια συνέβησαν σε άλλες πόλεις όπως το Vukovar, όπου τα θύματα ήταν πολλά.
Δείτε κι εδώ, ένα ενδιαφέρον blog με φωτό από τις Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις στο Σαραγεβο (Ολυμπιακή πόλη το 1984...)
Και η Γιουγκοσλαβία? Μια ολόκληρη χώρα επίσης ζωντανή, με τον αθλητισμό της (θυμηθείτε το Eurobasket 1987) με την παγκόσμιας εμβέλειας τεχνη της (Κουστουρίτσα), μουσείο σύγρονης τέχνης με έργα μέχρι και Andy Warhol και David Hockney...και άλλα πολλά.
Και ξαφνικά το 1990, σε μια χώρα μέχρι πρότινος ειρηνική, όπου εθνότητες με διαφορετικά εθνικά και θρησκευτικά υπόβαθρα, συμβίωναν ειρηνικά για δεκαετίες, ξέσπασε ένας πικρός πόλεμος. Προηγήθηκε μια απότομη άνοδος του εθνικισμού. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάτι?
Δεν θέλω ούτε να σκεφτόμαι, πως σε ένα αύριο, όχι και τόσο μακρινό, υπάρχει ΄εστω η πιθανότητα να κατρακυλήσουμε σε μια τέτοια κατάσταση...Το σκεφτόμουν σήμερα, οδηγώντας μέσα στην πόλη. Κόσμος πάει κι έρχεται, ψώνια, καθημερινότητα, άνθρωποι, στις δουλειές τους, για καφέ, μόνοι η αγκαζέ με το αμόρε... μπορεί να είναι αυτό το σκηνικό πάνω στο οποίο σ΄τηνεται ένας πιθανός εμφύλιος?
Δεν μπορώ να το πιστέψω, αλλά σίγουρα πιστεύω ότι αυτό δεν φτάνει για να μην γίνει.
Είμαι βαθιά αντιφασίστας, το δηλώνω. Για μένα δεν είναι θέμα επιλογής. Είναι θέμα λογικής. Και όχι κάποιας ψυχρής λογικής, αλλά μιας "ζεστής" λογικής της καρδιάς. Βλέπω τον εαυτό μου σαν Άνθρωπο, κομμάτι της φύσης, κάτοικο του πλανήτη.
Από το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια τα πρώτα δύο τα έχω χεσμένα. Δεν δέχομαι να υποταχτώ σε ιδεολογίες και φανατισμούς. Αγαπώ τον συνάνθρωπο μου και πιστεύω πως όλοι μπορούμε να επιβιώσουμε αν συνεργαστούμε. Και χωρίς να "πηδήξουμε" τον πλανήτη στη διαδικασία...
Την άνοδο του εθνικισμού στην Ελλάδα την βρίσκω ανησυχητική. Κατά τη γνώμη μου για να γίνει κανείς εθνικιστής, πρέπει να είναι η ψυχασθενής η κουτός. Άνθρωπος με ψυχή και νιονιό, και φασίστας δεν συμβαδίζει...
Πολλοί άνθρωποι γύρω μου, μου λένε, μην ανησυχείς, δεν πρόκειται να ανέβουν άλλο, οι καλοί άνθρωποι είναι περισσότεροι, γρήγορα θα πάνε από κει που ήρθαν...
Αλλά συνεχίζω να ανησυχώ. και δεν είναι πως έχουν κάποιον ηγέτη φοβερό, δεν έχουν κάποιο Χίτλερ που αν και ψυχοπαθής επίσης, ήταν και χαρισματικός...
Ανησυχώ για αυτούς που προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους θα διαλέξουν να συμπορευτούν με κάτι καταφανώς αισχρό, κακό και μοχθηρό. Για αυτούς που στο όνομα της επιβίωσης θα πουλήσουν στη στιγμή όσα ιδανικά μπορεί να είχαν... Για να γίνουν υποστηρικτές ενός τσούρμου μαφιόζων και τραμπούκων που δεν ξέρουν τίποτα παραπάνω από το να επιβάλλουν το δίκαιο το ισχυρότερου...
Και θα υπάρξουν και τέτοιοι...
Το νου σας...
 |
| Η κιθάρα του Woody Guthrie |
Πέτρο πολύ σε έχω συμπαθήσει! Έτσι σκέφτομαι κι εγώ. Κι έχουμε κοινές ανησυχίες. Δυστυχώς πολλές φορές νιώθω ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Και δεν υπάρχει καμία προετοιμασία για κάτι τέτοιο. Θα ήταν απλά τραγικό...
ΑπάντησηΔιαγραφή