ανησυχίες...

Τις τελευταίες μέρες κινδυνεύω να χαρακτηριστώ απαισιόδοξος, γκαντέμης, βαρεμένος και ίσως και λίγο psycho... Ο λόγος είναι ότι δεν μπορώ να σταματήσω να ασχολούμαι με τα της κρίσης που διανύουμε. Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν όντως απλώς τα έχω παίξει και δεν τρέχει τίποτα, αλλά δεν το πιστεύω.

Θυμάμαι μια φορά στο παρελθόν να έχω τέτοιο άσχημο προαίσθημα. Ήταν όταν είχαν ρίξει τους διδύμους πύργους. Βλέποντας τα γεγονότα στην τηλεόραση μετά το αρχικό disbelief, με είχε πιάσει μια φρίκη, ένας φόβος. Ήθελα να αρχίσουμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας και να πάμε σε κάποιο ερημονήσι η βουνό να κρυφτούμε. Πίστευα πραγματικά πως θα ήταν η αρχή του τέλους. Τελικά διαψεύστηκα (?)...

Και ερχόμαστε στην παρούσα κατάσταση, την φοβερή οικονομική κρίση... Η οποία αν το ψάξετε λιγάκι έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό, έτσι? Κάπου το 2006, αν όχι πιο παλιά και βέβαια ανάλογα πως το βλέπει ο καθένας.

Δεν είμαι ούτε οικονομολόγος, ούτε "ειδικός", ούτε "ειδήμων". Ούτε καν μια πλήρως τεκμηριωμένη άποψη δεν έχω να προσφέρω... Μόνο ένα κακό προαίσθημα το οποίο στηρίζω σε κάποια καταφανή στοιχεία.

Βλέπω την κοινωνία μας, και ειδικότερα το οικονομικό σύστημα στο οποίο στηρίζεται αυτή, να καταρρέει. Εδώ και χρόνια, ολοένα και μεγαλύτερο μέρος του επιχειρηματικού κόσμου της Δύσης, στηρίζεται στην επιθυμία όλων για υλικά αγαθά, για το περισσότερο, γρηγορότερο, πλουσιότερο ,ακριβότερο ΠΡΑΓΜΑ που θα μας βοηθήσει να ξεχωρίσουμε μέσα από τις μάζες... Η να μας κάνει να νιώθουμε πως ανήκουμε κάπου, σε κάποια "ομάδα" ανθρώπων που έχει κάτι παραπάνω από τις άλλες. Έτσι νομίζουμε τουλάχιστον... Καταναλώνω, άρα υπάρχω. Ολότελα τεχνητές (και ανυπόστατες) ανάγκες μας έχουν φορεθεί, μέσω των media, μέσω της πίεσης της ομήγυρης, μέσω και του σχολείου η και των γονιών μας ακόμα. Ανάγκες όπως το Audi TT, το nokia Communicator, το sony Vaio, το Wii, το Playstation 3, το rolex, το BMW 1200GS, το Beneteau 50, το armani, το nike. Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη...

Γιατί βλέπω κατάρρευση? Αυτή τη στιγμή που μιλάμε πιστεύω πως οι "ανάγκες" που προανέφερa καταρρίπτονται η μία μετά την άλλη. Με δύο τρόπους. Πρώτον ο φόβος και μόνο της επερχόμενης κρίσης, δημιουργεί ανασφάλεια και το αγοραστικό κοινό τείνει να σκέφτεται δυό φορές πριν αγοράσει.Τι λέω δηλαδή, απλώς δεν αγοράζει! Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το ξεκίνημα ενός φαύλου κύκλου όμως. Η δουλειά μειώνεται, οι τζίροι πέφτουν, τα έξοδα πρέπει να μειωθούν, αρχίσουν οι απολύσεις, η ανεργία αυξάνεται. Ξαφνικά πολλοί άνθρωποι όχι μόνο φοβούνται να αγοράσουν, αλλά απλά δεν έχουν πια την δυνατότητα. Πράγμα που οδηγεί σε περαιτέρω μείωση της κατανάλωσης και ούτω καθ'εξής...

Που θα φτάσει? Μήπως στην φημολογουμένη απο-ανάπτυξη? Στην επανάσταση? Ολοένα και περισσότεροι άνεργοι, ολοένα και περισσότερες επιχειρήσεις βαράνε "κανόνι". Η Δύση πιθανώς βουλιάζει. Υπάρχουν καταστήματα, αποθήκες, κοντέινερ γεμάτα καταναλωτικά αγαθά, τα οποία κανείς ουσιαστικά δεν χρειάζεται και μάλλον κανείς δεν πρόκειται να αγοράσει. Και όμως από την διακίνηση αυτών περιμένει να ζήσει πολύς κόσμος.

Είμαι κι εγώ μέρος αυτής της αλυσίδας. Η δουλειά μου περιστρέφεται σχεδόν κατ'αποκλειστικότητα γύρω από την επιδίωξη της πολυτέλειας. Έχω δει ανθρώπους να χαλάνε λεφτά σε πράγματα τόσο άχρηστα, τόσο ανούσια, που καταντά ανήθικο. Τα περασμένα χρόνια με έχει ενοχλήσει αρκετές φορές το ότι λαμβάνω μέρος σε αυτό. Αλλά συνεχίζω γιατί δεν έχω κάτι άλλο να κάνω. Και θα ήταν ψέμα να πω ότι είναι μόνο έτσι. Μου αρέσει η δουελιά μου σε μεγάλο βαθμό. Παρόλα αυτά, τώρα που φοβάμαι για το μέλλον, νιώθω σε ένα βαθμό άχρηστος.

Τι έχω να προσφέρω στο σύνολο? Στον μέσο άνθρωπο, στον γείτονα μου? Στον συνάνθρωπο μου? Όλη μου η γνώση , όλη μου η εξειδίκευση έχει να κάνει με τα ...λούσα! Με τα σκάφη. Σε ένα πιθανό αυριανό κόσμο, πολύ διαφορετικό από τον σημερινό, θα πρέπει να αναθεωρήσω πολλά...

Και αυτό ισχύει για τους περισσότερους από μας.

Μια και το ιντερνετ έχει γίνει τόσο μέρος της ζωής μας (απόδειξη αυτό το blog και εκατομμύρια άλλα...) έψαξα κι εγώ να βρω πληροφορίες σχετικά με την παγκόσμια κρίση. Βρήκα βέβαια πολλά αλλά δεν έλαβα και καμιά επιφοίτηση του Αγίου (Web) Πνεύματος...

Βασικά ο καθένας κολλημένος με τα δικά του, άλλοι συνιστούν την αγορά χρυσού, άλλλοι την αγορά γης κάπου απόμερα για καλλιέργεια και επιβίωση, άλλοι την αγορά όπλων και πυρομαχικών και φαγητού σε κονσέρβες...

Μια καλή συμβουλή που βρήκα (για την περίπτωση βέβαια που όλα θα πάρουν σχήμα αχλαδιού- άλλη μια καταπληκτική αγγλική έκφραση ) είναι να έχουμε ένα καλό δίκτυο φίλων με τους οποίους μπορούμε να αλληλουποστηριχτούμε και αλληλοβοηθηθούμε. Έχει μια λογική. Σε μια πιθανή αυριανή κοινωνία χωρίς τόσο εκτεταμένο τεχνολογικό υποβάθρο και ίσως χωρίς κυβέρνηση (τολμώ να πω!) θα υπάρξει σίγουρα μια επιστροφή στις μικρές, δεμένες κοινωνικές ομάδες.




Ως επιχειρηματίας εύχομαι η κρίση να καταλαγιάσει. Εύχομαι οι άνθρωποι να μπορέσουν να ξεχάσουν τις ανησυχίες τους και να συνεχίσουν να σπαταλάνε τα χρήματα τους σε βλακείες. Για να μπορέσω να συνεχίσω να κάνω κι εγώ το ίδιο. Να συνεχίσουμε όλοι μαζί να μολύνουμε το περιβάλλον με όλα αυτά τα πλαστικά, χημικά ηλεκτρονικά και ρυπογόνα που έχουμε επινοήσει ώστε να εξαγοράσουμε το κενό μας (που λέει και η Άλκηστη)

Σαν άνθρωπος όμως ελπίζω να συνεχιστεί η κρίση, και να φτάσει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Να τα αναθεωρήσουμε όλα. Να ξημερώσει μια μέρα ένας διαφορετικός καλύτερος, ΠΙΟ ΑΠΛΟΣ κόσμος να τον χαρούν τα παδιά μας και τα εγγόνια μας. Ίσως τότε αισθανθούμε το κενό μας να γεμίζει με την αίσθηση ότι κάτι καταφέραμε τελικά.


Και κάτι ακόμα. Από τότε που ξεκίνησε η κρίση, άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο, όλοι ανησυχούμε για το τι θα μας φέρει το αύριο. Για άλλους σημαίνει ότι δεν θα μπορέσουν να πάρουν την Cayenne και για άλλους ότι θα πουλήσουν και το Lada. Για το 95% του πλυθησμού της γης όμως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Αυτοί δεν έχουν τίποτα, δεν ξέρουν καν αν θα έχουν νερό να πιούν αύριο. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι.

Απλά μια σκέψη...