Ξέχασα μια μικρή ιστορία, μέρος του προηγούμενου επεισόδιου...
Είμαι καθoδόν για Ιωάννινα και πεινάω. Γουργουρίζει το στομάχι μιλάμε... Έχουν προηγηθεί και κάτι απίστευτοι Θεσσαλονικιοι γύροι το προηγούμενο βράδυ, που ως γνωστόν εντείνουν την πείνα της επομένης...
Ψάχνω απεγνωσμένα για εστιατόριο, ταβέρνα... Κάπου μετά από την Κοζάνη και πριν τα Γρεβενά, βλέπω το επιθυμητόν. Παρκάρω στο μεγάλο και άδειο πάρκιν και μπαίνω μέσα. Οικογενειακή ταβέρνα, φέρνει σε αίθουσα, με πληθώρα στρωμένων τραπεζιών και χωριστό παταράκι με τζάκι αναμμένο. Κάνει κρύο έξω οπότε πάω κατευθείαν στο τζάκι δίπλα και κάθομαι. Μια σαλάτα, μπιφτέκια και πατάτες. Μπύρα. Το φαί έρχεται γρήγορα. Προπορεύεται η υπέροχη μυρωδιά του. Την ίδια στιγμή 2 λεωφορεία παρκάρουν και αδειάζουν κόσμο. Εισρέουν όλοι στο μαγαζί, μαυροφορεμένοι και κατηφείς. Η χήρα και τα παιδιά κάθονται σε κεντρικό τραπέζι και γύρω οι λοιποί συγγενείς και φίλοι. Μαζί και ο παπάς. Καμιά εκατοστή άτομα όλοι μαζί. Πρέπει να ήταν σημαίνων πρόσωπο ο εκλειπών.
Τρώω παρατηρώντας φάτσες. Τους σερβίρουν τους σχετικούς καφεδες και κόλυβα. Θέλω να πάω τουαλέτα. Περιμένω την κατάλληλη στιγμή η οποία είναι ολοφάνερο ότι έχει περάσει και δεν πρόκειται να επιστρέψει...
Κάποια στιγμή δεν αντέχω άλλο και σηκώνομαι. Το θρόισμα του cordura παντελονιού μου φαίνεται γελοία δυνατό μέσα στην σιωπηλή αίθουσα. Και η τουαλέτα καταφύγιο... Βγαίνοντας νομίζω πως όλοι με κοιτούν...
Πληρώνω και φεύγω. άλλη μια σουρρεαλιστική στιγμή προστέθηκε στον κατάλογο...
Μωρό μου καληνύχτα, σαν κι εσένα καμιά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου