Getting away with it...

Are you aching for the blade?
That's ok we're in the show.
Are you aching for the grave?
That's ok we're in the showww!!

getting away with it all messed up,gettin away with it all messed up, that's the living...

σκέφτομαι συχνά όλη αυτήν την ιστορία με το blogging. Όλες αυτές οι [γραπτές] φωνές εκεί έξω. Αποτυπώνουν τους καημούς τους, τις πιο κρυφές τους σκέψεις, τις απόψεις τους, τις δημιουργίες τους. Μερικοί θα βρουν αναγνώστες άλλοι πάλι όχι. Είναι σαν να στέκεσαι σε μια ομίχλη μέσα και να φωνάζεις τις σκέψεις σου. Ελπίζοντας να σε ακούσει κάποιος. Τι μας ωθεί σε αυτό? Είναι μια απλή ανάγκη επικονωνίας η μιας κάποιας αναγνώρισης? Στον κόσμο που φτιάξαμε τον κλειστό, που δεν έχει πια παρέες και φιλίεςόπως παλιά, βρήκαμε έναν ακόμη τρόπο να επικοινωνήσουμε με άλλες ψυχές, ελπίζοντας πάντα στην εύρεση αδελφών. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι τρόποι όπως τα forum, τα chat, τα site γνωριμιών.

Αν τολμούσα να τα συγκρίνω με τους παλαιότερους τρόπους γνωριμίας και επικοινωνίας θα έλεγα πως είναι κάπως έτσι:

Τα chat είναι κάτι σαν τα παλιά bar η disco. Πολύ φασαρία, πολλή άσκοπη κουβέντα, επιφανειακά πράγματα.

Τα forum σαν λέσχες, συνήθως αυτό που φέρνει τον κόσμο εκεί είναι κάποιο κοινό ενδιαφέρον, ας πούμε ο μοντελισμός η τα γραμματόσημα. Βέβαια στην μοντέρνα του μορφή, το forum έχει εξελιχτεί. Υπάρχουν forum επί παντός επιστητού!

Το blog έχει ιδιαιτερότητες. Θα μπορούσα να το παρομοιάσω με book club η κινηματογραφική λέσχη αλλά θα έχω πέσει στην παγίδα ότι όλα τα blog είναι όπως αυτά που διαβάζω, κουλτουριάρικα...

Είναι και κάπως σαν τις παρέες τις πιο περιθωριακές που κάναμε κάποιοι κάποτε. Πίναμε και κάνα περίεργο, λυνόταν η γλώσσα, οι κουβέντες ξεφεύγαν...

δεν ξέρω...

Αυτές τις μέρες έχω ανακαλύψει 2 blog που με ενθουσίασαν. Ένας είναι ο trelos (trelos.wordpress.com) και το άλλο είναι η το http://miaedwkaimiaekei.blogspot.com/

Και τα δύο απίθανα. Ο trelos είναι πολύ ικανός συγγραφέας, η πλοκή σε πιάνει σαν bulldog και δεν δε αφήνει να φυγεις με τίποτα!

Τον τρελό ας πούμε με τι να τον παρομοιασω? Το πρώτο "κομμάτι" που διάβασα με έκανε να νιώσω σαν να ήμουν σε ένα κάμπο, μες στη νύχτα, σκοτάδι μαύρο, με ένα φακό μικρό και να βρήκα μια σελίδα... τη διάβασα και άρχισα να ψάχνω και τις υπόλοιπες. Μία - μια τις έβρισκα με τον μικρό μου φακό, διψασμένος για την λύτρωση του τέλους. Αλλα έχει twist η πλοκή. Η ιστορία είναι ημιτελής.Aλλά με τον μικρό μου φακό βρήκα και τον συγγραφέα. Kαι μου υποσχέθηκε λύτρωση!

Σας καληνυχτώ.

Keep on blogging and have a bloggin'Xmas!!