Lost in Translation

Θυμάμαι αυτήν την καταπληκτική ταινία και το πόσο με ενθουσίασε. Μια χαμηλών τόνων παραγωγή με τον "κωμικό" Bill Murray και την έξοχη, πρωτοεμφανιζόμενη τότε Scarlett Johansson! Ο Bill δεν μας είχε συνηθίσει σε τόσο ευαίσθητους ρόλους και όσο για την Scarlett τι να πει κανείς... Δεν τη χόρταινα την ταινία, δεν ήθελα να τελειώσει. Μέσα μου κρυφά λαχταρούσα κι εγώ να ζήσω μια τέτοια ρομαντική ιστορία, κι ας μην είχε αίσια κατάληξη το "ρομάντσο" στην ταινία. Οτιδήποτε αρκεί να ένιωθα ξανά αυτά τα έντονα συναισθήματα, την ποίηση να αναβλύζει, την έμπνευση που βρίσκει κανείς για τα πάντα, μέσα σε δυό όμορφα μάτια...

Αναγνωρίζω τώρα πως τότε βρισκόμουν παγιδευμένος μέσα σε μια σχέση η οποία είχε τελματώσει. Μια σχέση ζωής, που όμως δεν είχε πια καθόλου "ζωή" μέσα της. Είμασταν κι οι δυό κατά κάποιον τρόπο στον κόσμο του ο καθένας, και αντί να κοιτάμε προς την ίδια κατεύθυνση, ατενίζαμε διαφορετικούς ορίζοντες. Έτσι λοιπόν βλέποντας το "Lost in translation" ξύπνησαν μέσα μου διάφορες ανάγκες, συναισθηματικές και μη. Ήταν ένα από τα σημάδια. Το ξέραμε άραγε πως μερικά χρόνια αργότερα θα ζούσαμε ξανά όλα αυτά τα υπέροχα, δυνατά αισθήματα και τις συγκινήσεις που συνοδεύουν έναν φρεσκο έρωτα? (Ο καθένας τον δικό του, εννοείτε...)

Η ζωή είναι εξαιρετικά καλή στο να φέρνει τα πανω-κάτω. Στην περίπτωση μου, όχι μόνο ένας έρωτας, αλλά και μια καινούρια οικογένεια, ένα ακόμη παιδί, με όλες τις υπέροχες συγκινήσεις που τα συνοδεύουν! Και την έμπνευση μου βρήκα, και όρεξη για μια ζωή που ώρες μοιάζει να ξεκινά ξανά από την αρχή (Η τουλάχιστον έτσι θα ήθελα να πιστεύω, στα 42 χρονάκια μου...χαχα!)

Μέσα σε όλα αυτά τώρα βρίσκομαι αντιμέτωπος και με μια άλλη οπτική του ίδιου θέματος. Αυτήν του πατέρα που βλέπει το παιδί του να ανοίγει τα φτερά του, για να πετάξει. Να ερωτευτεί, να πονέσει, να χαρεί, να κλάψει, να γελάσει, να ζήσει...

Μου φαίνεται πως βιάζεται. Αλλά ποιός από μας δεν βιαζόταν στην ηλικία του? Ο καθένας για τους λόγους αλλά οι περισσότεροι βιαστήκαμε να πάρουμε οποιαδήποτε απόφαση. Στηριγμένος στην δική μου εμειρία πια, θέλω να πω "μην βιάζεσαι παιδί μου, take yor time.." αλλά ξέρω πως δεν θα με ακούσει, όπως κι εγώ με τη σειρά μου δεν άκουσα κάποτε. Και καλά έκανα! Ποιός ξέρει που θα ήμουν τώρα και αν θα ήταν καλύτερα?

Δεν μετανιώνω για τις επιλογές μου. Αυτή ήταν η ζωή μου ως τώρα, έτσι την έζησα. Γιαυτό και θα διατηρήσω μιαν απόσταση από τον έρωτα του παιδιού μου. Εντάξει μια δυο κουβεντούλες γλυκιές τις έχω πει, φτάνει μου τώρα. Τώρα είναι η σειρά του παιδιού μου. Να βρει το δικό του ποίημα στα μάτια κάποιου άλλου παιδιού...



Βλέποντας ξανά τις σκηνές της ταινίας, δεν μπορούσα παρά να θαυμάσω την φωτογραφία. Κάθε σκηνή σχεδόν μια μικρή ζωγραφιά. θέλω να πω περισσότερα αλλά δεν ξέρω από που να αρχίσω! Όσοι δεν την έχετε δει, δείτε την και όσοι την έχετε δει , δείτε την ξανά!!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες μου και φίλους μια καλή χρονιά. Και πάντα ερωτευμένοι!!