Δάκρυα αφιερωμένα

Θυμάμαι πριν καποια χρόνια που έζησα την εμπειρία ενός πολύ κοντινού μου άνθρωπου, να είναι "μάλλον" σε κατάθλιψη. Τότε έψαχνα στο ίντερνετ λίστες με τα συμπτώματα και πρσπαθούσα να διασταυρώσω και να διαγνώσω, στην προσπάθεια να βρω μια λύση. Θυμάμαι πως ένα από τα συμπτώματα ήταν η ευκολία να συγκινήται κανείς, να κλαις εύκολα, να στεναχωριέσαι...
δεν πέρασε καιρός και το έζησα κι εγώ για ένα διάστημα. 
Αλλά έτσι κι αλλιώς από μικρός ήμουν ευσυγκίνητος. Δεν ντρέπομαι να πω πως έχω κλάψει στη ζωή μου αρκετές φορές. Για σοβαρότερους η όχι λόγους...

Πχ με συγκινούσαν οι σχετικές ταινίες, ομολογώ έχω δακρύσει και με Βουγιουκλάκη...
Επίσης έκλαψα στο ΕΤ.....(phone home...)

Έκλαψα θυμάμαι ακούγοντας το Strange kind of woman των Deep Purple. εκείνο τον καιρό ζούσα τον πρώτο μου εφηβικό έρωτα, δράμα...



Έχω κλάψει για γυναίκες. Έχω κλάψει ακούγοντας Deep Purple (λόγω γυναίκας όμως...)
Έκλαψα όταν γεννήθηκε το κάθε μου παιδί. μάλιστα έχω και μια αστεία ιστορία για αυτό...


Στο πρώτο μου παιδί, την Φραντζέσκα, ήταν στο νοσοκομείο κι ο σχωρεμένος ο πεθερός μου. Ο κυρ Σπύρος ήταν ένας από κείνους τους κλασσικούς, σκληρούς, άντρες. και χρυσός άνθρωπος...ας ήταν λίγο πεισματάρης...
Βλέπει λοιπόν εμένα να κλαίω, συγκινημένος από τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού, αλλά δεν λέει τίποτα... Αργότερα πάει στην κόρη του και της λέει: "Ο Πέτρος έκλαιγε πριν, ήθελε αγόρι ε?" "Τι λες ρε πατέρα" του λέει. "Απλά συγκινήθηκε που είδε το πρώτο του παιδί... Αλλά που αυτός! Ήταν σίγουρος πως στεναχωρήθηκα επειδή ήτνα κορίτσι κι όχι αγόρι. Επέμενε κι έλεγε της Μαρίας "Αφού σου λέω, ΕΚΛΑΙΓΕ!"

Έκλαψα επίσης όταν είδα σκηνές από το Σαράγεβο και τους βομβαρδισμούς των Αμερικανών στη Σερβία. Ειδικά τα παιδάκια... δεν μπόρεσα να το δεχτώ. Εκείνη την εποχή έκανα παρέα με έναν Άγγλο, φίλο και βουδιστή. Του εξηγούσα πως ένιωθα, γράφαμε και κάτι τραγούδια παρέα. Προσπάθησε να με πείσει πως υπήρχε κάποιο "κάρμα" στη μέση και γιαυτό συνέβαιναν αυτά.... Δεν μπορούσα όμως να το δεχτώ...

Έκλαψα όταν πέθανε ο John Lennon.
Έκλαψα όταν σκοτώθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος.
Έκλαψα όταν πέθαναν φίλοι.
Έκλαψα για την αγάπη από κάθε πλευρά,κερδίζοντας, χάνοντας, φεύγοντας, μένοντας πίσω...

Έκλαψα πολύ με τα δακρυγόνα στο Σύνταγμα, ήμουν εκεί, άλλο κλάμα όμως αυτό...

Μετά τις εκλογές δεν έκλαψα. Είπαμε να κλαίμε για κάτι που αξίζει, όχι όμως και για τους ηλίθιους...

Τον τελευταίο καιρό πιάνω τον εαυτό μου να συγκινείται ακόμη πιο εύκολα. Παιδικά, animation, οποιαδήποτε "μινόρε" μουσική, θρίαμβοι των καλών, έρωτας, οποιαδήποτε λυπητερή σκηνή σε οποιαδήποτε ταινία, ειναι όλα ικανά να με φέρουν σε κατάσταση δακρύων. Βουγιουκλάκη, μάρθα Βουρτση κλπ τα αποφεύγω...




Δεν με πειράζει που κλαίω. Το "οι άντρες δεν κλαίνε" το ξεπέρασα προ πολλού. Με νοιάζει που υπάρχουν όμως τόσοι λόγοι να κλαίω. Με νοιάζει που υπάρχει περισσότερος πόνος στον κόσμο από ότι πιστεύω δίκαιο.

Και με νοιάζει που ακόμη υπάρχει πολλή αδιαφορία...

Δάκρυα αφιερωμένα λοιπόν... σε ενα κόσμο με λιγότερο πόνο και λιγότερη αδιαφορία. Σε ένα κόσμο που θα έχει περισσότερα δάκρυα χαράς...

(Από βιασύνη το πρωί ανέβασα την ανάρτηση άνευ μουσικής και με κάποια typos, επανορθώνω λοιπόν)