Υπήρχε λόγος

Ήμουν τρίτος στην ουρά. Στην είσοδο, δίπλα στις περιστρεφόμενες μπάρες, ήταν ένα τραπεζάκι, και πάνω του ένα μπώλ άδειο, ένα αντισηπτικό χεριών, χαρτί κουζίνας και γάντια μιας χρήσης. όλοι ξέραμε τι έπρεπε να κάνουμε. Υπήρχε λόγος.
Σε λίγο ήρθε η κοπέλα από το ταμείο κι άδειασε δυο καρτελάκια στο μπώλ. Τα πήραν οι δυο πριν από μένα και μπήκαν. Τους έβλεπα μέσα από το παράθυρο. Η γυναίκα είχε ήδη πάρει τα πρώτα πράγματα και προχωρούσε πιο μέσα, την έχασα από το πεδίο όρασης μου, αλλά ο τύπος που είχε μπει και πρώτος, χάζευε στα ράφια, πιάνοντας πράγματα, σηκώνοντας τα, ξαναβάζοντας τα κάτω πάλι. λες και είχε βγει για shopping therapy. Έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται "καλά πόσο μαλάκας είσαι ρε φίλε, μας βλέπεις που περιμένουμε, η άλλη πίσω μου έχει κι ένα παιδί που κρέμεται από πάνω της, και δε σταματάει να ρωτάει γιατί μαμά, κι εσύ κάνεις τουρισμό στα ράφια?"
Ένιωσα άσχημα, γιατί συνειδητοποίησα ξαφνικά πως είχα γίνει μέσα μου μικρή αλλαγή συμπεριφοράς. Όμως υπήρχε λόγος...

Ήταν παραμονές Πάσχα και οι δρόμοι ήταν άδειοι. Αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά στα 52 μου χρόνια εν ζωή. Το νησί είχε αποκλειστεί από την υπόλοιπη χώρα, όχι από κάποια απεργία, η τον καιρό. Ο καιρός ήταν υπέροχος. Παραδεισένιος. Οι ναυτεργάτες και τα καράβια δούλευαν. Τα φέρρυ όμως πηγαινοερχόταν άδεια η μόνο με φορτηγά. Επισκέπτες μηδέν.  Υπήρχε λόγος.

Στους δρόμους του νησιού λιγοστές επιχειρήσεις λειτουργούσαν και πολλοί άνθρωποι το είχαν ρίξει στο περπάτημα και στο ποδήλατο. Όσοι συναντιόνταν μιλούσαν διατηρώντας μια απόσταση. Τα χαμόγελα συχνά ήταν αμήχανα, γιατί ένιωθες πως όλοι ήθελαν μια αγκαλιά, αλλά δεν έκαναν το βήμα να γεφυρώσουν αυτή την απόσταση των προτεινόμενων δυο μέτρων. Υπήρχε λόγος.

Για να βγούμε από το σπίτι μας, έπρεπε να συντρέχει συγκεκριμένη δικαιολογία. Υπήρχε μια λίστα. Ένα χαρτί με τη δικαιολογία Α και έξι διαφορετικοί κωδικοί που στέλναμε με μήνυμα ανάλογα τι θέλαμε να κάνουμε. Έξω μόνο με χαρτί η μήνυμα και ταυτότητα. Στο δρόμο σε σταματούσαν οι μπάτσοι κι ήθελαν να τα δουν. Για να πετάξεις τα σκουπίδια δεν υπήρχε κωδικός αλλά όλοι τα πετούσαν με κάποιο τρόπο.
Δεν είχαμε κάνει τίποτα, αλλά κάθε φορά που βλέπαμε μπάτσο όλοι καρδιοχτυπούσαμε. Μήνυμα η όχι ποτέ δεν ήξερες τι μπορεί να σου έβρισκαν...  Ήταν ενδιαφέρον γιατί ξαφνικά είχαμε γίνει όλοι "εμείς και αυτοί" . Υπήρχε λόγος.

Η ζωή όπως την ξέραμε, είχε σταματήσει. Γάμοι, συνευρέσεις, ταξίδια, φαγοπότια, ποτά με φίλους, τσιπουράδικα, μπύρες, βόλτες άσκοπες, βόλτες ακόμη και για την σωτηρία της ψυχής, όλα στοπ. Υπήρχε λόγος.

Μόνο οι γεννήσεις και οι θάνατοι  συνεχίζονταν.

Τις νύχτες οι δρόμοι ήταν ακόμη πιο έρημοι. Παράθυρα φωτισμένα υπήρχαν και πίσω από το καθένα μια πραγματικότητα. Ώρες ώρες ήταν λες και η πραγματικότητα είχε πια περιοριστεί στο πίσω από τα παράθυρα μας, μέσα στα σπίτια όπου δεν είχαν αλλάξει και τόσα πράγματα. Υπήρχε λόγος.

Κάποιοι παλιοί μουσικοί, αδέρφια, τραγουδούσαν κάποτε "ζούμε τις μικρές μας ιστορίες" και αυτό ποτέ δεν είχε αντηχήσει τόσο αλήθεια όσο τώρα. Οι ζωές των περισσότερων από μας είχαν περιοριστεί μέσα στους τέσσερις αληθινούς τοίχους και τα αμέτρητα εικονικά παράθυρα των υπολογιστών και των οθονών μας γενικότερα. Δυστυχώς για κάποιους από μας πίσω από αυτό το παράθυρο υπήρχε βια. Υπήρχε λόγος.

Ανάμεσα μας υπήρχαν πολλοί άνθρωποι των οποίων η επιβίωση κρεμόταν ήδη από μια κλωστή πριν "υπάρξει λόγος" και τώρα η κλωστή αυτή φαινόταν πραγματικά το πόσο εύθραυστη και λεπτή είναι.
Μια-μία οι κλωστές αυτές έσπαγαν, δεν έγινε άμεσα αντιληπτό το πόσοι άνθρωποι έμειναν ξεκρέμαστοι, μέσα στη γενική παγωμάρα. Υπήρχε λόγος.

Είχαμε συνηθίσει να στηριζόμαστε στο αύριο. Το παρόν δεν μας έφτανε, δεν έφτανε εδώ και καιρό. Δανειστήκαμε λοιπόν από το αύριο, όχι χρήματα, αυτό ήταν παλιά ιστορία. Δανειστήκαμε χρόνο, και ζωή. Δανειστήκαμε ευτυχία κι ευμάρεια. Και ξαφνικά το αύριο ακυρώθηκε.

Υπήρχε λόγος.