Forever changes...

Yeah, I heard a funny thing
Somebody said to me
You know that I could be in love with almost everyone
I think that people are
The greatest fun
And I will be alone again tonight my dear...

Πατήστε ένα play...και παμε ένα ταξίδι...
Ανακάλυψα τελευταια, τα "αλμπουμ" στο στο Youtube.. όπως παλιά, καπως σα να βάζεις το δίσκο (τι ειναι δίσκος, μπαμπά?) μόνο που δεν χρειάζεται να αλλάζεις πλευρά στη μέση... απλά παίζει... κι ακούς αυτό που ο καλλιτέχνης είχε στο νου του ως concept, μια συγκεκριμενη σειρά, από moods, απο μουσική...

Love. Forever changes.

Μουσικές που εμένα τουλάχιστον με κυνηγούν, μου φαίνεται, μια ζωή...

Μια ζωή κυνηγημένος από συναισθήματα, μια ζωή "κυνηγός στιγμών"... μια ζωή φαινομενικά σταθερή, μια ζωή γεμάτη απο μικρές στιγμές, γεμάτη "φεύγα" και "έλα"... μια ζωή γεματη απορίες κι ερωτήσεις..μια ζωή χωρίς μεγάλα ταξίδια αλλα με πολλές αποδράσεις...

Αραγε το να τις λέμε ΅αποδράσεις¨ προυποθέτει κάποιο αίσθηση "φυλακής" ?

Κάθομαι αυτή τη στιγμή σε μια "ηλεκτρική" καρέκλα. Είναι η καρέκλα του Γελωτοποιού. Είμαι στο γραφείο του Γελωτοποιού, πατάω τα πλήκτρα του Γελωτοποιού, βλέπω την οθόνη του Γελωτοποιού. Δεν προσπαθώ όμως να γίνω Γελωτοποιός στη θέση του Γελωτοποιού... is no good...

Όλο και κάποια έμπνευση όμως θα βγει από αυτό τον συγχρωτισμό...

Υπήρξα καποτε θιασώτης του "διαδηλωτικού τουρισμού", τωρα εγκαινιάζω τον blogoτουρισμό... blogάρω από την καρέκλα του αγπημένου μου blogger... ο ίδιος ειναι μέσα, μαγειρεύει, λίγο κομμάτια απο το χτεσινό ξενύχτι...μετά μουσικής.

Οι blogger ειναι αληθινοί άνθρωποι. Ω, μπορεί να κρύβονται λίγο πίσω από ένα λιγότερο η περισσότερο πιασάρικο nick, μπορεί να αφουγκράζονται και να εκφράζουν ώρες-ώρες τόσο εύστοχα όλα αυτά που μας προβληματίζουν, βάζοντας το πνευματικό τους "δάχτυλο" επί "των τύπων των ήλων" της ψυχής μας, αλλά παραμένουν άνθρωποι που αγαπάνε, μεθάνε, πονάνε και κουράζονται...

Και συχνότερα η αραιότερα...εκφράζονται και εκφράζουν...

Μπλογκάρω από το 2008...

Την ίδια χρονιά που γεννήθηκε ο γιός μου, γεννήθηκε κι αυτή μου η ανάγκη να εκφραστώ την οποία κυοφορούσα χρόνια...

Έχω τρια παιδια και καμια 300αρια αναρτήσεις τις οποίες με περισσότερη η λιγότερη ευκολία, "ξεγέννησα"...

Τελευταία ανιμετωπίζω μια δυσκολία κι οι αναρτήσεις αραίωσαν...

Ξεκίνησα αυτή την ανάρτηση στην καρέκλα του φίλου μου...

Την τελειώνω στη δική μου... το γραφείο μου καθαρότερο από ποτέ...

μόνος, εξ επιλογής...





μια ζωή "φεύγα" και "έλα"...

καφέδες και τσιγάρα...

σκέψεις και λέξεις...

ου μπλέξεις...




Forever changes...forever.