Μικρόκοσμοι...

Δεν είναι λίγες οι φορές που θα δούμε, αν μάλιστα κοιτάμε και λίγο καλύτερα, παραλληλισμούς ανάμεσα σε μικρότερα και μεγαλύτερα "συστήματα" , η συγκεκριμένες και πιο πλατιές καταστάσεις...

Αναμφίβολα, η βαθιά γενικευμένη κρίση των περασμένων χρόνων, είτε οικονομική, είτε πολιτική, είτε ηθική, καθρεφτίζεται και αυτή στους εκατομμύρια μικρόκοσμους που είναι οι ζωές μας.

Όποιος έχει έστω και λίγο "μάτια ανοιχτά" είδε και βλέπει στις ζωές των συνανθρώπων του (και στη δική του, εννοείται...) το μαύρο που έφερε όλη αυτή η κατάσταση...

Και δεν αναφέρομαι στις χειρότερες πτυχές, στα χειρότερα αποτελέσματα... αυτοκτονίες, χρεωκοπίες, αναγκαστική οικονομική μετανάστευση.

Αναφέρομαι στον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων που ρωτάς "τι κάνεις" και σου απαντούν με ένα αβέβαιο και χωρίς πεποίθηση "καλά..."

Εμείς εδώ, κάπου είμαστε ευλογημένοι... νησί, ήλιος, κι άνθρωποι αγαπημένοι, μέσα στα χειρότερα μπορέσαμε πολλές φορές να βρούμε το χαμόγελο μας...

Στα αστικά κέντρα και στις μεγαλύτερες πόλεις όμως ο ήλιος δυσκολεύεται πολύ περισσότερο να βρει το δρόμο του ανάμεσα στους στενούς δρόμους και τις ψηλές πολυκατοικίες..

Κι εμεις ακόμα, "οι ευλογημένοι", που ξέραμε τι συμβαίνει, ολοένα τελευταία είχαμε χάσει από αυτό που έκανε τις μέρες κάπως πιο υποφερτές.. είχαμε κουραστεί..

Γίναμε κυνικοί, ακόμη κι αυτοί από μας που θεωρούσαμε πως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Δεν είναι εύκολο να παραμένεις αισιόδοξος, όταν αντιμετωπίζεις κάθε, μα κάθε μέρα, μια σειρά γεγονότων και καταστάσεων , όπως αυτές που αντιμετωπίζαμε όλο αυτόν τον καιρό...

Θυμάμαι πολύ καθαρά, όταν ήμουν δεκαοχτώ, πριν από τριαντα χρόνια λίγο πολύ, πόσο ήθελα να φύγω από αυτή τη χώρα. Ακόμη και τότε, υπήρχε για μενα βαθιά η αίσθηση πως είναι αδύνατον να επιτύχεις, να ευτυχήσεις αν δεν είσαι λαμόγιο, αν δεν παίξεις το συστημικό παιχνίδι.

Δεν έφυγα, παρόλο που κατά καιρούς είδα με ενδιαφέρον το ενδεχόμενο αυτό.

Ίσως απλά δεν είχα την ευκαιρία ίσως τελικά δεν το ήθελα και τόσο.

Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι οτι δεν το θέλω πια.

Όχι δεν είμαι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύω πως η αλλαγή της κυβέρνησης θα μετατρέψει αυτή τη χώρα στον αξιοκρατικό και δίκαιο παράδεισο στον οποίο θα ήθελα να ζω, θα ήθελα να ζούμε όλοι...

Στα πρόσφατα χρόνια όμως, άλλη μια φορά θυμάμαι ένα αίσθημα ευφορίας να με διακατέχει όπως τώρα. Ήταν τότε που οι αφελέστεροι εξ ημών κατέβηκαν στις πλατείες και μέσω της συζήτησης, των συνελεύσεων και της ομαδικής ψυχοθεραπείας αν θέλετε, πιστέψαμε ότι μπορούσαμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας..

Δεν ελπίζω σε πολλά. Ελπίζω όμως πως όσο κρατήσει, να βρούμε το δρόμο να βάλουμε μαζί την αισιοδοξία που νιώσαμε τότε, τη χαρά του "κοινωνείν" που βιώσαμε και την όρεξη για συμμετοχή στην αλλαγή και να βγούμε από αυτό καλύτεροι..να παραδώσουμε στα παιδιά μας κάτι πιο ελπιδοφόρο, κάτι πιο ηλιόλουστο και καθαρό. Κάτι διαφορετικό και πιο πολύχρωμο από αυτό το γκρίζο που "παραλάβαμε" εμείς...

Είναι πράγματι η ώρα, για μια Νέα Ελλάδα. Μια Ελλάδα που να ξεφεύγει από το παρελθόν. Μια Ελλάδα που θα γράψει ξανά Ιστορία και δεν θα αφήσει άλλους να γράψουν την Ιστορία της, παραμένοντας σιωπηρά αμέτοχη. Μια Ελλάδα που ίσως θα δείξει για μια ακόμη φορά το δρόμο και στους άλλους?

Είναι ώρα ο καθένας μας να κάνει τον "μικρόκοσμο" του, κομμάτι ενός ευρύτερου, καλύτερου κόσμου.  Είναι ώρα ο καθένας μας να γίνει το παράδειγμα που περίμενε τόσο καιρό από τους άλλους...

Καλημέρα!