(Σημ1 - Το παρακάτω κείμενο θα είναι μαλλον μια βόλτα στα καντούνια του μυαλού μου, παρά κάποια συγκεκριμενη και τεκμηριωμένη άποψη...οποτε αν πω και καμια μαλακία, μου τη συγχωρείτε...)
(Σημ. 2 - Το παρακάτω κείμενο το ξεκίνησα την μεθεπόμενη των επιθέσεων στο Charlie Hebdo...πριν από 7 μέρες. Στον σημερινό κόσμο που ζούμε μια βδομάδα είναι πολύς χρόνος...το διαδίκτυο, η πληροφορία και η ταχύτητα που η πληροφορία ταξιδεύει αλλα και ο όγκος των γεγονότων που συμβαίνουν έχουν ξεφύγει...και για φανταστειτε κι ολα αυτα που δεν ξέρουμε... Τρομάζω λίγο, αλλα απο την άλλη δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω... αυτη ειναι η πραγματικότητα. Η μήπως όχι? ασυναρτησίες...)
(Σημ 3 αντιγράφω από τον φίλο μου τον Παύλο που με νιώθει και τον νιώθω..
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε απλήρωτοι λογαριασμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε διακανονισμένοι λογαριασμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε εξώδικα.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε άβουλοι μηχανισμοί επιβίωσης.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε αριθμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε μυρμήγκια)
Πριν από 30 χρόνια, εγώ και μερικοί φίλοι μου, παρέα με ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων εδώ στην Ελλάδα, διαβάζαμε κάποια περιοδικά κόμικς για ενήλικες. Αυτά ήταν κυρίως (στη δικη μου περίπτωση) το Παρα Πέντε, η Βαβέλ και μερικά που δεν θυμάμαι ακόμα...
Τα περιοδικά αυτά τα διάβαζα και στο στρατό, ρισκάροντας τιμωρίες και φυλακή. Κάποιοι ίσως θυμούνται πως τότε γράφτηκε και το φοβερό "Απολύομαι και τρελαίνομαι" του Χριστόφορου Κάσδαγλη. Βίβλος για μας τους "αντιρρησίες"... (αντιρρησίας του κώλου ήμουν, πήγα φαντάρος κανονικά, απλά είχα αντιρρήσεις... εσωτερικές! Ίσως για αυτο έπαθα και νευρικο κλονισμό...
Να δειτε και μια φωτο απο κεινη την εποχή...
Το Παρα Πέντε και η Βαβέλ, όπως και τα αντίστοιχα τους Hara-Kiri και Fluide-glacial στην Γαλλία ήταν περιθωριακά περιοδικά...
Τα περισσότερα από αυτά δεν άντεξαν στην έλευση του life-style...
Προβλήματα έγκαιρης έκδοσης υπήρχαν πάντα, και κάποια στιγμή έκλεισαν.. Το δικό μου αγαπημένο ήταν το "Παρα Πέντε".. πρωτοεκδόθηκε το 1984 (Τευχος 0) και συνεχισε μεχρι το 1989.. εκει αρχισαν μαλλον να υπάρχουν σοβαρα προβλήματα γιατι μεχρι το 1996 έβγαιναν δυο τρια τευχη το χρόνο.. πρόβλημα για ένα μηνιαίο περιοδικό...
Ηταν κι αυτο ένα περιθωριακό περιοδικό... όπως, σε κάποιο βαθμό και οι αναγνώστες του...
Πολύ έξυπνο, πολύ καυστικό και κάποιες φορές "σκληρό" χιούμορ..τόσο σκληρό που ανατρίχιαζα...
Παραύτα θεωρώ πως βοήθησε στο να αποκτήσω ένα βαθμό "ανοιχτού μυαλού"...
Το Charlie-Hebdo ήταν ενα περιοδικό "αναβίωση-συνέχεια" του Hara-Kiri. Ξεκίνησε το 1961 ως Hara-Kiri... το 1970 το έκλεισαν γιατί έβγαλε ένα φύλλο με εξώφυλλο που σατύριζε ένα γεγονός σχετικό με τον θάνατο του Charles de Gaulle. Μετονομάστηκε σε Charlie Hebdo προκειμενου να παρακάμψει την απαγόρευση εκδοσης...
Είδαμε προχτές να μπουκάρουν οι εξτρεμιστές-μουσουλμάνοι και να καθαρίζουν τους γελοiογράφους του Charlie Hebdo. Από αυτούς, ο Wolinski μου ήταν περισσότερο γνωστός από τα παλιά...
Σοκαρίστηκα, όπως όλοι.. και είχα κι εγώ μια αυτόματη αντίδραση να κάνω κάτι..πχ να αλλαξω εικονα προφίλ και να βάλω κι εγώ "Je suis Charlie"...
Αλλα δεν το έκανα. Το έκανε όμως όλος ο κόσμος... Ξαφνικά όλοι έγιναν Charlie... δηλαδή περιθωριακοί?
Το κατεστημενο της Γαλλίας (οκ το παλιότερο, αλλα στην ουσια ενα ειναι το κατεστημενο) κάποτε απαγόρεψε αυτό το περιοδικό.. τώρα?
Τώρα όλοι ειναι Charlie... και οι πολιτικοι, και το ευρωκοινοβούλιο...
(Σχόλιο λιγο πριν αναρτησω, ειδα χτες τους πολιτικούς όλου του κόσμου, μαζεμένους "Je Suis charlie" ε οχι ρε πούστη μου αι σιχτίρ...όσο ειναι ο Netanyahu και ο Σαμαράς Charlie, δεν θα πάρω ευχαριστώ...)
Δεν ξέρω... μου φαίνονται καπως υποκριτικά όλα αυτά...
Ενα περιοδικό με στανταρ τιραζ 45000 αντιτυπα, ξαφνικά θα βγει σε 1.000.000! και θα γίνει ανάρπαστο... για σκεφτείτε 955.000 νεους αναγνώστες θα αποκτήσει! (τελικα βγήκε σε 5.000.000...)
Καταλαβαίνω πως έχει να κάνει με το σοκ.
Γιατί τώρα ο πόλεμος χτύπησε τη δική μας πόρτα...
Ο Wolinski, o Charb, o Cabu, o Honore και ο Tignous είναι νεκροί. Και ανακηρρύσονται "μαχητές της ελευθερίας"
Μαχητές της ελευθερίας είναι κι αυτοί που μάχονται να υπερασπιστουν τα σπίτια τους εναντια στους τζιχαντιστές στο Κομπάνι... αλλα το Κομπάνι δεν είναι στην πόρτα μας... δεν ακούγονται οι πυροβολισμοί..ειναι πολύ μακριά.
Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ? Τι σόι μαλάκες είναι αυτοί που σκότωσαν τον κόσμο στο Charlie-Hebdo?
Φανατικοί.
Διαβάζω πως κάποιος ιμάμης είχε προσφέρει αμοιβή για όποιον κασθάριζε τον Charb... 100,000$.
To 2012 μετά από μια ακόμη έκδοση γελοιογραφιων σχετικα με τον Μωάμεθ..ακόμη και ο υπουργός πολιτισμού τους την είπε... "Υπάρχει λόγος να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά? " ετσι είπε..
όπως ίσως κάποιοι από σας θα έχετε δει, το Charlie Hebdo, δεν τα έβαζε μόνο με τον...Αλλάχ.. αλλα και με τον "Θεό" (ναι ντε...τον "δικό" μας... με τον υιό και το άγιο πνεύμα...)
Ειλικρινά τώρα τι πιστεύεται? Πως αν περιοδικό τολμούσε να βγει με εξωφυλλο το "θεό" να γαμιέται με τον υιό του και το άγιο πνευμα χωμένο στον κώλο του...τι θα γινόταν?
Θα χαιρετίζαμε τους "μαχητές της ελευθερίας" που το εξέδωσαν?
Οι γελοιογράφοι του Charlie-Hebdo έπαιζαν με την φωτιά... κι οποιος παιζει με τη φωτιά, ενίοτε καίγεται.
Τι άλλο? Τι άλλες σκέψεις?
Εδώ μιλάμε για συγκρουση δυο πολιτισμών.. πολυ σωστά το είπε ένας κατά τα άλλα μαλάκας στο ΣΚΑι της προάλλες..εδω πρόκειται για μια επίθεση κατά του Δυτικού Ανθρώπου.. κατά του Δυτικού Τρόπου Ζωής...
Μα και βέβαια! Αφού οι φανατικοί Μωαμεθανοί, θεωρούν τον τρόπο ζωής μας άκρως ανήθικο... τους Χριστιανούς τους έχουν σε εκτίμηση (εδω που τα λέμε ένας αυστηρός Χριστιανός ορθόδοξος δεν διαφέρει και πολύ από έναν Μωαμεθανό ε?)
Αλλά τον Δυτικό τρόπο ζωής...την ελευθερία έκφρασης, τα χαλαρά ήθη... όχι...
Τους κατηγορούμε ότι είναι πιστοί μιας σωβινιστικής και αυστηρής θρησκεία που δεν σέβεται τα δικαιώματα των γυναικών και των άνθρώπων. Δεν είναι όμως όλοι έτσι... by the way ακούσατε για αυτόν που τιμωρήθηκε με 50 μαστιγώσεις την εβδόμαδα για 19 εβδομάδες (!!!!) επειδή έγραψε στο μπλογκ του ενάντια στον Μωάμεθ?
Ο δικός μας πολιτισμός είναι καλύτερος? Αυτοί λατρεύουν τον Αλλάχ... και στο ονομα του (οι χειρότεροι, γιατι υπάρχουν και σωστοί) κάνουν απαίσια πράγματα.
Κι εμεις λατρεύουμε το χρήμα.. και στο ονομα του κάνουμε εξίσου απαίσια πράγματα...
Το κυνήγι του κέρδους ωθεί εταιρίες να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να πετύχουν το σκοπο τους. Ανάμεσα σε αυτά τα μέσα..και ο πόλεμος.. η εκμετάλλευση των φτωχότερων (χωρών αλλα και ανθρώπων)
Ποιός θεός είναι πιό πάνω? Το χρήμα η οι εκάστοτε "θεοί"¨που επιλέγει ο άνθρωπος σε μια προσπάθεια να καλύψει τις υπαρξιακές του ανησυχίες?
Διάβασα κάποτε το "The Rage and the Pride" της Orianna Fallacci. Πολλοί την είπαν τρελή. Στο βιβλίο αυτό υποστηρίζει πως υπάρχει κάποιο σχέδιο κατάληψης του Δυτικού κόσμου από τους Μωαμεθανούς που μεταναστεύουν και γεννοβολάνε όπου πάνε...
Τις ίδιες μέρες που έγινε το μακελειό εκδιδόταν ένα βιβλιο με θέμα την εκλογή ενός μουσουλμάνου προέδρου στην Γαλλια.. γεγονός όχι και τόσο "επιστημονικη φαντασία" σε μερικά χρόνια...
αναρωτιέμαι που θα πάει όλη αυτή η ιστορία...
Ανάκατα και αντικρουόμενα αποτελέσματα.. ο θάνατος των αριστερών και ακραίων στο χιούμορ γελοιογράφων θα δώσει το έναυσμα για τι? Για μια άνευ προηγουμένου στρατικωποίηση και έναν άνευ προηγουμένου έλεγχο στα πάντα στο όνομα της προστασίας του πολίτη?
Τελικά μήπως οι ακραίες δράσεις και αντιδράσεις βολεύουν παρα πολύ το κατεστημένο?
Σε ένα κόσμο με περισσότερο σεβασμό προς κάθε κατεύθυνση, τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε...
Τραγουδούσε κάποτε ο Βασίλης..."Φοβάμαι όλα αυτά που θα γινουν για μένα, χωρίς εμένα..."
Στο όνομα της "ελευθερίας", θα καταργηθεί η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Να το θυμηθείτε...
ΥΓ Και ένα πρωί, θα κάθεσαι σε μια παραλία, άνθρωποι που αγαπάς τριγύρω σου, τα παιδιά σου να τρέχουν γελώντας,κι ο ήλιος να λάμπει...το κύμα θα σκάει στα πόδια σου κι όλα αυτα θα είναι μακρινα...κι εσυ θα γελας. Κι όλα θα πανε καλα. Όπως πάντα.
(Σημ. 2 - Το παρακάτω κείμενο το ξεκίνησα την μεθεπόμενη των επιθέσεων στο Charlie Hebdo...πριν από 7 μέρες. Στον σημερινό κόσμο που ζούμε μια βδομάδα είναι πολύς χρόνος...το διαδίκτυο, η πληροφορία και η ταχύτητα που η πληροφορία ταξιδεύει αλλα και ο όγκος των γεγονότων που συμβαίνουν έχουν ξεφύγει...και για φανταστειτε κι ολα αυτα που δεν ξέρουμε... Τρομάζω λίγο, αλλα απο την άλλη δεν υπάρχει τίποτα που μπορώ να κάνω... αυτη ειναι η πραγματικότητα. Η μήπως όχι? ασυναρτησίες...)
(Σημ 3 αντιγράφω από τον φίλο μου τον Παύλο που με νιώθει και τον νιώθω..
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε απλήρωτοι λογαριασμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε διακανονισμένοι λογαριασμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε εξώδικα.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε άβουλοι μηχανισμοί επιβίωσης.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε αριθμοί.
Δεν είμαστε άνθρωποι πια. Είμαστε μυρμήγκια)
Πριν από 30 χρόνια, εγώ και μερικοί φίλοι μου, παρέα με ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων εδώ στην Ελλάδα, διαβάζαμε κάποια περιοδικά κόμικς για ενήλικες. Αυτά ήταν κυρίως (στη δικη μου περίπτωση) το Παρα Πέντε, η Βαβέλ και μερικά που δεν θυμάμαι ακόμα...
Τα περιοδικά αυτά τα διάβαζα και στο στρατό, ρισκάροντας τιμωρίες και φυλακή. Κάποιοι ίσως θυμούνται πως τότε γράφτηκε και το φοβερό "Απολύομαι και τρελαίνομαι" του Χριστόφορου Κάσδαγλη. Βίβλος για μας τους "αντιρρησίες"... (αντιρρησίας του κώλου ήμουν, πήγα φαντάρος κανονικά, απλά είχα αντιρρήσεις... εσωτερικές! Ίσως για αυτο έπαθα και νευρικο κλονισμό...
Να δειτε και μια φωτο απο κεινη την εποχή...
Το Παρα Πέντε και η Βαβέλ, όπως και τα αντίστοιχα τους Hara-Kiri και Fluide-glacial στην Γαλλία ήταν περιθωριακά περιοδικά...
Τα περισσότερα από αυτά δεν άντεξαν στην έλευση του life-style...
Προβλήματα έγκαιρης έκδοσης υπήρχαν πάντα, και κάποια στιγμή έκλεισαν.. Το δικό μου αγαπημένο ήταν το "Παρα Πέντε".. πρωτοεκδόθηκε το 1984 (Τευχος 0) και συνεχισε μεχρι το 1989.. εκει αρχισαν μαλλον να υπάρχουν σοβαρα προβλήματα γιατι μεχρι το 1996 έβγαιναν δυο τρια τευχη το χρόνο.. πρόβλημα για ένα μηνιαίο περιοδικό...
Ηταν κι αυτο ένα περιθωριακό περιοδικό... όπως, σε κάποιο βαθμό και οι αναγνώστες του...
Πολύ έξυπνο, πολύ καυστικό και κάποιες φορές "σκληρό" χιούμορ..τόσο σκληρό που ανατρίχιαζα...
Παραύτα θεωρώ πως βοήθησε στο να αποκτήσω ένα βαθμό "ανοιχτού μυαλού"...
Το Charlie-Hebdo ήταν ενα περιοδικό "αναβίωση-συνέχεια" του Hara-Kiri. Ξεκίνησε το 1961 ως Hara-Kiri... το 1970 το έκλεισαν γιατί έβγαλε ένα φύλλο με εξώφυλλο που σατύριζε ένα γεγονός σχετικό με τον θάνατο του Charles de Gaulle. Μετονομάστηκε σε Charlie Hebdo προκειμενου να παρακάμψει την απαγόρευση εκδοσης...
Είδαμε προχτές να μπουκάρουν οι εξτρεμιστές-μουσουλμάνοι και να καθαρίζουν τους γελοiογράφους του Charlie Hebdo. Από αυτούς, ο Wolinski μου ήταν περισσότερο γνωστός από τα παλιά...
Σοκαρίστηκα, όπως όλοι.. και είχα κι εγώ μια αυτόματη αντίδραση να κάνω κάτι..πχ να αλλαξω εικονα προφίλ και να βάλω κι εγώ "Je suis Charlie"...
Αλλα δεν το έκανα. Το έκανε όμως όλος ο κόσμος... Ξαφνικά όλοι έγιναν Charlie... δηλαδή περιθωριακοί?
Το κατεστημενο της Γαλλίας (οκ το παλιότερο, αλλα στην ουσια ενα ειναι το κατεστημενο) κάποτε απαγόρεψε αυτό το περιοδικό.. τώρα?
Τώρα όλοι ειναι Charlie... και οι πολιτικοι, και το ευρωκοινοβούλιο...
(Σχόλιο λιγο πριν αναρτησω, ειδα χτες τους πολιτικούς όλου του κόσμου, μαζεμένους "Je Suis charlie" ε οχι ρε πούστη μου αι σιχτίρ...όσο ειναι ο Netanyahu και ο Σαμαράς Charlie, δεν θα πάρω ευχαριστώ...)
Δεν ξέρω... μου φαίνονται καπως υποκριτικά όλα αυτά...
Ενα περιοδικό με στανταρ τιραζ 45000 αντιτυπα, ξαφνικά θα βγει σε 1.000.000! και θα γίνει ανάρπαστο... για σκεφτείτε 955.000 νεους αναγνώστες θα αποκτήσει! (τελικα βγήκε σε 5.000.000...)
Καταλαβαίνω πως έχει να κάνει με το σοκ.
Γιατί τώρα ο πόλεμος χτύπησε τη δική μας πόρτα...
Ο Wolinski, o Charb, o Cabu, o Honore και ο Tignous είναι νεκροί. Και ανακηρρύσονται "μαχητές της ελευθερίας"
Μαχητές της ελευθερίας είναι κι αυτοί που μάχονται να υπερασπιστουν τα σπίτια τους εναντια στους τζιχαντιστές στο Κομπάνι... αλλα το Κομπάνι δεν είναι στην πόρτα μας... δεν ακούγονται οι πυροβολισμοί..ειναι πολύ μακριά.
Με τι έχουμε να κάνουμε εδώ? Τι σόι μαλάκες είναι αυτοί που σκότωσαν τον κόσμο στο Charlie-Hebdo?
Φανατικοί.
Διαβάζω πως κάποιος ιμάμης είχε προσφέρει αμοιβή για όποιον κασθάριζε τον Charb... 100,000$.
To 2012 μετά από μια ακόμη έκδοση γελοιογραφιων σχετικα με τον Μωάμεθ..ακόμη και ο υπουργός πολιτισμού τους την είπε... "Υπάρχει λόγος να ρίχνουμε λάδι στην φωτιά? " ετσι είπε..
όπως ίσως κάποιοι από σας θα έχετε δει, το Charlie Hebdo, δεν τα έβαζε μόνο με τον...Αλλάχ.. αλλα και με τον "Θεό" (ναι ντε...τον "δικό" μας... με τον υιό και το άγιο πνεύμα...)
Ειλικρινά τώρα τι πιστεύεται? Πως αν περιοδικό τολμούσε να βγει με εξωφυλλο το "θεό" να γαμιέται με τον υιό του και το άγιο πνευμα χωμένο στον κώλο του...τι θα γινόταν?
Θα χαιρετίζαμε τους "μαχητές της ελευθερίας" που το εξέδωσαν?
Οι γελοιογράφοι του Charlie-Hebdo έπαιζαν με την φωτιά... κι οποιος παιζει με τη φωτιά, ενίοτε καίγεται.
Τι άλλο? Τι άλλες σκέψεις?
Εδώ μιλάμε για συγκρουση δυο πολιτισμών.. πολυ σωστά το είπε ένας κατά τα άλλα μαλάκας στο ΣΚΑι της προάλλες..εδω πρόκειται για μια επίθεση κατά του Δυτικού Ανθρώπου.. κατά του Δυτικού Τρόπου Ζωής...
Μα και βέβαια! Αφού οι φανατικοί Μωαμεθανοί, θεωρούν τον τρόπο ζωής μας άκρως ανήθικο... τους Χριστιανούς τους έχουν σε εκτίμηση (εδω που τα λέμε ένας αυστηρός Χριστιανός ορθόδοξος δεν διαφέρει και πολύ από έναν Μωαμεθανό ε?)
Αλλά τον Δυτικό τρόπο ζωής...την ελευθερία έκφρασης, τα χαλαρά ήθη... όχι...
Τους κατηγορούμε ότι είναι πιστοί μιας σωβινιστικής και αυστηρής θρησκεία που δεν σέβεται τα δικαιώματα των γυναικών και των άνθρώπων. Δεν είναι όμως όλοι έτσι... by the way ακούσατε για αυτόν που τιμωρήθηκε με 50 μαστιγώσεις την εβδόμαδα για 19 εβδομάδες (!!!!) επειδή έγραψε στο μπλογκ του ενάντια στον Μωάμεθ?
Ο δικός μας πολιτισμός είναι καλύτερος? Αυτοί λατρεύουν τον Αλλάχ... και στο ονομα του (οι χειρότεροι, γιατι υπάρχουν και σωστοί) κάνουν απαίσια πράγματα.
Κι εμεις λατρεύουμε το χρήμα.. και στο ονομα του κάνουμε εξίσου απαίσια πράγματα...
Το κυνήγι του κέρδους ωθεί εταιρίες να χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο προκειμένου να πετύχουν το σκοπο τους. Ανάμεσα σε αυτά τα μέσα..και ο πόλεμος.. η εκμετάλλευση των φτωχότερων (χωρών αλλα και ανθρώπων)
Ποιός θεός είναι πιό πάνω? Το χρήμα η οι εκάστοτε "θεοί"¨που επιλέγει ο άνθρωπος σε μια προσπάθεια να καλύψει τις υπαρξιακές του ανησυχίες?
Διάβασα κάποτε το "The Rage and the Pride" της Orianna Fallacci. Πολλοί την είπαν τρελή. Στο βιβλίο αυτό υποστηρίζει πως υπάρχει κάποιο σχέδιο κατάληψης του Δυτικού κόσμου από τους Μωαμεθανούς που μεταναστεύουν και γεννοβολάνε όπου πάνε...
Τις ίδιες μέρες που έγινε το μακελειό εκδιδόταν ένα βιβλιο με θέμα την εκλογή ενός μουσουλμάνου προέδρου στην Γαλλια.. γεγονός όχι και τόσο "επιστημονικη φαντασία" σε μερικά χρόνια...
αναρωτιέμαι που θα πάει όλη αυτή η ιστορία...
Ανάκατα και αντικρουόμενα αποτελέσματα.. ο θάνατος των αριστερών και ακραίων στο χιούμορ γελοιογράφων θα δώσει το έναυσμα για τι? Για μια άνευ προηγουμένου στρατικωποίηση και έναν άνευ προηγουμένου έλεγχο στα πάντα στο όνομα της προστασίας του πολίτη?
Τελικά μήπως οι ακραίες δράσεις και αντιδράσεις βολεύουν παρα πολύ το κατεστημένο?
Σε ένα κόσμο με περισσότερο σεβασμό προς κάθε κατεύθυνση, τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε...
 |
| Είμαι παράπλευρη απώλεια στον πόλεμο μεταξυ υποκρισίας και φανατισμού |
Τραγουδούσε κάποτε ο Βασίλης..."Φοβάμαι όλα αυτά που θα γινουν για μένα, χωρίς εμένα..."
Στο όνομα της "ελευθερίας", θα καταργηθεί η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Να το θυμηθείτε...
ΥΓ Και ένα πρωί, θα κάθεσαι σε μια παραλία, άνθρωποι που αγαπάς τριγύρω σου, τα παιδιά σου να τρέχουν γελώντας,κι ο ήλιος να λάμπει...το κύμα θα σκάει στα πόδια σου κι όλα αυτα θα είναι μακρινα...κι εσυ θα γελας. Κι όλα θα πανε καλα. Όπως πάντα.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή