What remains... (Έρωτα καριόλη...)

Σαν έρχεσαι...
Φέρνεις γλυκό τραγούδι
Σαν φεύγεις
Θλιμμένες νότες...

Σαν έρχεσαι...
Ζωή
Σαν φεύγεις...
καημός.

Σαν έρχεσαι
Ζωντανεύουν οι αισθήσεις
Σαν φεύγεις
Μενουν μόνο ψευδαισθήσεις

Σαν έρχεσαι...παίρνεις δυο ματια, μια μύτη, μαλλιά ξανθά, κοκκινα χείλη, ενός λαιμού γλυκιά καμπύλη και πλάθεις έναν άγγελο...
και σαν φευγεις...του κόβεις τα φτερά και του λες "πέτα".

Δημιουργείς γνώριμα χαρακτηριστικά κι αφήνεις πίσω σου αγνώστους...

Παίρνεις ελαττώματα και τα κάνεις αγαπητά και μετά τα αφήνεις μισητά η το λιγότερο αδιάφορα.

Βρίσκεις ανθρώπους στα "απωλεσθέντα" και τους κάνεις να πιστεύουν πως βρεθήκαν... και τους αφήνεις ξανα χαμένους σ άγνωστη πορεία...

Από κομμάτια φτιάχνεις μια ιστορία, την αφαιρείς και μένουν πάλι κομμάτια.

Παίρνεις επιθυμίες, σβήνεις φόβους, γράφεις ποιητικά όνειρα, κι εμεις τα αφήνουμε να γίνουν πεζοί εφιάλτες.

Φερνεις μαζί σου μια παλέττα χρώματα του πιο ουράνιου τόξου και αφήνεις φεύγοντας μόνο άσπρο και μαύρο.

Φέρνεις εγγύτητα κι αφήνεις πίσω σου απόσταση...

Ερχόμενος σιγουρεύεις τα αβέβαια, φευγοντας βεβαιώνεις τα μη σίγουρα.

Αυτός είναι ο κύκλος σου αν δε σε πάρουμε χαμπάρι...

Φτιάχνεις χαρούμενα παιδια και μετά τους παίρνεις τα παιχνίδια...

Ικανοποιείς τις πιο βαθιές επιθυμίες και ζωντανεύεις τους πιο μαύρους εφιάλτες...

Ξανά και ξανά και ξανά...

Αν δε σε προλάβουμε.

Να σε βάλουμε στη θέση σου.

Αν σε φοβηθούμε.

Έρωτα σκανταλιάρη, είσαι ισως η Φιλοσοφική λίθος... το κάρβουνο κάνεις χρυσάφι και το χρυσάφι, κάρβουνο

Κι εμείς σε υμνούμε...

Τελεία.

note: Το άλμπουμ "What remains" των έξοχων Κερκυραίων progressive rockers "Sedate Illusion". Μόλις τους είδα live και το μόνο που μπορω να πω είναι "wow...!!!"

Οι σκέψεις δικές μου, κι ο έρωτας..θα θελα να πω δικος μου επίσης, αλλα ο έρωτας δεν ανήκει σε κανέναν... Force majeure, force of nature, Act of God... αναπάντεχος, ανελέητος, απροστάτευτος και συχνά "ανυπεράσπιστος", τρομακτικός και φοβερός... από τα βέλη του πέφτουν οι δυνατότεροι, ενώ κάποιοι αρνούνται πεισματικά να τον ζήσουν... ο καθένας συχνά, με τον τρόπο του...

Μα αυτός εκει, επιμένει, η φαρέτρα του δεν μένει ποτέ αδειανή... κι οι στόχοι ατελείωτοι...

Κι όλο και κατι αφήνει γλυκό. Την ανάμνηση ενός χαμόγελου, μια φωτογραφία, ένα ακούμπισμα κουρασμένο σε έναν ώμο, δυο εισιτήρια κι ενα θεατρικό πρόγραμμα, (προφητικα σε σχήμα φέρετρου) ενα ποτήρι φιλημένο...δυο κεντητές μαξιλαροθήκες, μερικές στιγμές έλλειψης κι άλλες τόσες αναμονής, μια άδεια πλευρά σε ένα κρεβάτι παντα στρωμένη. Πολλα μοναχικά πρωινά.

Και δάκρυα.