Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα , είναι ικανότητα...

Δεν σταματά ποτέ να με εκπλήσσει, ευχάριστα, το γεγονός πως σε πολλές ταινίες, ακόμη και εμπορικές αμερικανιές, συχνά υπάρχει κάποιο μήνυμα η δίδαγμα. Θα έλεγα μάλιστα, πως ειδικά σ'αυτές, τις εμπορικές, είναι που εκπλήσσει, μια και σε κάτι πιο "κουλτουριάρικο" περιμένεις να βρεις κάτι τέτοιο...κι ας μην το βρίσκεις ποτέ!

Κάτι τέτοιο συνέβη σε μια σκηνή, της έξοχης ταινίας "Ο Νταν έφαγε κόλλημα" (Dan in Real life, 2007). Πρόκειται για τη σκηνή όπου ο Dan, πατέρας τριών κοριτσιών, διώχνει τον νεαρό γκόμενο της μεσαίας κόρης του, κάνοντας του παράλληλα ένα μικρό κήρυγμα περί έρωτα, αγάπης και συναισθημάτων στην εφηβική ηλικία. Ο νεαρός τον στέλνει αδιάβαστο με την εξής φράση: "Η αγάπη δεν είναι συναίσθημα, κύριε Burns, είναι ικανότητα".

Θέλω να πω wowww! πόσο βαθύ είναι αυτό? Γιατί αν το καλοσκεφτείτε είναι τόσο αληθινό. Γιατί όλα αυτά δεν μας τα μαθαίνουν στο σχολείο? Κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, πριν το ανθρώπινο είδος περιπλέξει την ζωή του τόσο μα τόσο πολύ, στο όνομα κάποιας υποτιθέμενης προόδου, η σοφία που είχαμε, ως είδος, μαζέψει, είχε κάποιους δίαυλους, μέσα από τους οποίους διοχετεύονταν στις νεότερες γενιές. Τα παραμύθια, τα τραγούδια, οι παραδόσεις, η ποίηση, το θέατρο, σκοπό είχαν, μεταξύ άλλων, την μετάδοση της γνώσης, της σοφίας, από τους μεγαλύτερους στους νεότερους...

Τώρα όλα αυτά που κάποτε αποτελούσαν μέσο πνευματικής αναψυχής και μετάδοσης της γνώσης, έχουν εμπορικοποιηθεί. Ακόμη κι αυτός ο έρωτας, ο ίδιος, εμπορευματοποιήθηκε από τους επιτήδειους, όποιοι κι αν είναι αυτοί... Βλέπε ημέρα Αγίου Βαλεντίνου, και όλη τη συναφή φιλοσοφία ότι όποιος αγαπά πρέπει να το δείχνει βάζοντας το χέρι στην τσέπη...

Η αγάπη λοιπόν δεν είναι συναίσθημα, είναι ικανότητα. Μια ικανότητα που κάποτε είχαμε μήπως, και τώρα τείνουμε να χάσουμε? Μήπως έτσι εξηγείτε η αύξηση των διαζυγίων, η μείωση των γεννήσεων, κι ένα σωρό άλλα?

Έχουμε γίνει όλοι παρτάκηδες, τα θέλουμε όλα δικά μας. Πολλοί λίγοι είναι αυτοί που τελικά επιδεικνύουν αυτήν την ικανότητα της αγάπης. Ως γνωστόν οι ικανότητες αποκτούνται, δεν γεννιέσαι με αυτές. Ο Λούις Άρμστρονγκ δεν γεννήθηκε μεγάλος νέγρος τζαζίστας. Ούτε ο Πικάσσο βγήκε από την κοιλιά της μάνας του μουτζουρωμένος με χρώματα και κρατώντας πινέλα...
Όπως αυτοί έμαθαν κι έγιναν ένας μεγάλος μουσικός κι ένας τρανός ζωγράφος, έτσι και η αγάπη μαθαίνεται. Την μαθαίνεις με το καλό παράδειγμα, από τη μάνα σου, τον πατέρα σου, και όλους γύρω σου. Και όταν με τη σειρά σου έρθει η ώρα να αγαπήσεις, ξέρεις.

Ξέρεις, μεταξύ άλλων, πως ο έρωτας, που είναι όντως συναίσθημα, που δίνει φτερά στην καρδιά σου, που σου κόβει την όρεξη για φαγητό, αλλά σε κάνει να νιώθεις τόσο γεμάτος, που γεμίζει ποίηση ακόμη και την πιο πεζή ζωή, είναι καταδικασμένος μια μέρα να "ξεφουσκώσει" Πολλοί λένε η ρουτίνα, ο γάμος ,τα παιδιά σκοτώνουν τον έρωτα. Δεν πιστεύω όμως πως είναι έτσι. Γιατί αν μέναμε μια ζωή ερωτευμένοι όπως στην αρχή, δεν θα αντέχαμε! Κάποια στιγμή πρέπει και να ηρεμήσουμε, να ασχοληθούμε και με τις πιο πεζές , αλλά πολύ αναγκαίες πλευρές της ζωής, που απαιτούνται για την επιβίωση μας. Στην κατάσταση αλλοφροσύνης που νιώθουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, θα ήταν δύσκολο αυτό.

Εκεί λοιπόν σε αυτό το σημείο, που ο έρωτας "ξεφουσκώνει" είναι που χρειαζόμαστε αυτήν την ικανότητα, την ικανότητα της αγάπης. Γιατί αν όλα είναι σωστά, κι αν η καρδιά μας λέει πως αυτός είναι άνθρωπος μας, αυτός με τον οποίον θέλουμε να ξυπνάμε δίπλα κάθε πρωί, είναι η ικανότητα της αγάπης που θα μας επιτρέψει να προχωρήσουμε παρακάτω. Μια ικανότητα που πρέπει να έχουμε και οι δυό. Γιατί ακόμη κι αν την έχει μόνο ο ένας δεν φτάνει. Όσο ικανός κι αν είναι κάποιος στην αγάπη πόσο θα αντέξει να αγαπά μόνος του? Πόσο θα αντέξει να βλέπει όλη του την προσπάθεια να πηγαίνει στράφι, να μην την σέβεται ο σύντροφος του και να μην βλέπει το αντάλλαγμα? Η αγάπη μόνο ένα αντάλλαγμα θέλει, κι αυτό είναι αγάπη από την άλλη. Μπορεί να υπάρξει αγάπη μονόπλευρη, αλλά δεν αντέχει για πολύ. Κι αν αντέχει κακό του κεφαλιού αυτού που την έχει !!

Τα ανωτέρω βέβαια, είναι και λίγο σχετικά με το τι εννοεί αγάπη ο καθένας, αλλά και με το ποιά αγάπη εννοώ εγώ που σας γράφω. Και για να το διευκρινίσω, αναφέρομαι σε αυτήν την αγάπη που δένει δυο ανθρώπους μαζί, ένα ζευγάρι που αποφασίζει να ζήσει μαζί, να κάνει οικογένεια κλπ.

Δεν είχα την ευκαιρία να ζήσω έναν έρωτα που να μην καρποφόρησε ένα παιδί. Και έτσι δεν μπορώ να ξέρω , από την εμπειρία, αν, και πως, επιβιώνει ένας έρωτας και γίνεται αγάπη αν δεν υπάρχει κάτι σαν την "κόλλα" που λέγεται παιδιά. όχι βέβαια ότι αυτή η "κόλλα" είναι και καμιά logo στιγμής... χαχα! Αλλά κάποτε ήταν! Κάποτε οι γυναίκες δεν χώριζαν τους μπερμπάντηδες άντρες τους για το καλό των παιδιών τους. Και κάποιοι άντρες δεν υπέκυπταν στα θέλγητρα ενός νέου έρωτα για τα παιδιά τους επίσης. Και τώρα που οι ρόλοι έχουν αλλάξει, όλα αυτά συμβαίνουν και ανάποδα...

Τώρα υπερέχει το εγώ, ο εαυτός μας και το να περνάμε εμείς καλά. Λυπάμαι για αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άντρας να νιώθει πιο περήφανος για τις "κατακτήσεις" παρά για το γεγονός ότι έμεινε κοντά στα παιδιά του και τα μεγάλωσε ΜΑΖΙ με τη μάνα τους όπως χρειάζονται. Όπως επίσης λυπάμαι για τις γυναίκες που στο όνομα όποιας απελευθέρωσης και όποιου φεμινιστικού οίστρου παράτησαν τα παιδιά τους. Δεν είναι πιο "άντρας" ένας άντρας που κρατάει την υπόσχεση του, αυτήν που έδωσε όταν είπε "I do!" παρά αυτός που ξενοχοροπηδάει σε κάθε ευκαιρία? Δεν είναι πιο άξια σεβασμού η γυναίκα/μάνα που "τιμά το στεφάνι της"? Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται πολύ παλιομοδίτικα, την σήμερον ημέρα. Και μπορεί να δίνω την εντύπωση ότι είμαι κάνας βαρεμένος...

Αλλά δεν είναι έτσι. μέσα από την εφηβεία μου και φτάνοντας εδώ που είμαι τώρα έζησα καταστάσεις είτε ο ίδιος είτε μέσω φίλων και καταλήγω στο συμπέρασμα αυτό. Υπάρχει ακόμη αξία στις παλιές αξίες. Και η αγάπη είναι μια πολύ δημιουργική ικανότητα...

Σίγουρα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα όπως ίσως φαίνεται ότι τα βλέπω εγώ. Γυναίκες και παιδιά κακοποιούνται, άντρες δέχονται συναισθηματικούς εκβιασμούς και παγιδεύονται σε μίζερες ζωές και τα ανάποδα. Δεν παύω όμως να πιστεύω ότι αν προσπαθούμε όλοι λίγο περισσότερο να αποκτήσουμε αυτήν την ικανότητα, την ικανότητα της αγάπης, τα πράγματα θα ήταν τόσο καλύτερα.
Θα κλείσω εδώ με ένα τραγουδάκι, πέρασε κι η ώρα, αλλά το θέμα ελπίζω να το συνεχίσω, θα περιμένω και κανένα σχόλιο σας...

Περί αγάπης λοιπόν...