Υποψιάζομαι πως οι περισσότεροι blogger πρέπει να είχαν από ανεκάθεν μια καλή σχέση με το γράψιμο. Εκθέσεις, πεζογραφήματα, ποιήματα η γράμματα σε αγαπημένα πρόσωπα θα ήταν η μορφές που θα έπαιρνε στο παρελθόν αυτή η επιθυμία για αποτύπωση ,γραπτή, των σκέψεων και αισθημάτων. Και λογικά θα διάβαζαν κιόλας. Μετά ηρθε η εποχή που διαδόθηκαν οι υπολογιστές, και η δυνατότητα που είχε κανείς, να γράψει, και να σβήσει, με τόση ευκολία, και πάντα με ωραία γράμματα (σημαντικό για μένα που κάνω ορνιθοσκαλίσματα...) έκανε τα πληκτρολόγια να πάρουν φωτιά.
Η ευκολία αυτή, της γραφής, της αποτύπωσης και αποθήκευσης, των μύριων εφήμερων η όχι, σκέψεων και αισθημάτων, με έχει κάνει αρκετά πιο "παραγωγικό" από ότι παλιότερα. Αποτέλεσμα αυτού βέβαια είναι να υπάρχουν παντού, σε διάφορα "ηλεκτρονικά" μέρη αφημένα, μικρά κομμάτια του εαυτού μου!
Τις προάλλες καθαρίζαμε έναν παλιό υπολογιστή προκειμένου να τον κάνουμε στην άκρη. Βλέπετε δεν είναι πια αρκετά "σύγχρονος" ώστε να τρέξει όλα τα προγράμματα... αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Και που λέτε, βρίσκω μέσα κάτι κειμενάκια που δεν θυμόμουν καν να τα έγραψα. Τα διάβασα και στην αρχή δυσκολευόμουν να καταλάβω ποιός μπορεί να τα έγραψε... Μετά άρχισα να θυμάμαι πως μάλλον τα έγραψα εγώ. Ήταν από μια φάση της ζωής μου πολύ διαφορετική από αυτήν που ζω τώρα. Μου φάνηκαν κάπως αφελή, και μου θύμισαν πόσο πολύ είχα πονέσει κάποτε πριν μερικά χρόνια όταν χώρισα. Σκέφτηκα πως αυτά το κειμενάκια ήταν σαν τα κομματάκια ενός σπασμένου μπουκαλιού στην παραλία. Στην αρχή μπορείς να τα πατήσεις και να κοπείς, αλλά δεδομένου του Χρόνου, η άμμος και τα κύματα θα φθείρουν τις κοφτερές γωνίες, καθιστώντας τα άκακα χρωματιστά πετραδάκια, μικρά χρωματιστά στολίδια που δεν μπορούν να κάνουν πια κακό...
Την καλημέρα μου σε όλους!!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου