Εν' όψει δημοτικών εκλογών...

Πάνε κάποια χρόνια τώρα που ένα πρωί, όπως κάθε χειμωνιάτικη μέρα της εβδομάδας κατέβαζα τα παιδιά μου στο σχολείο, με το αυτοκίνητο. Φτάνοντας στο φανάρι, δίπλα στο καινούριο μας νοσοκομείο( τότε ήταν μόνο το κτήμα με μια μεγάλη τρύπα στη μέση...) το φανάρι γίνεται πορτοκαλί και κρίνοντας πως είμαι μακριά, και δεν προλαβαίνω, πάτησα φρένο και σταμάτησα. Εκείνη τη στιγμή έγινε και κόκκινο, δικαιώνοντας την απόφαση μου.
Από πίσω μου άκουσα ένα δυνατό κορνάρισμα, και αμέσως μετά μια σκουρόχρωμη Mercedes με προσπερνά με τα λάστιχα να στριγγλίζουν, περνάει με κόκκινο, βγαίνοντας στον κεντρικό και εξαφανίζεται σε ένα σύννεφο σκόνης και βροχή χαλικιών... Στο τιμόνι ο γνωστός, κ. Σπύρος Σπύρου, πρώην βουλευτής. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα ότι ακόμη κι αν κάτι γινόταν, και τρελαινόμουν και ψήφιζα δεξιό, αυτόν πάντως δεν θα τον ψήφιζα...

Πιο πρόσφατα είχα την "ευχαρίστηση" να συναντηθώ μια δυό φορές με τον δήμαρχο μας, κ. Μικάλεφ λόγω της ιδιότητας μου ως γραμματέα του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του δημοτικού σχολείου Κοντοκαλίου. Ο κ. Μικάλεφ μπήκε φουριόζος στην συνάντηση μας και άρχισε να μας μιλά... για κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που μας ενδιέφερε. Αλλά δεν ήταν αυτό που μου έκανε τόσο άσχημη εντύπωση. Άνθρωποι είμαστε, σφάλματα κάνουμε. Το πρόβλημα είναι ότι δεν σε κοιτά στα μάτια. Παίζει το μάτι από δω, παίζει από κει και σκέφτεσαι από μέσα σου, μπα ψέματα μου λέει...

Και το άλλο βέβαια είναι πως, ότι κουβέντα και να γίνεται το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι η αυτοπροβολή του. Μην του πεις ότι δεν έχει κάνει κάτι! Από δω το πάει, από κει το φέρνει, άρκεί να πούμε ότι η πρόοδος σε όποιο ζήτημα, οφείλεται σε αυτόν...

Αυτοί οι δύο άντρες της δημόσιας ζωής της Κέρκυρας, είναι χαρακτηριστικά δείγματα. Και τώρα στις επερχόμενες εκλογές αυτοί και άλλοι σαν κι αυτούς θα ζητήσουν από μένα κι από σας να τους ψηφίσουμε...

Κάντε μια χάρη στον εαυτό σας. Κανένας από αυτούς, τους παλιούς, γνωστούς, ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ και ψεύτες, που πληρώθηκαν και θησαύρισαν με τα λεφτά των φόρων πού πληρώσαμε εμείς, και που θα πληρώνουμε μέχρι να πεθάνουμε, κανένας να μην πάρει όχι καρέκλα, ούτε σκαμνάκι...

Άντε μπας και καταφέρουμε να αλλάξει τίποτα...

Σας φιλώ
Papapete