Τώρα τελευταία βλέπουμε συχνά να συζητιέται, μεταξύ μας , αλλά και στα media, το θέμα του διαδίκτυου, του facebook και των γνωριμιών μέσω των μέσων αυτών. Είπα λοιπόν να αποτυπώσω εδώ και κάποιες από τις δικές μου σκέψεις και εμπειρίες επάνω στο θέμα.
Απέκτησα PC και πρωτοσυνδέθηκα στο διαδίκτυο (με δική μου σύνδεση) το φθινόπωρο του 1997. Μέχρι τότε η μόνη μου επαφή με το διαδίκτυο, ήταν μέσω φίλων πιο "προχωρημένων" όσον αφορά τη χρήση της τεχνολογίας. Στο σπίτι ενός από αυτούς ήταν που είχα και την πρώτη μου εμπειρία της αμεσότητας στην διάδοση της πληροφορίας μέσω διαδίκτυου. Εγώ, η τότε γυναίκα μου και η αδερφή μου φιλοξενούμασταν στο σπίτι του, προκειμένου να πάμε όλοι μαζί στο γάμο ενός άλλου κολλητού. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί, γύρω στις 6 η 7 και είχα ξυπνήσει από νωρίς, προκειμένου να "σερφάρω"! Ήταν σαν μαγνήτης δεν μπορούσα να κρατηθώ μακρυά... ΄Ήδη διαφαίνονταν το πόσο θα μας επηρρεάζε αυτό το μέσο αργότερα... Κλικάρισα σε κάποιο ειδησεογραφικό κανάλι και βρέθηκα μπροστά στην ανακοίνωση του θανάτου της Lady Diana...
Θυμάμαι πολύ καλά πως δεν μπορούσα να το πιστέψω, μου φαινόταν σαν κάποιο κακόγουστο αστείο. Ήταν και το γεγονός πως το έβλεπα στο web, ένα μέσο που δεν είχα συνηθίσει ακόμα ως παροχέα ειδήσεων...
Τώρα είμαστε 13 χρόνια μετά από τότε, και το διαδίκτυο είναι ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής των περισσότερων από μας. Στην δουλειά μου το χρησιμοποιώ καθημερινά, στο σπίτι το ίδιο. Blog(s), e-mail, facebook, online games, προσωπικό και επιχειρηματικό website. H ζωή μου είναι γεμάτη από www και @@@! (Και ο κώλος μου, αν δεν προσέξω, θα γίνει τεράαααστιος...)
Αφού κάποια στιγμή έγραψα κι ένα τραγούδι, και το ονόμασα screensaver blues...
Μέσα όμως από όλα αυτά το διαδίκτυο μου έχει προσφέρει και την χαρά της γνωριμίας, της φιλικής επαφής με άλλους ανθρώπους ακόμη και τη χαρά του έρωτα.
Δεν ήμουν ποτέ ιδιαίτερα φίλος των chat. Πολύ παλιά είχα το ICQ (αλήθεια το θυμάται κανείς?) αλλά ποτέ δεν ψήθηκα ιδιαίτερα.
Οι πρώτες μου διαδικτυακές γνωριμίες ήρθαν μέσω ένός ελληνικού site, του sxeseis.gr.
Αρχικά έμπαινα από περιέργεια στο φόρουμ, όπου και ανταλλάσαμε απόψεις με διάφορους και διάφορες επάνω σε σχεσιακά θέματα. Που να ήξερα τότε ότι μερικούς μήνες μετά θα χώριζα και θα έβρισκα εκεί μέσα κάποιες ψυχές (να είναι καλά, όλες τους) να με υποστηρίξουν και να μου δώσουν κουράγιο, στις ομολογουμένως δύσκολες στιγμές που πέρασα. Με κάποιους από αυτούς, άντρες και γυναίκες, συναντήθηκα και κατ'ιδίαν. Ήταν μια χαρά άνθρωποι, ο καθένας με τα χούγια του και τα προβλήματα του. Και απλά κάποια στιγμή οι τροχιές μας συναντήθηκαν διαδικτυακά και βοηθήσαμε ο ένας των άλλον. Αργότερα με τη σειρά μου , και όντας πια κάπως πεπειραμένος πάνω στο θέμα πρόσφερα κι εγώ με τη σειρά μου υποστήριξη σε κάποιους άλλους...
Εν τω μεταξύ η νέα μου ιδιότητα του single, με ώθησε να αρχίσω να "ψάχνομαι" για διαδικτυακές γνωριμίες πιο... σφιχτές! Δεν είχα πολλές εμπειρίες. Η πρώτη μου ήταν με μια επίσης χωρισμένη. Στις γραπτές επαφές των mail και του φόρουμ τα πηγαίναμε καλά. Κάποια στιγμή είχαμε την επιθυμία να γνωριστούμε από κοντά. Συναντηθήκαμε στο Μεσολόγγι. Απλά δεν υπήρξε χημεία...
Έχοντας φάει και μια non-web χυλόπιτα αποφάσισα να κάτσω στα αυγά μου. Έλα όμως που το PC ήταν εκεί, συνέχεια αναμμένο και συνδεδεμένο πια μόνιμα με ένα ολόκληρο κόσμο! (Είχα βάλει aDSL...)
Από κάποια διαφήμιση είδα ένα site που λεγόταν eligiblegreeks.com. Δηλαδή έλληνεςτηςπαντρειάς.com!
Ειλικρινά δεν μπήκα ψάχνοντας για νύφη! Αλλά περισσότερο από περιέργεια για να δω ποιοι/ποιες ψάχνουν για έλληνες/ελληνίδες... Στην αρχή γέλασα! Το site ήταν γεμάτο κυρίως από χοντρές Ελληνοαμερικάνες που έψαχναν Έλληνες άντρες για να γυρίσουν στην πατρίδα.
Ανάμεσα όμως σε όλα αυτά ξετρύπωσα μερικά διαμάντια. Μια κοπέλα από το Hong-Kong, 42 χρονών, καρακουκλάρα! Τις είχαν πει ότι οι ΄Ελληνες είναι οι καλύτεροι άντρες... Μια 39χρονη Ρουμάνα βιολίστρια, χωρισμένη από Έλληνα, πολύ ενδιαφέρων τύπος. Δεν είχε μάθει το μάθημα κι έψαχνε Έλληνα ακόμη...Ανταλλάξαμε μερικά mail, ήταν ενδιαφέρων να μιλάς με άλλους ανθρώπους, αν μη τι άλλο. Γνώρισα επίσης και μια 27χρονη γυμνάστρια από τα Ιωάννινα, την οποία αργότερα παντρεύτηκα και έχουμε κι ένα παιδάκι! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Για να γραφτώ στο site έπρεπε να δημιουργήσω ένα προφίλ με στοιχεία σχετικά με μένα. Επέλεξα τον τρόπο που επιλέγω πάντα. Αυτόν της ειλικρίνειας. Απάντησα σε κάποιες ερωτήσεις λέγοντας ακριβώς αυτό που σκεφτόμουν και χωρίς να κρύψω τίποτα για μένα. Και οι δύο πρώτες μου γνωριμίες, ένιωσαν αμέσως άνετα και είχαμε πολύ ευχάριστες, ειλικρινείς συζητήσεις. Με την τρίτη μου γνωριμία, βέβαια το πράγμα πήγε πιο μακριά. Και σε αυτή την περίπτωση , η ειλικρίνεια έπαιξε μεγάλο ρόλο. Μήνες μετά, η 27χρονη γυμνάστρια μου κι εγώ, μέναμε μαζί και σερφάραμε πια μαζί το διαδίκτυο (Βλέπετε κάποιες συνήθεις κόβονται δύσκολα!) Μαζί της ανακάλυψα την άλλη πλευρά του διαδίκτυου την οποία, ομολογουμένως, δεν είχα δει μέχρι τώρα. Στα ελληνικά κοινωνικά site, τύπου zoo.gr και parea.gr, εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες, αρρωστημένα τυπάκια, σέρνονται από chatroom σε chatroom ψάχνοντας κάποιαν η κάποιον με τον οποίο/α να μοιραστούν της αρρωστημένες φαντασιώσεις τους. Προφίλ επί το πλείστον ψεύτικα, πίσω από τα οποία κρύβονταί από 13χρονα κωλοπαιδαράκια έως 60χρονοι σάτυροι, για να μην πω παιδεραστές. Ομολογώ τις πρώτες φορές που είδα τι έγραφαν και τι ήθελαν, έφριξα! Ήθελα να τους φωνάξω "Καλά η μάνα σας το ξέρει ότι λέτε αυτές τις βλακείες? Πιπέρι στο στόμα θα σας έβαζα!!"
Αυτή η φάση δεν διήρκεσε πολύ. Είδα τι οχετός υπάρχει και δεν ξανα-ασχολήθηκα. Η επόμενη φάση διαδικτυακών γνωριμιών ήρθε από ένα site για νέους γονείς. Οκ εγώ δεν ήμουν και τόσο νέος γονιός αλλά η 29χρονη πια γυμνάστρια ήταν! Εκεί γνωρίσαμε γονείς από όλη την Ελλάδα. Με κάποιους από αυτούς διατηρούμε σχέσεις ακόμη και σήμερα. Πλάκα είχε το γεγονός πως εδώ γνωρίσαμε και μια κοπέλα που είχα ήδη γνωρίσει από το sxeseis.gr! Ακόμη και το διαδίκτυο , μικρός κόσμος είναι... κάτι το οποίο επιβεβαίωσα ξανά και πρόσφατα.
Και φτάνουμε στο facebook...
Εδώ τα πράγματα αλλάζουν. Εδώ, το προφίλ είναι εκεί, μπορούν να το δουν, αν θες, όλοι. Φίλοι παλιοί, συμμαθητές, φίλοι από το στρατό, φίλοι από το πανεπιστήμιο (δεν πήγα αλλά δεν πειράζει...), φίλοι από τη δουλειά, φίλοι που σε έχουν φίλο στο FB αλλά δεν σου λένε καλημέρα στο δρόμο, χαμός!!
Αυτό όμως που μου αρέσει, ναι μου αρέσει, στο facebook είναι πως μας δίνει τη δυνατότητα, εφόσον βέβαια τo προφίλ, τα σχόλια και οι αναρτήσεις μας είναι ειλικρινείς, να μάθουμε ο ένας για τον άλλον αν "ταιριάζουν τα χνώτα μας". Μια διαδικασία η οποία σε νορμάλ συνθήκες μπορεί να έπαιρνε πολύ χρόνο η να μην συνέβαινε και καθόλου. Ειδικά τον τελευταίο καιρό, με τις πολιτικές και κοινωνικές ζυμώσεις στη χώρα μας, μας δίνεται ακόμη και η ευκαιρία να δούμε πόσοι από τους γύρω μας είναι σαν κι εμάς, αγανακτισμένοι. (Όπως επίσης και να δούμε πόσοι είναι χαμένοι στο διάστημα, ακροδεξιοί, ρατσιστές, ηλίθιοι κλπ...)
Αυτό συνέβη και με την γνωριμία της 27χρονης γυμνάστριας. Στο προφίλ μου είδε κάτι που την έκανε να θέλει να μάθει περισσότερα για μένα, αλλά και ότι τα περισσότερα από όσα δήλωνα ως χαρακτηριστικά του χαρακτήρα μου της άρεσαν. Αντίστοιχα κι εγώ είδα στο δικό της προφίλ, ότι ήταν μια 27χρονη γυμνάστρια! Το όνειρο κάθε 39χρονου! Αστειεύομαι βέβαια. Αυτό που είδα στο προφίλ της, και με έκανε να καταλάβω ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που θα μπορούσα να συνεννοηθώ, ήταν ότι της άρεσε ένα τραγούδι του David gray, το sail away. ίσως ακούγεται κουτό, αλλά έτσι είναι. Αν είχε πει ότι γούσταρε κλαρίνα η μπουζούκια, θα την έκανα αλά Johnny (keep on walking...)
Σήμερα διάβασα μια εκπληκτική ανάρτηση στο facebook σχετικά με έναν πρώην δήμαρχο της Μπογκοτά στην Κολομβία, των Antanas Mockus. Από τα σχόλια που ακολούθησαν, κατάλαβα ήδη που στέκουν κάποιοι από τον fecebookικό μου περίγυρο.Όχι ότι δεν είχα ήδη μια ιδέα αλλά... Ειδικά μετά τις πρόσφατες αυτοδιοικητικές εκλογές, που ειδικά για την Κέρκυρα ήταν μια φαρσοκωμωδία, είναι δροσιστικό και ελπιδοφόρο, να ξέρω ότι γύρω μου, υπάρχουν και άνθρωποι με φαντασία, με όραμα, άνθρωποι που, κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζονται πολυ σπρώξιμο για να κάνουν την κίνηση, την υπέρβαση που λέμε και να ξεκινήσουν κάτι καλό για αυτόν τον τόπο. Ένας από αυτούς είμαι κι εγώ. Και είμαι σίγουρος πως υπάρχουν και πολύ περισσότεροι.
ΥΓ Κάντε ένα κόπο και δείτε το ακόλουθο βίντεο. είναι το πρώτο από μια σειρά των 7 στα οποία βλέπουμε και μαθαίνουμε την ιστορία του πως ο Antanas Mockus έγινε δήμαρχος της Μπογκοτά. Πραγματικά αξίζει. Εμπνέει... ελπίζω να το νιώσετε κι εσείς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου