My men in black...

Άμα βλέπετε εμένα, πρωί της Κυριακής και ακούω Leonard Cohen πάει να πει πως με έχουν πιάσει οι μαύρες μου...

Oh the wind, the wind is blowing, through the trees the wind is blowing, freedom soon will come...

αναρωτιέμαι πως θα έρθει αυτή η ελευθερία? Και ποιά ελευθερία θα είναι αυτή? Γιατί στην παρούσα κατάσταση μόνο μια ελευθερία πραγματική βλέπω κι αυτή είναι του θανάτου...

Δοξάστε αυτή την Κυριακή την ελευθερία της επιλογής, το θέατρο του παραλόγου. Από αύρο τα νέα μέτρα έρχονται. Οι κυβερνώντες δεν έχουν εξαντλήσει ακόμα την φαντασία τους επάνω μας...



It's always been the same, the same old story...
Ο Johnny Cash είναι ένας από τους λίγους ανθρώπους που θα ήθελα πραγματικά να είχα γνωρίσει. Ένας ΑΝΘΡΩΠΟΣ με όλα του τα ψεγάδια, που η ζωή σημάδεψε αλλά και του έδωσε ένα χάρισμα , να αγγίζει τις καρδιές μας με τη φωνή του και τη κιθάρα του...
Ένας άλλος άνθρωπος που θα ήθελα να είχα γνωρίσει, ήταν ο Αλέκος ο Παναγούλης. Να έβλεπα στα μάτια του αυτή τη φωτιά, του ελεύθερου πραγματικά ανθρώπου. Τον Αλέκο τον Παναγούλη μπορεί να τον φυλάκισαν, να τον βασάνισαν αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να του στερήσουν την ελευθερία, γιατί ήταν ελεύθερος μέσα στο κεφάλι του!
Εμείς να δω πως θα ελευθερωθούμε που έχουν φοντίσει να μας κρατούν φυλακισμένους από τη στιγμή που γεννηθήκαμε...



My men in black... Αυτοί είναι οι τρεις μου μουσικοί ήρωες.Αλλά δεν είναι μόνο η μουσική τους που μιλάει στην καρδιά μου. Είναι και οι ίδιοι ως άνθρωποι.
Τον Leonard Cohen τον ανακάλυψα νωρίς, εκεί στα εφηβικά μου χρόνια, όταν άκουγα τα σκοτεινά του τραγούδια από το songs of love and hate, κλεισμένος στο δωμάτιο μου. Αργότερα ήρθε η σειρά του Cave και πιο μετά η σειρά του Cash. Και hey, ολονών τα ονόματα αρχίζουν από C... Τυχαίο? δεν νομίζω...χαχα...

There she goes my beautiful world... στην αρχή έλεγα να βάλω το People just ain't no good. Επειδή αυτό ακριβώς αυτή είναι μια σκέψη που με βασανίζει πολύ τον τελευταίο καιρό. Είμαστε τελικά περισσότερο ζώα παρά άνθρωποι? Αφήνουμε το ένστικτο να μας παρασύρει αντί να ανέβουμε ένα σκαλί πιο πάνω και να επιβληθούμε σε αυτά? Μην με παρεξηγείτε δεν την έχω δει μοναχός... Απλά πιστεύω πως αυτό που θα έπρεπε να μας ξεχωρίζει από τα ζώα είναι η δυνατότητα μας να δράσουμε με γνώμονα ένα ανώτερο ένστικτο, αυτό της καλοσύνης και της αυτοθυσίας. Να κάνουμε κάτι για τους άλλους κι ας μην είναι αναγκαστικά καλό για μας. Αλλά καθημερινά γύρω μου βλέπω οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Ακόρεστη δίψα για χρήμα, δόξα, τηλεθέαση και δεν ξέρω και γω τι άλλο...

και μετά περιμένουμε να αλλάξει κάτι στον κόσμο, όταν αυτοί που επιθυμούμε την αλλαγή είμαστε σαφώς μειοψηφία και ολοένα κλεινόμαστε και περισσότερο στον εαυτό μας... εκ των πραγμάτων...

Κάποτε, πριν από 50 χρόνια ίσως, αν κάποιος ήθελε να ξεφύγει υπήρχαν κάποια μέρη του κόσμου, όπου μπορούσε να πάει να κάνει τη ζωή του πιο απλή. Τώρα πια πάει, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο τέτοιο μέρος... Τα γεμίσαμε όλα με τους κανόνες, και την τεχνολογία μας. Μικρύναμε τον πλανήτη μας και τώρα πια δεν χωράμε...


(αναστεναγμός)


Αυτά για κυριακή πρωί. Ελπίζω να μην σας κάτσουν βαριά. Γιά να μην στεναχωριούνται οι φίλοι μου ας πούμε ότι είναι μια φάση, θα περάσει. Σε μισή ωρίτσα θα είμαι χαρούμενος και χαμογελαστός ως συνήθως...

την πιο γλυκιά μου καλήμερα σε όλους σας!
papapete