kissουμπες

Πάει καιρός που έγραψα κάτι.

Δεν ξέρω. Λείψαν οι αφορμές? Χάθηκε το mojo?
Μπήκα στο blog μπας και μου θυμίσει τίποτα και μου δώσει κάποια αφορμή να άρω αυτο το "blogger's block" που έχω πάθει...

Ρίχνω μια ματια στα στατιστικά τα οποία περίμενα "αδρανή", μια και λεω "ποιός θα διαβάσει ένα blog που δεν έχει να προσφέρει κάτι καινούριο?" Και βλέπω καμια 30αρια επισκέψεις χτες (17/11)... σχεδον ολες σε ενα συγκεκριμενο άρθρο, Το Ταπεινό maalox . Προφανώς κάποιοι ετοιμάζονται χε-χε-χε...

Γιατί άραγε? Τι ήταν προχτες? τι είναι σήμερα? α ναι, η επέτειος του Πολυτεχνείου...

Μη μου χρεώσετε έλλειψη σεβασμού... όλοι οι αγώνες με συγκινούν... κι αυτός. Όμως θα με συγκινούσε ακόμη περισσότερο ένας δικός μας αγώνας..

Μπορεί να μην έγραφα, αλλα σκεφτόμουν, διάβαζα... και ζούσα. ετσι θέλω να πιστεύω...

Τι έπαρση θεε μου... το ανθρώπινο είδος. Η παρουσία μας χρονικά στον πλανήτη, έχει το συνολικό αντίκτυπο στο σύμπαν, ίσως μιας μύγας που γίνεται λιώμα στο παρμπρίζ ενός αυτοκινήτου που κινείται στον αυτοκινητόδρομο, κι όμως εμεις πεισματικά επιμένουμε να ζούμε σα να είμαστε το κέντρο του κόσμου...

ευτυχώς βέβαια που υπάρχουν κι άλλες οπτικές... γιατι απο μια άλλη οπτική είμαστε το κέντρο του κόσμου... ο καθένας το κέντρο του δικού του...
Ατέρμονες, συνεχόμενοι και διακοπτόμενοι, και αν πιστέψουμε στην μετεμψύχωση, επανεκκινούμενοι κύκλοι ζωής...
Κι όμως μέσα σε όλο αυτό υπάρχει μια ευλογία.. κατι που μας ξεχωρίζει... η ικανότητα να δούμε ίσως τον εαυτό μας, η την πραγματικότητα μας, όταν βέβαια το καταφέρουμε... η ικανότητα να εκτιμήσουμε την ομορφιά, να νιώσουμε την αγάπη, να βιώσουμε τη δημιουργία και την έκσταση της μεσω της τέχνης, και της τεκ(χ)νοποίησης...της μουσικής και  του έρωτα...
Κι από την άλλη? εδω τα ελληνικά δεν με βοηθούν... στα Αγγλικα οι λέξεις ability και capacity μεταφράζονται ως "ικανότητα" κι οι δυο.. Εγω όμως αισθάνομαι την ικανότητα μας για ολα τα καλά ως ability και...ως capacity την ικανότητα μας για το κακό... γιατί δεν θέλω να προσδώσω σε αυτήν κανένα "θετικό" πρόσημο...
Μας χαρακτηρίζει ως είδος, δυστυχώς ένα capacity για ασχήμια... άνθρωποι διαπράττουν τα στυγερότερα εγκλήματα, εκμεταλλεύονται, αφαιρούν ζωές, βασανίζουν...εφευρίσκοντας ολοένα και "καλύτερους" τρόπους για να το κάνουν...

Ολοένα καταλήγω σε αυτό που χιλιάδες λιγότερο η περισσότερο "σοφοί" έχουν καταλήξει πριν  από μας... Η σύγκρουση δεν πρόκειται να σταματήσει ποτέ...
Μπορεί κανείς να φανταστει ενα κόσμο "καλό"? και μόνο? μπορεί κάποιος από μας να πει με βεβαιότητα πως θα μπορούσε να ζήσει μια ζωή χωρίς μια αρνητική σκέψη? μια εγωιστική συμπεριφορά?
Το μόνο που μένει ειναι να διαλέξουμε πλευρά... με τον εκμεταλλευόμενο η τον εκμεταλλευτή?

Μέσα στον  πληροφοριακό κυκεώνα που ζούμε είναι όμως από δύσκολο έως αδύνατον να αποκτήσει κανείς μια εικόνα του τι συμβαίνει... δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο...αυτό που είναι καλό για μενα μπορει να είναι κακό για σένα... ποιός ορίζει το καλο και το κακό?  


Οι ίδιες οι σχέσεις μας, ερωτικές, συντροφικές, φιλικές και συγγενικές αντικατοπτρίζουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε... αν δεν μπορουμε να ισορροπήσουμε αυτές, πως να ισορροπήσουμε σε "τοπικό", "εθνικό" η "παγκόσμιο επίπεδο"?

Σκόρπιες σκέψεις...

Με μια ολόδικη μου έπαρση, κατατάσσω τον εαυτό μου στην πλευρά των "καλών".. μπορώ όμως να πω ότι δεν υπήρξα κι εγω εγωιστής και συμφεροντολόγος? Η ακόμα χειρότερα πως δεν θα υπάρξω στο μέλλον? Υπάρχουν κάποιοι που μπορούν? (κλασσική αυτοδικαιολόγηση εδω...χαχαχαχα)

δεν ξέρω...

κουλτουροφιλοσοφικές παπαρολογίες η εσωτερικές αναζητήσεις?

Με ποιους εχουμε να τα βαλουμε? Αυτοί που σήμερα βρίσκονται απεναντι μας, ασκούν εξουσία και εξυπηρετουν συμφεροντα, δικά τους και άλλων... θα μπορούσαμε να είμαστε κι εμείς... δεν ειναι ετσι?

Το θηρίο είναι μέσα μας.. αυτό πρέπει να βάλουμε κατω... να τιθασέψουμε...

ΥΓ Μην ανησυχείτε, δεν τα εχω παίξει...ακόμα! :-)

Πάρτε κι ενα προιόν σχεδόν "αυτόματης γραφής" στο κινητο την ωρα που περπατουσα παρακαλώ!

Εξ ορισμου η λεξη οριζω,πως λέμε "τι μας οριζει" ενέχει την ύπαρξη ορίων. Τα όρια τα δικα μας είναι οι σχέσεις μας. Αρα οι σχεσεις μας ορίζουν... Αν δεχτουμε πως για ανθισει ενας ερωτας σε μια ωριμη σχεση πρεπει να χαθουν τα ορια μεσω του ερωτα για να επαναπροσδιοριστούν μεσω της αγάπης τοτε σε αντιστοιχια στον κοσμο τι χρειαζεται? μια επαναστατική διάλυση των ορίων? Μπορουν οι κακοι να αγαπησουν? Μπορουν να αναγεννηθουν μεσω του ερωτα? Μηπως ο έρωτας ειναι επανασταση? Και μεσω αυτου του ερωτα/επανασταση χρειαζεται να αναγεννηθουμε στην αγάπη/κοινωνια? Την κοινωνια που ονειρευομαστε? Ομως ας κρατησουμε τον παραλληλισμο...υπαρχει τελεια σχεση? Υπαρχει σχεση η οποια να μην ταλανιζεται ποτε απο  εγωισμους και μικρα εστω η και μεγαλυτερα εμποδια που συνηθως θετουμε οι ιδιοι? Η καθημερινη σχεδον μαχη για ισορροπια καταληγω και παλι πως ειναι μαχη με τον εαυτο μας. . μια μαχη να δειξουμε κατανοηση αλλα και μια μαχη να μην χαθουν τα ορια... Γιατι αν χαθουν τα ορια κινδυνευουμε να αφανιστουμε... Οπως ακριβως κινδυνευουμε τωρα... Κι αν το παμε ενα βημα παραπερα... Στον παραλληλισμο... Εγω μολις πηρα το δευτερο διαζυγιο μου..  Αν δεχτουμε οτι θετω εαυτον στην μερια των "καλων" τα πρώην έτερα μου ήμισυ ειναι οι κακιές? Χαχαχα σόρρυ κοριτσια...  Οχι βεβαια...ολο και κατι θα κανα κι εγω..αρα ξαναγυρναμε στο οτι δεν υπαρχει ασπρο μαυρο...

σας φιλώ...