Το 1986 τελειωσα το σχολείο κι έπιασα την πρώτη μου δουλειά, ως τυπωτής μπλουζακίων σε ένα ιστορικό μαγαζί της Κέρκυρας, ονόματι Things. Το Things, που ίσως κάποιοι παλιότεροι μπορει άν θυμάστε ήταν το μισό σουβενίρ και διαφορα ωραία, και το αλλο μισό τύπωνε στάμπες σε μπλουζάκια και είχε κονκάρδες...πολλές κονκάρδες!!
Ακόμη δεν ξεκίνησα την ανάρτηση και ξέφυγα όμως...
Δυο-τρεις βδομάδες αφού έπιασα δουλειά, χρειάστηκε να φύγω Αθήνα για να δώσω εξετάσεις σοτ σχέδιο και η αδερφή μου πήρε τη θέση μου για μερικές μέρες...μόνο που όταν γύρισα μου είπαν ότι προτιμούσαν να κρατήσουν την αδερφή μου, κι ετσι αναγκάστηκα να ψάξω για αλλη δουλεια.
Βρέθηκα λοιπόν έτσι να εργάζομαι σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, που ήταν και ασφαλιστικο πρακτορείο, που ήταν και ναυτικό πρακτορείο, που ήταν και το Νορβηγικό Προξενείο...
Ως το "παιδί" είχα όλες τις αγγαρείες του τύπου τράπεζες, γραφειοκρατίες και θελήματα στην πόλη...
μάλιστα επειδή από το διπλανό γραφείο δεν είχαν "παιδί" χρησιμοποιούσαν εμενα ενίοτε και για τα δικά τους... με αποτέλεσμα μια φορα να παω να φερω κι εφημερίδα του Λάτση... μια και δίπλα ήταν οι πράκτορες του στην Κέρκυρα.
Η προισταμένη μου, η φημισμένη Κ., κλασσική τρελοκερκυραία κι ένας από τους πιο αγχωμένους ανθρώπους στον κόσμο, μου παραπονιόταν συχνά ότι αργούσα στα θελήματα. Εγω τι να πω, πηγαινα κι ερχόμουν, δεν χασομερούσα ούτε στιγμή. Μια μέρα έτυχε να είναι έξω την ώρα που ξεκινουσα να πάω για κάποια δουλεια και με ρωτάει έκπληκτη: "που πας?" - "Στην τράπεζα..." - "Με τα πόδια?" "Εεεε... ναι, πως αλλιώς?"
"Πάρε παιδί μου το μηχανάκι, τι το έχουμε εδώ, για μόστρα?"
"μα' ψελλισα εγώ, " αφού δεν ξέρω να οδηγάω μηχανάκι..και δεν εχω και δίπλωμα..."
"Και τι με ενδιαφέρει εμενα? Να μάθεις. Τώρα. Δεν γίνεται να πηγαίνεις για δουγειές με τα πόδια.
Κι έτσι άρχισε η ομολογουμένως καθυστερημένη σχέση μου με τα μηχανοκίνητα δίκυκλα... (ήμουν 19...)
Το μηχανάκι ήταν ένα Piaggio Boxer.
και αυτό συνειδητοποιώ ήταν σημαδιακό...!
Μου επιτράπηκε η χρήση κι εκτός ωρών εργασίας και με αυτό το μηχανάκι αλώνισα την Κέρκυρα, πηγαίνοντας για μπανιο τις Κυριακές, και σε κάτι τρελά ξενύχτια στην πρώτη "Πέτρα" που ήταν τότε στο Κοντόκαλι και πηγαινα όλους τους φίλους άνευ "μέσου", τρικάβαλο...
Παράλληλα όμως οι μοτοσυκλετιστικές μου εμπειρίες είχαν και μια άλλη πλευρά. Ο κολλητός μου είχε ένα τέτοιο:
Για όσους δεν "ξέρουν" ήταν ένα R25/3 του 1952. Μονοκύλινδρο, ένας μονόχειρας boxer με λίγα λόγια, μάξιμουμ ταχύτητα γύρω στα 100... και fun factor 1000!!!!
Πολύ σύντομα μπλέξαμε με "κακές παρέες"...
Έναν που είχε ένα τέτοιο....
κι έναν που είχε ένα τέτοιο...
κάπου έπαιζε κι ένα τέτοιο:
αλλά "βίδες" και δεν το είδα ποτε σε λειτουργία...
Το Vincent ήταν το κάτι άλλο... 1000 κυβικά, δυο κύλινδροι, δυο μπουζί ανά κύλινδρο και πίσω ανάρτηση μονοσόκ... Για το 1952 ήταν μια μοτοσυκλέτα, πολύ μπροστά για την εποχή της... Η ομόσταυλη Vincent Black Lightning κατείχε για χρόνια το ρεκόρ ταχύτητας μοτοσυκλέτας παραγωγής...
Είχα την ευχαρίστηση να ανέβω έστω κι ως συνεπιβάτης... ο κινητήρας γουργούριζε, το κοντέρ έγραφε 100+ (σε μίλια...) κι ένιωθες σα να είσαι καβάλα σε ένα πολύ άνετο πύραυλο...
Αυτές ήταν εμπειρίες που σημάδεψαν την μοτοσυκλετιστική μου πορεία.
Παράλληλα χρησιμοποίησα δανεικό από το γραφείο της μάνας μου, ετούτο για λίγο:
Το Gilera Eco δυστυχώς ήταν και το πρώτο μηχανάκι που μου έκλεψαν... το βρήκα σχεδον 12 χρόνια αργότερα παρατημένο έξω από ένα σπίτι στον Ποταμό... το κυκλοφορούσαν κατι παιδάκια στην γειτονιά.. δεν τους είπα τίποτα...
Πήγαμε φαντάροι, γυρίσαμε, κι απέκτησα το πρώτο "δικό μου" μηχανάκι. Για λόγους που δεν έχει νόημα να αναπτύξω εδώ ήταν ένα τέτοιο:
Το Motobecane ηταν μια τρανή απόδειξη πως οι Γάλλοι μηχανικοί καλά θα κάνουν να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο, πχ μαγειρική, και να αφήσουν τα μηχανολογικά σε κάποιον άλλο λαό...
Οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει και η πιο απλή δουλειά επανω του κατέληγε σε πολύ ξύσιμο κεφαλιών και ατέλειωτες βλαστήμιες, αλλά και... γέλια!
Συντομα κατέληξε στα άχρηστα.. δεν θυμαμαι καν τι το εκανα...
Περασα σε ενα δανεικό παπί, σταθερή αξία:
κι αργότερα ένα πιο μοντέρνο, δικό μου αυτό, μεταχειρισμένο
Αυτό το δεύτερο αν θυμαμαι καλά το πούλησα σε ένα φίλο της αδερφής μου ο οποίος κατάφερε να το βουλιάξει στην Μαρίνα Γουβιών...
Κι ήρθε ο καιρός να ανέβω κυβικά... και πήρα το γνωστό απο το παρελθόν μου, R25/3...
Ο Σπύρος μου το πούλησε για να πάρει ένα Cagiva Elephant (Lucky Strike) Tο είχα αγοράσει θυμάμαι 300.000 δραχμές. Το πούλησα όταν άρχισε να "ζητάει" πίσω διαφορικό και μεγάλα έξοδα... 450.000! και με αυτά πήρα ένα XL600 (270.000, με τα ρέστα άλλαξα λάστιχα και αλυσιδογραναζο...)
Το Honda ήρθε σε μια εποχή που ήρθε και τo πρώτο μου παιδί... και η πώληση του για λόγους οικογενειακών αναγκών αλλού μεταφορικού μέσου, σημάδεψε ένα διάλειμμα κάποιων χρόνων στην μοτοπορεία μου... με μια μικρή εξαίρεση, ένα βεσπάκι που μου επέτρεψα για δουλειές στην πόλη! Με το Neos με έπιασαν και για πρώτη φορά χωρίς δίπλωμα κι έτσι αναγκάστηκα να βγάλω κι από αυτό.. σκεφτείτε , είχα αλλάξει 6-7 μηχανάκια χωρίς να έχω δίπλωμα.. Αθανάτη Ελλάδα!!!
Μερικά χρόνια αργότερα και σε ένα νέο αιώνα πια, και νέα χιλιετηρίδα, εγώ έκανα όνειρα...δίτροχα... αν και τελικά μου βγήκαν ..τρίτροχα!
Υπήρξα ανέκαθεν ρομαντικός σε πολλές πλευρές της ζωής μου, σε βαθμό κουταμάρας ίσως...αλλα εγω εκεί!!
Έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν motorbike... και εβλεπα ένα σχήμα... μια φιγούρα, κάπως έτσι
Κατέληξα μετά από αρκετό ψάξιμο σε αυτό:
Ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα (έτσι νόμιζα) κι ειχε και χώρο για τα παιδια... ημουν μεταξύ αυτού και μιας Triumph Bonneville αλλα υπήρχε και μια διαφορά τιμής και τελικα πήγα για το ρωσικό ατσάλι...
Με το κλασσικό "στερνή μου γνώση να σ ειχα παντα" πρέπει να παραδεχτώ πως δεν΄ηταν καλή αγορά, παρόλα αυτά πέρασα αρκετές διασκεδαστικές στιγμές μαζί του. Ένα πρωτο πρόβλημα ήταν πως η τότε γυναίκα μου αρνούνταν κατηγορηματικά να μπει καν μεσα στο sidecar, έστω και σταματημένο. Λέτε να είχε ακούσει πως στην Φινλανδία τα λένε wifekillers?
αλλά το σημαντικότερο ήταν πως η Ρωσσική τεχνολογία και προσοχή στο φινίρισμα, ήταν καπως λειψή, με αποτέλεσμα το Ural να ζητάει συνεχώς την προσοχή μου και να περνάνε διαστήματα που δεν το χρησιμοποιούσα μέχρι να φτιαχτει κάποιο πρόβλημα.
Κάποια στιγμή γνώρισα έναν Άγγλο, ο οποίος ζουσε εδω με τους γονείς του και είχε αντιπροσωπεια Ural παλιά στην Αγγλία. Του το έδωσα και μου το σενιάρισε, αναβαθμίζοντας πολλά πράγματα και στήνοντας το πολύ καλά.
Οι μηχανές με sidecar είναι κατι τελείως διαφορετικό, όπως έλεγε και ξανάλεγε το Manual το οποίο είχα κατεβάσει από το ιντερνετ πριν καν το πάρω στα χέρια μου. Δεν οδηγούν σαν κανονικές μοτοσυκλέτες λόγω της "τρίτης" ρόδας. Θες να στρίψεις αριστερά? Στρίβεις με δύναμη το τιμόνι αριστερά! Το sidecar, που βρίσκεται δεξιά σου, λειτουργεί σαν μια τεράστια βοηθητική ρόδα επιτρέποντας μέχρι κι ελεγχόμενες πλαγιολισθήσεις... Στρίψε όμως δεξιά και το sidecar μετατρέπεται σε ένα τεράστιο βάρος που θέλει να σε τουμπάρει... Συμβουλή φίλου τότε : "Βάλε ένα σακι τσιμεντο στο sidecar μεχρι να συνηθίσεις...
Για τους γνώστες όταν έχεις τρεις ρόδες το γυροσκοπικό φαινόμενο βάσει του οποίου πλαγιάζουν και στρίβουν όλα τα δίκυκλα απλά δεν ισχύει... μόλις όμως σηκωθει η ροδα του sidecar από το δρόμο για οποιοδήποτε λόγο....ισχύει!!
Το 2005 οργανώθηκε στην Κέρκυρα ένα πρώτο Classic bike rally, στο οποίο και συμμέτειχα ως όχημα υποστήριξης κουβαλώντας μια από τους φωτογράφους. Άρχισα να συμμετέχω στις δράσεις της τότε ΚΕΛΕΜΟ και συντομα βρέθηκα να ασχολούμαι ολοένα και περισσότεορ αλλα και να θέλω να τους ακολουθήσω σε μοτοσυκλετιστικες διαδρομές. Μόνο που το Ural δεν ήταν κατάλληλο για κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι είχαν καινούριες μοτο και σίγουρα πολύ πιο γρήγορες από τα 100 που μετα βιας πηγαινα εγώ...
Αρχισα λοιπόν να ψαχνω για κατι πιο σύγχρονο και γρήγορο. Κατέληξα σε ένα Suzuki V-strom 650, το οποίο παρότι σχεδόν δυο χρονών είχε κάνει μόνο 4000 χιλιόμετρα... Εγώ κατάφερα σε λίγο πάνω από ένα χρόνο να κάνω 18000...
Πήγα με αυτό επανειλλημένα Αθήνα και Θεσσαλονίκη κυρίως για συναυλίες, αλλά και Τζουμέρκα, Γιάννενα, Πρέβεζα, τον γύρο της Πελλοπονήσου, τον γύρω των Ακαρνανικών ορέων, Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Ναύπλιο, Μεσολόγγι...το φχαριστήθηκα!
Το V-Strom μου χάρισε πολλές όμορφες στιγμές, βόλτες, αποδράσεις... Συνέπεσε με μια φάση της ζωής μου περίεργη, μια φάση από την οποία καταλαβαίνω τώρα ότι ήθελα διακαώς να αποδράσω γενκότερα, και η μοτοσυκλέτα υπήρξε το όχημα πολλών απόπειρων...
Πρωινά φερυμπωτ, δρόμοι με δέντρα, φθινοπωρινά χρώματα, παρέες, μηχανάκια διάφορα, rafting, πλάκες, τσίπουρα...
Μοναχικές περιπλανήσεις, μοναχικά γεύματα σε φαγάδικα της Εθνικής, κρύες νύχτες, κρυα χέρια, κρυα γονάτα, μυγάκια...
Απο τι μπορεις να καταλάβεις έναν ευτυχισμένο μοτοσυκλετιστή?
...
από τα μυγάκια στα δόντια...
Οι ατέλειωτες διαδρομές στην εθνική για απόδραση, με οδήγησαν σε μια απόφαση, να πάρω κατι πιο γρήγορο να μειώσω το χρόνο αυτού του Αθήνα-Κέρκυρα... με την ελπίδα και για καποιο ταξίδι εξωτερικό..
Κι έτσι πήρα την πρώτη μου καινούρια μοτοσυκλέτα.
Θυμάμαι την πρώτη μερα...φοβόμουν να ανέβω πάνω σε αυτό το μπλε ηλεκτρίκ εγγλέζικο τερατάκι...αλλά ανέβηκα...
Ηταν εμπειρία. Πρώτο ταξίδι Αθήνα, πρώτη κλήση για υπερβολική ταχύτητα. Το στήσιμο του ήταν το κάτι άλλο, σταθερό, στιβαρό, ευέλικτο... το φτασα μια φορά ως τα 229 στην Εγνατία, πριν ανοίξουν οι δυο παρακάμψεις εκαν Ηγουμενίτσα-Γιάννενα 35 λεπτά... και ναι το ξερω υπήρχαν και πιο γρήγοροι, ποτέ δεν θεώρσα τον εαυτό μου ούτε έμπειρο , ούτε γρήγορο οδηγό...
Το Sprint SΤ 1050 με τα 125 του άλογα ήταν το κάτι άλλο, όμως...δεν ήμουν εγώ. Καινούρια σχέση, δεύτερος γάμος, παιδί και ξαφνικά τα 125 αλογα τα είχα μόνο για να πηγαίνω για δουλειές στην πόλη..ηταν κρίμα.
Εκτός αυτού πρέπει να ομολογήσω πως η έστω και λίγο "σκυφτή" του ΄θεση οδήγησης μου ήταν άβολη. Τα on-off πιστεύω μου ταίριαζαν καλύτερα, κι ας μην είχα πείρα από... "off"...
το πούλησα λοιπόν σε κάποιον πιο ταξιδιάρη, ο οποίος δυστυχώς είχε ένα άσχημο ατύχημα. Ευτυχώς επιβίωσε. Ο αναβάτης...
Εγώ πάλι χωρίς μηχανή αλλά είχα μια "φαγούρα"... βρέθηκε ένας φίλος με ένα Tiger 900 απο τα πρώτα injection. Είχε ένα θεματάκι ΄με το ύψος του Tiger, και πήρε ένα Fazer. Εγώ πήρα το Tiger ανταλλαγή με ανταλλακτικά για το σκάφος του...
Κι έτσι είχα και το on-off μου και συνέχιζα και τον έρωτα με τα εγγλέζικα μηχανάκια...
Η μοτοσυκλέτα έχει την καθημερινότητα, όμως έχει και το όνειρο της κι αυτό είναι τα ταξίδια... ειχα την χαρα να κανω κανα δυο, το πιο όμορφο μόνος μου σε κάτι που ονόμασα "επαναστατικό" τουρισμό... πήγα λοιπόν στην Χαλκιδική και πιο συγκεκριμένα στην Ιερισσό και τον Χολομώντα...
Μπανάκι σε ποτάμι, βόλτες στο απαράμιλλης ομορφιάς δάσος, μαρτυρία της καταστροφής των μεταλλείων...
Η επιστροφή επεφύλασσε μια μικρή καταστροφή... έξω από το σπίτι μου έπεσε λόγω φόρτωσης και λάθους στήριξης με αποτελεσμα να πανε λάδια στον κύλινδρο, υδραυλική και δυο μέρες αργότερα να πάρω μπιέλα και μοτέρ στο χέρι.. η μαλλον στο..πόδι μια και το παπούτσι μου γέμισε λάδια...
Η αντικαταστάτρια βρέθηκε άμεσα και ετσι γύρισα στα... γερμανικά!
ετσι έμπλεξα με μια παρέα φίλων των bmw και δη των boxer...αλλα εγω δεν είχα boxer...
Το f650GS Dakar μου χάρισε και αυτό όμορφες στιγμές αλλα επίσης έστω και αργά μια μεγαλ΄τερη άνεση στο χώμα...
Κι ήρθε η ώρα να αλλαξει κι αυτό χέρια μια κι εγω βρήκα άλλη αγάπη...
Ηταν λίγο ταλαιπωρημένη..αλλά με λιγο δουλειά και μπικικίνια...εγινε κάπως έτσι..
Κι έτσι ξαναγύρισα σε ενα boxer... αληθινό αυτή τη φορά.
Η πρώτη μου βόλτα ήταν κάπως άγαρμπη και μου πήρε λίγο να την συνηθίσω...αλλά καθε φορά που πάω μια βόλτα, βρίσκω εκεινο το χαμόγελο να ξαναγυρνά στο πρόσωπο μου, τη χαρά του να νιώθεις μια στιβαρή μηχανή από κάτω σου που γουργουρίζει και χαίρεται να γυρνάς το γκάζι και να πλαγιάζεις στην στροφή, και την επόμενη στροφή, και την επόμενη...
νομίζω ότι είμαι "home" ...
κάτι μου λέει ότι ταιριάξαμε...
αν και... :-)
Ακόμη δεν ξεκίνησα την ανάρτηση και ξέφυγα όμως...
Δυο-τρεις βδομάδες αφού έπιασα δουλειά, χρειάστηκε να φύγω Αθήνα για να δώσω εξετάσεις σοτ σχέδιο και η αδερφή μου πήρε τη θέση μου για μερικές μέρες...μόνο που όταν γύρισα μου είπαν ότι προτιμούσαν να κρατήσουν την αδερφή μου, κι ετσι αναγκάστηκα να ψάξω για αλλη δουλεια.
Βρέθηκα λοιπόν έτσι να εργάζομαι σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο, που ήταν και ασφαλιστικο πρακτορείο, που ήταν και ναυτικό πρακτορείο, που ήταν και το Νορβηγικό Προξενείο...
Ως το "παιδί" είχα όλες τις αγγαρείες του τύπου τράπεζες, γραφειοκρατίες και θελήματα στην πόλη...
μάλιστα επειδή από το διπλανό γραφείο δεν είχαν "παιδί" χρησιμοποιούσαν εμενα ενίοτε και για τα δικά τους... με αποτέλεσμα μια φορα να παω να φερω κι εφημερίδα του Λάτση... μια και δίπλα ήταν οι πράκτορες του στην Κέρκυρα.
Η προισταμένη μου, η φημισμένη Κ., κλασσική τρελοκερκυραία κι ένας από τους πιο αγχωμένους ανθρώπους στον κόσμο, μου παραπονιόταν συχνά ότι αργούσα στα θελήματα. Εγω τι να πω, πηγαινα κι ερχόμουν, δεν χασομερούσα ούτε στιγμή. Μια μέρα έτυχε να είναι έξω την ώρα που ξεκινουσα να πάω για κάποια δουλεια και με ρωτάει έκπληκτη: "που πας?" - "Στην τράπεζα..." - "Με τα πόδια?" "Εεεε... ναι, πως αλλιώς?"
"Πάρε παιδί μου το μηχανάκι, τι το έχουμε εδώ, για μόστρα?"
"μα' ψελλισα εγώ, " αφού δεν ξέρω να οδηγάω μηχανάκι..και δεν εχω και δίπλωμα..."
"Και τι με ενδιαφέρει εμενα? Να μάθεις. Τώρα. Δεν γίνεται να πηγαίνεις για δουγειές με τα πόδια.
Κι έτσι άρχισε η ομολογουμένως καθυστερημένη σχέση μου με τα μηχανοκίνητα δίκυκλα... (ήμουν 19...)
Το μηχανάκι ήταν ένα Piaggio Boxer.
και αυτό συνειδητοποιώ ήταν σημαδιακό...!
 |
| λιγο πολυ ιδιο, ακομη και στο χρώμα... |
Μου επιτράπηκε η χρήση κι εκτός ωρών εργασίας και με αυτό το μηχανάκι αλώνισα την Κέρκυρα, πηγαίνοντας για μπανιο τις Κυριακές, και σε κάτι τρελά ξενύχτια στην πρώτη "Πέτρα" που ήταν τότε στο Κοντόκαλι και πηγαινα όλους τους φίλους άνευ "μέσου", τρικάβαλο...
Παράλληλα όμως οι μοτοσυκλετιστικές μου εμπειρίες είχαν και μια άλλη πλευρά. Ο κολλητός μου είχε ένα τέτοιο:
Για όσους δεν "ξέρουν" ήταν ένα R25/3 του 1952. Μονοκύλινδρο, ένας μονόχειρας boxer με λίγα λόγια, μάξιμουμ ταχύτητα γύρω στα 100... και fun factor 1000!!!!
Πολύ σύντομα μπλέξαμε με "κακές παρέες"...
Έναν που είχε ένα τέτοιο....
 |
| 1973 Triumph Trident T150 |
 |
| 1952 Vincent Black Shadow |
αλλά "βίδες" και δεν το είδα ποτε σε λειτουργία...
Το Vincent ήταν το κάτι άλλο... 1000 κυβικά, δυο κύλινδροι, δυο μπουζί ανά κύλινδρο και πίσω ανάρτηση μονοσόκ... Για το 1952 ήταν μια μοτοσυκλέτα, πολύ μπροστά για την εποχή της... Η ομόσταυλη Vincent Black Lightning κατείχε για χρόνια το ρεκόρ ταχύτητας μοτοσυκλέτας παραγωγής...
Είχα την ευχαρίστηση να ανέβω έστω κι ως συνεπιβάτης... ο κινητήρας γουργούριζε, το κοντέρ έγραφε 100+ (σε μίλια...) κι ένιωθες σα να είσαι καβάλα σε ένα πολύ άνετο πύραυλο...
Αυτές ήταν εμπειρίες που σημάδεψαν την μοτοσυκλετιστική μου πορεία.
Παράλληλα χρησιμοποίησα δανεικό από το γραφείο της μάνας μου, ετούτο για λίγο:
 |
| Gilera Eco |
Πήγαμε φαντάροι, γυρίσαμε, κι απέκτησα το πρώτο "δικό μου" μηχανάκι. Για λόγους που δεν έχει νόημα να αναπτύξω εδώ ήταν ένα τέτοιο:
 |
| Σχεδόν ίδιο αλλα σε ασημί με μπλε. |
Οποιαδήποτε προσπάθεια να γίνει και η πιο απλή δουλειά επανω του κατέληγε σε πολύ ξύσιμο κεφαλιών και ατέλειωτες βλαστήμιες, αλλά και... γέλια!
Συντομα κατέληξε στα άχρηστα.. δεν θυμαμαι καν τι το εκανα...
Περασα σε ενα δανεικό παπί, σταθερή αξία:
κι αργότερα ένα πιο μοντέρνο, δικό μου αυτό, μεταχειρισμένο
Αυτό το δεύτερο αν θυμαμαι καλά το πούλησα σε ένα φίλο της αδερφής μου ο οποίος κατάφερε να το βουλιάξει στην Μαρίνα Γουβιών...
Κι ήρθε ο καιρός να ανέβω κυβικά... και πήρα το γνωστό απο το παρελθόν μου, R25/3...
 |
| Υπέροχη αίσθηση, νόμιζες ότι ζούσες σε άλλη εποχή... |
Το Honda ήρθε σε μια εποχή που ήρθε και τo πρώτο μου παιδί... και η πώληση του για λόγους οικογενειακών αναγκών αλλού μεταφορικού μέσου, σημάδεψε ένα διάλειμμα κάποιων χρόνων στην μοτοπορεία μου... με μια μικρή εξαίρεση, ένα βεσπάκι που μου επέτρεψα για δουλειές στην πόλη! Με το Neos με έπιασαν και για πρώτη φορά χωρίς δίπλωμα κι έτσι αναγκάστηκα να βγάλω κι από αυτό.. σκεφτείτε , είχα αλλάξει 6-7 μηχανάκια χωρίς να έχω δίπλωμα.. Αθανάτη Ελλάδα!!!
 |
| Yamaha Neos 100 |
Υπήρξα ανέκαθεν ρομαντικός σε πολλές πλευρές της ζωής μου, σε βαθμό κουταμάρας ίσως...αλλα εγω εκεί!!
Έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν motorbike... και εβλεπα ένα σχήμα... μια φιγούρα, κάπως έτσι
Κατέληξα μετά από αρκετό ψάξιμο σε αυτό:
Ήταν ακριβώς αυτό που έψαχνα (έτσι νόμιζα) κι ειχε και χώρο για τα παιδια... ημουν μεταξύ αυτού και μιας Triumph Bonneville αλλα υπήρχε και μια διαφορά τιμής και τελικα πήγα για το ρωσικό ατσάλι...
Με το κλασσικό "στερνή μου γνώση να σ ειχα παντα" πρέπει να παραδεχτώ πως δεν΄ηταν καλή αγορά, παρόλα αυτά πέρασα αρκετές διασκεδαστικές στιγμές μαζί του. Ένα πρωτο πρόβλημα ήταν πως η τότε γυναίκα μου αρνούνταν κατηγορηματικά να μπει καν μεσα στο sidecar, έστω και σταματημένο. Λέτε να είχε ακούσει πως στην Φινλανδία τα λένε wifekillers?
αλλά το σημαντικότερο ήταν πως η Ρωσσική τεχνολογία και προσοχή στο φινίρισμα, ήταν καπως λειψή, με αποτέλεσμα το Ural να ζητάει συνεχώς την προσοχή μου και να περνάνε διαστήματα που δεν το χρησιμοποιούσα μέχρι να φτιαχτει κάποιο πρόβλημα.
Κάποια στιγμή γνώρισα έναν Άγγλο, ο οποίος ζουσε εδω με τους γονείς του και είχε αντιπροσωπεια Ural παλιά στην Αγγλία. Του το έδωσα και μου το σενιάρισε, αναβαθμίζοντας πολλά πράγματα και στήνοντας το πολύ καλά.
Οι μηχανές με sidecar είναι κατι τελείως διαφορετικό, όπως έλεγε και ξανάλεγε το Manual το οποίο είχα κατεβάσει από το ιντερνετ πριν καν το πάρω στα χέρια μου. Δεν οδηγούν σαν κανονικές μοτοσυκλέτες λόγω της "τρίτης" ρόδας. Θες να στρίψεις αριστερά? Στρίβεις με δύναμη το τιμόνι αριστερά! Το sidecar, που βρίσκεται δεξιά σου, λειτουργεί σαν μια τεράστια βοηθητική ρόδα επιτρέποντας μέχρι κι ελεγχόμενες πλαγιολισθήσεις... Στρίψε όμως δεξιά και το sidecar μετατρέπεται σε ένα τεράστιο βάρος που θέλει να σε τουμπάρει... Συμβουλή φίλου τότε : "Βάλε ένα σακι τσιμεντο στο sidecar μεχρι να συνηθίσεις...
Για τους γνώστες όταν έχεις τρεις ρόδες το γυροσκοπικό φαινόμενο βάσει του οποίου πλαγιάζουν και στρίβουν όλα τα δίκυκλα απλά δεν ισχύει... μόλις όμως σηκωθει η ροδα του sidecar από το δρόμο για οποιοδήποτε λόγο....ισχύει!!
Το 2005 οργανώθηκε στην Κέρκυρα ένα πρώτο Classic bike rally, στο οποίο και συμμέτειχα ως όχημα υποστήριξης κουβαλώντας μια από τους φωτογράφους. Άρχισα να συμμετέχω στις δράσεις της τότε ΚΕΛΕΜΟ και συντομα βρέθηκα να ασχολούμαι ολοένα και περισσότεορ αλλα και να θέλω να τους ακολουθήσω σε μοτοσυκλετιστικες διαδρομές. Μόνο που το Ural δεν ήταν κατάλληλο για κάτι τέτοιο. Οι περισσότεροι είχαν καινούριες μοτο και σίγουρα πολύ πιο γρήγορες από τα 100 που μετα βιας πηγαινα εγώ...
Αρχισα λοιπόν να ψαχνω για κατι πιο σύγχρονο και γρήγορο. Κατέληξα σε ένα Suzuki V-strom 650, το οποίο παρότι σχεδόν δυο χρονών είχε κάνει μόνο 4000 χιλιόμετρα... Εγώ κατάφερα σε λίγο πάνω από ένα χρόνο να κάνω 18000...
Πήγα με αυτό επανειλλημένα Αθήνα και Θεσσαλονίκη κυρίως για συναυλίες, αλλά και Τζουμέρκα, Γιάννενα, Πρέβεζα, τον γύρο της Πελλοπονήσου, τον γύρω των Ακαρνανικών ορέων, Θεσσαλονίκη-Αθήνα, Ναύπλιο, Μεσολόγγι...το φχαριστήθηκα!
 |
| Βάλια κάλντα Φεβρουάριος 2006 |
 |
| Μόλις έχω κλείσει 2000 χιλιόμετρα σε 4 μέρες... |
 |
| Με το "τσιράκι" μου στον Ολυμπο-Καταφύγιο Πριόνια |
Πρωινά φερυμπωτ, δρόμοι με δέντρα, φθινοπωρινά χρώματα, παρέες, μηχανάκια διάφορα, rafting, πλάκες, τσίπουρα...
Μοναχικές περιπλανήσεις, μοναχικά γεύματα σε φαγάδικα της Εθνικής, κρύες νύχτες, κρυα χέρια, κρυα γονάτα, μυγάκια...
Απο τι μπορεις να καταλάβεις έναν ευτυχισμένο μοτοσυκλετιστή?
...
από τα μυγάκια στα δόντια...
Οι ατέλειωτες διαδρομές στην εθνική για απόδραση, με οδήγησαν σε μια απόφαση, να πάρω κατι πιο γρήγορο να μειώσω το χρόνο αυτού του Αθήνα-Κέρκυρα... με την ελπίδα και για καποιο ταξίδι εξωτερικό..
Κι έτσι πήρα την πρώτη μου καινούρια μοτοσυκλέτα.
Θυμάμαι την πρώτη μερα...φοβόμουν να ανέβω πάνω σε αυτό το μπλε ηλεκτρίκ εγγλέζικο τερατάκι...αλλά ανέβηκα...
Ηταν εμπειρία. Πρώτο ταξίδι Αθήνα, πρώτη κλήση για υπερβολική ταχύτητα. Το στήσιμο του ήταν το κάτι άλλο, σταθερό, στιβαρό, ευέλικτο... το φτασα μια φορά ως τα 229 στην Εγνατία, πριν ανοίξουν οι δυο παρακάμψεις εκαν Ηγουμενίτσα-Γιάννενα 35 λεπτά... και ναι το ξερω υπήρχαν και πιο γρήγοροι, ποτέ δεν θεώρσα τον εαυτό μου ούτε έμπειρο , ούτε γρήγορο οδηγό...
Το Sprint SΤ 1050 με τα 125 του άλογα ήταν το κάτι άλλο, όμως...δεν ήμουν εγώ. Καινούρια σχέση, δεύτερος γάμος, παιδί και ξαφνικά τα 125 αλογα τα είχα μόνο για να πηγαίνω για δουλειές στην πόλη..ηταν κρίμα.
Εκτός αυτού πρέπει να ομολογήσω πως η έστω και λίγο "σκυφτή" του ΄θεση οδήγησης μου ήταν άβολη. Τα on-off πιστεύω μου ταίριαζαν καλύτερα, κι ας μην είχα πείρα από... "off"...
το πούλησα λοιπόν σε κάποιον πιο ταξιδιάρη, ο οποίος δυστυχώς είχε ένα άσχημο ατύχημα. Ευτυχώς επιβίωσε. Ο αναβάτης...
Εγώ πάλι χωρίς μηχανή αλλά είχα μια "φαγούρα"... βρέθηκε ένας φίλος με ένα Tiger 900 απο τα πρώτα injection. Είχε ένα θεματάκι ΄με το ύψος του Tiger, και πήρε ένα Fazer. Εγώ πήρα το Tiger ανταλλαγή με ανταλλακτικά για το σκάφος του...
Κι έτσι είχα και το on-off μου και συνέχιζα και τον έρωτα με τα εγγλέζικα μηχανάκια...
Η μοτοσυκλέτα έχει την καθημερινότητα, όμως έχει και το όνειρο της κι αυτό είναι τα ταξίδια... ειχα την χαρα να κανω κανα δυο, το πιο όμορφο μόνος μου σε κάτι που ονόμασα "επαναστατικό" τουρισμό... πήγα λοιπόν στην Χαλκιδική και πιο συγκεκριμένα στην Ιερισσό και τον Χολομώντα...
Η επιστροφή επεφύλασσε μια μικρή καταστροφή... έξω από το σπίτι μου έπεσε λόγω φόρτωσης και λάθους στήριξης με αποτελεσμα να πανε λάδια στον κύλινδρο, υδραυλική και δυο μέρες αργότερα να πάρω μπιέλα και μοτέρ στο χέρι.. η μαλλον στο..πόδι μια και το παπούτσι μου γέμισε λάδια...
Η αντικαταστάτρια βρέθηκε άμεσα και ετσι γύρισα στα... γερμανικά!
 |
| Bmw F650GS Dakar στην Ορεινή Ναυπακτία |
ετσι έμπλεξα με μια παρέα φίλων των bmw και δη των boxer...αλλα εγω δεν είχα boxer...
Το f650GS Dakar μου χάρισε και αυτό όμορφες στιγμές αλλα επίσης έστω και αργά μια μεγαλ΄τερη άνεση στο χώμα...
Κι ήρθε η ώρα να αλλαξει κι αυτό χέρια μια κι εγω βρήκα άλλη αγάπη...
 |
| Bmw R80GS τρακαρισμένο και κομματια |
Ηταν λίγο ταλαιπωρημένη..αλλά με λιγο δουλειά και μπικικίνια...εγινε κάπως έτσι..
 |
| Bmw R80GS ισιο και in one piece... |
Κι έτσι ξαναγύρισα σε ενα boxer... αληθινό αυτή τη φορά.
Η πρώτη μου βόλτα ήταν κάπως άγαρμπη και μου πήρε λίγο να την συνηθίσω...αλλά καθε φορά που πάω μια βόλτα, βρίσκω εκεινο το χαμόγελο να ξαναγυρνά στο πρόσωπο μου, τη χαρά του να νιώθεις μια στιβαρή μηχανή από κάτω σου που γουργουρίζει και χαίρεται να γυρνάς το γκάζι και να πλαγιάζεις στην στροφή, και την επόμενη στροφή, και την επόμενη...
νομίζω ότι είμαι "home" ...
κάτι μου λέει ότι ταιριάξαμε...
αν και... :-)
