Κάτω στο βυθό φύκια, αχινοι και Φαραώ.
Αραχτός στο κατάστρωμα πια, μένω άναυδος από το γεγονός ότι μπορώ να δω στα 50-70 μέτρα απόσταση τους ιστούς από τις αράχνες που πάνε από κορφή σε κορφή στους θάμνους και τα δεντρα. Από την άλλη μεριά του κόλπου το πιάνει λίγο ο μαΐστρος και τα δέντρα και οι θάμνοι κινούνται, θροΐζοντας σαν να αναπνέουν. Τα πράσινα δε φαντάζεσαι ότι μπορούν να είναι τόσα πολλά. Δε φτάνουν μέχρι το νερό. Αφήνουν ένα δύο μέτρα κενό οπου ξεπροβαλλουν τα βράχια σαν κόκαλα παλαιολιθικά, τεράτων βασανισμενων, στριφογυρισμενα κι αλλού κάθετα, αλλού ορίζοντια, αλλού λοξά εξαφανιζονται στο νερό.
Απαγγιαζει εδω.
Αυτός ο τόπος είναι ανέγγιχτος... Αλλά για το ίδιο το απαγγιο, δεν υπάρχει απαγγιο από την καταιγίδα της ανάπτυξης.
Πείτε με drama queen, δε με νοιάζει.
Στους 3 μήνες της καραντίνας ο κόσμος έκανε μια παύση κι όσοι από μας έχουν την τύχη να δουλεύουμε εδώ έξω, είδαμε άμεσα τα αποτελέσματα. Περισσότερα πουλιά, περισσότερα ψάρια, καθαρότερα νερά, ψάρια παντού, δελφίνια.
Σκεφτείτε λίγο, όταν 3 μήνες παύση κάνουν τόσο καλό, πόσο κακο θα κάνουν δύο χρόνια μπετονιέρες και τσιμέντοποίηση?
Αφήστε επιτέλους αυτό τον τόπο ήσυχο. Δεν χρειάζεται το τσιμέντο μπορεί να μείνει μόνο αυτό που είναι.
Σκέτο Ποίηση...
