Είναι ίσως το πρώτο που πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν λες η ακούς τη λέξη ηθοποιός. Ειδικά φωναχτά "ΗΘΟΠΟΙΟΣ...σημαίνει φως..." από το τραγούδι που λέει ο Δημήτρης Χορν, σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, του πολιτισμού, της ανατροφής μας. Όσοι μεγαλώσαμε με ελληνικές ταινίες θα το ακούσαμε κάποια στιγμή.
 |
| The stage is set... |
Ηθοποιός όμως σημαίνει πολλά πράγματα. Και στο σημερινό κόσμο που καταναλώνει και νομισματοποιεί τα πάντα, από τα αντικείμενα, ως τους ανθρώπους, ηθοποιός μπορεί να σημαίνει και "ντίβα" η 'σελεμπριτυ" και σίγουρα κάποιον που είναι πιθανό να πληρώνεται πολύ αδρά για αυτό που κάνει. Κάποιον η κάποιαν που ανήκει σε μια ελίτ πχ... Την ίδια στιγμή πόσοι και πόσοι γονείς τρέμουν τη στιγμή που το παιδί τους θα πει "θέλω να γίνω ηθοποιός" και αμέσως στο μυαλό τους έχουν εικόνες των χιλιάδων παιδιών που έχουν αυτό το όνειρο, που έχει καταντήσει κλασσικό, σαν να λέμε θέλω να γίνω αστροναύτης η ποδοσφαιριστής η τραγουδιστής. Γιατί δυστυχώς για κάθε έναν η μια που φτάνει στην επιτυχία, χιλιάδες ταλέντα χάνονται, αλέθονται στο μύλο της ζωής.
Ηθοποιός όμως σημαίνει και αυτό που λέει η ίδια η ετυμολογία της λέξης και θα έλεγα ότι είναι και η έννοια στην οποία, πια, δίνεται η λιγότερη σημασία.
Ηθο-ποιός. Ήθος + ποιώ.
Φτιάχνω, δημιουργώ ήθος. Με το ήθος να σημαίνει χαρακτήρα.
Ο ηθοποιός πλάθει χαρακτήρες. Όχι όμως τους χαρακτήρες που παίζει.
Αλλά τους χαρακτήρες αυτών που τον βλέπουν, τον ακούν, τον παρακολουθούν.
Και θα το κάνει άσχετα με ποιο ρόλο παίζει, αν το κάνει σωστά. Είτε είναι ο κακός, η ο καλός, η κωμική η η τραγική φιγούρα, η πρωταγωνίστρια η η ανταγωνίστρια είτε απλά κάποιος τρίτος η τέταρτος χαρακτήρας.
Έχω την τύχη να ζω με μια ηθοποιό.
Μπορεί να μην είναι ηθοποιός από τα γεννοφάσκια της, η να έχει κάνει αμέτρητες παραστάσεις, αλλά αντιμετωπίζει το έργο της, την τέχνη της με μια σοβαρότητα αξιοζήλευτη.
Γεμίζει κι αδειάζει με κάθε παράσταση, ανήσυχη κι αγχωμένη πριν ίσως την πρώτη, και μετά τη βλέπω πάνω στη σκηνή, όπως έγραψα και κάπου πέρσι, μια γνωστή μου άγνωστη. Μια Μήδεια, μια Α...
Πέρσι πήγαινα ως θεατής και την παρακολουθούσα κάθε φορά, σε συνεχόμενες μια, δύο, τρεις, έξι παραστάσεις, κι αναρωτιόμουν στα 15 με 16 λεπτά που διαρκούσε η σκηνή της, ποια είναι και αν την ξέρω.
Ποιούσε ήθος.
Εγώ συνήθως έκλαιγα.
Τώρα το κορίτσι μου παίζει στο Πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη.
 |
| Σκηνή από το Πλυντήριο |
 |
| Η Σοφία Λινοσπόρη στο ρόλο της Α |
Φαντάζομαι δεν θα θεωρείται ακριβώς σωστό να γράψω κάτι σαν κριτική του έργου, ειδικά από τη στιγμή που εμπλέκομαι όχι μόνο σχετιζόμενος με τη μια εκ των δυο πρωταγωνιστριών αλλά έχοντας συμμετάσχει και στις κατασκευές σκηνικών, δημιουργία ηχητικών και βίντεο και διαφόρων γραφικών όπως της αφίσας κλπ. Είμαι εμπλεκόμενος αλλα όχι διαπλεκόμενος, συμμετάσχω... και συμπάσχω...
 |
| Το φερέφωνο του Κράτους |
Άααα ξέχασα είμαι και στα εισιτήρια και στις κρατήσεις, δίνω το πρόσταγμα να ξεκινήσει η παράσταση και έχω βαφτίσει τον εαυτό μου Stage Manager. Όλοι manager είμαστε σε αυτή την παράσταση, ο καθένας στο κομμάτι του.
Οι manager της ποίησης ήθους βέβαια είναι οι δυο μας πρωταγωνίστριες, η Σοφία Λινοσπόρη και η Κωνσταντίνα Μαυροπούλου.
 |
 |
| Σωστό είναι να συμφωνείς με? |
Έχω τη χαρά, την τεράστια χαρά να είμαι μέρος όλου αυτού. Μια χαρά που εξαργυρώνεται κάθε βράδυ με τα χαμόγελα, τα ευχαριστώ, τα επιφωνήματα θαυμασμού και σοκ, τα γέλια, ακόμη και σε κάποιες περιπτώσεις τα βλέμματα μόνο, τα σιωπηλά βλέμματα των θεατών που φεύγουν από την παράσταση.
Χαίρομαι κιόλας που τους βλέπω να μη φεύγουν βιαστικά αλλά με μια διάθεση να μείνουν λίγο ακόμα, να πουν κάτι ακόμα, να ευχαριστήσουν τις πρωταγωνίστριες και τους συντελεστές, κι ίσως να νιώσουν λίγο από αυτό που νιώθουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτά τα μαγικά πράγματα, κάτι σαν αστερόσκονη που πετάνε οι νεράιδες πάνω σου και νιώθεις ίσως σαν να πετάς λίγο, σαν για λίγο να μην είναι τα πόδια σου στη γη, αλλά ίσως λίγο πιο πάνω, στον αέρα, δυο τρεις πόντους πιο ψηλά η και παραπάνω αν το έχεις.
Σήμερα δεν άντεξα και είπα σε κάποιους φίλους οι οποίοι μόλις είχαν βγει από την αίθουσα του Studio, πως νιώθω περήφανος για αυτή την παράσταση. Νιώθω περήφανος για όλα, γιατί νιώθω πως δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Θα μπορούσε να είναι ίσως διαφορετική αλλά όχι καλύτερη. Κι είναι μια παραγωγή επιπέδου.
Κι οι φίλοι που με ξέρουν, και ξέρουν ότι δεν είμαι των μεγάλων λόγων, συμφώνησαν και μου είπαν πως είχα κάθε δικαίωμα να είμαι περήφανος.
Το πιο όμορφο όμως ίσως σχόλιο που άκουσα για την παράσταση ήταν το εξής:
- Το νησί αναβαθμίστηκε. Μπράβο.
Το Πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη ανεβαίνει λοιπόν για δύο ακόμα παραστάσεις στο Studio του ΔΗΠΕΘΕ Στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας στις 26 και 27 Φεβρουαρίου. Μετά από τρεις μέρες συνεχόμενα sold out που αναγκαζόμουν να διώχνω κόσμο κάθε μέρα, μας δόθηκαν δυο μέρες ακόμα, οπότε όσοι δεν τα καταφέρατε ιδού η ευκαιρία σας
Οι ηθοποιοί μας σας περιμένουν για να σας πλάσουν τον χαρακτήρα.
Και το κάνουν πάρα πολύ καλά.
Το ίδιο καλά κάνει την δουλειά του να φωτίσει τους ηθοποιούς μας και τη σκηνή ο Maitre de la Lumiere Τώνης Χοντρογιάννης και τη δουλειά του να ενδύσει μουσικά την όλη προσπάθεια ο ταλαντούχος και γλυκύτατος κύριος Μάνθος Δαμίγος.
Εμένα θα με βρείτε στα εισιτήρια και στην είσοδο/έξοδο όπου θα δέχομαι συγχαρητήρια εκ μέρους όλων, και να πασαλείβομαι κι εγώ με λίγη από την προαναφερόμενη αστερόσκονη. Και αν προσέξετε λίγο θα με ακούσετε και θα με δείτε σε κάτι παραινέσεις και διαφημίσεις...
Ενα μεγάλο ευχαριστώ και στον φωτογράφο φίλο μας Γιώργο Τερζή, του οποίου είναι οι περισσότερες φωτό στο ποστ.
Κι ένα μεγάλο, μεγάλο, το μεγαλύτερο ευχαριστώ, στον Θανάση Τριαρίδη για το κείμενο του. Γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε τίποτα. Στον Θανάση Τριαρίδη που δεν κατάφερε να έρθει ακόμη να μας δει, αλλά όμως η παρουσία του είναι εκεί, την νιώθουμε.
