Ας αρχίσω, ως συνήθως από τους δεινόσαυρους....
Από τα διάφορα για τα οποία λυπάμαι, είναι που δεν διάβαζα περισσότερα σχετικά με την πολιτική και την νεότερη ιστορία, όταν ήμουν πιο νέος. Για να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου λέω ότι έστω κι έτσι, έχω πάντα πράγματα να μαθαίνω, Και στην τελική, είναι δυνατόν να είμαστε ενήμεροι για τα πάντα, παντού? Αυτό ας το αφήσουμε για ... τον θεό.
Δεν είναι βέβαια ότι δεν διάβασα και τίποτα. Ευτυχώς βρέθηκαν μερικοί φίλοι και μου πρότειναν βιβλία και έτσι βρέθηκα να διαβάζω Οριάνα Φαλάτσι και Κροπότκιν. Τον Κροπότκιν θα πρέπει να τον ξαναδιαβάσω. Της Φαλάτσι διάβασα το ΒΙΕΤΝΑΜ άλλα δεν ήξερα ότι η Ναπάλμ στην οποία αναφερόταν είχε δοκιμαστεί επίσης και πάνω στους Έλληνες αντάρτες κατά τη διάρκεια του δικού μας εμφυλίου.
Όπως δεν ήξερα πως στα Δεκεμβριανά είχε τεράστια ευθύνη η χώρα που κατά το ήμισυ αποκαλούσα πατρίδα, η Αγγλία.
Ο πρώτος μου έρωτας μου είπε πως με είχε για ΚΝίτη αλλά εγώ ούτε τα γραφεία δεν ήξερα που ήταν πόσο μάλλον να ήμουν μέλος. Δήλωνα αναρχικός προς μεγάλη στεναχώρια της μάνας μου, αλλά ήμουν στην πραγματικότητα αναρχικός του γλυκού νερού.
Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με σκάφη και επιχειρήσεις και το 2011 με βρήκε 44 χρονών, και στις πλατείες.
Τους επόμενους μήνες, χρόνια θα βρισκόμουν συχνά στο δρόμο σε πορείες, δίπλα δίπλα με νεαρ@ αναρχικ@ @τομα, να φωνάζω, ομολογώ με ένα τεράστιο ερωτηματικό μέσα μου, συνθήματα σχετικά με το μίσος το ταξικό.
Είχα περάσει μια γεμάτη δεκαετία και βάλε της ζωής μου ως τρανός καταναλωτής και υποστηρικτής της Amazon και αλλων online καταστημάτων αλλά και του γενικότερου συστήματος ως ιδιοκτήτης ενός καταστήματος που παρείχε ουσιαστικά είδη πολυτελείας. (Αν και πρέπει να πω πως διαφωνώ ότι το σκάφος, η βάρκα και η ιστιοπλοΐα θα πρέπει να θεωρούνται τέτοια. Οι Βίκινγκς έλεγαν πως "δέσμιος είναι ο άνθρωπος χωρίς βάρκα" και συμφωνώ απόλυτα, το σκάφος είναι ταξίδι, είναι ελευθερία, είναι διέξοδο. Και όλα αυτά δεν είναι πολυτέλειες, όσο κι αν θέλουν να τα παρουσιάζουν έτσι.)
Μίσος ταξικό λοιπόν. Τι με ενοχλούσε σε αυτό? Ίσως περισσότερο το "μίσος" παρά το "ταξικό" μια και όπως μου λένε είμαι η ήμουν πάντα από αυτούς, τους "ειρηνοποιούς" , ένας άλλος Βούδας, και με δυσκολεύει το μίσος.
Όμως καθώς οδεύω προς το κλείσιμο της έκτης (WTF) δεκαετίας της ζωής μου, διαβάζω ολοένα και περισσότερο κι ενημερώνομαι και νιώθω να ριζοσπαστικοποιούμαι ολοένα και περισσότερο.
Μισώ τον καπιταλισμό. Μισώ ένα σύστημα που βάζει ξεκάθαρα το κέρδος και το άτομο πάνω από το σύνολο. Μισώ τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε. Μισώ το πως μπορούν να συμμετέχουν στο ένα σκάνδαλο μετά το άλλο και την ώρα της κάλπης το σύστημα να τους βγάζει ξανά από πάνω. Μισώ το πως δεν υπάρχει δημοκρατία. Μισώ την έλλειψη παιδείας και την έλλειψη δικαιοσύνης.
Ο Χένρι Θορώ, έγραψε ένα μικρό βιβλίο, μια σταλιά είναι κι όμως μέσα περιέχει τόση σοφία. Σε ένα κόσμο παντελώς άδικο, το μόνο μέρος που μένει για τον δίκαιο άνθρωπο είναι η φυλακή.
Πολιτική Ανυπακοή, έτσι λέγεται το βιβλίο του Θορώ και θαρρώ είναι το μόνο διέξοδο.
Το σύστημα έχει τα μίντια, έχει τα όπλα κι έχει καταφέρει κάτι εξωφρενικό.
Πρόσφατα βρέθηκα με ένα παιδικό μου φίλο, ο οποίος εργάζεται σοτ χώρο των ξενοδοχείων και μιλάγαμε για τον συνδικαλισμό και το σωματείο. Άκουσα για πρώτη φορά, και ντρέπομαι που το λέω, την έκφραση "εργοδοτικοί" (είναι γιατί ουδέποτε είχα σχέση με σωματεία εργαζομένων, το ομολογώ.) Κατάλαβα εννοείται άμεσα τι είναι, τι σημαίνει.
Και συνειδητοποιώ πως η μεγάλη επιτυχία του καπιταλισμού είναι ακριβώς αυτή, το να κάνει την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, "εργοδοτικούς".
Ξεχάσαμε και πολλοί φοβάμαι δεν ξέρουμε καν πως είμαστε Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Από τον εργάτη που σκάβει το δρόμο η δουλεύει στο εργοστάσιο (αλήθεια ποια εργοστάσια πια?) ως τον υπάλληλο στο ξενοδοχείο αλλά και τον μικρό επιχειρηματία που γαμιέται στο άγχος για να πληρώσει την υπέρογκη φορολογία η εκείνον που εργάζεται από το σπίτι για 2-3 ευρώ την ώρα και αναγκάζεται να έχει μπλοκάκι, είμαστε όλοι ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ και καλά θα κάνουμε να το θυμηθούμε πριν να είναι αργά.
Γιατί είμαστε και μακράν οι περισσότεροι ρε γαμώτο...
Κι είναι κρίμα να φέρεις την στάμπα του "εργοδοτικού" . Ειδικά όταν η εργοδοσία είναι αυτή που είναι και φέρεται όπως φέρεται.
Which side are you on boys, which side are you on. Το τραγούδι γράφτηκε από την Florence Reece το 1931. Η Florence ηταν γυναίκα του συνδικαλιστή ανθρακωρύχου Sam Reece. Όταν ο σερίφης JH Blair πήγε σπίτι της και τρομοκράτησε εκείνη και τα παιδιά τους, εκείνη μετά έγραψε αυτό το τραγούδι. Ε΄δω το ακούμε από την Natlaia Merchant.
Και για να μην ξεχνιόμαστε. στον κόσμο σήμερα έχουμε μυριάδες συγκρούσεις όπου χρειάζεται να πάρουμε θέση.
Which side are you on boys, which side are you on...
Εγώ είμαι με τον άνθρωπο. Με την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ στην οποία ανήκω.
Και για να το εμπεδώσετε ακούστε κι αυτή την εξαιρετική εκτέλεση από τον Tom Morello.
