Δεν πιστεύω σε έναν θεό που ανακατεύεται στις δουλειές των άλλων, αλλά ξέρω πως εσύ πιστεύεις, κι αν πίστευα κι εγώ θα γονάτιζα και θα του ζητούσα να μην αγγίξει ούτε τρίχα από το κεφάλι σου.. λέει ο Nick Cave στο Into my Arms, χρησιμοποιώντας την ιδέα αυτή για να εκφράσει την αγάπη του στο αντικείμενο του έρωτα του...
Ούτε εγώ πιστεύω σε ένα θεό που ανακατεύεται στις δουλειές των άλλων, για την ακρίβεια δεν πιστεύω σε κανένα θεό... αλλά αν πίστευα θα ήταν ένας θεός του λόγου, ένας θεός της επικοινωνίας, κι αν τον ζωγράφιζα, θα ήταν φτιαγμένος από λέξεις και σύμβολα, με μαλλιά προτάσεις, με ένα μούσι αποφθέγματα, με δυο μάτια σαν μολύβια, με βλέφαρα αλήθειες και ψέματα ανακατεμένες.
Λένε πως ο πρώτος γραπτός λόγος, σύμφωνα τουλάχιστον με τις πιο διαδεδομένες θεωρίες, επινοήθηκε για να γραφτούν κατάλογοι χρεών και απογραφές, Το βρίσκω πράγματι λυπηρό, και πιστεύω πως ίσως κάποια μέρα ανακαλυφθούν τα στοιχεία που θα υποστηρίξουν αυτό που θα ήθελα εγώ, να είναι η αλήθεια. Πως ο πρώτος γραπτός λόγος ήταν ίσως ποίηση, η κάποια μικρή ιστορία τρόμου η αγάπης. Ακόμη και nonsense poetry θα ήταν καλύτερα, πολύ καλύτερα από καταλόγους χρεών.
Χωρίς τον λόγο, δεν είμαστε τίποτα.
Αν ήμασταν ως είδος, μουγκοί, θα είχαμε αναπτύξει ίσως τις τηλεπαθητικές μας ιδιότητες, μα και πάλι, μέσω αυτών, λέξεις δεν θα μοιραζόμασταν?
Ένα άλλο ιδιαίτερο μας χαρακτηριστικό είναι η φαντασία αλλά και αυτή χωρίς λέξεις πως να εκφραστεί? Εκτός βέβαια κι αν μιλάγαμε με ζωγραφιές η με χρώματα. Φανταστείτε να περπατάγαμε στο δρόμο και να εκπνέαμε μικρά χρωματιστά συννεφάκια γεμάτα έννοιες ?
Επιστρέφω όμως σε αυτό που λέμε πραγματικότητα. Πιθανή θρησκεία μου λοιπόν ο λόγος. Όπως κάθε θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της, έχει τις Ιέρειες και τους Ιερείς της.
Άγνωστοι, πασίγνωστοι, εξαιρετικοί η όχι και τόσο, πολυγραφότατοι η όχι, ο κόσμος μας είναι γεμάτος από εκπροσώπους της “θρησκείας” του λόγου. Φτασμένοι η επίδοξοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας η Ιερά Τέρατα, όλοι μαζί είναι αυτοί που ονομάζουμε Συγγραφείς.
Πριν από ακριβώς ένα χρόνο, ένας από αυτούς τους Ιερείς, ένας Συγγραφέας, ο Παύλος Θωμόπουλος aka Γελωτοποιός, έφυγε για τον "μεγάλο εκδοτικό οίκο στον ουρανό"
Ο Παύλος ήταν φίλος, ήταν μέντορας, ήταν δάσκαλος μας.
Ο Παύλος ήταν εκείνος που έδινε φωνή στις σκέψεις μας. Έτσι τον ένιωθα , ως κάποιον που εκφράζει καλύτερα από μας αυτό που έχουμε ανάγκη να εκφράσουμε.
Και ως δάσκαλος μας, στο Συνεργείο Δημιουργικής Γραφής του, συντέλεσε στο να καταφέρουμε να βγουν από μέσα μας ιστορίες, οι ιστορίες μας. Στο να βρουν κάποιοι από μας τη φωνή τους.
Ο Παράδεισος με τη διαδεδομένη του έννοια δεν υπάρχει.
Υπάρχει όμως ο Παράδεισος που είναι οι αναμνήσεις μας. Και μέσα σε αυτές ο δάσκαλος μας ζει. Συνεχίζει να υπάρχει εκεί, ολοζώντανος, ενθουσιώδης, ορμητικός, πράος και γλυκός. Ο φιλόσοφος της διπλανής πόρτας. Ο Ιερέας της θρησκείας του λόγου ...
Από ένα blogger σε έναν αλλο
Παραβρέθηκα στα σαράντα σου Παύλο.
Στην Πυλαία, στο νεκροταφείο Αναστάσεως του Κυρίου, βρεθήκαμε μαζεμένοι άνθρωποι που σε αγαπήσαμε, σε θαυμάσαμε, χαρήκαμε μαζί σου, μαθητεύσαμε με σενα, σε εκτιμήσαμε Παύλο. Για μένα ήταν εκεί που συνειδητοποίησα την μεγάλη απώλεια σου, το οριστικό του θέματος. Πλησίασα τη Νέλλη, τη γυναίκα σου, και ξέσπασα σε κλάματα. Εκείνη, ποιος ξέρει με τι αποθέματα κουράγιου, αξιοθαύμαστα, γέλασε και είπε “Ότι θα σας παρηγορούσα εγώ σήμερα, ποιος θα το έλεγε?”
Γύρω μου σειρές και πάλι από τάφους, με ονόματα και ημερομηνίες. Εδώ οι ηλικίες ήταν πιο αναμενόμενες, μεγάλοι άνθρωποι, πχ 1931-2015 η 1936-2020 και άλλα τέτοια. Κι ανάμεσα τους αυτό το 1975-2024, ρε φίλε, να μου κακοφαίνεται τόσο πολύ.
Φεύγοντας επέλεξα να περπατήσω λίγο ανάμεσα στα μνήματα. Κοντά στη μεγάλη στεναχώρια, παραμονεύει πάντα και ενα αναπάντεχο γέλιο. Αυτή είναι μια σκέψη που σίγουρα θα εκτιμούσες, θα συμμεριζοσουν. Δεν άντεξα και το φωτογράφισα.
Κατόπιν πήγαμε στο σπίτι σου όπου είχε στηθεί μια ωραία γιορτή, προς τιμήν σου.
Εκεί είχα τη χαρά να βρεθώ με ανθρώπους που σε γνώριζαν. Ήμουν άγνωστος μεταξύ κυρίως αγνώστων αλλά πολύ γρήγορα βρεθήκαμε να ανταλλάσσουμε εμπειρίες, απόψεις, αναμνήσεις από σενα. Έφυγα από κει πιο ανάλαφρος.
Είναι χρόνια τώρα που νιώθω πια άθεος. Δεν μου κάνει νόημα η ύπαρξη ενός θεού, πιο εύκολα θα μπορούσα να πιστέψω σε πολλούς παρά σε έναν.. Έτσι λοιπόν δεν ασπάζομαι και οποιαδήποτε ιδέα μεταθανάτιας ζωής... ούτε παράδεισους ούτε κόλαση.. .αλήθεια γιατί δεν μπορούμε να έχουμε πληθυντικό για την κόλαση? Δεν ακούγεται σωστό να πεις κολάσεις... αλλά ξεφεύγω ως συνήθως.
Πριν κάποια χρόνια πέτυχα σε μια σειρά στην τηλεόραση μια ωραία εξήγηση για όλα αυτά, κυρίως για τον παράδεισο και την κόλαση..
Με λίγα λόγια αυτό που έλεγε είναι πως οι άνθρωποι που φεύγουν “κατοικούν” πια μέσα στις αναμνήσεις μας. Και όσο πιο καλές είναι αυτές, τόσο πιο “παράδεισος” ο τόπος αυτό που ζουν, ο νοερός.
Έτσι λοιπόν έφυγα από τη συγκέντρωση, έχοντας επιβεβαιώσει αυτό που ήξερα, πως εσύ, Παύλο μας, δάσκαλε μας, φίλε μας, κατοικείς σε έναν τόπο εξαιρετικά όμορφο, αλλά και μεγάλο, ζεις σαν ανάμνηση όμορφη στα μυαλά τόσων ανθρώπων, για τους οποίους υπήρξες σε μεγάλο βαθμό σημαντικός.
Εσυ, ο πιο κοντινός μου ιερέας της θρησκείας μου, ζεις στις όμορφες, αστείες και ευχάριστες αναμνήσεις μου. Ζεις στη βεράντα μου που τραγουδήσαμε, ζεις λίγο σαλταρισμένος στην κορφή μιας σκάλας ως υψοφοβικός μπογιατζής του σπιτιού μου, ζεις ως μουσαφίρης μου αλλά και ως οικοδεσπότης μου. Ως φίλος μου, ως θαυμαστής των περιπετειών μου, ως συγγραφέας που ζήτησε κάποτε την ειδική μου γνώση σε θέματα θαλασσινά...
Ζεις όμως και άλλου. Ζεις μέσα σε όλα αυτά τα γραπτά που μας άφησες. Και με αυτό τον τρόπο δικαιολογείς ακόμη περισσότερο αυτό που σκέφτομαι για σενα, πως είσαι κάτι σαν ιερέας, σαν προφήτης της δικιάς μας θρησκείας, της θρησκείας του Λόγου.
Η έννοια της αλληλογραφίας δεν είναι καινούρια, είναι όμως η εξέλιξη της, το e-mail, το messenger ακόμη και τα social media οι νέες μορφές επικοινωνίας με τις τόσες παραξενιές και ιδιαιτερότητες τους.
Οι άνθρωποι που φεύγουν από αυτό τον θνητό κοχλία, αφήνουν πίσω τους κάτι παραπανω πια από μερικές σκονισμένες φωτογραφίες κι ενθύμια σε κάποιο ξεχασμένο συρτάρι.
Ανοίγω το messenger στην συνομιλία μου με σενα και είναι η φωνή σου εκεί. Μου μιλούσες γραπτώς τότε, μου μιλάς και τώρα.
Ανοίγω τα mail που ανταλλάξαμε πριν 12-13 χρόνια όπου σε ενημέρωνα για τις ερωτικές μου περιπέτειες και η φωνή σου ολοζώντανη είναι ακόμη εκεί, να εκπλήσσεσαι με τη δυνατότητα μου να ερωτεύομαι σφόδρα..ξανά και ξανά.
Βρήκα αναμεσα και αυτό που σου είχα στείλει εγώ πριν 10 χρόνια (Φλεβάρης 2015)
"Μόλις σε διάβασα..
κι ήθελα να σου πω ότι σ αγαπάω...
νιώθω ώρες-ωρες πως "γράφεις" τον κόσμο στον οποίο ζω. δεν ξέρω πως αλλιώς να το εκφράσω..
μόνο εσύ τον βλέπεις καθαρά. λατρεύω τον τρόπο σκέψης σου και έχω τη κουβέντα σου συχνά τώρα τελευταία που η ζωή μου άλλαξε και γέμισε ανθρώπους που δεν είναι κει...
και ω φίλε μου πως άλλαξε που νομίζω κι εγώ πως γνώρισα το κορίτσι.. το δικό μου με τα διάφανα μάτια.. ναι τρέλα, αλλα τρέλα ήθελα τρέλα βρήκα..
θα στα πω από κοντά...
προς το παρόν κράτα το ότι σ αγαπάω αδερφέ...
και σύντομα δεν θα είμαστε κει παρέα..."
Ήταν ένα περίεργο μύνημα που σαφώς είχε να κάνει με ότι είχες γράψει κι είχα διαβάσει. Δε θυμάμαι καν τι ήταν.
Αλλα περιέργως κούμπωσε τώρα.
Κορίτσια με διάφανα μάτια υπήρξαν για μένα αρκετά, Γελωτοποιός όμως μόνο ένας...
Αχ βρε φίλε. Κλείνω αυτές τις σκέψεις σε ένα ακόμη ξένο λιμάνι, σε ένα τραπέζι με μια μπύρα Kaiser και με τη σκέψη σου.
Εδώ θα είμαστε, δε θα χαθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου