Which side are you on boys, which side are you on...?

 Ας αρχίσω, ως συνήθως από τους δεινόσαυρους....

Από τα διάφορα για τα οποία λυπάμαι, είναι που δεν διάβαζα περισσότερα σχετικά με την πολιτική και την νεότερη ιστορία, όταν ήμουν πιο νέος. Για να δικαιολογηθώ στον εαυτό μου λέω ότι έστω κι έτσι, έχω πάντα πράγματα να μαθαίνω, Και στην τελική, είναι δυνατόν να είμαστε ενήμεροι για τα πάντα, παντού? Αυτό ας το αφήσουμε για ... τον θεό. 

Δεν είναι βέβαια ότι δεν διάβασα και τίποτα. Ευτυχώς βρέθηκαν μερικοί φίλοι και μου πρότειναν βιβλία και έτσι βρέθηκα να διαβάζω  Οριάνα Φαλάτσι και Κροπότκιν. Τον Κροπότκιν  θα πρέπει να τον ξαναδιαβάσω. Της Φαλάτσι διάβασα το ΒΙΕΤΝΑΜ άλλα δεν ήξερα ότι η Ναπάλμ στην οποία αναφερόταν είχε δοκιμαστεί επίσης και πάνω στους Έλληνες αντάρτες κατά τη διάρκεια του δικού μας εμφυλίου.

Όπως δεν ήξερα πως στα Δεκεμβριανά είχε τεράστια ευθύνη η χώρα που κατά το ήμισυ αποκαλούσα πατρίδα, η Αγγλία.

Ο πρώτος μου έρωτας μου είπε πως με είχε για ΚΝίτη αλλά εγώ ούτε τα γραφεία δεν ήξερα που ήταν πόσο μάλλον να ήμουν μέλος. Δήλωνα αναρχικός προς μεγάλη στεναχώρια της μάνας μου, αλλά ήμουν στην πραγματικότητα αναρχικός του γλυκού νερού. 

Μεγαλώνοντας ασχολήθηκα με σκάφη και επιχειρήσεις και το 2011 με βρήκε 44 χρονών, και στις πλατείες. 

Τους επόμενους μήνες, χρόνια θα βρισκόμουν συχνά στο δρόμο σε πορείες, δίπλα δίπλα με νεαρ@ αναρχικ@ @τομα, να φωνάζω, ομολογώ με ένα τεράστιο ερωτηματικό μέσα μου, συνθήματα σχετικά με το μίσος το ταξικό. 

Είχα περάσει μια γεμάτη δεκαετία και βάλε της ζωής μου ως τρανός καταναλωτής και υποστηρικτής της Amazon και αλλων online καταστημάτων αλλά και του γενικότερου συστήματος ως ιδιοκτήτης ενός καταστήματος που παρείχε ουσιαστικά είδη πολυτελείας. (Αν και πρέπει να πω πως διαφωνώ ότι το σκάφος, η βάρκα και η ιστιοπλοΐα θα πρέπει να θεωρούνται τέτοια. Οι Βίκινγκς έλεγαν πως "δέσμιος είναι ο άνθρωπος χωρίς βάρκα" και συμφωνώ απόλυτα, το σκάφος είναι ταξίδι, είναι ελευθερία, είναι διέξοδο.  Και όλα αυτά δεν είναι πολυτέλειες, όσο κι αν θέλουν να τα παρουσιάζουν έτσι.)

Μίσος ταξικό λοιπόν. Τι με ενοχλούσε σε αυτό? Ίσως περισσότερο το "μίσος" παρά το "ταξικό" μια και όπως μου λένε είμαι η ήμουν πάντα από αυτούς, τους "ειρηνοποιούς" , ένας άλλος Βούδας, και με δυσκολεύει το μίσος. 

Όμως καθώς οδεύω προς το κλείσιμο της έκτης (WTF) δεκαετίας της ζωής μου, διαβάζω ολοένα και περισσότερο κι ενημερώνομαι και νιώθω να ριζοσπαστικοποιούμαι ολοένα και περισσότερο.

Μισώ τον καπιταλισμό. Μισώ ένα σύστημα που βάζει ξεκάθαρα το κέρδος και το άτομο πάνω από το σύνολο. Μισώ τους πολιτικούς που μας κυβερνάνε. Μισώ το πως μπορούν να συμμετέχουν στο ένα σκάνδαλο μετά το άλλο και την ώρα της κάλπης το σύστημα να τους βγάζει ξανά από πάνω. Μισώ το πως δεν υπάρχει δημοκρατία. Μισώ την έλλειψη παιδείας και την έλλειψη δικαιοσύνης. 

Ο Χένρι Θορώ, έγραψε ένα μικρό βιβλίο, μια σταλιά είναι κι όμως μέσα περιέχει τόση σοφία. Σε ένα κόσμο παντελώς άδικο, το μόνο μέρος που μένει για τον δίκαιο άνθρωπο είναι η φυλακή.  

Πολιτική Ανυπακοή, έτσι λέγεται το βιβλίο του Θορώ και θαρρώ είναι το μόνο διέξοδο. 

Το σύστημα έχει τα μίντια, έχει τα όπλα κι έχει καταφέρει κάτι εξωφρενικό.  

Πρόσφατα βρέθηκα με ένα παιδικό μου φίλο, ο οποίος εργάζεται σοτ χώρο των ξενοδοχείων και μιλάγαμε για τον συνδικαλισμό και το σωματείο. Άκουσα για πρώτη φορά, και ντρέπομαι που το λέω, την έκφραση "εργοδοτικοί" (είναι γιατί ουδέποτε είχα σχέση με σωματεία εργαζομένων, το ομολογώ.)  Κατάλαβα εννοείται άμεσα τι είναι, τι σημαίνει. 

Και συνειδητοποιώ πως η μεγάλη επιτυχία του καπιταλισμού είναι ακριβώς αυτή, το να κάνει την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, "εργοδοτικούς".

Ξεχάσαμε και πολλοί φοβάμαι δεν ξέρουμε καν πως είμαστε Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ. Από τον εργάτη που σκάβει το δρόμο η δουλεύει στο εργοστάσιο (αλήθεια ποια εργοστάσια πια?) ως τον υπάλληλο στο ξενοδοχείο αλλά και τον μικρό επιχειρηματία που γαμιέται στο άγχος για να πληρώσει την υπέρογκη φορολογία η εκείνον που εργάζεται από το σπίτι για 2-3 ευρώ την ώρα  και αναγκάζεται να έχει μπλοκάκι, είμαστε όλοι ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ και καλά θα κάνουμε να το θυμηθούμε πριν να είναι αργά. 

Γιατί είμαστε και μακράν οι περισσότεροι ρε γαμώτο...

Κι είναι κρίμα να φέρεις την στάμπα του "εργοδοτικού" . Ειδικά όταν η εργοδοσία είναι αυτή που είναι και φέρεται όπως φέρεται. 

Which side are you on boys, which side are you on. Το τραγούδι γράφτηκε από την Florence Reece το 1931. Η Florence ηταν γυναίκα του συνδικαλιστή ανθρακωρύχου Sam Reece. Όταν ο σερίφης JH Blair πήγε σπίτι της και τρομοκράτησε εκείνη και τα παιδιά τους, εκείνη μετά έγραψε αυτό το τραγούδι. Ε΄δω το ακούμε από την Natlaia Merchant.

 

 Και για να μην ξεχνιόμαστε. στον κόσμο σήμερα έχουμε μυριάδες συγκρούσεις όπου χρειάζεται να πάρουμε θέση.

 Which side are you on boys, which side are you on...

 

Εγώ είμαι με τον άνθρωπο. Με την ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ στην οποία ανήκω.

Και για να το εμπεδώσετε ακούστε κι αυτή την εξαιρετική εκτέλεση από τον Tom Morello. 

10.000 Χρόνια αδικίας δεν ξεπλένονται

Δέκα χιλιάδες χρόνια κατά κάποιες έρευνες λένε ότι κρατάει η πατριαρχία. Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι είναι αποτέλεσμα της στροφής του Homo Sapiens προς την αγροτική παραγωγή. 

 

Είναι αστείο που μας λένε Homo Sapiens γιατί κάθε άλλο παρά σοφοί είμαστε (sapiens σημαίνει σοφός στα λατινικά)

Δέκα χιλιάδες χρόνια το μισό ανθρώπινο είδος υπόκειται σε καταπίεση και βία από το άλλο μισό. 

 

(θα χώσω μια μικρή σκέψη εδώ, bear with, δεν είναι μόνο το μισό, διότι η Πατριαρχία, η αλλιώς ουσιαστικά η επιβολή του ισχυρότερου, δεν κακοποιεί μόνο τις γυναίκες αλλά και τους ομοφυλόφιλους, τους πιο ευαίσθητους ανθρώπους αλλά κι ένα τεράστιο ποσοστό ανδρών οι οποίοι χωρίς να μπορούν  να καταλάβουν το γιατί, αυτοκτονούν σε δραματικούς, συγκριτικά με τις γυναίκες, ρυθμούς.) 

 Όμως ας μη χάνουμε το νήμα, τα μεγάλα θύματα της Πατριαρχίας είναι οι γυναίκες. 

Οι υπέρμαχοι της χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα για να μας πείσουν ότι είναι μέχρι και θέμα "φύσις" 

 Βασικά, πούτσες. Δεν ισχύει. 

Με λίγα λόγια τι θέλουν να μας πουν? Πως η ζωή είναι μια ζούγκλα κι εμείς άλλο ένα ζώο μέσα σε αυτήν που υπερισχύει? Πούτσες επίσης. 

Διότι τα ζώα είναι λιγότερο θηρία από μας. 

Το χειρότερο σαρκοβόρο δεν μας φτάνει στην θηριωδία. Σκεφτείτε τη λέξη. Δεν χρησιμοποιείται ποτέ για να εκφράσει κάτι που έκανε ένα ζώο. Μόνο οι άνθρωποι κάνουν θηριωδίες. 

Ξαναγυρίζω στο θέμα μου. 

Δεν ξεπλένονται λοιπόν τα 10.000 χρόνια Πατριαρχίας με καμιά ισότητα. Όχι. Καλό θα ήταν να πάρουμε χαμπάρι ότι χρωστάμε. Χρωστάμε 10.000 χρόνια αδικίας στις γυναίκες και τους καταπιεσμένους του κόσμου. 

Οφείλουμε όλοι να ενημερωθούμε, να ενημερώσουμε και να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να αλλάξει αυτό. Να μεγαλώσουμε καλύτερα παιδια. Να ειμαστε καλύτερα παραδείγματα. Να μην κρατάμε το στόμα ας κλειστό . Να μιλάμε. Να καταδεικνύουμε το άδικο.

Δεν με ενδιαφέρει αν κρατάει 10.000 χρόνια. Αυτό δεν δικαιολογεί καμιά αδικία

Σήμερα , ημέρα της Γυναίκας, μια γιορτή που δεν ξεκίνησε από τίποτε εργάτριες στην Αμερική αλλά αντίθετα καθιερώθηκε από τους Κομμουνιστές στην Ρωσία και αποτέλεσε στην αρχή της και μέρος της επανάστασης των Μπολσεβίκων εγώ θέλω να ευχαριστήσω όλες τις γυναίκες που αγάπησα και με αγάπησαν, τη μάνα, την αδερφή μου, τις συντρόφους μου, τις φίλες αλλά κι όλες αυτές που δεν γνώρισα και δε θα γνωρίσω ποτέ, που καταπιέστηκαν, ου στερήθηκαν τον σεβασμό και την αγάπη, η χειρότερα ακόμη την ίδια τους τη ζωή, για μια τόσο σάπια ιδέα, τόσο χαζή, ότι μπορεί τάχα μου ένας άντρας να αξίζει περισσότερο από μια γυναίκα...

Ηθοποιός σημαίνει φως (και ποίηση ήθους και αστερόσκονη)

     Είναι ίσως το πρώτο που πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό, όταν λες η ακούς τη λέξη ηθοποιός. Ειδικά φωναχτά   "ΗΘΟΠΟΙΟΣ...σημαίνει φως..." από το τραγούδι που λέει ο Δημήτρης Χορν, σε στίχους και μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Είναι μέρος της κουλτούρας μας, του πολιτισμού, της ανατροφής μας. Όσοι μεγαλώσαμε με ελληνικές ταινίες θα το ακούσαμε κάποια στιγμή. 

The stage is set...

 Ηθοποιός όμως σημαίνει πολλά πράγματα. Και στο σημερινό κόσμο που καταναλώνει και νομισματοποιεί τα πάντα, από τα αντικείμενα, ως τους ανθρώπους, ηθοποιός μπορεί να σημαίνει και "ντίβα" η 'σελεμπριτυ" και σίγουρα κάποιον που είναι πιθανό να πληρώνεται πολύ αδρά για αυτό που κάνει. Κάποιον η κάποιαν που ανήκει σε μια ελίτ πχ... Την ίδια στιγμή πόσοι και πόσοι γονείς τρέμουν τη στιγμή που το παιδί τους θα πει "θέλω να γίνω ηθοποιός" και αμέσως στο μυαλό τους έχουν εικόνες των χιλιάδων παιδιών που έχουν αυτό το όνειρο, που έχει καταντήσει κλασσικό, σαν να λέμε θέλω να γίνω αστροναύτης η ποδοσφαιριστής η τραγουδιστής. Γιατί δυστυχώς για κάθε έναν η μια που φτάνει στην επιτυχία, χιλιάδες ταλέντα χάνονται, αλέθονται στο μύλο της ζωής.

Ηθοποιός όμως σημαίνει και αυτό που λέει η ίδια η ετυμολογία της λέξης και θα έλεγα ότι είναι και η έννοια στην οποία, πια, δίνεται η λιγότερη σημασία. 

Ηθο-ποιός.  Ήθος  + ποιώ. 

Φτιάχνω, δημιουργώ ήθος. Με το ήθος να σημαίνει χαρακτήρα. 

Ο ηθοποιός πλάθει χαρακτήρες. Όχι όμως τους χαρακτήρες που παίζει. 

Αλλά τους χαρακτήρες αυτών που τον βλέπουν, τον ακούν, τον παρακολουθούν.

Και θα το κάνει άσχετα με ποιο ρόλο παίζει, αν το κάνει σωστά. Είτε είναι ο κακός, η ο καλός, η κωμική η η τραγική φιγούρα, η πρωταγωνίστρια η η ανταγωνίστρια είτε απλά κάποιος τρίτος η τέταρτος χαρακτήρας.

Έχω την τύχη να ζω με μια ηθοποιό. 

Μπορεί να μην είναι ηθοποιός από τα γεννοφάσκια της, η να έχει κάνει αμέτρητες παραστάσεις, αλλά αντιμετωπίζει το έργο της, την τέχνη της με μια σοβαρότητα αξιοζήλευτη. 

Γεμίζει κι αδειάζει με κάθε παράσταση, ανήσυχη κι αγχωμένη πριν ίσως την πρώτη, και μετά τη βλέπω πάνω στη σκηνή, όπως έγραψα και κάπου πέρσι, μια γνωστή μου άγνωστη. Μια Μήδεια, μια Α...

Πέρσι πήγαινα ως θεατής και την παρακολουθούσα κάθε φορά, σε συνεχόμενες μια, δύο, τρεις, έξι παραστάσεις, κι αναρωτιόμουν στα 15 με 16 λεπτά που διαρκούσε η σκηνή της, ποια είναι και αν την ξέρω.

Ποιούσε ήθος. 

Εγώ συνήθως έκλαιγα.

Τώρα το κορίτσι μου παίζει στο Πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη. 

 

Σκηνή από το Πλυντήριο

Η Σοφία Λινοσπόρη στο ρόλο της Α

Φαντάζομαι δεν θα θεωρείται ακριβώς σωστό να γράψω κάτι σαν κριτική του έργου, ειδικά από τη στιγμή που εμπλέκομαι όχι μόνο σχετιζόμενος με τη μια εκ των δυο πρωταγωνιστριών αλλά έχοντας συμμετάσχει και στις κατασκευές σκηνικών, δημιουργία ηχητικών και βίντεο και διαφόρων γραφικών όπως της αφίσας κλπ. Είμαι εμπλεκόμενος αλλα όχι διαπλεκόμενος, συμμετάσχω... και συμπάσχω...

Το φερέφωνο του Κράτους

 Άααα ξέχασα είμαι και στα εισιτήρια και στις κρατήσεις, δίνω το πρόσταγμα να ξεκινήσει η παράσταση και έχω βαφτίσει τον εαυτό μου Stage Manager. Όλοι manager είμαστε σε αυτή την παράσταση, ο καθένας στο κομμάτι του. 

Οι manager της ποίησης ήθους βέβαια είναι οι δυο μας πρωταγωνίστριες, η Σοφία Λινοσπόρη και η Κωνσταντίνα Μαυροπούλου.

Σωστό είναι να συμφωνείς με?

 

Έχω τη χαρά, την τεράστια χαρά να είμαι μέρος όλου αυτού. Μια χαρά που εξαργυρώνεται κάθε βράδυ με τα χαμόγελα, τα ευχαριστώ, τα επιφωνήματα θαυμασμού και σοκ, τα γέλια, ακόμη και σε κάποιες περιπτώσεις τα βλέμματα μόνο, τα σιωπηλά βλέμματα των θεατών που φεύγουν από την παράσταση.

Χαίρομαι κιόλας που τους βλέπω να μη φεύγουν βιαστικά αλλά με μια διάθεση να μείνουν λίγο ακόμα, να πουν κάτι ακόμα, να ευχαριστήσουν τις πρωταγωνίστριες και τους συντελεστές, κι ίσως να νιώσουν λίγο από αυτό που νιώθουμε όλοι όσοι συμμετέχουμε σε αυτά τα μαγικά πράγματα, κάτι σαν αστερόσκονη που πετάνε οι νεράιδες πάνω σου και νιώθεις ίσως σαν να πετάς λίγο, σαν για λίγο να μην είναι τα πόδια σου στη γη, αλλά ίσως λίγο πιο πάνω, στον αέρα, δυο τρεις πόντους πιο ψηλά η και παραπάνω αν το έχεις.

Σήμερα δεν άντεξα και είπα σε κάποιους φίλους οι οποίοι μόλις είχαν βγει από την αίθουσα του Studio, πως νιώθω περήφανος για αυτή την παράσταση. Νιώθω περήφανος για όλα, γιατί νιώθω πως δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Θα μπορούσε να είναι ίσως διαφορετική αλλά όχι καλύτερη. Κι είναι μια παραγωγή επιπέδου.

Κι οι φίλοι που με ξέρουν, και ξέρουν ότι δεν είμαι των μεγάλων λόγων, συμφώνησαν και μου είπαν πως είχα κάθε δικαίωμα να είμαι περήφανος. 

Το πιο όμορφο όμως ίσως σχόλιο που άκουσα για την παράσταση ήταν το εξής:

-   Το νησί αναβαθμίστηκε. Μπράβο.

 

Το Πλυντήριο του Θανάση Τριαρίδη ανεβαίνει λοιπόν για δύο ακόμα παραστάσεις στο Studio του ΔΗΠΕΘΕ Στο Δημοτικό Θέατρο Κέρκυρας στις 26 και 27 Φεβρουαρίου. Μετά από τρεις μέρες συνεχόμενα sold out που αναγκαζόμουν να διώχνω κόσμο κάθε μέρα, μας δόθηκαν δυο μέρες ακόμα, οπότε όσοι δεν τα καταφέρατε ιδού η ευκαιρία σας

Οι ηθοποιοί μας σας περιμένουν για να σας πλάσουν τον χαρακτήρα. 

Και το κάνουν πάρα πολύ καλά.  

Το ίδιο καλά κάνει την δουλειά του να φωτίσει τους ηθοποιούς μας και τη σκηνή ο Maitre de la Lumiere Τώνης Χοντρογιάννης και τη δουλειά του να ενδύσει μουσικά την όλη προσπάθεια  ο ταλαντούχος και γλυκύτατος κύριος Μάνθος Δαμίγος. 

Εμένα θα με βρείτε στα εισιτήρια και στην είσοδο/έξοδο όπου θα δέχομαι συγχαρητήρια εκ μέρους όλων, και να πασαλείβομαι κι εγώ με λίγη από την προαναφερόμενη αστερόσκονη. Και αν προσέξετε λίγο θα με ακούσετε και θα με δείτε σε κάτι παραινέσεις και διαφημίσεις... 

Ενα μεγάλο ευχαριστώ και στον φωτογράφο φίλο μας Γιώργο Τερζή, του οποίου είναι οι περισσότερες φωτό στο ποστ. 

Κι ένα μεγάλο, μεγάλο, το μεγαλύτερο ευχαριστώ, στον Θανάση Τριαρίδη για το κείμενο του. Γιατί χωρίς αυτό δεν θα υπήρχε τίποτα. Στον Θανάση Τριαρίδη που δεν κατάφερε να έρθει ακόμη να μας δει, αλλά όμως η παρουσία του είναι εκεί, την νιώθουμε.