Ο τέλειος γονιός...

Πριν από μερικές μέρες μου έστειλε η μητέρα μου ένα ποίημα του Philip Larkin.
Σας το παραθέτω σε δική μου μετάφραση:
Σε γαμάνε, η μαμά και ο μπαμπάς σου.
Ίσως δεν το εννούν, αλλά έτσι κάνουν.
σε γεμίζουν με τα ελαττώματα που είχαν,
και μερικά ακόμα μπας και δε φτάνουν.

Μα κι αυτοί, γαμήθηκαν με τη σειρά τους.
Από ηλίθιους με παλιομοδίτικα καπέλα και πανωφόρια.
Που πότε το παίζαν ψευτο-αυστηροί
και πότε τρωγόταν σαν τα κοκκόρια.

Ο άνθρωπος μοιράζει στον άνθρωπο, μιζέρια
μιζερια σαν τη θάλασσα βαθιά,
βγες από αυτό το κύκλο όσο μπορείς
και μη κάνεις κι εσύ παιδιά...

Και το πρωτότυπο εδώ.

They fuck you up, your mum and dad.
They may not mean to, but they do.
They fill you with the faults they had
And add some extra, just for you.

But they were fucked up in their turn
By fools in old-style hats and coats,
Who half the time were soppy-stern
And half at one another's throats.

Man hands on misery to man.
It deepens like a coastal shelf.
Get out as early as you can,
And don't have any kids yourself.

Λοιπόν ο Philip Larkin, ποιητής που έζησε από το 1922 ως το 1985 ,γνωστός ως και ο ποιητής των βρωμόλογων, είναι πολύ αγαπητός στην Αγγλία. Στα ποιήματα έκανε κυρίως κοινωνική κριτική. (Σοβαρή, όχι κουτσομπολιό...)

Δεν συμμερίζομαι τα αισθήματα του σε αυτό το βαθμό. Δεν θα έλεγα ποτέ και σε κανέναν να μην κάνει παιδιά. Και for the record, ούτε και η μάνα μου που μου το έστειλε...

Όμως σκέφτομαι συχνά για τους γονείς, για τους δικούς μας αλλά και για μας ως γονείς, για τους φίλους και γνωστούς...

Βλέπω γονείς που πιστεύουν τόσο ακράδαντα ότι ξέρουν τι είναι αυτό που πρέπει να προσφέρουν στα παιδιά τους και δεν δέχονται άλλη άποψη. Γονείς που χάριν αυτού του "σωστού" που νιώθουν μέσα τους, μοιράζουν τόσο απλόχερα την μιζέρια στην οποία αναφέρθηκε ο ποιητής. Εις βάρος της αγάπης. Και από την άλλη, γονείς που αγαπούν τόσο τα παιδιά τους, η κάποια εικόνα παρανοημένης παιδικής ηλικίας που βλέπουν σε αυτά, ώστε να μην τους αρνούνται τίποτα. Με αποτέλεσμα να μεγαλώνουν και να γίνοται κακομαθημένα κωλόπαιδα συνήθως...

Ποιό είναι άραγε το μυστικό? Τι είναι προτιμότερο? Αγάπη, πειθαρχία, αγαθά, συμβουλές. Πως μπορούμε να είμαστε τόσο σίγουροι ότι ξέρουμε που θα βρίσκεται η ευτυχία των παιδιών μας μελλοντικά σε έναν κόσμο που τόσο γρήγορα αλλάζει? Όταν ακόμη και αυτές οι σταθερές ηθικές αξίες, κάθε άλλο παρά σταθερές αποδεικνύονται. Μην με παρεξηγείτε τα βασικά, θεωρώ, παραμένουν , αλλά κάποια άλλα όχι. Και απόδειξη αυτού βλέπουμε κάθε μέρα, σε αντιπαλότητες παιδιών-γονέων του μοντέρνου με το παλιό. Το χάσμα των γενεών... πότε θα το ξεφορτωθούμε επιτέλους...

Δυστυχώς ο χρόνος πιέζει και θα πρέπει να επανέλθω αύριο...
τα λέμε...