Γονείς και κηδεμόνες...

Λοιπόν πριν μπω στο σημερινό θέμα, να σχολιάσω κάτι που άκουσα το πρωί στο ραδιόφωνο. Θα δοθούν λέει θέσεις στο δημόσιο στους συγγενείς όσον χάθηκαν στις φωτιές της Πελοποννήσου πέρσι. Από μια πλευρά δε λέω καλό να βοηθηθούν οι άνθρωποι, αλλά από την άλλη φωνάζουν όλοι όχι πια άλλους δημόσιους υπαλλήλους και πως πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ένα έθνος επίδοξων δημόσιων υπαλλήλων (που μεταφράζεται ουσιαστικά σε επίδοξους time και money wasters) Και έχουμε το κράτος το οποίο λανσάρει σαν λύση η και επιβράβευση σε κάθε είδους καλό η κακό μια θέση στο δημόσιο. Πως θα αλλάξουν έτσι τα πράγματα? Δεν θα αλλάξουν...

Κερδίζεις μετάλλιο, θέση στο δημόσιο. Χάνεις τον άνθρωπο σου σε φωτιά, θέση στο δημόσιο. Εδώ ξέρω κάποιον ο οποίος από συμμετοχή σε εθνική ομάδα κέρδισε θέση στο συγκοινωνιών και δουλεύει 3 ωρες την ημέρα.... Τι είναι αυτά τα πράγματα?

α και να καταργηθεί η μονιμότητα παρακαλώ, έχει καταντήσει κοροιδία...

Λοιπόν στο θέμα μου. Πήγα χρες στη συνάντηση του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων του 1ου ΕΠΑΛ Κέρκυρας. Αν δεν κάνω λάθος στο σχολείο φοιτούν περί τα 700 παιδιά. Πόσοι γονείς λέτε ήρθαν?

Αν είμασταν δέκα ήταν ζήτημα... Ενημερωθήκαμε για κάποια ζητήματα του σχολείου και μας ζητήθηκε από τον συμπαθέστατο λυκειάρχη να ορίσουμε κάποιο διοικητικό συμβούλιο. Χωρίς εκλογές! Όχι ότι έχει άδικο άνθρωπος αφού είμαστε τόσο λίγοι θα ήταν σχετικά εύκολο...

Κρίμα δεν είναι? Πρόσφατα έγινα και γραμματέας του συλλόγου του δημοτικού που πάει η μικρότερη κόρη μου. Και κει μπήκα γιατί δεν υπήρχαν αρκετά άτομα... Από 140 παιδιά 7 γονείς εμφανίστηκαν. Πρέπει βέβαια να παραδεχτώ πως για πολύ καιρό (βλέπε χρόνια) ήμουν και εγώ ένας από αυτούς τους αφανείς γονείς. Γιατί συμβαίνει αυτό?

Γιατί δεν νοιαζόμαστε αρκετά?
Λόγω ωχαδερφισμού? (βλέπε ζαμανφουτισμός...χαχαχα)
λόγω του ότι έχουμε ένα σωρό άλλα προβλήματα και δεν προλαβαίνουμε?

Υπάρχουν σίγουρα και άλλοι λόγοι. Στο δημοτικό ας πούμε μεγάλο μέρος των παιδιών είναι Αλβανοί η Βορειοηπειρώτες. Μήπως οι γονείς τους νιώθουν λίγο απέξω και δυσκολεύονται?
Ίσως.

Κάθε φορά που αναρωτιέμαι για όλα αυτά, ο νους μου πάει σε ένα τραγούδι. Σας παραθέτω τους στίχους έτσι για να το θυμηθείτε...


Στίχοι: Ισαάκ Σούσης
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κότσιρας

Όλη μου τη ζωή, κρυβόμουνα γιατί
το 'θελα μα φοβόμουνα να φύγω.
Κάποτε αγάπη έλεγα αυτή την ενοχή
μα τώρα μ' εκδικείται λίγο-λίγο.

Όλη μου τη ζωή μού 'βγαινε η ψυχή
κάτι να θυμηθώ, κάτι ν' αρχίσω.
Να 'ναι καλοί οι φίλοι κι οι λογαριασμοί
και να μη χρειαστεί να τα σκαλίσω,
κάτι να θυμηθώ κάτι ν' αρχίσω.

Μου 'μάθαν να μισώ, ν' αρκούμαι στο μισό
να χάνω, να κερδίζω, να ποντάρω.
Να παίρνω διαταγές, να σπάω επιταγές,
σε κάθε ευκαιρία να κορνάρω.

Να σφίγγω τα λουριά, με τόση μαστοριά,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι,
να κλείνω τα παντζούρια και μόνη συντροφιά,
να σφίγγω πιο πολύ το μαξιλάρι,
να βρίσκω μία λύση στο ποδάρι.

Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε.

Το copy paste από το πολύ ωραίο site stixoi.info

Αυτό το τραγούδι λέει πολλά για την νεοελληνική πραγματικότητα. Εγώ προσωπικά το ζω ακριβώς έτσι στο πετσί μου εδώ και χρόνια. Άνθρωποι ικανοί, ορεξάτοι για δουλειά και ζωή, σπρωγμένοι από άδικους μισθούς και αφεντικά χωρίς παιδεία η ανθρωπιά στο να ξεκινήσουν δικές τους δουλειές μπας και δουν μια άσπρη μέρα. Και τι καταλαβαίνουμε? Μας ξεζουμίζει το κράτος, η εφορία, το ΣΔΟΕ με άδικα πρόστιμα και φορολογία που μας πάει πίσω στον καιρό των τσιφλικάδων... Πως να βρούμε το κουράγιο η το ψυχικό σθένος να ασχοληθούμε με τα κοινά? Ακόμη και αυτό το λίγο που είναι ένας σύλλογος γονέων?


Ακόμη και γω που γράφω λίγα λόγια εδώ, πρέπει να σταματήσω γιατί το "μαγγανοπήγαδο" περιμένει...


Θα τα πούμε σύντομα φίλοι μου.

Ελπίζω να δω και κάνα σχόλιο...