Πρόκειται για ουσιαστικοποιημένο θηλυκό του αρχαίου επιθέτου πλατύς/εια/ύ. Η αρχική έκφραση ήταν “πλατεία οδός” και προσδιόριζε το μεγάλο (πλατύ/ φαρδύ) δρόμο του χωριού ή της πόλης, που συνήθως, βρισκόταν στο κέντρο της πόλης και εκτελούνταν οι εμπορικές δραστηριότητες. Σιγά σιγά από το “πλατεία οδός” χάθηκε η λέξη “οδός” και έμεινε μόνο η “πλατεία”.
Πλατεία λοιπόν. Πλατεία γιατί πρέπει να χωρέσει έννοιες πλατιές. Από την αρχή ήταν μια από τις κουβέντες που ακουγόταν συχνά. Πως πρέπει όλοι να συμμετέχουμε, χωρίς να έχει σημασία που στεκόμαστε "πολιτικά", αριστερά, δεξιά η κέντρο. Υποτίθεται θα τα βάζαμε όλα αυτά στην άκρη, χάρην μιας κοινής γραμμής, ενός κοινού στόχου. Κι όμως δεν το βρήκαμε εύκολο να το κάνουμε. Κι όπως σε κάθε διαζύγιο που σέβεται τον εαυτό του φταίγαμε κι οι δυό...
Κάποιοι έφυγαν από την πλατεία θεωρώντας ότι υπήρχε καπέλωμα από την αριστερά. Δεν μπορώ να πω ότι δεν υπήρχε μια προσπάθεια , την ένιωσα κ εγώ, αλλά δεν θα το θεωρούσα και καπέλωμα. (τουλάχιστον όχι τότε)
Αυτό που έχω νιώσει όμως και στεναχωριέμαι, είναι το πόσο λίγος κόσμος είναι πρόθυμος να κάνει, έστω για λίγο, στην άκρη τον εγωισμό και τα παλιά πιστεύω και να ΑΚΟΥΣΕΙ πραγματικά τις άλλες απόψεις. Πάντα ήθελα να θεωρώ τον εαυτό μου διαλλακτικό ακόμη κι εγώ όμως κάποια στιγμή, τράβηξα μια γραμμη απέναντι στους πιο «φασιστικά» εκφραζόμενους (προσπαθώ να είμαι ευγενικός) Άλλωστε όση συναίνεση και να προσπαθείς να δείξεις όταν κάποιος με τη συμπεριφορά και τις απόψεις του, προσβάλλει θεμελιώδη στοιχεία του χαρακτήρα η των κανόνων ηθικής σου, κάπου πρέπει να τραβήξεις μια γραμμή.
Αυτοί βέβαια έδειξαν το πρόσωπο τους από νωρίς και αποχώρησαν σχετικά σύντομα από την πλατεία. Άλλοι άργησαν περισσότερο. Μάλλιασε η γλώσσα μας να λέμε ότι τα κόμματα δεν είχαν θέσει στην πλατεία. Κι όμως πολλοί επέμεναν (κι επιμένουν…) Με τον ένα η τον άλλο τρόπο. Δεν έχω καμία πρόθεση να μειώσω, σε κανένα βαθμό, την αγωνιστική πορεία του οποιουδήποτε σε σχέση με την ιδεολογία που πιστεύει η το κόμμα που υποστηρίζει. Θεωρώ όμως βασική προυπόθεση της συμμετοχής στην πλατεία, την άρνηση όποιασδήποτε περαιτέρω σχέσης με αυτήν.
Διευκρινίζω. Η πλατεία (με την ευρύτερη έννοια και στην υπόλοιπη Ελλάδα επίσης) έχει καταλήξει ότι επιθυμεί μια καλύτερη δημοκρατία, μια πιο δίκαια και τίμια Δημοκρατία, μια Άμεση Δημοκρατία. Τα κόμματα και οι βουλευτές είναι μέρος του παλιού έμμεσοδημοκρατικού συστήματος το οποίο απαρνούμαστε. Δεν στέκει λοιπόν να επιθυμεί κάποιος να συμμετέχει σε μια Άμεση Δημοκρατία ενώ την ίδια στιγμή ασπάζεται μια έμμεσοδημοκρατική ιδεολογία η ένα κόμμα.
Πράγμα που με φέρνει στο άλλο πρόβλημα της πλατείας. Τον στόχο. Νομίζω ο καθένας θα παραδεχτεί πως η ύπαρξη συγκεκριμένων στόχων καθιστά πιο εύκολη, πιο ευχάριστη αλλά και πιο αποδοτική τη λειτουργία των ομάδων (με ότι και να ασχολούνται) Η πλατεία δυσκολεύτηκε και ακόμη δυσκολεύεται να θέσει στόχους συγκεκριμένους. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που συντελούν σε αυτό. Κυρίως έχει να κάνει με τον εγωισμό πάλι, όπου ο καθένας προτάσσει αυτά που έχει στο μυαλό του και δεν αφουγκράζεται το κοινό αίσθημα.
Έχουμε δει αρκετούς ρήτορες, κάποιους από αυτούς και εντυπωσιακά καλούς! Παρόλα αυτά έχεις την αίσθηση ότι παίζει κάποια κασέτα… από λίγους παίρνει κανείς την αίσθηση, ότι αυτό που ακούει είναι αυτό ακριβώς που λέγεται, ότι η αξία του είναι αυτή, η face value. Και αυτοί οι λίγοι είναι οι αφανείς ήρωες. Ντροπαλά κορίτσια που σηκώθηκαν για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο να εκφράσουν την αγανάκτηση τους, άνεργοι 40άρηδες με ένα κάπως ρετρό στυλάκι στην ομιλία τους, συνταξιούχοι με αναπάντεχα φρέσκιες απόψεις…
Στο θέμα των στόχων όμως. Εβδομάδες τώρα πολλοί είτε παραπονιούνται πως δεν έχουμε στόχους η δεν κάνουμε αρκετές δράσεις η δεν ξέρουμε ουσιαστικά τι θέλουμε. Να πω την αλήθεια σε ένα βαθμό συμφωνώ! Την πρώτη μέρα που βγήκαμε στην πλατεία, πιστεύω σχεδόν κανείς μας δεν ήξερε τι ήθελε. Το μόνο που ξέραμε είναι τι ΔΕΝ θέλαμε! Αλλά ως δια μαγείας, η πρώτη σύναξη δημιούργησε την πρώτη συνέλευση. Ο κόσμος άρχισε να συμμετέχει. Κάποιοι γούσταραν τρελά!! (Ήταν αυτοί που δεν είχαν λεφτά για ψυχοθεραπεία…χαχαχα!!!) Αστειεύομαι… Άρχισαν να πέφτουν οι πρώτες ιδέες. Δεν υπήρχε βέβαα επαρκής οργάνωση γιατί λίγοι από μας, έως και κανείς είχαν πραγματικά τη δυνατότητα να ασχοληθούν όλο το 24ώρο. Για τους περισσότερους από μας η πλατεία ήταν (και είναι) μια ανάγκη. Ανάγκη να αισθανθούμε ότι ΝΑΙ τελικά ίσως μπορεί να αλλάξει ο κόσμος και ΝΑΙ μπορούμε να συμμετέχουμε κι εμείς στην διαδικασία… Σίγουρα ένας λόγος που δυσκολευτήκαμε είναι το γεγονός πως για μας η πλατεία ήταν μια καθαρά απογευματινή ασχολία. Καθημερινή για πολλούς, αλλά όχι με το dedication αυτών που ζουν στο Σύνταγμα τον τελευταίο μήνα σχεδόν…
Λένε πως όταν ο στόχος είναι αρκετά πλατύς δύσκολα δεν τον πετυχαίνεις… Ο στόχος μας λοιπόν ας είναι πλατύς!
Κατά τη γνώμη μου θα έπρεπε να είναι κάπως έτσι:
- Οργάνωση ομάδων εργασίας/δράσεων (και γρήγορα γιατί οι εξελίξεις τρέχουν)
- Δράσεις, δράσεις, δράσεις! Και συμμετοχή σε δράσεις άλλων ακόμα!
- Ενημέρωση του υπόλοιπου κόσμου.
- Και το πιο περίπλοκο και δύσκολο από όλα, το στήσιμο ενός εναλλακτικού πολιτεύματος, λειτουργικού, και απόλυτα δημοκρατικού, όπως το θέλουμε…όπως μας αξίζει…
Πλατεία λοιπόν. Ομόρριζα της λ. πλατεία είναι: η πλάτος, πλάτη, πλάτανος, Πλαταιές (πλατιά επιφάνεια), Πλάτων (αρχ. σημ. “αυτός που έχει φαρδιές πλάτες”) κ.ά.
Πλάτος όπως πλατιά είναι η αντίληψη που χρειάζεται, πλάτη όπως αυτή που πρέπει να βέλουμε όλοι για να πετύχουμε, πλάτανος το δέντρο κάτω από το οποίο θα ξαποστάσουμε μετά, Πλαταιές ένα τόπος όπου οι έλληνες έδωσαν μια μεγάλη μάχη. Και Πλάτων αυτός που καλά θα κάναμε να διαβάζαμε όλοι για να μαθαίνουμε πως να λειτουργήσουμε καλύτερα...
