Ohh the times they are a-changin... για μια φορά ακόμη.

Την ημέρα που έγραψα την προηγούμενη μου ανάρτηση, 11 Μαρτίου 2011, ξεκίνησαν μια σειρά από γεγονότα που έφεραν τα πάνω κάτω στον κόσμο... Σεισμός, τσουναμί, πόλεμος στη Λιβύη, πυρηνικό ατύχημα στην Ιαπωνία, νεκροί χιλιάδες, άστεγοι, πρόσφυγες από την Λιβύη να ξεχύνονται από τα σύνορα, ο αραβικός κόσμος σε αναβρασμό...

Κι εμείς? Εμείς εδώ, με τα δικά μας. Στην Κερατέα για όσους δεν το έχουν καταλάβει γίνεται πόλεμος. σήμερα το μεσημέρι από τα μεγάφωνα της πολιτικής προστασίας της Κερατέας, ακουγόνταν το εξής μήνυμα: "Δεχόμαστε επίθεση, όλοι στα μπλόκα και στην Εθνική οδό, επαναλαμβάνω δεχόμαστε επίθεση..."

Γαμώ την πουτάνα μου, που σκατά ζούμε? Οι λιγοστοί πολιτικοί που είναι αρκετά ηλίθιοι ώστε να τολμήσουν να βγούν από τα σπίτια τους δέχονται επιθέσεις. Βέβαια φροντίζουν να έχουν και την σχετική προστασία μαζί τους, αλλά τι να το κάνεις? Πόσοι από αυτούς τους κρανοφόρους δεν θα ήθελαν να τους έριχναν κι αυτοί ένα γιαούρτι, είμαι σίγουρος...



Οι υποβαθμίσεις διαδέχονται η μια την άλλη. Όσο κι αν αρνούμαι να παρασυρθώ από τις συνομωσιολογικές δίνες του μυαλού μου, είναι απορίας άξιο... Κάθε φορά που η κυβέρνηση πάει να μας παρουσιάσει μια επιτυχία η ελπίδα, έρχονται και μας δίνουν μια σμπρωξιά να πάμε κάτω από το νερό και πάλι...

Σάμπως έχουν κι άδικο. Άβουλοι πια πρώην απατεώνες οι πολιτικοί μας, κάποτε παμφάγα πουλιά τώρα πια χωρίς φτερά... κότες. Ο Χρυσοχοίδης χτες στη ΝΕΤ, δεν ξέρω γιατί, μου φαινόταν σα να ήθελε να βάλει τα κλάμματα. Ο Λοβέρδος λέει να μας πουν όλη την αλήθεια, πόση αλήθεια θα αντέξουμε πια? Κάτι μου λέει πως ξέρουν ότι δεν βγαίνουν τα νούμερα μα δεν βγαίνει κι η θητεία τους... για να χρησιμοποιήσω μια ταιριαστή Αγγλική έκφραση "they will go down in History" ως οι άντρες (και γυναίκες) που διοικούσαν το καράβι που λέγεται Ελλάδα όταν ξώκειλε στην ξέρα της χρεωκοπίας...

Διαισθάνομαι το τέλος να πλησιάζει εδώ και καιρό κι όμως κάποιοι το τραβάνε, το τραβάνε, ως που θα φτάσει? πόσο θα αντέξει ο λαός μέχρι να σπάσουν οι αντοχές και οι φραγμοί? Στην κερατέα ήδη είναι στους δρόμους, ο παππούς κι η γιαγιά, η θεία κι ο θείος, οι γείτονες μας, εμείς για πόσο θα καθόμαστε να μας κοροιδεύουν απ΄τα δελτία με υποσχέσεις ανάπτυξης και "επιστροφής στις αγορές"? Να χέσω μες τις αγορές σας... πότε δεν μου άρεσε καν η ιδέα του χρηματιστηρίου, πότε δεν ήθελα να έχω σχέση. Ναοί του χρήματος... γεμάτοι ανθρώπους ξιπασμένους, λάτρες του χρήματος και της δύναμης που φέρνει...

Έχω μια ενδόμυχη φαντασίωση να ομολογήσω. Εδώ πάνω στο βουνό αντιμετωπίζουμε συχνά διακοπές ρεύματος, ειδικά όταν αστράφτει και βρέχει. Και κάθε φορά που πέφτει το ρεύμα, μέσα μου μια φωνούλα λέει "κι αν δεν ξανάρθει?" Και το λέει χαμογελώντας...

Αν δεν ξανάρθει? Τέρμα. Τέρμα όλα. Τέρμα τα blog βέβαια και κρίμα, αλλά τέρμα και το wwww. Τέρμα και η παιδική πορνογραφία που διακινείται μέσω αυτού. Τέρμα το ψυγείο, αλλά τέρμα και τα ετοιματζίδικα τυποποιημένα προιόντα που περιέχει. Τέρμα και ο αρτοπαρασκευαστής μου αλλά ξέρω να ζυμώνω και με τα χέρια. Τέρμα το PC, η TV, το hifi, και όλη μου η μουσική... Έχω όμως μια κιθάρα κι είμαι σίγουρος θα μάθαινα να παίζω έξτρα γρήγορα για να ακούω την τόσο αγαπητή μου μουσική. Και οι φίλοι που θα ρχοταν για το ζυμωτό μου ψωμί και τα χειροποίητα ζυμαρικά μου, θα έφερναν κι αυτοί τις δικές του κιθάρες, τα μπουζούκια, τους μπαγλαμάδες και τα κλαρίνα τους... και θα γινόμασταν φέσι γύρω από το τζάκι.

Τέρμα κι οι τράπεζες, χωρίς ρεύμα, τέρμα τα δάνεια κι οι τόκοι. Τέρμα τα αυτοκίνητα!! Έχω ποδήλατο όπως κι οι περισσότεροι φίλοι, κι οι εκδρομές μας θα ήταν πολλές μια και χωρίς ρεύμα οι περισσότεροι δεν θα δουλεύαμε, σκλάβοι του ηλεκτρικού, απλά θα σκαλίζαμε τους κήπους μας, η θα ψαρεύαμε, η θα μαζεύαμε χόρτα. Δεν θα ήταν εύκολα. αλλά θα ήταν ωραία. Γιατί η ζωή θα ήταν πιο απλή. Γιατί με μια κίνηση, μια μονοκοντυλιά, όλα μας τα θέλω θα τα σβήναμε και θα έμεναν μόνο λίγα. Θα είχαμε χρόνο για να χαρούμε τα παιδιά μας, να διαβάσουμε κανένα βιβλίο, (που ξαφνικά θα γινόταν σούπερ πολύτιμα μια και θα κάναμε καιρό να ξαναβρούμε τον τρόπο να τυπώνουμε βιβλία χωρίς ρεύμα και DTP...(N. Desk Top Publishing)

Υπάρχει ένα όνομα για αυτούς που σκέφτονται έτσι... Luddites.

Κάντε κλικ στο συνδεσμο και θα δείτε και μια ενδιαφέρουσα συγκυρία ημερομηνιών...

Τέρμα τα κινητά yeahhh!!!!! Αυτό πραγματικά θα ήταν μια μεγάλη επιτυχία... Οι φίλοι μου οι Λουδδίτες αρχικά τα είχαν βάλει με τα μηχανήματα στις κλωστουφαντουργίες, αλλά τη σήμερον ημέρα θα είχαν τόσα να διαλέξουν, δεν θα ήξεραν από που να αρχίσουν!

Η θάλασσα θα γέμιζε ιστιοφόρα. Και δεν θα τη βρωμίζαμε άλλο με λύμματα και πετρέλαια.

Κάπως έτσι, όπως τη Λουδδιτική μου φαντασίωση, φαντασιώνομαι και την αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας... αλλά μια αναδιάρθρωση συντονισμένη από τον λαό. Όπου πχ απευθυνόμαστε στους "δανειστές" μας και τους λέμε "πάρτε αυτά τα ΠΕΝΤΕ και άλλα ΠΕΝΤΕ και ξωφλήσαμε..." Όπου αναδιαρθρώνουμε τις περιουσίες των ολίγων και της Εκκλησίας και τις μοιράζουμε στους μη έχοντες. Όπου αναδιαρθρώνουμε τα χρέη στις τράπεζες ως εξής: Τα σβήνουμε. Τα καίμε. Game over.

Δείτε και το blog της εξαιρετικής κυρίας theorema όπου εκφράζει κι αυτή τη δυσφορία της για την κατάσταση...

Προς το παρόν σας καληνυχτώ...

Heaven or hell?

Υπάρχει μια ιστορία που διάβασα κάποτε η οποία "παίζει" με μια πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα. Στην ιστορία αυτή, ήρωας είναι ένας πεθαμένος. Ο ήρωας μας, εν ζωή υπήρξε, ένας περιπετειώδης τύπος, γυναικάς, δεν άνοιξε βιβλίο ποτέ του, κάπνιζε, έπινε, έπαιζε και ήταν ψιλοαπατεώνας. Στη μετα θάνατο ζωή, βρίσκεται σε ένα δωμάτιο, ένα μικρό σαλονάκι με μια άνετη πολυθρόνα, τσάι στο τραπέζι και μια βιβλιοθήκη γεμάτη reader's digest...για την αιωνιότητα! Η ιδέα είναι ότι ο παράδεισος του ενός μπορεί να είναι η κόλαση του άλλου...




Διαβάζοντας στο blog barefoot mind σκεφτόμουν για την ωριμότητα. Και πως ίσως για κάθε άνθρωπο ωριμότητα είναι κάτι διαφορετικό, όπως ο παράδεισος και η κόλαση. Για κάποιον ας πούμε που είναι ανεύθυνος, δεν σκέφτεται τους άλλους, η ζει εις βάρος άλλων, ωριμότητα θα ήταν να σοβαρευτεί και να αποκτήσει αίσθηση ευθύνης, συνείδηση και να μην επιβαρύνει τους άλλους. Από την άλλη όμως αν κάποιος είναι υπερβολικά σοβαρός και δεν αφήνει χώρο στη ζωή του για τρέλα, γέλιο, διασκέδαση και χαρά, ωριμότητα θα ήταν να βάλει ένα χαζό καπέλο, να πιει και δυο ποτηράκια παραπάνω και να αφήσει τον εαυτό του λίγο ελεύθερο να χαρεί...



Στο φινάλε νομίζω αυτό που λέω είναι ότι το "παν μέτρον άριστον". Και ωριμότητα είναι να το συνειδητοποιείς και να το κάνεις βίωμα της ζωής σου. Να πράττεις ανάλογα. Να ξέρεις πότε πρέπει να είσαι σοβαρός και πότε όχι, και να προχωράς ανάλογα.

Παράδεισος είναι εκεί που:

1. Οι αστυνομικοί είναι Άγγλοι.
2. Οι μάγειρες είναι Γάλλοι.
3. Οι μηχανικοί είναι Γερμανοί.
4. Οι εραστές είναι Έλληνες.
5. Οργανωτές είναι οι Ελβετοί.

Κόλαση είναι εκεί που:

1. Οι μάγειρες είναι Άγγλοι.
2. Οι μηχανικοί είναι Γάλλοι.
3. Οι εραστές είναι Ελβετοί.
4. Οι αστυνομικοί είναι Γερμανοί.
5. Οργανωτές είναι Έλληνες.



Άσχετα? τίποτα δεν είναι άσχετο... !!χαχαχα!!!

Πείτε όμως ο δικός σας παράδεισος ποιός θα ήταν? και ποια η κόλαση? και θα σας πω κι εγώ....