Communication breakdown...

Ο εκπληκτικός και πολυ αγαπημένος μου Jeff Healy στο Communication breakdown των Led Zeppelin...

Αυτό για να επανορθώσω για την έλλειψη "επικοινωνίας" τον τελευταίο μήνα.

Ήταν το λιγότερο "περίεργος" αυτός ο μήνας που πέρασε...

Οι τελευταίες μου αναρτήσεις, όπως και ο χρόνος μου εκείνες τις μέρες αναλώθηκαν σε "προεκλογικές" εκφράσεις, λόγω υποψηφιότητας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να ομολογήσω ότι με απογοήτευσε πολύ. Και σε ένα βαθμό με σοκάρισε... Όχι το ποσοστό των Πειρατών, αυτό πιστεύω ήταν αναμενόμενο με την πόλωση που υπήρχε.

Αλλά η "μνημονιακή" μειοψηφία, πλειοψήφισε...

Γιατί?

γιατί οι αντίθετες φωνές δεν έχουν συσπειρωθεί, δεν βλέπουν το δάσος παρά μόνο ο καθένας το δικό του δέντρο....

Χθες το βράδυ γυρνούσαμε από την γιορτή του τέλους της κατασκήνωσης της κόρης μου. ΄Ηταν μια κουραστική βραδιά, κάνει και φοβερή ζέστη αυτές τις μέρες, άργησε και ο επίσκοπος οπότε καθυστέρησε η γιορτή, φύγαμε από τη Μεσογγή κατά τι 23.00 με δυο κουρασμένα παιδιά στο πίσω κάθισμα. Μετά το Πέραμα, είχε πανηγύρι. Το πανηγύρι γίνεται στο χώρο του πάρκινγκ. Το οποίο σημαίνει ότι όλοι όσοι πάνε στο πανηγύρι με το αυτοκίνητο τους δεν είχαν που να παρκάρουν, οπότε παρκάρουν δεξιά κι αριστερά στο δρόμο, τον δρόμο ο οποίος συνδέει το νότιο συγκρότημα με την Κέρκυρα...
Βρεθηκαμε λοιπόν σε μια ουρά, όλοι σταματημένοι, λεωφορεία πούλμαν γεμάτα τουρίστες, ντιρουριρου στη διαπασών, τσίκνα, κάποιοι διασκεδάζουν, άλλοι ταλαιπωρούνται, στα αρχίδια μας όλα, είμαστε Έλληνες κι έχει πανηγύρι, άλλωστε για τα πανηγύρια είμαστε...

Και η διαπίστωση-κερασάκι στην τούρτα, από το κυνικό μου έτερον ήμιση: "Όλοι αυτοί είναι που ψήφισαν Σαμαρά και ΠΑΣΟΚ..."

Οκ ίσως είναι λίγο εικασία, αλλά φοβάμαι πως δεν είναι μακριά από την αλήθεια....

Τι σκέφτηκα τώρα...

Λοιπόν τον τελευταίο καιρό συχνά ζητάω του γιού μου, να μου δώσει ένα πατατάκι, η ένα ποπκορν η κάτι τέτοιο, κι αυτός παιδί ον, λέει  "όχι!"
Τότε εγώ δοκιμάζω άλλη τακτική. Του λέω "Θα μου δώσεις αυτή την πατάτα η αυτή?" Κι αυτός εννιά στις δέκα μου δίνει τη μια από τις δύο...

Την ίδια τακτική εφάρμοσαν και οι powers that be στις περασμένες εκλογές. Αντί να μας αφήσουν να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε, μας πάσαραν δυο επιλογές. Αυτό η εκείνο. Μνημόνιο ή δραχμή.
Ευρώ ή τρόμος. Κι εμείς (λέμε τώρα) το χάψαμε...

Να επισημάνω ότι τώρα που, ας γελάσω, έχουμε κυβέρνηση, μας προετοιμάζουν πιο πολύ από ποτέ για έξοδο? και η τρομοκρατία συνεχίζεται... η θα γίνουμε τελείως άβουλα θύματα, σεξ-φαί-σκατά και ύπνος, η ποιός ξέρει τι θα πάθουμε...

ρε δεν πα να...

Λέτε να δούμε τον Σαμαρά αλά Μοσέ Νταγιάν? Να χαρώ πρωθυπουργό... αι σιχτίρ!

Λοιπόν για να αλλάξουμε λίγο κλίμα ας δούμε τον συμπαθή μου, συγχωρεμένο Jeff Healy και τι κάνει με την κιθάρα του, όντας και τυφλός ο άνθρωπος...





Έλλειψη επικοινωνίας λοιπόν. Χαρακτηριστικό της εποχής μας. Όπως το κάθε τι το οποίο αποκτά μαζικότητα, χάνεται η ποιότητα... μήπως τελικά εκεί είναι και το μυστικό?

Έχουμε δυνατότητα επικοινωνίας μεγαλύτερη και γρηγορότερη από ποτέ, αλλά τη χρησιμοποιούμε σωστά?

Γράφουμε, copy,paste,copy,paste, αναρτούμε, κοινοποιούμε, ιδέες, έκφραση, αλήθειες,ψέμματα, αισθήματα, λόγια μεγάλων γυναικών και ανδρών, στίχους, τραγούδια που μας εκφράζουν λιγότερο η περισσότερο, εικόνες αποφθέγματα...

Πετάμε μέσα από τα "παράθυρα" μας, μηνύματα "message in a bottle" με την ελπίδα πως κάποιοι θα τα βρουν, για κάποιους θα έχουν σημασία, αλλά χάνονται μέσα σε μια καταιγίδα άχρηστης πληροφορίας, ένα τυφώνα από εικόνες, μια πλημμύρα αποφθέγματα, μια χιονοστιβάδα χιούμορ, με λάθος αποδέκτες...

Τι είναι όλα αυτά όμως, χωρίς πραγματική επαφή? χωρίς ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα άγγιγμα?


Τι είναι ένα message in a bottle αν δεν το βρει ποτέ κάποιος?

Τι είναι μια λάμπα αν δεν τη συνδέσεις με το ρεύμα?

Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς ένα άγγιγμα...




Τον τελευταίο καιρό περνάει από το σπίτι μας μπροστά ένα άλογο. Συνήθως το καβαλάει μια κοπέλα. Το άλογο είναι ψηλό και όμορφο (κι η κοπέλα δεν πάει πίσω) Ο συνδυασμός των δύο όμως δεν ξέρω έχει κάτι το απίστευτα, εντυπωσιακά όμορφο... Δεν μπορείς παρά να κοιτάξεις, να θαυμάσεις.

Poetry in motion...

Κάθε φορά που τους βλέπω νιώθω σαν κάποιος φτωχός κακομοίρης χαρακτήρας του Σαίξπηρ. Συνήθως με πετυχαίνει κι ημίγυμνο, με την κοιλίτσα και τις τρίχες έξω, να ποτίζω η να κλαδεύω τον κήπο. Και ξαφνικά περνάει η τελειότητα και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί...

χαχαχα... ε ρε κολλήματα που έχει ο κόσμος...τα έχω παίξει....

Προχθές εκλεισα και τα 45. Από δω και στο εξής λέω να είμαι πιο γκρινιάρης. Θα μου πάει λέτε?