Tzitzitzitzitzi....

Γυρνώντας από το μπάνιο σήμερα, κάναμε μια μακρινή σχετικά διαδρομή από τους Βιταλάδες ως τον Πέλεκα, για φαγητό, όλη μέσω των «πίσω» δρόμων του επαρχιακού δίκτυου πος αποφυγή κίνησης. Ήλιος, ελιές, ξέρα χόρτα, στροφιλίκια.

Δυο τρία σχεδόν εγκατελλειμένα χωριά στη διαδρομή, σκουριασμένα κάγκελα εναλάσσονται με φρεσκοβαμμένες πόρτες και φράχτες, καλαμπόκια σε σειρές να «ψήνονται» στον ήλιο, εδώ και κει μια γάτα νωχελικά κινείται στην άκρη, κατά τα άλλα ησυχία…

Εεε.. ησυχία είπα? χμ.. κάθε άλλο…

τι εύκολα ξεχνά κανείς τους ήχους που δεν περνούν το «κατώφλι» θορύβου… αλήθεια θυμάται κανείς το «κατώφλι» από το βιβλίο της ψυχολογίας της Γ’ Λυκείου?

Ξέχασα τα τζιτζίκια.

Από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής με μικρές εξαιρέσεις τα σημεία που υπήρχαν συγκεντρωμένα περισσότερα σπίτια, η βουή από τα τζιτζίκια, ασταμάτητη…

Είναι εύκολο, τουλάχιστον για μας, να μη δίνουμε σημασία στον ήχο αυτό, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού…

Κάνω μια μικρή παρένθεση (γιατί αλλού το πάω…) να μοιραστώ δυό ενδιαφέρουσες τζιτζικοιστορίες μαζί σας…

Πριν μερικές μέρες πήγα στην παράσταση χορού με θέμα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που διοργανώθηκε από τη σχολή χορού Fuego. Συμμετείχε η κόρη μου ως χορεύτρια (στο ξεκίνημα της!) . Η παράσταση ήταν υπέροχη, όχι μόνο τα κομματια που χόρεψε η μικρή, αλλά όλα μουσική, στίχοι ιδέες και χορογραφίες ήταν όλα πολύ ευρηματικά κι ευχάριστα…

Η παράσταση έγινε στο θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου το μικρό θέατρο με την ξύλινη εξέδρα μέσα στο δάσος του Μον Ρεπό. Βέβαια είχε τζιτζίκια. Δεν θα έλεγα ότι ήταν ο χαμός που ακούσαμε σήμερα, αλλά είχε. Και με το που ξεκίνησε η παράσταση σταμάτησαν όλα.

Ήταν τόσο ξαφνικό που μείναμε να αναρωτιόμαστε μήπως ακούγαμε κάτι άλλο, κάποιο βόμβο της μικροφωνικής κι ήταν αυτό που σταμάτησε… αλλά όχι, ήταν τα τζιτζίκια. Και σταμάτησαν όλα.

Αρκετά χρόνια πριν, η μητέρα μου δούλευε  στο CV TRAVEL, ένα γραφείο τουρισμού γνωστό για τους ποιοτικούς και VIP πελατες του. Υπουργοί, καλλιτέχνες, στελέχη επιχειρήσεων, συγγραφείς και πολλοί άλλοι συμπληρώνουν το πλούσιο και κυρίως απαιτητικό πελατολόγιο του…

Ένας τέτοιος απαιτητικός κύριος λοιπόν, πριν μερικά χρόνια παραπονέθηκε για…τα τζιτζίκια!! Έκαναν λέει τόσο πολύ θόρυβο, που όχι μόνο δεν μπορούσε να κοιμηθεί αλλά ήταν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να ευχαριστηθεί τις διακοπές του, και απαίτησε να του αλλαξουν τόπο διακοπών και ζήτησε και αποζημίωση…

Τι να πει κανείς…

By the way...

"The sound of the cicada love song can be deafening. In fact, it's the loudest song known in the insect world. Some species of cicadas register over 100 decibels when singing. Only males sing, trying to attract females for mating. Cicada calls are species-specific, helping individuals locate their own kind when different kinds of cicadas share the same habitat."

Επιστρέφω όμως στα τζιτζίκια της σημερινής διαδρομής…

Όταν είμασταν μικρά, πιστεύω μια από τις πρώτες αναμνήσεις κι εντυπώσεις που μένουν είναι αυτή η περίεργη αίσθηση ότι ο ήλιος και το φεγγάρι μας ακολουθούν όπου κι αν πάμε…δεν το έχετε σκεφτεί όλοι? (Αχ πείτε ναι και πως δεν είμαι ο μόνος περίεργος…!)
Είτε σε αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια, σε κάθε βόλτα ο ήλιος και το φεγγάρι εκεί στο ίδιο σημείο στον ουρανό… αναρωτιόμουν αν μπω σε ένα αεροπλάνο και φύγω πολύ γρήγορα, πάλι θα με προλάβει?

Ε λοιπόν αυτή την αίσθηση είχα σήμερα με τα τζιτζίκια. Πηγαίναμε με 60-70 χαω, τα τοπία εναλάσσονταν, σίγουρα δεν μας ακολουθούσε ένα σμήνος από τζιτζίκια (κοίταξα…) αλλά ο θόρυβος παρέμενε σταθερά ο ίδιος, με κάποιες αυξομειώσεις στην ένταση…και με συχνούς «συντονισμούς» όταν σαφώς τα τζιτζίκια των διπλανών ελαιώνων έπιαναν κάποια αρμονική όλα μαζί…

Και σκέφτηκα πως έτσι όπως ο ήλιος, το φεγγάρι και τα τζιτζίκια μας ακολουθούν όπου πάμε, λουζώντας μας με ζέστη και φως ο ένας, ασημένια λάμψη και ρομαντική μελαγχολία η άλλη, η απλά good old summer feelings όπως τα τζιτζίκια, έτσι αν είμαστε τυχεροί κι αν έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή, μας ακολουθεί στη ζωή και η αγάπη, λούζωντας μας κι αυτή με το ιδιαίτερο της φως… πάντα εκεί, σταθερή στο ίδιο σημείο.

Η αγάπη...