"Δεν της άξιζε" της Μαίρης αυτός ο άνθρωπος.
"Τον πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα" όταν έμαθε πως την "απατούσε".
"Δεν είχα τίποτα να κερδίσω από αυτή τη σχέση".
"Ο Βασίλης έχει Μερσεντές και άλλα τέτοια προσόντα".
"Η Ελένη όλο ζητάει, ζητάει και δεν θέλει ποτέ να δώσει τίποτα..."
"Δεν αντέχω άλλο να ζητιανεύω λίγο στοργή, λίγο τρυφερότητα, λίγο σεξ..."
Οι ζωές μας έχουν ποτιστεί, διαβρωθεί από έννοιες της "αγοράς", από τις έννοιες του κέρδους και του προσωπικού όφελους.
Γενικά θα μιλήσω, λέγοντας πως τίποτα σχεδόν από αυτά που ζούμε σε καθημερινή βάση, δεν έχει ξεφύγει από αυτή την αντιμετώπιση.
Το βρίσκουμε δύσκολο να δούμε μια σχέση ακόμη και την πιο αγνή πχ, αυτή με τα ίδια τα παιδιά μας, χωρίς να εμπλέξουμε κάπως το "κέρδος". Πόσοι γονείς δεν κάνουν ότι κάνουν για τα παιδιά τους για να γυρίσουν κάποτε να πουν "εγώ που έκανα τόσα για σένα...τώρα κάνε αυτό που θέλω εγώ..."
Στον έρωτα και στην αγάπη, αυτή τη σχέση που αποτελεί βάση ουσιαστικά της ύπαρξης μας, που χωρίς αυτήν το ανθρώπινο είδος θα σταματούσε να υπάρχει σε μια δυο γενιές, δεν χωρά τέτοια αντίληψη. Και όμως εμείς το επιτρέπουμε.
Πολλές σχέσεις (πχ αυτή της κοπέλας πιο πάνω που αναφέρθηκε στα "μηχανοκίνητα" προσόντα του Βασίλη της) ξεκινούν από την αρχή σε μια τέτοια βάση. Δεν ειναι αυτές που με απασχολούν όμως.
Σκέφτομαι αυτούς που ξεκινούν με όλα τα "φόντα" για μια υγιή, ανθρώπινη σχέση, γεμάτη αγάπη. Αυτούς που κάπου εκεί στην αρχή τα "δίνουν όλα" γιατί απλά έτσι αισθάνονται πως είναι το σωστό. Οι άμυνες πέφτουν, στέκονται κυριολεκτικά, και μεταφορικά, μπροστά το σύντροφο τους και λένε νοερά:
"Αυτός/αυτή είμαι. Με τα ελαττώματα μου, με τα προτερήματα μου, με τα λάθη που κουβαλώ από το παρελθόν μου, με τις εμπειρίες μου. Με τις παλιές μου αγάπες, με τα ψυχολογικά μου "μπαγκάζια"
Αυτός/αυτή είμαι και σε αγαπώ. Το μόνο που θέλω είναι να είσαι καλά, το μόνο που θέλω είναι να σου δίνω, γιατί περιέργως όσο περισσότερα σου δίνω τόσο περισσότερο γεμάτος/η νιώθω..."
Περνάει ο καιρός όμως κι αυτό το "δόσιμο" το άνευ οποιασδήποτε προσμονής για αντάλλαγμα, φθείρεται, χάνεται...χάνεται η επικοινωνία...κάτι σα να κάνει παράσιτα ο ασύρματος και να μην ακούμε καλά....
Εκεί που ακούγαμε το "Σ' αγαπώ'' και έμενε έτσι ως έχει, μια προσφορά που ούτε καν το "κι εγώ..." δεν χρειάζεται γιατί είναι αυτονόητο και δεν έχει και σημασία, μια μέρα ακούμε το "σ'αγαπώ" και λέμε από μέσα μας "τι θέλει τώρα?". "Τι πρέπει να κάνω?"
Μπαίνει στη μέση ο εγωισμός, δημιουργούνται δυσκολίες στην επικοινωνία, μιλάμε και δεν καταλαβαινόμαστε πια, κάποια στιγμή σταματάμε και να μιλάμε... χάνουμε και χανόμαστε μέσα στους εαυτούς μας. Πως να βρει ο χαμένος τον χαμένο?
Μια μέρα αρχίζουμε και δεν καταλαβαίνουμε πια πως οι σιωπηλές κραυγές των συντρόφων μας για λίγο σημασία, ίσως δεν είναι κάτι που ζητάνε αλλά κάτι που προσφέρουν κι εμείς αρνούμαστε. Αρνούμαστε αυτήν ακριβώς την προσφορά. Και από το να μην σου δίνει κάνεις αυτό που ζητάς, πόσο χειρότερο να μην θέλει αυτό που έχεις να του δώσεις...
Κι έτσι τελειώνουν σχέσεις, η μια μετά την άλλη. Θύματα της αδυναμίας μας να κρατήσουμε τις έννοιες της "αγοράς" έξω από αυτό το οποίο θα έπρεπε να μένει πιο καθαρό από όλα.
Παρόλα αυτά συνεχίζουμε να ερωτευόμαστε. Αιώνια αισιόδοξοι πως μια μέρα θα βρεθεί κάποιος η κάποια να δεχτεί αυτό που έχουμε να δώσουμε, για αυτό ακριβώς που είναι.
Αγάπη.
