Ο Αρτοπαρασκευαστής

Είχαμε κάποτε έναν καμβά άδειο...κι είπαμε να τον γεμίσουμε μαζί...

Χρώματα, ακουαρέλες, scrap, φωτογραφίες, παιδιά, στιγμές, διακοπές, φαί, ταξίδια, πράγματα, σαμπουάν, σαπούνια, ρούχα, μούτρα, χαμόγελα, συνήθειες, επιθυμίες, όνειρα, gadget, μαλλιά, μουσική, χαρτιά, βιβλία (πολλά βιβλία...) χόμπυ, συνταγες, γλυκά, κινέζικα, ανθρωπιά, ιδέες, έλλειψη, πληρότητα, καθημερινότητα, λάθη, σωστά... και ένας αρτοπαρασκευαστης.

Ο αρτοπαρασκευαστής υπήρξε για μένα ένα σύμβολο της οικογένειας. Έμαθα κι έβαζα αλεύρι, νερό, λάδι, μέλι, αλάτι και μαγιά κι έφτιαχνα ένα φρέσκο μυρωδάτο και γευστικό ψωμί...μοσχοβολούσε το σπίτι...

Αν το αλεύρι ήταν οι ζωές μας, το νερό ο χρόνος, το λάδι θα έπρεπε να ήταν η κατανόηση και ο σεβασμός, το μέλι η αγάπη και η επιθυμία... το αλάτι? τα μικρά πράγματα που νοστιμίζουν τη ζωή..

και η μαγιά? Η μαγιά θα ήταν αυτό το je ne sais quoi...

κάτι μας έλειψε. κάτι ξεχάσαμε και το "ψωμί" σταμάτησε να είναι καλό...το ψωμί που έφτιαχνα και τρωγαμε καλό ήταν... αυτό που φτιαξαμε μαζί δεν...

Και μια μέρα καταλάβαμε πως δεν έχουμε πια την όρεξη να γεμίσουμε άλλο αυτό τον καμβά μαζί... Παίρνουμε λοιπόν τις συνήθειες μας, τα ρούχα μας, τα σαμπουάν και τα σαπούνια μας. Παίρνουμε τις ελλείψεις μας, τις επιθυμίες μας για πληρότητα, μεταξύ άλλων, τα ρούχα και τα μούτρα...και τραβάμε ο καθενας το δρόμο του...

Παίρνουμε τη μουσική μας, τα βιβλία μας.
Ο καμβάς αδειάζει...κάτι θα μείνει, δεν γίνεται αλλιώς...

Φωτογραφίες, στιγμές, παιδιά , αναμνήσεις...ανθρωπια και χαμόγελα, ας μείνουν κι αυτά.

Τα χρώματα θα ξεθωριάσουν. Ο καμβάς θα μείνει. Άλλος ένας από χιλιάδες, εκατομμύρια καμβάδες...

Σήμερα πήρα τον αρτοπαρασκευαστή. Τον έχω στο μπροστινό καθισμα του αυτοκινήτου... ψάχνει ένα σπίτι άλλο, να νιώσει δικό του...

Είναι λίγο σα να εχω την καρδια μου εκεί, στο μπροστινό κάθισμα...


και την παω βολτες...