Μικρόκοσμος over and out...

Πριν από μισή  ώρα αποφάσισα πως αυτή θα είναι και η τελευταία ανάρτηση του Μικρόκοσμου.
Επειδή έχουν μείνει κάτι σκόρπια πρόχειρα, και μια τελευταία σχεδόν ολοκληρωμένη ανάρτηση, ορίστε... Enjoy...

Άνοιξη του 1995.
Έχω αλλάξει για μια ακόμη φορά δουλειά, έχω πάρει μια "αποζημίωση" για τον χρόνο που έχασα στην προηγούμενη, και ξεκινώ να πάρω το πρώτο, δικό μου αυτοκίνητο. Η μάνα μου παλιά είχε ένα Σκαραβαίο, πράσινο, και εγώ όντας μεταξύ άλλων παιδί της γενιάς του Herbie είχα ένα κενό στην καρδιά μου με αυτό το σχήμα.

Οδηγημένος λοιπόν από τα συναισθήματα μου ψάχνω για μεταχειρισμενο αυτοκίνητο (τέτοιο!) και δεν αργώ να το βρω...

Σύντομα έγινα ο περήφανος και χαρούμενος ιδιοκτήτης αυτού:

ένας τετρατρόχος έρωτας και μια μεγάλη αγάπη...

αχ αυτές οι καμπύλες...

μπιπ-μπιπ!!(εδώ βαμμένος ροζ μετά απο τρακάρισμα που μας ανάγκασε σε γενική κατασκευή...)

Αυτό το αυτοκίνητο ήταν μια μεγάλη αγάπη. Χρόνια αργότερα το πούλησα, είχε αρχίσει να ζητάει περισσότερα από όσα έδινε..αλλά δυσκολεύτηκα...είχα πάρει άλλο αυτοκίνητο αλλά καθε φορά που το οδηγούσα μετάνιωνα κι έβγαζα το πωλητήριο από το τζάμι... ώσπου το πήρε ένας φίλος...

Το λέγαμε Λευτέρη, η και Λευτεράκι. Η Μαρία τον είχε βαφτίσει όπως το κάθε μας όχημα...τον έβγαλε έτσι επειδή μας χάρισε την ελευθερία μας. Η ένα μέτρο έστω αυτής...

Κάποια χρόνια αργότερα ήθελα να παρω μοτοσυκλέτα...και πάλι μέσα μου υπήρχε μια πολύ καθαρή εικόνα του τι ήθελα , η μάλλον του τι ήθελε η καρδιά μου...

Υπήρχε στην καρδιά μου μια τρύπα (κλασσικά... ) με αυτό το σχήμα...:

Την οποία τελικά γέμισα παίρνοντας αυτό:

Ural 750 Deco Sidecar

Russian Steel!

Την πήρα με καλάθι, επειδή είχα και παιδιά... Η Μαρία δεν την βάφτισε, μάλλον γιατί δεν τη γούσταρε...έτσι κι αλλιώς η σχέση μας όδευε πια προς το τέλος της... Τη μηχανή δεν την πούλησα αλλά ούτε και την κυκλοφορώ (προς το παρόν) Έμπλεξα στο όλο καταναλωτικό motoτρυπάκι, αγοράζοντας σύντομα άλλη πιο "μοντέρνα" και μετά άλλη πιο γρήγορη... προσπαθώντας να εξαγοράσω τα κενά μου που λέει κι η Πρωτοψάλτη...Βγήκα τελικά από αυτή τη φάση, όταν έγινα μπαμπας για 3η φορά. δεν ειχε και πολύ νόημα πια...

Το τελευταίο μου "απόκτημα" ήταν ένα κλασσικό σκάφος. Πρόκειται για ένα Kings Cruiser 28, ξύλινο, φτιαγμένο το 1965 στη Σουηδία. Ηταν (και παραμένει ως ένα βαθμό) παρατημένο, αλλά έχω καταφέρει να το κρατήσω "ζωντανό" και σκοπεύω να ασχοληθώ σοβαρά μαζί του αυτό το καλοκαίρι...(ήδη το κάνω)

Μαόνι με δρυινα στραβόξυλα για τους γνωρίζοντες...

Νάτες πάλι οι καμπύλες...

Τα τρία αυτά αντικείμενα-οχήματα-μέσα μεταφοράς που σημάδεψαν τη ζωή μου ως τώρα, έχουν κάποια κοινά. Το Volkswagen, αμάξι του λαού. To Ural 750 με sidecar υπήρξε το "αυτοκίνητο του φτωχού"  στη Ρωσσία, όπου φτιάχτηκαν και πουλήθηκαν πανω από 4.000.000 τέτοιες. Το Kings Cruiser είναι η "οικογενειακή" βερζιόν του Folkboat ένα σκάφος που σχεδιάσθηκε με την ιδέα του Volkswagen, ένα σκάφος για τον λαό...

....αυτή ανάρτηση ξεκίνησε να γράφεται εδώ και καιρό...πριν μήνες... με αποτέλεσμα να μην ξέρω ακριβώς που "πήγαινε" τότε... όπως κάπου κι εγώ είχα χάσει το δρόμο μου... τους τελευταίους μήνες, χρόνια...?

Υπήρχαν πάnτα τρύπες στην καρδιά μου...άλλες με σχήμα κι άλλες χωρίς...άλλες έκλεισαν κι άλλες ματώνουν ακόμα... μα έτσι είναι η ζωή...

Ο Ντύλαν λέει πίσω από καθε όμορφο υπάρχει κάποιος πόνος...καλως να ρθει λοιπόν αν είναι να ομορφύνω...πάτησα τα σαραντα εξι συντομα, μου χρειάζεται όλη η ομορφια που μπορω να έχω... LOL!

Αυτή τη στιγμή που ολοκληρώνω την ανάρτηση αυτή, οι συνθήκες μου έχουν αλλάξει πολύ...το μεγάλο σπίτι που στέγαζε όνειρα για οικογένεια δεν υπάρχει πια, μετακόμισα, μόνος σε ένα μικρότερο (αλλά κουκλίστικο) τα όνειρα για μια δεμένη οικογένεια έκαναν φτερά η μάλλον μπήκαν για μια ακόμη φορά on hold...

Μπήκα ξανα στο τρυπάκι του single dad... ασχολούμαι με το σκάφος και τη δουλειά...και τα παιδιά όταν μένουν μαζί μου...

Απείχα από το γράψιμο κατά κάποιο τρόπο, τουλάχιστον στο blog...θα δανειστώ μια φράση από μια φίλη για να καταλάβετε λίγο το γιατί...

 "λές και ο έρωτας εμπνέει οίστρο αλλά στην ανάπτυξή του ακινητοποιεί τα παντα...
ξαφνικά ή σιγά σιγά οι λέξεις δε φτάνουνε , δεν ειναι αρκετές να πουν, να εξηγήσουν, να μεταφέρουν...
σαν πεζοπόρος διψασμένος και στεγνός βουτάς στο ποτάμι του έρωτα αρχικά, δροσίζεσαι, ξεδιψάς, ξεχνιέσαι, και μετά το ποτάμι γίνεται χείμαρος και χάνεσαι...."

Σε αυτό θα προσθέσω πως όταν περνάς μια φάση που συνδυάζει την αγαλλίαση ενός έρωτα με τον πόνο ενός χωρισμού, είναι δύσκολο να σκεφτείς οτιδήποτε άλλο, πόσο μάλλον να συγκντρωθείς στο να γράψεις για αυτό...

Και τέλος, έχω την εντύπωση πως το μπλογκ μου είχε κάποιες φορές μια "ιδιαιτερότητα" που άρεσε στυος εκλεκτούς μου αναγνώστες και φίλους... την έμφυτη τάση αλλά και ανάγκη να εκφράζει πάντα αλήθειες, αληθινά αισθήματα, ανοιχτά...

Όταν όμως εμπλέκονται  αισθήματα και άλλων, και δη ανθρώπων που δεν επιθυμώ να πληγώσω η να στεναχωρήσω, (η να στεναχωρήσω άλλο) τότε κάπου το γράψιμο και η ειλικρινης έκφραση πρέπει να μπουν σε δεύτερη μοίρα...

Σαν τελευταία ανάρτηση που είναι η παρούσα  όμως θα πρέπει να έχει λίγο από αυτό μέσα... και ότι γίνει...

Φαντάζομαι όλοι σας θα έχετε κάποια τραγούδια οι και ταινίες που έχετε συνδέσει με συγκεκριμένα πρόσωπα στη ζωή σας...το αγαπημένο σας τραγούδι πχ με το ταίρι σας...η μια σκηνή μιας ταινίας που σας θυμίζει κάτι από κάποιο σύντροφο...

Η αγαπημένη μου ίσως "αισθηματική" ταινία είναι το "Lost in translation" Το ενδιαφέρον είναι πως αν και αρχικά την συνέδεα με μια συγκεκριμένη γλυκιά παρουσία στη ζωή μου, η ταινία αυτή έγινε κάτι αντίστοιχο με τα προαναφερόμενα "οχήματα-τρύπες" στην καρδιά μου...

Ο δίχως μέλλον υποβόσκων έρωτας μεταξύ του Bob και της Charlotte έφτασε κάποτε να συμβολίζει αυτό που ίσως ήθελα να ζήσω...έναν έρωτα ανέλπιστο, απελπιστικό, δίχως τέλος, δίχως αρχή... ένα έρωτα ξανθό, έναν έρωτα με πολλά φιλιά, με τρέμουλο, με κομμένα γόνατα... Έναν έρωτα σαρωτικό... έναν τελευταίο...

Από το "Lost in translation"

Charlotte

I just don't know what I'm supposed to be.

You know?

I tried being a writer, but... I hate what I write.

And... I tried taking pictures, but they're so mediocre, you know.

Every girl goes through a photography phase.

You know, like horses?

You know? Take, uh, dumb pictures of your feet.

Bob Harris

You'll figure that out.

I'm not worried about you.

Keep writing.

My comment..

Ι kinda need to do this one in English.

It's one of those times...

She woke up one day in Tokio and realised she didn't know who it was she had married.

I spent the last couple of evenings cleaning out our house of its memories. They're not all gone yet. But they will be. Soon.

Two in one. like the shampoo and conditioner. Clean and condition.

Make room. Make everything white. Then change the colour once more.

We spent the last couple of months refusing to bury the corpse. For what reason I do not know...excuses only.

Now finally it has been laid to rest. But the house needs to be cleared of the corpse's memory....

Everything white...

I sleep alone. But I can't get away from having a "side" on the bed. 

Ι can't bring myself to partake of the middle...

Nowadays I wake up early.

There is no warm body to keep me in bed.

                    

Αυτή είναι λοιπόν η τελευταία ανάρτηση του Μικρόκοσμου. Δεν είναι ότι δεν θα ξαναγράψω. απλά ο Μικρόκοσμος είναι άρρηκτα συνεδεμένος με αυτό που έχω αρχίσει να βλέπω πια σαν μια προηγούμενη ζωή...σκέφτομαι πράγματα που έκανα πέρσι και μου φαίνονται μακρινά, ονειρικά...και λίγο ξένα.

Οι συνθήκες έχουν αλλάξει.

Και κάπου, δεν μπορώ να συνηθίσω στην ιδέα του να μην μπορώ να μιλήσω για ότι θέλω... να μην μπορώ να βροντοφωνάξω όλα αυτά που νιώθω προς αποφυγή παρεξηγήσεων...και πόνου...γιαυτό στοπ. Εδώ.
Θα υπάρξει συνέχεια, κάπου κάποτε...με άλλη μορφή, άλλο όνομα, ο ίδιος "συγγραφέας"

Σας ευχαριστώ όους που με διαβάσατε, που δώσατε λίγο από το χρόνο σας για να μοιραστείτε μια ανάγνωση και ακόμη καλύτερα κάποιο σχόλιο μαζί μου...
Ήταν πραγματικά όμορφα. Επικοινωνήσαμε, ναι? Επικοινωνήσαμε...

Ανοιξα ένα παράθυρο στο νου μου και ρίξατε μια ματιά μέσα...

Σας ευχαριστώ...

Αφιερωμένο...

ΥΓ άρχισα να γράφω το 2008. Τα θέματα ποικίλλα....κάτι σαν τις "εικόνες" και το "ταχυδρόμο"...χαχα... κάποιες αναρτήσεις ξεχώρισαν...ειτε ήταν αστείες η συγκινητικές, κάτι έκαναν..

ΥΓ2 Ο Λέοναρντ Κοέν είπε πως η ποίηση είναι η απόδειξη της ζωής... Όταν καίγεσαι η ποίηση είναι απλά η στάχτη...

Τον τελευταίο καιρό λοπόν γράφω ποιήματα...