Death of a Ladies man ... (my tribute to Leonard Cohen)

Φτάνουμε στο φανάρι, έχουμε αργήσει λιγάκι για το σχολείο, κάτι η αντιβίωση, κάτι η ανανεωμένη διάθεση του μικρού να φροντίσει την στοματική του υγιεινή.. φτάνουμε στο φανάρι, παίζει το ραδιόφωνο, Take this waltz, αι γιαι γιαι... το τραγούδι fade η εκφωνήτρια μπαίνει με ευλογίες για τον καλλιτέχνη κι αναρωτιέμαι τι συμβαίνει γιατί οι πρωινές εκπομπές δεν πιάνουν καθημερινά να παινεύουν τους καλλιτέχνες των τραγουδιών που βάζουν...εκτός κι αν κάτι έχει συμβεί.

...και καταλήγει εκεί που.... τι να πω ? δεν θέλω, δεν θέλαμε? 82 χρονών, live στις αρχές του χρόνου, καινούριο άλμπουμ πρόσφατα. 82 χρονών, πλήρης ημερών, 82 χρονών, δυο χρόνια μεγαλύτερος από τη μάνα μου. 82 χρονών, αυτή η φωνή δεν θα πεθάνει ποτέ.

Κλαίω γαμώ τη μου.

Κλαίω για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ μου κι όμως ήταν εκεί κοντά μου σε κάθε δύσκολη στιγμή...

Θυμάμαι το πρώτο τραγούδι του που άκουσα. Ήμουν κάπου στα 13-14, ήταν μια σειρά δίσκοι που λεγόταν κάτι σαν 80's Rock Volume 1 κλπ... ήταν αυτό

Μια κιθάρα, μια φωνή, πολεμική. Δε νομίζω πως τότε στην πρώτη μου εφηβεία καταλάβαινα και τόσο καλά περι τίνος μιλούσε, αλλά η μουσική, η αίσθηση, μιλούσαν στην ψυχή μου...ακόμη και τα γαλλικά που δεν καταλάβαινα...

Αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε μια ιστορία στο να ακούμε τραγούδια που ίσως δεν καταλαβαίνουμε και τόσο καλά...χαχαχα... παρόλα αυτά μας αγγίζουν.

Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η σχέση μου με τη φωνή του Leonard Cohen...

Κανα δυο χρόνια αργότερα κάποιος μου έδωσε ένα μάτσο βινύλια που δεν χρειαζόταν πια. Ανάμεσα τους ήταν δύο άλμπουμ του Cohen. Από το ένα ξεχώρισα αμέσως αυτό.

Αυτό κι αν άγγιξε κάθε εσωτερική χορδή...
Σε μια προβληματισμένη και μοναχική εφηβεία, τρικυμία, αυτή η μουσική λειτούργησε ηλεκτρικά, ενισχύοντας αισθήματα... Σκοτεινό τραγούδι...

the crumbs of love that you offer me,
are the crumbs I've left behind,
your pain is no credential here,
it's just the shadow of my wound...

Κι έτσι αγάπησα κι εγώ το σκοτάδι... και τους ενίοτε "σκοτεινούς" ανθρώπους που πέρασαν από τη ζωή μου...

Αλλά όχι τους σκοταδιστές.

Ενα χρόνο αργότερα, έβγαλε ένα καινούριο άλμπουμ και έτσι ανακάλυψα ότι ο μάστορας συνέχιζε να "μαστορεύει" με τραγούδια όπως αυτό.

Μετά ήρθε  το "I'm your Man"... Ο Cohen δεν σταμάτησε ποτέ να μιλάει στο "μέσα" μας... με τραγούδια ίσως πιο Pop, αν και ποιος το κρίνει? Εδώ από πρόσφατο Live...


Θα μπορούσα να κάτσω εδώ όλη μέρα και να βάζω το ένα μετά το άλλο τραγούδια του που αγαπήσαμε...

Σας καλημερίζω όμως και σας αποχαιρετώ  με αυτό... ένα cover από έναν αδικοχαμένο...



Οι άνθρωποι φεύγουν, η μουσική μένει. Ποιός μπορεί να πει πως οι ψυχές τους δεν ζουν μέσα από τα τραγούδια τους?
Ο Leonard Cohen και όλοι οι μεγάλοι σαν κι αυτόν, ζουν μέσα μας και θα ζουν μέσα σε κάθε άνθρωπο που θα αγγίξει η μουσική τους στο μέλλον...

Να ναι καλά...που ομορφαίνουν τη ζωή μας...που ήταν και ειναι εκεί όταν τους χρειαζόμαστε...