(Η παρακάτω ανάρτηση είναι από τα "πρόχειρα" που δεν τελείωσα ποτέ. Χρονολογείται κάπου από το 2013 ίσως και πιο πριν... την ξεσκονίζω και σας την στέλνω με αγάπη...)
Κέρκυρα, Δεκαετία του'80.
Στην πιάτσα είναι ένα δισκάδικο, το ΝΤΟ-ΡΕ-ΜΙ. Τα καλοκαίρια περνάς απέξω και παίζει αρκετά δυνατά, όλα εκείνα τα κλασσικά Greek Syrtaki, Zorba, Ξαρχάκος κλπ. Τα καλοκαίρια όταν περνάω πάντα χαιρετάω, ο ιδιοκτήτης είναι φίλος του πατέρα μου και το εγκάρδιο χαμόγελο του δεν κρύβεται όσα μούσια και να έχει...
Μερικές φορές, όταν το "χαρτζιλίκι" μου το επιτρέπει μπαίνω και "ξεφυλλίζω" τα βινύλια. Τα cd δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνιση τους, τουλάχιστον όχι ακόμα στα δικά μας μέρη. Και να υπήρχαν δεν θα ήταν για την τσέπη μας...
Deepest Purple, Argus-Wishbone Ash, Scorpions, Santana...αλλά και Orchestral Maneuvers in the dark, Big Country, A Flock of Seagulls είναι μερικά από τα LP που θυμάμαι να αγοράζω από κει. Όμορφα μεγάλα πακέτα, γέμιζε το χέρι σου, χόρταινε το μάτι σου, ακουμπούσες προσεκτικά επάνω τη βελόνα όταν ερχόταν η ώρα και άκουγες...
Κάθε δίσκος είχε την αξία του. Καταρχήν δεν μπορούσες να τον μεταφέρεις σε κάποιο άλλο μέσο πέραν της κασσέτας. Η κασσέτα ήταν ο τρόπος που είχαμε για να φτιάξουμε ένα compilation συνήθως για κάποιο αγαπητό πρόσωπο. Οι επιλογές προσεκτικές, μελετημένες. Παρόλα αυτά η κασσέτα είχε κάτι το αναλώσιμο, ήταν κι ευπαθής...
Μετά ήρθε το CD, ακολούθησε το MP3 και τέλος το downloading και κάπου εκεί νιώθω πως άρχισε να χάνεται κάτι από την αξία που είχε η μουσική στη ζωή μας η τουλάχιστον η εκτίμηση της.
(τα παιδιά μου δεν ξέρουν καν τι είναι δίσκος, κάτι με σερβιτόρους έχει σχέση...)
Κάποια στιγμή άρχισα να περνάω τα cd μου στον υπολογιστή, μετά άρχισα τα πρώτα "κατεβάσματα" με το Napster και από κει και πέρα χάθηκε η μπάλα. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ αυτό που ακούω. Αλλά ο τρόπος που αποκτώ αυτή τη μουσική, αν και υπέροχα "δωρεάν" με έχει κάνει λίγο έως πολύ "καταναλωτικό τέρας" όσον αφορά τη μουσική. Η μόνη περίπτωση να κατεβάσω ένα τραγούδι είναι άν ο καλλιτέχνης έχει βγάλει μόνο ένα! αλλιώς? Δισκογραφίες!!
Την πρώτη φορά που κρασάρισε ο δίσκος μου έκλαιγα. Την δεύτερη είπα "γαμώτο!" Ε από την τρίτη κι έπειτα στα τέτοια μου...
Έχω πάνω από 40000 τραγούδια από τα οποία ακούω τα 1000-1500? και αν...τι ωραία...
Η πρώτη μου κάμερα τώρα, ήταν μια AGFA Instamatic. Έπαιρνε εκείνα τα φιλμάκια που ήταν σαν κασέτα. Ήμουν μικρός και μου έπαιρναν 12άρια για να μην χαλάω και πολλές...
Κάποια στιγμή αρκετά αργότερα, μου έδωσε η μάνα μου μια Minolta SR-7 η οποία θεωρούνταν top στην εποχή της με φωτόμετρο κλπ. άλλαζε φακούς και τα πάντα! Άρχισα να παίρνω και ασπρόμαυρα φιλμ και έβγαζα "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες, τουτέστιν εμένα και φίλους σε διάφορες πόζες με περισπούδαστο ύφος και να αγναντεύουμε το υπερπέραν.
Είχα ένα πρόβλημα με τις φωτό ως διοπτροφόρος, συχνά μου βγαίναν φλου. αργότερα έπεσε στα χέρια μου μια Nikon autofocus (πάντα με φιλμ) και άρχισα να βγάζω μερικές πιο καθαρές φωτογραφίες... Αλλά προσέχαμε πάντα. Η εμφάνιση και η εκτύπωση κόστιζαν.
Κάπου στη δεκαετία του 90, πήρα την πρώτη μου ψηφιακή. 1,6 mpixel ανάλυση!!! Ήταν μια HP την πήρα από την 4Α απέναντι από το νοσoκομείο (το παλιό)
Ξαφνικά μπορούσα να βγάζω όσες φωτό ήθελα. Όριο η χωρητικότητα της κάρτας. Οι φωτογραφικές μηχανές εξελίχθηκαν και τα μεγέθη των καρτών αυξήθηκαν. Τώρα μπορώ να βγάλω 100άδες φωτογραφίες, οι μπαταρίες να ναι καλά.... τώρα πια δεν καταναλώνω χαρτί και φιλμ, καταναλώνω μπαταρίες και κάμερες!
Και βέβαια οι φωτογραφίες σχεδόν καταντούν δευτερεύουσες... Τις τραβάς, τις χαζεύεις, αν δε σου αρέσουν κιόλας τις τραβάς κι ένα photoshop...και μετά? τις ποστάρεις σου πατάνε και 5 like οι φίλοι και ξεχνιούνται... Καταναλώνονται κι αυτές όπως όλα...
Κάποτε ερωτευμένος ων, έγραφα. Γέμιζα τετράδια ολόκληρα με τον πόνο της καρδιάς μου και τα γαλαζοπράσινα όνειρα μου (όχι δεν ήμουν ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΝΔ, απλά είχα ένα κόλλημα με τη θάλασσα) Τα ορνιθοσκαλίσματα μου πια, με δυσκολία τα βγάζω και όσα βγάζω μου φαίνονται τρομερά αφελή 30 χρόνια μετά. Είπα 30? πωπω...
Αργότερα το κόλλημα με το γράψιμο εξελίχτηκε. Φαντάρος ήμουν δακτυλογράφος. Όλη μέρα με τη γραφομηχανή μπροστά μου, έγραφα ένα γράμμα στην τότε καλή μου ανά 2-3 μέρες... Λέτε να ήταν αυτό που μας κράτησε μαζί για κείνους τους δύσκολους 12 μήνες? Ίσως. Πάντως τηλέφωνο μιλήσαμε 2-3 φορές σε όλο το χρόνο...
(Τελικά ο έρωτας και το γράψιμο, πάνε μαζί... ξανα-ερωτεύτηκα κι άρχισα πάλι να γράφω, κι ο πόνος φέρνει έμπνευση, κι όταν ματα-ξανα-ερωτεύτηκα δώστου πάλι κι από την αρχή...)
Συχνά αστειευόμουν κι έλεγα πως οι γραφομηχανές και αργότερα τα pc με τα προγράμματα επεξεργασίας κειμένου φτιάχτηκαν για ανθρώπους σαν κι εμέ, αριστερόχειρες που έκαναν απαίσια γράμματα και σωθήκαμε με αυτές τις εφευρέσεις...
Και φτάνουμε βέβαια στο blogging. (από την αρχή της ανάρτησης είχα μια αίσθηση αυτοκτονίας...) Γιατί με το blogging έγινε κι αυτή η "συγγραφική" τέχνη, όπως η μουσική και η φωτογραφική, μια τέχνη που αν όχι έχασε κάποια αξία σίγουρα όμως ευτελίζεται, χάνεται, και οπωσδήποτε καταντά πολύ πιο δύσκολο να "αναγνωριστεί" και να εκτιμηθεί.
Από τη μια υπάρχουν πολλοί εκεί έξω οι οποίοι γράφουν εκπληκτικά, έχουν άρτιο λόγο, σκέψη και έκφραση, και γράφουν κείμενα που εμπνέουν, αρέσουν, διασκεδάζουν και σοκάρουν...
Γελωτοποιός, Theorema, Fran, Georgina, Πατέρας, Equally Depressed,
...κάπου κει είχε μείνει αυτή η "αρχαία" για τα σημερινά δεδομένα ανάρτηση... νομίζω θα κατέληγε στο συμπέρασμα (?) ότι και το γράψιμο, ειδικά μέσω του blogging κατέληξε και αυτό, κατανάλωση... κάτι σαν να γράφεις μηνύματα σε βοτσαλάκια και να τα πετάς στην θάλασσα ελπίζοντας ότι θα το διαβάσουν όλα τα ψάρια... δεεεν πρόκειται!
Όμως, συνεχίζουμε και γράφουμε! Γιατί? Μάλλον ο καθένας για τους λόγους του, για μένα το γράψιμο λειτουργεί ως μέσο σκέψης. και υποτίθεται οργάνωσης της σκέψης!! Ναι ξέρω..
Το 2016 οδεύει στο τέλος του και συνεχίζω σήμερα, Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου...
ψηφιακός ρετροκαταναλωτισμός. Δική μου έκφραση αν θυμάμαι καλά, δεν την έχω δει αλλού, την κατοχυρώνω λοιπόν ως δική μου...
Άκουγα ένα τραγούδι σήμερα, από τα αγαπημένα μου. Είναι αυτό:
Ένα τραγούδι που μιλάει για επανάσταση, για χαμένο χρόνο στις ουρές της ανεργίας, για καταστάσεις που επιτέλους αλλάζουν, για μια επανάσταση που είναι ψίθυρος αλλά τουλάχιστον ακούγεται, για το να κάθεσαι να περιμένεις μια προαγωγή, για φτωχούς , για ξεσηκωμούς, για το μερίδιο τους, για αυτό που είναι δικό τους...
Inspirational stuff, ναι γαμώ το κέρατο μου..
Βγήκε το 1988. Κάντε ένα τσεκ εδώ για να δείτε τι επαναστάσεις έχουν γίνει έκτοτε στον κόσμο. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε και μια εδώ, αν και το 2011, εκεί με τους αγανακτισμένους, παίχτηκε κάνα δίμηνο μια πιθανότητα, υπήρξε μια δυναμική...
Θα έγραφα για αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην κυβέρνηση και τότε εκμεταλλεύτηκαν την δυναμική του κόσμου στον δρόμο για να προωθηθούν... Δεν θέλω όμως ούτε καν να αναφέρω τα ονόματα τους, τα κόμματα τους... Έχω πια χάσει κάθε εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε από αυτούς. Δε νομίζω να υπάρχει πολιτικός που να θέλει και σίγουρα κανείς που να μπορεί να φροντίσει για το καλό μας...
Ξαναγυρίσαμε λοιπόν, στον ψηφιακό μας ρετροκαταναλωτισμό. Τώρα πια μας αρκεί να διαβάζουμε για την επανάσταση, την κάναμε κι αυτήν πασατέμπο...
Η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Κι εμείς εκεί. Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Όπως οι περισσότεροι παλεύω να επιβιώσω, που χρόνος για επανάσταση?
Τις επαναστάσεις τελικά, έχω την εντύπωση, τις οργανώνουν , όσοι έχουν πολύ χρόνο και χρήμα, η όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν... Freedom's just another word, for nuthin' left to lose.. ετσι λεει και ο Kris...
Πέθανε κι ο Φιντέλ. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μια ενδιαφέρουσα χώρα, μια προσπάθεια για μια άλλη ζωή... Κάποιοι τον είπαν χαρισματικό ηγέτη, άλλοι πάλι δικτάτορα. Άκουσα κι εγώ κάποιον στο ραδιόφωνο να λέει πως δεν γινόταν εκλογές, βιάστηκα κι εγώ να αμφισβητήσω. Διαβάζω όμως εδώ, πως γινόταν εκλογές! Απλά ίσως και πιο δημοκρατικές? Η συμμετοχή ήταν πάντα πάνω από 82% και εκλέγονταν δημοτικοί, επαρχιακοί και εθνικοί αντιπρόσωποι. Όσοι ήταν άνω των 16 και δεν είχαν ποινικό μητρώο μπορούσαν να συμμετέχουν ψηφίζοντας η ως υποψήφιοι...
Δεν ξέρω. Δεν πήγα, δεν έζησα εκεί. Δεν εκφέρω γνώμη. Δεν μπορώ να πω ότι η Αριστερά , ως κόκκινη σημαία, ως οργανωμένο κόμμα, ως ΚΚΕ, η κάτι παρόμοιο με ενέπνευσε ποτέ. Πιστεύω πως τα "πιστεύω" μας οφείλουν να εξελίσσονται με τους καιρούς. Δεν μπορεί κανείς λογικά να περιμένει από τον σημερινό κόσμο, από τα σημερινά νέα παιδιά, συμμετοχή σε οτιδήποτε τόσο ξεκάθαρα αναχρονιστικό όσο το ΚΚΕ η την ορθόδοξη εκκλησία, η ένα κόμμα όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τις ιδέες τους και κυρίως τον τρόπο λειτουργίας των βαθιά ριζωμένο σε πρακτικές νεποτισμού και δημαγωγίας
Η σημερινή πολιτική σκηνή, ειδικά εδώ, αλλά κι έξω, είναι ακριβώς αυτό. κι ένα σωρό άλλα...
Αν Αριστερά, σημαίνει αγάπη για τον άνθρωπο, την ειρήνη, αν σημαίνει διαλλακτικότητα και ανοχή, αν περιλαμβάνει Παιδεία και Δημοκρατία, τότε είμαι μέσα.
Αυτό που ζούμε δεν έχει καμιά σχέση όμως. Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση μας προσπαθεί να τα βάλει με το κατεστημένο, και δεν είναι εύκολο...
Ναι δεν το αρνούμαι , δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί έτσι κατάντησαν κι αυτοί, κατεστημένο...
Η εξουσία διαφθείρει. Και δεν βρίσκεται κανείς να τους το θυμίσει...
ΥΓ ζητώ συγγνώμη για τις σίγουρα σε αρκετό βαθμό ασυνάρτητες σκέψεις μου. Κάτι παλεύει να βγει. Σε μια εποχή όπου οποιοσδήποτε βγει και πει ότι θέλει να αλλάξει τον κόσμο τον πιθανότερο είναι να τον κλείσουν μέσα η να γελάνε, θα ήθελα πολύ να βρω ένα τρόπο, να βάλω κάτω να δημιουργήσω μια άρτια πρόταση... Θα πείτε ποιος είμαι εγώ για να το κάνω αυτό και θα χετε δίκιο.
Δεν μπορώ όμως να βγάλω την σκέψη από το μυαλό μου, πως κάπου κάπως θα υπάρχει ένας τρόπος, να μαζέψει κανείς ένα μάτσο καλές ιδέες, να τις βάλει μαζί με μια ικανή ποσότητα καλών προθέσεων και να προσθέσει μια ποσότητα σωστών ανθρώπων, ούτως ώστε να πετύχει μια συνταγή ικανοποιητική.. να φτιαχτεί κάτι καινούριο από την αρχή...
Κέρκυρα, Δεκαετία του'80.
Στην πιάτσα είναι ένα δισκάδικο, το ΝΤΟ-ΡΕ-ΜΙ. Τα καλοκαίρια περνάς απέξω και παίζει αρκετά δυνατά, όλα εκείνα τα κλασσικά Greek Syrtaki, Zorba, Ξαρχάκος κλπ. Τα καλοκαίρια όταν περνάω πάντα χαιρετάω, ο ιδιοκτήτης είναι φίλος του πατέρα μου και το εγκάρδιο χαμόγελο του δεν κρύβεται όσα μούσια και να έχει...
Μερικές φορές, όταν το "χαρτζιλίκι" μου το επιτρέπει μπαίνω και "ξεφυλλίζω" τα βινύλια. Τα cd δεν έχουν κάνει ακόμα την εμφάνιση τους, τουλάχιστον όχι ακόμα στα δικά μας μέρη. Και να υπήρχαν δεν θα ήταν για την τσέπη μας...
Deepest Purple, Argus-Wishbone Ash, Scorpions, Santana...αλλά και Orchestral Maneuvers in the dark, Big Country, A Flock of Seagulls είναι μερικά από τα LP που θυμάμαι να αγοράζω από κει. Όμορφα μεγάλα πακέτα, γέμιζε το χέρι σου, χόρταινε το μάτι σου, ακουμπούσες προσεκτικά επάνω τη βελόνα όταν ερχόταν η ώρα και άκουγες...
Κάθε δίσκος είχε την αξία του. Καταρχήν δεν μπορούσες να τον μεταφέρεις σε κάποιο άλλο μέσο πέραν της κασσέτας. Η κασσέτα ήταν ο τρόπος που είχαμε για να φτιάξουμε ένα compilation συνήθως για κάποιο αγαπητό πρόσωπο. Οι επιλογές προσεκτικές, μελετημένες. Παρόλα αυτά η κασσέτα είχε κάτι το αναλώσιμο, ήταν κι ευπαθής...
Μετά ήρθε το CD, ακολούθησε το MP3 και τέλος το downloading και κάπου εκεί νιώθω πως άρχισε να χάνεται κάτι από την αξία που είχε η μουσική στη ζωή μας η τουλάχιστον η εκτίμηση της.
(τα παιδιά μου δεν ξέρουν καν τι είναι δίσκος, κάτι με σερβιτόρους έχει σχέση...)
Κάποια στιγμή άρχισα να περνάω τα cd μου στον υπολογιστή, μετά άρχισα τα πρώτα "κατεβάσματα" με το Napster και από κει και πέρα χάθηκε η μπάλα. Δεν είναι ότι δεν εκτιμώ αυτό που ακούω. Αλλά ο τρόπος που αποκτώ αυτή τη μουσική, αν και υπέροχα "δωρεάν" με έχει κάνει λίγο έως πολύ "καταναλωτικό τέρας" όσον αφορά τη μουσική. Η μόνη περίπτωση να κατεβάσω ένα τραγούδι είναι άν ο καλλιτέχνης έχει βγάλει μόνο ένα! αλλιώς? Δισκογραφίες!!
Την πρώτη φορά που κρασάρισε ο δίσκος μου έκλαιγα. Την δεύτερη είπα "γαμώτο!" Ε από την τρίτη κι έπειτα στα τέτοια μου...
Έχω πάνω από 40000 τραγούδια από τα οποία ακούω τα 1000-1500? και αν...τι ωραία...
Η πρώτη μου κάμερα τώρα, ήταν μια AGFA Instamatic. Έπαιρνε εκείνα τα φιλμάκια που ήταν σαν κασέτα. Ήμουν μικρός και μου έπαιρναν 12άρια για να μην χαλάω και πολλές...
Κάποια στιγμή αρκετά αργότερα, μου έδωσε η μάνα μου μια Minolta SR-7 η οποία θεωρούνταν top στην εποχή της με φωτόμετρο κλπ. άλλαζε φακούς και τα πάντα! Άρχισα να παίρνω και ασπρόμαυρα φιλμ και έβγαζα "καλλιτεχνικές" φωτογραφίες, τουτέστιν εμένα και φίλους σε διάφορες πόζες με περισπούδαστο ύφος και να αγναντεύουμε το υπερπέραν.
Είχα ένα πρόβλημα με τις φωτό ως διοπτροφόρος, συχνά μου βγαίναν φλου. αργότερα έπεσε στα χέρια μου μια Nikon autofocus (πάντα με φιλμ) και άρχισα να βγάζω μερικές πιο καθαρές φωτογραφίες... Αλλά προσέχαμε πάντα. Η εμφάνιση και η εκτύπωση κόστιζαν.
Κάπου στη δεκαετία του 90, πήρα την πρώτη μου ψηφιακή. 1,6 mpixel ανάλυση!!! Ήταν μια HP την πήρα από την 4Α απέναντι από το νοσoκομείο (το παλιό)
Ξαφνικά μπορούσα να βγάζω όσες φωτό ήθελα. Όριο η χωρητικότητα της κάρτας. Οι φωτογραφικές μηχανές εξελίχθηκαν και τα μεγέθη των καρτών αυξήθηκαν. Τώρα μπορώ να βγάλω 100άδες φωτογραφίες, οι μπαταρίες να ναι καλά.... τώρα πια δεν καταναλώνω χαρτί και φιλμ, καταναλώνω μπαταρίες και κάμερες!
Και βέβαια οι φωτογραφίες σχεδόν καταντούν δευτερεύουσες... Τις τραβάς, τις χαζεύεις, αν δε σου αρέσουν κιόλας τις τραβάς κι ένα photoshop...και μετά? τις ποστάρεις σου πατάνε και 5 like οι φίλοι και ξεχνιούνται... Καταναλώνονται κι αυτές όπως όλα...
Κάποτε ερωτευμένος ων, έγραφα. Γέμιζα τετράδια ολόκληρα με τον πόνο της καρδιάς μου και τα γαλαζοπράσινα όνειρα μου (όχι δεν ήμουν ούτε ΠΑΣΟΚ ούτε ΝΔ, απλά είχα ένα κόλλημα με τη θάλασσα) Τα ορνιθοσκαλίσματα μου πια, με δυσκολία τα βγάζω και όσα βγάζω μου φαίνονται τρομερά αφελή 30 χρόνια μετά. Είπα 30? πωπω...
Αργότερα το κόλλημα με το γράψιμο εξελίχτηκε. Φαντάρος ήμουν δακτυλογράφος. Όλη μέρα με τη γραφομηχανή μπροστά μου, έγραφα ένα γράμμα στην τότε καλή μου ανά 2-3 μέρες... Λέτε να ήταν αυτό που μας κράτησε μαζί για κείνους τους δύσκολους 12 μήνες? Ίσως. Πάντως τηλέφωνο μιλήσαμε 2-3 φορές σε όλο το χρόνο...
(Τελικά ο έρωτας και το γράψιμο, πάνε μαζί... ξανα-ερωτεύτηκα κι άρχισα πάλι να γράφω, κι ο πόνος φέρνει έμπνευση, κι όταν ματα-ξανα-ερωτεύτηκα δώστου πάλι κι από την αρχή...)
Συχνά αστειευόμουν κι έλεγα πως οι γραφομηχανές και αργότερα τα pc με τα προγράμματα επεξεργασίας κειμένου φτιάχτηκαν για ανθρώπους σαν κι εμέ, αριστερόχειρες που έκαναν απαίσια γράμματα και σωθήκαμε με αυτές τις εφευρέσεις...
Και φτάνουμε βέβαια στο blogging. (από την αρχή της ανάρτησης είχα μια αίσθηση αυτοκτονίας...) Γιατί με το blogging έγινε κι αυτή η "συγγραφική" τέχνη, όπως η μουσική και η φωτογραφική, μια τέχνη που αν όχι έχασε κάποια αξία σίγουρα όμως ευτελίζεται, χάνεται, και οπωσδήποτε καταντά πολύ πιο δύσκολο να "αναγνωριστεί" και να εκτιμηθεί.
Από τη μια υπάρχουν πολλοί εκεί έξω οι οποίοι γράφουν εκπληκτικά, έχουν άρτιο λόγο, σκέψη και έκφραση, και γράφουν κείμενα που εμπνέουν, αρέσουν, διασκεδάζουν και σοκάρουν...
Γελωτοποιός, Theorema, Fran, Georgina, Πατέρας, Equally Depressed,
...κάπου κει είχε μείνει αυτή η "αρχαία" για τα σημερινά δεδομένα ανάρτηση... νομίζω θα κατέληγε στο συμπέρασμα (?) ότι και το γράψιμο, ειδικά μέσω του blogging κατέληξε και αυτό, κατανάλωση... κάτι σαν να γράφεις μηνύματα σε βοτσαλάκια και να τα πετάς στην θάλασσα ελπίζοντας ότι θα το διαβάσουν όλα τα ψάρια... δεεεν πρόκειται!
Όμως, συνεχίζουμε και γράφουμε! Γιατί? Μάλλον ο καθένας για τους λόγους του, για μένα το γράψιμο λειτουργεί ως μέσο σκέψης. και υποτίθεται οργάνωσης της σκέψης!! Ναι ξέρω..
Το 2016 οδεύει στο τέλος του και συνεχίζω σήμερα, Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου...
ψηφιακός ρετροκαταναλωτισμός. Δική μου έκφραση αν θυμάμαι καλά, δεν την έχω δει αλλού, την κατοχυρώνω λοιπόν ως δική μου...
Άκουγα ένα τραγούδι σήμερα, από τα αγαπημένα μου. Είναι αυτό:
Ένα τραγούδι που μιλάει για επανάσταση, για χαμένο χρόνο στις ουρές της ανεργίας, για καταστάσεις που επιτέλους αλλάζουν, για μια επανάσταση που είναι ψίθυρος αλλά τουλάχιστον ακούγεται, για το να κάθεσαι να περιμένεις μια προαγωγή, για φτωχούς , για ξεσηκωμούς, για το μερίδιο τους, για αυτό που είναι δικό τους...
Inspirational stuff, ναι γαμώ το κέρατο μου..
Βγήκε το 1988. Κάντε ένα τσεκ εδώ για να δείτε τι επαναστάσεις έχουν γίνει έκτοτε στον κόσμο. Δυστυχώς δεν αξιωθήκαμε να έχουμε και μια εδώ, αν και το 2011, εκεί με τους αγανακτισμένους, παίχτηκε κάνα δίμηνο μια πιθανότητα, υπήρξε μια δυναμική...
Θα έγραφα για αυτούς που σήμερα βρίσκονται στην κυβέρνηση και τότε εκμεταλλεύτηκαν την δυναμική του κόσμου στον δρόμο για να προωθηθούν... Δεν θέλω όμως ούτε καν να αναφέρω τα ονόματα τους, τα κόμματα τους... Έχω πια χάσει κάθε εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε από αυτούς. Δε νομίζω να υπάρχει πολιτικός που να θέλει και σίγουρα κανείς που να μπορεί να φροντίσει για το καλό μας...
Ξαναγυρίσαμε λοιπόν, στον ψηφιακό μας ρετροκαταναλωτισμό. Τώρα πια μας αρκεί να διαβάζουμε για την επανάσταση, την κάναμε κι αυτήν πασατέμπο...
Η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει. Κι εμείς εκεί. Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Όπως οι περισσότεροι παλεύω να επιβιώσω, που χρόνος για επανάσταση?
Τις επαναστάσεις τελικά, έχω την εντύπωση, τις οργανώνουν , όσοι έχουν πολύ χρόνο και χρήμα, η όσοι δεν έχουν τίποτα να χάσουν... Freedom's just another word, for nuthin' left to lose.. ετσι λεει και ο Kris...
Πέθανε κι ο Φιντέλ. Μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα, μια ενδιαφέρουσα χώρα, μια προσπάθεια για μια άλλη ζωή... Κάποιοι τον είπαν χαρισματικό ηγέτη, άλλοι πάλι δικτάτορα. Άκουσα κι εγώ κάποιον στο ραδιόφωνο να λέει πως δεν γινόταν εκλογές, βιάστηκα κι εγώ να αμφισβητήσω. Διαβάζω όμως εδώ, πως γινόταν εκλογές! Απλά ίσως και πιο δημοκρατικές? Η συμμετοχή ήταν πάντα πάνω από 82% και εκλέγονταν δημοτικοί, επαρχιακοί και εθνικοί αντιπρόσωποι. Όσοι ήταν άνω των 16 και δεν είχαν ποινικό μητρώο μπορούσαν να συμμετέχουν ψηφίζοντας η ως υποψήφιοι...
Δεν ξέρω. Δεν πήγα, δεν έζησα εκεί. Δεν εκφέρω γνώμη. Δεν μπορώ να πω ότι η Αριστερά , ως κόκκινη σημαία, ως οργανωμένο κόμμα, ως ΚΚΕ, η κάτι παρόμοιο με ενέπνευσε ποτέ. Πιστεύω πως τα "πιστεύω" μας οφείλουν να εξελίσσονται με τους καιρούς. Δεν μπορεί κανείς λογικά να περιμένει από τον σημερινό κόσμο, από τα σημερινά νέα παιδιά, συμμετοχή σε οτιδήποτε τόσο ξεκάθαρα αναχρονιστικό όσο το ΚΚΕ η την ορθόδοξη εκκλησία, η ένα κόμμα όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τις ιδέες τους και κυρίως τον τρόπο λειτουργίας των βαθιά ριζωμένο σε πρακτικές νεποτισμού και δημαγωγίας
Η σημερινή πολιτική σκηνή, ειδικά εδώ, αλλά κι έξω, είναι ακριβώς αυτό. κι ένα σωρό άλλα...
Αν Αριστερά, σημαίνει αγάπη για τον άνθρωπο, την ειρήνη, αν σημαίνει διαλλακτικότητα και ανοχή, αν περιλαμβάνει Παιδεία και Δημοκρατία, τότε είμαι μέσα.
Αυτό που ζούμε δεν έχει καμιά σχέση όμως. Πολλοί προσπαθούν να μας πείσουν ότι η πρώτη φορά Αριστερά κυβέρνηση μας προσπαθεί να τα βάλει με το κατεστημένο, και δεν είναι εύκολο...
Ναι δεν το αρνούμαι , δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με τον εαυτό σου. Γιατί έτσι κατάντησαν κι αυτοί, κατεστημένο...
Η εξουσία διαφθείρει. Και δεν βρίσκεται κανείς να τους το θυμίσει...
ΥΓ ζητώ συγγνώμη για τις σίγουρα σε αρκετό βαθμό ασυνάρτητες σκέψεις μου. Κάτι παλεύει να βγει. Σε μια εποχή όπου οποιοσδήποτε βγει και πει ότι θέλει να αλλάξει τον κόσμο τον πιθανότερο είναι να τον κλείσουν μέσα η να γελάνε, θα ήθελα πολύ να βρω ένα τρόπο, να βάλω κάτω να δημιουργήσω μια άρτια πρόταση... Θα πείτε ποιος είμαι εγώ για να το κάνω αυτό και θα χετε δίκιο.
Δεν μπορώ όμως να βγάλω την σκέψη από το μυαλό μου, πως κάπου κάπως θα υπάρχει ένας τρόπος, να μαζέψει κανείς ένα μάτσο καλές ιδέες, να τις βάλει μαζί με μια ικανή ποσότητα καλών προθέσεων και να προσθέσει μια ποσότητα σωστών ανθρώπων, ούτως ώστε να πετύχει μια συνταγή ικανοποιητική.. να φτιαχτεί κάτι καινούριο από την αρχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου