Crossroads η αλλιώς "στο σταυροδρόμι"...

Έχω ξυπνήσει από το πρωί με μια υποψία πονοκεφάλου. Μάλλον από το στρες. Τα social media και το διαδίκτυο μάλλον δεν μου κάνουν καλό. Βομβαρδίζομαι με πληροφορίες. Τα θέλω και τα παθαίνω. Με έχει πιάσει μια αρρωστημένη μανία να βλέπω πόσο αυξάνονται τα κρούσματα, οι θάνατοι, οι χώρες με κρούσματα, τα ποσοστά.

Οι συνομωσιολογίες δίνουν και παίρνουν. Δεν ξέρεις τι να πιστέψεις.

Είμαι από τους τυχερούς, Ακόμη δουλεύω. Δουλεύω ουσιαστικά μόνος μου οπότε δεν υπάρχει κίνδυνος. Η παράνοια βέβαια παραμονεύει.

Αποφεύγω τα χερούλια από τις πόρτες, τα μπαλαούστρα στα άγνωστα σπίτια, κρατάω απόσταση από τους φίλους και συνομιλητές που τυχαίνει να συναντήσω.

Γερνάω, κι εδώ και κάποιο καιρό έχω προσέξει πως μιλώντας όλο και κάποιο σάλιο μου ξεφεύγει. Με ενοχλούσε πριν, τώρα με τρομάζει. Βλέπεις δεν το έχω μόνο εγώ.

Έκοψα ξανά το κάπνισμα, μαθαίνω πως δεν βοηθάει αν αρρωστήσω. Με το θάνατο πίστευα ότι έχω ας πούμε συμφιλιωθεί, αλλά τελευταία σκέφτομαι να γράψω και μια άτυπη διαθήκη τύπου διαδικτυακού message in a bottle για τους δικούς μου. Άλλωστε δεν έχω κάτι περισότερο να τους αφήσω από τις σκέψεις μου.

Αυτό που συμβαίνει είναι τόσο μεγάλο που δεν το χωράει ο νους μου, ο νους μας.

Νομίζω είναι αστείο να πω ότι ο κόσμος δεν πρόκειται να είναι ξανά ο ίδιος.

Μπλογκάρω γαμώτο εδώ και 12 χρόνια και έχουν υπάρξει κι άλλες κρίσεις η αλλαγές στις οποίες θεώρησα ότι θα κάτι άλλαζε κι όντας αθεράπευτα ρομαντικός και αισιόδοξος, αλλά όχι και τελείως χάπατο, έλπιζα ότι θα ήταν προς το καλύτερο.

Και τώρα ελπίζω.

Η αν μη τι άλλο, κι εφόσον επιβιώσω θέλω να παλέψω να κάνω ότι μπορώ να γίνει προς το καλύτερο.

Ακούω από ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, αυτό που ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται η έστω βλέπουν τον κόσμο με μάτια ανοιχτά..όσο μας επιτρέπουν.

Το πήραμε λάθος. Εδώ και πολύ καιρό. Το ξέρουμε.

Είμαστε σε ένα σταυροδρόμι

 Ξεκίνησα να τα γράφω αυτά πριν κάνα δυο μέρες που με είχε πάρει πραγματικά από κάτω..

Χτες πέρασα μια μέρα χωρίς πολλές επαφές με το διαδίκτυο, και τις πληροφορίες κι είναι γεγονός το κεφάλι μου ησύχασε. Τηρώ την καραντίνα να και βγαίνω για δουλειά μόνο και ψώνια.

Μένω μόνος σε σχετικά ερημική τοποθεσία και τα βράδια τα περνώ γράφοντας, βλέποντας καμια ταινία και κάθε δεύτερη μέρα κάνοντας διαδικτυακές web radio εκπομπές όπου με ακούν φίλοι από όλη την Ελλάδα αλλά και τον κόσμο. (DJ Papapete's Magical Musical time Machine)

Τα πράγματα θα αλλάξουν και τα πράγματα θα είναι δύσκολα. Οι δυσκολίες έχουν και καλά.

Καταρχήν με κάθε νέα, μεγαλύτερη δυσκολία, μαθαίνεις να εκτιμάς πόσο λιγότερα δύσκολες ήταν οι προηγούμενες.. και να βλέπεις πιο καθαρά ίσως το καλό σου.

Μου λείπουν οι φίλοι και η οικογένεια μου.

Θέλω ένα καλύτερο κόσμο μέσα στον οποίο να τους χαρώ.




Έν τω μεταξύ η φύση συνεχίζει, άνοιξη είναι, η γη γυρίζει το λοιπόν, τα πουλιά έχουν γίνει θρασύτατα, ωραία! Λουλουδια παντου, η θάλασσα όμορφη, τα βουνά εκεί δεν το κουνάνε, δέντρα, ηρεμία, ομορφιά όλα σαν να έχουν πάρει μια ανάσα.


Μήπως να πάρουμε κι εμείς μια?