Προεκλογικά ξεποδαριάσματα!

Πήγα την πρώτη μου προεκλογική "γύρα" χτες μαζί με τον Σπύρο και την Λίτσα. Πήγαμε στους Σιναράδες.

Το χωριό, αν και μεγάλο, ήταν πιο ήσυχο από ότι το θυμόμουν. Πήγαινα παλιά κι επισκεπτόμουν τον φίλο μου τον Ραούλ, και θυμάμαι την πλατεία του χωριού γεμάτη ζωή, παρέες παιδιά να παίζουν, καφενεία και ταβέρνες γεμάτες.

Τα καφενεία που περάσαμε είχαν λίγους ανθρώπους κυρίως μεγάλης ηλικίας με τους οποίους συνομιλήσαμε. Μπορώ να πω πως χάρηκα με το γεγονός ότι αυτοί που αντέδρασαν άμεσα και αρνητικά στην προτροπή μας να ενημερωθούν για το ΜεΡΑ25 και κυρίως στο όνομα του "διαβόλου" Γιάνη Βαρουφάκη, ήταν πολύ λίγοι.

Οι υπόλοιποι ήταν αρκετά πιο φιλικοί στο άκουσμα και αφήσαμε τους περισσότερους με φιλική διάθεση και χαμόγελα.

Ο Σπύρος Σαββανής, ο ένας εκ των υποψηφίων του ΜεΡΑ25 στην Κέρκυρα, είναι λιγάκι old school στην αντιμετώπιση του, και  αποτελεσματικός. Άλλωστε η κοινωνία μας αποτελείται από όλων των ειδών των ανθρώπων και χρειάζεται να "εκπροσωπηθεί" αντίστοιχα. Η Λίτσα κι εγώ πιο χαμηλών τόνων... Έχουμε κι εμείς το κοινό μας. Σύντομα θα είναι εδώ και ο Νίκος Βεντούρας και το team θα ενισχυθεί!

Αλλά αρκετά με μας.

Ο κόσμος που μιλήσαμε είναι κουρασμένος. Κυρίως  συνταξιούχοι που φέρουν στις πλάτες τους την ανάγκη υποστήριξης όχι μόνο παιδιών αλλά και εγγονιών σε πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι οι οποίοι δούλεψαν μια ζωή, κι αντί να βρουν λίγη ξεκούραση στα χρόνια της σύνταξης, βρίσκουν άγχος, αβεβαιότητα και έξτρα κούραση, ψυχική και σωματική.

Αυτή είναι η κατάσταση την οποία οι κυβερνήσεις των τελευταίων 50 χρόνων και βάλε έχτισαν. Και την έχτισαν πάνω στα συντρίμμια των ονείρων μας...

Τα παιδιά μας φεύγουν. Και όχι μόνο. Ακόμη και στη δική μου γενιά των 50 και εκει γυρω υπάρχουν αρκετοί φίλοι που με την κρίση αναχώρησαν...

Οι φίλοι μας στους Σιναράδες είναι μια μικρογραφία της Ελλάδας. Η ενημέρωση των μεγαλύτερων έρχεται κυρίως από την τηλεόραση που κάνει μεγάλη ζημιά. Κι ο πατέρας μου ως συνταξιούχος τα ίδια βλέπει, αλλά λέει πως ευτυχώς έχει εμένα και του εξηγώ καλύτερα τι παίζει...

Πολλά σπίτια στο ομολογουμένως μεγάλο χωριό, (είναι από τα μεγαλύτερα της Κέρκυρας) είναι άδεια κι εγκαταλελειμμένα. Οι νέοι του χωριού? Μάλλον στον κοντινό Αη Γόρδη όπου είναι το τουριστικό θέρετρο και οι δουλειές, η κολλημένοι σε οθόνες όπως είπαν μερικοί.

Όπως σε όλο το νησί και σε όλη την Ελλάδα, υπάρχει ένας αέρας εγκατάλειψης... Κτίρια άδεια, παλιές επιχειρήσεις κάποτε ζωντανές τώρα σε σκιές του γκρίζου, άδεια κουφάρια...

Μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό? Μπορούμε να ξυπνήσουμε την αισιοδοξία?

Πιστεύουμε πως ΝΑΙ!

Στο "δρόμο" συναντηθήκαμε και με το αναμενόμενο κλιμάκιο του κυβερνώντος κόμματος σε αντίστοιχη πορεία με τη δικιά μας. Η αισιοδοξία δεν ήταν κάτι που μπορώ να πω ότι είδα ζωγραφισμένο στα πρόσωπα τους. Οι περισσότεροι τους είναι αξιόλογοι άνθρωποι και κατάλαβα πως νιώθουν ότι πολεμάνε σε μια μάχη ήδη χαμένη.

Σε μια κουβέντα συγκεκριμένη σχετικά με το θέμα των ερευνών για τους υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο, ρωτήθηκα αν πιστεύω ειλικρινά ότι μπορούμε να σταθούμε απέναντι και να σταματήσουμε κάτι το οποίο θέλει η Αμερική να γίνει για να καλύψει τις ανάγκες της σε καύσιμα.

Η απάντηση μου είναι και πάλι ναι. Και πως ακόμη κι αν δεχτώ ότι είναι αδύνατον, προτιμώ να πεθάνω προσπαθώντας, παρά να τα παρατήσω. Κάτι που ισχύει και για το άλλο "μικρό" θέμα που με απασχολεί... Πως θα αλλάξουμε τον κόσμο...