Θα σε δαγκώσω!

    Όταν ήμουν στο γυμνάσιο υπήρχε ένα αγόρι που το πείραζαν όλοι. Δε ξέρω η μάλλον δε θυμάμαι πως τον έλεγαν. Έχω όμως ακόμη μέσα στο μυαλό μου την ξεκάθαρη, ηχητική, ανάμνηση της φωνής του. Όταν τον πείραζαν,  η συνηθισμένη αντίδραση του ήταν να πει "Άσε με, θα σε δαγκώσω!!"
Ο "Θα σε δαγκώσω" λοιπόν έτσι τον έχω στο μυαλό μου εντυπωμένο, το έλεγε αυτό με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε γενικότερα. Σαν κορίτσι. Θα μπορούσε να πει κανείς μάλιστα σχεδόν σαν καρικατούρα ενός κοριτσιού, τόσο έντονα "κοριτσίστικα", ώστε να ακούγεται πιο κορίτσι από πολλά "πραγματικά" κορίτσια. Αναρωτιέμαι που να βρίσκεται και τι να τράβηξε στη ζωή του αυτό το παιδί. Στο σχολείο πάντως δεν πέρναγε καλά.. 

    Εγώ πάλι, μικρός είχα μακριά μαλλάκια και ένα κάπως αγγελικό, όπως βλέπω πια στις φώτο προσωπάκι, με αποτέλεσμα να με λένε και μένα κοριτσάκι καμία φορά διάφοροι γκαβοί, όπως ο περιπτεράς στη γωνία στο Σαρόκο που βρισκόταν το φωτογραφείο του Κρεμόνα. 

 

Δυο Καρέλια κασετίνα και δεν είμαι κοριτσάκι!

    Στην εφηβεία πάλι, την τόσο άχαρη αυτή ηλικία, η οποία είναι στην ουσία μια ορμονική διαταραχή διάρκειας οχτώ με εννέα χρόνων την οποία περνάμε όλοι, πέρασα επίσης δύσκολα. Θα έλεγα ότι χαρακτηρίστηκε για μένα από αυτό που εξέλαβα ως μια σχεδόν πλήρη αποτυχία στην εξεύρεση του έρωτα, και συνεπακόλουθα μια βαθιά μοναξιά, μια και, όπως είπε μια συμμαθήτρια μου μια φορά κοιτώντας με υποτιμητικά, ήμουν "ακίνδυνος". Και ως γνωστόν στην εφηβεία για να σε γουστάρουν τα κορίτσια πρέπει να είσαι επικίνδυνος και όχι ακίνδυνος. Η τουλάχιστον να δίνεις αυτή την εντύπωση...
Χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι το "ακίνδυνος" στην πραγματικότητα σήμαινε ασφαλής και άξιος εμπιστοσύνης, κάτι που οι περισσότερες αν όχι όλες οι γυναίκες στις οποίες μετουσιώθηκαν εκείνα τα κορίτσια, μια χαρά θα το θέλανε. Μου το επιβεβαίωσε και ο ψυχοθεραπευτής μου. 

Mostly Harmless

    Για ένα διάστημα μου κόλλησαν και την ταμπέλα του gay κάτι κάγκουρες. Δεν ήμουν, αν και το θεωρώ καθαρά τυχαίο. Απλά μου αρέσουν οι γυναίκες, και μου αρέσουν πολύ.
Η επικαιρότητα αυτές τις μέρες βρίθει από αναφορές στο ζήτημα του γάμου των ομόφυλων.
Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους όλοι όσοι είναι εναντίον της ιδέας. Οι οποίοι ουσιαστικά, ας είμαστε ειλικρινείς είναι κατά της ύπαρξης των ομοφυλόφιλων.

Πράγμα το οποίο είναι παντελώς γελοίο.

    Οποιοσδήποτε απλά νοήμων άνθρωπος μπορεί να καταλάβει ότι η ομοφυλοφιλία είναι μόνο άλλο ένα χαρακτηριστικό των περίπλοκων, ομολογουμένως, τρόπων που σχετίζονται τα μέλη της ανθρώπινης φυλής.
Και ο λόγος που είμαστε περίπλοκοι κι έχουμε περίπλοκους τρόπους να σχετιζόμαστε, για μένα τουλάχιστον, είναι απόλυτα εμφανής και προφανής.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΙ ΜΟΝΟΜΠΛΟΚ ΑΠΌ ΕΝΑ η ΔΥΟ ΚΑΛΟΥΠΙΑ. 

Δεν υπάρχουν "προκάτ" άντρες και γυναίκες.  (και να υπάρχουν, τι να τους κάνεις... Booooring!!.)
Αν δεχτούμε ότι υπάρχουν ξεκάθαρα αντρικά χαρακτηριστικά και ξεκάθαρα γυναικεία, πράγμα που κατά τη γνώμη μου έτσι κι αλλιώς δεν ισχύει, τα χαρακτηριστικά αυτά δεν μοιράζονται στις υπάρξεις μας με κάποιο κανόνα του 100%. Η του ροζ και του γαλάζιου.
Είμαστε όλοι μείγματα.

Εγώ αναγνωρίζω στον εαυτό μου στοιχεία που κάποιοι θα θεωρούσαν γυναικεία. Μ' αρέσει να μαγειρεύω. Μ αρέσει το ροζ. Ειδικά το φούξια. 

Ο σκαραβαίος μου, 1966, φούξια!

     Ξέρω περισσότερα χρώματα από τα βασικά. Συγκινούμαι στις ρομαντικές ταινίες. Ζηλεύω το πόσο πιο ωραία είναι τα γυναικεία ρούχα, και το γεγονός ότι οι γυναίκες βάφουν τα νύχια τους, ειδικά των ποδιών.

Ωραίο χρωματάκι αλλα το θελα λιγο πιο σκούρο

 

    Την ίδια στιγμή, με εξιτάρει οτιδήποτε το μηχανικό, βρίσκομαι στο στοιχείο μου με ένα τιμόνι σκάφους στα χέρια, και λατρεύω τις γυναίκες. Ειδικά τελευταία τις μεγαλύτερες γιατί θεωρώ ότι βλέπω σε αυτές περισσότερης διάρκειας ομορφιά. Είναι γιατί έχουν υπάρξει όμορφες για περισσότερο καιρό κι εμπεριέχουν την ομορφιά της νιότης τους αλλά και της ωριμότητας. Μια όμορφη πενηντάρα είναι τριάντα χρόνια ομορφότερη από μια εικοσάρα. Δε συγκρίνεται.
Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι με έλκυαν πάντα τα αγοροκόριτσα. Έχω καψουρευτεί και κάνα δύο λεσβίες στο παρελθόν.
Ξεφεύγω όμως.

Δεν είμαστε ένα πράγμα. Δεν υπάρχει απόλυτος άνδρας, δεν υπάρχει απόλυτη γυναίκα.
Και ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω τι φοβούνται όσοι δε το βλέπουν αυτό η μάλλον αρνούνται να το δουν.
Δε νιώθω καμία απειλή στον ανδρισμό μου από το γεγονός ότι μ αρέσει να ζυμώνω.

Ενα ψωμί που έφτιαξα χτες

Πολύ απλά γιατί δεν θεωρώ ότι ο "ανδρισμός" μου είναι και κάτι για το οποίο θα έπρεπε να περηφανεύομαι.
Δεν νιώθω πια ότι οφείλω η πρέπει να είμαι πρώτα και κύρια ένας άντρας, προτιμώ να είμαι ένας άνθρωπος, ο Πήτερ ή ο Πέτρος και να βλέπω τους άλλους γύρω μου όπως πχ τη σύντροφό μου ως άνθρωπο πρώτα και μετά ως τη γυναίκα που θαυμάζω και αγαπώ.
Και αυτό με δυο λόγια παιδάκια, είναι ο φεμινισμός.
Η αντιμετώπιση των άλλων ως ανθρώπων πρώτα και κύρια.
Με τα δικαιώματα τους τα ανθρώπινα και σεβασμό σε αυτά.

ΥΓ η πλάκα είναι ότι εγώ είμαι αντίθετος πια στο γάμο γενικότερα ως ιδέα τον οποίο θεωρώ μεγάλη βλακεία. Αλλά αν οι άλλοι θέλουν να είναι σύζυγοι ποιος είμαι εγώ να τους σταματήσω? Αφήστε τον κόσμο να κάνει ότι θέλει. Αμάν. 

ΥΓ2 Πριν χρόνια διάβασα αυτό το βιβλίο. 

 Έχει κάνει τρελές πωλήσεις. Τότε, που ίσως έψαχνα κι εγώ να βρω απαντήσεις σε διάφορα που με προβλημάτιζαν στις σχέσεις γενικότερα, κάποια πράγματα βγάζανε νόημα. Αλλά και κάποια άλλα καθόλου. Τώρα πια καταλαβαίνω ότι οι γενικεύσεις τέτοιου τύπου κολλάνε μόνο εκεί που τα πράγματα είναι απλά. Δηλαδή στους κουτούς. Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι περίπλοκοι. 

Τώρα ανακάλυψα ότι υπάρχει κι αυτό!!

ΥΓ3 Κυκλοφορεί επίσης εδώ και χρόνια η εξής εικόνα σε διάφορες μορφές.

Προσωπικά τη βρίσκω προσβλητική. Το να είμαι κάποιος που έχει μόνο ένα κουμπί on-off και μάλιστα αυτό να είναι και σε απευθείας σύνδεση με το πουλί μου, είναι ειλικρινά το λιγότερο, λυπηρό. 

Προτιμώ να υπάρχει κάτι ουσιαστικότερο στο χαρακτήρα μου κι ας είναι και κάποιο άλλο χρώμα, η ας είναι και λίγο ευαίσθητο.

ΥΓ4 Γιατί στα θέατρα πάνε περισσότερες γυναίκες παρά άντρες?