Μου χρωστάς, δεν σου χρωστάω, έχε γειά σε χαιρετάω...

ααααχχχχ... καλό το γκομενάκι και το τραγουδάκι παραπέμπει σε άλλες εποχές πιο ανέμελες (το 1978 ήμουν 11 χρονών με κοντά παντελονάκια που λένε. Βέβαια ακόμη με κοντά παντελονάκια είμαι, αλλά δεν περνώ πια τα καλοκαίρια μου στην παραλία, ούτε τα απογεύματα μου διαβάζοντας Μπλέκ, Αγόρι και τα υπέροχα κόμικς που μου έστελνε ο παππούς από την Αγγλία...)
Τώρα πια μεγάλωσα. Και όταν βρίσκω λίγο χρόνο να διαβάσω, συνήθως δεν είναι κόμικς... Καμιά φορά μπορεί αλλά όχι συνήθως. Αυτό τον καλοκαίρι απέκτησα ένα kindle . Το πρώτο βιβλίο που κατέβασα ήταν η πλήρης τριλογία Hitch Hikers guide to the galaxy (και τα 5 βιβλία) του εκπληκτικού Douglas Adams. Σαν φόρο τιμής ονόμασα τη συσκευή μου "Don't Panic"...
Αλλά ως συνήθως έχω ξεφύγει από το θέμα...
Ένα άλλο βιβλίο που διαβάζω ακόμα έχει τον επίκαιρο τίτλο "Debt: The first 5000 years" και πραγματεύεται την έννοια του χρέους μέσα από την ανθρώπινη ιστορία, σε σχέση με την κοινωνία κλπ. Έχω ήδη μάθει πολλά πράγματα που δεν ήξερα.
Για παράδειγμα μια κοινή ιδέα που μας πάσαραν οι οικονομολόγοι, πως πριν δημιουργηθεί το χρήμα και το εμπόριο υπήρχε η λεγόμενη barter economy (οικονομία ανταλλαγών) είναι μπαρούφα. Δεν τεκμηριώνεται πουθενά ιστορικά αυτό. Ανταλλαγές γίνονταν και γίνονται ακόμα σε ένα μικρό επίπεδο, συνήθως διαπροσωπικό και σε κλειστές, μικρές κοινωνίες. Αλλά η ανάγκη για εμπόριο, για αγορές (με την ευρύτερη έννοια) είναι πάρα πολύ παλιά... Μάλιστα το χρέος, με την έννοια της πίστωσης και των αγορών, προυπήρξε του χρήματος (ως νόμισμα) κάτα πολύ. Και ο Πλάτωνας έγρψε για το πως δύναται να υπάρχει "τίμιο" εμπόριο, που να παρέχει δηλαδή μια υπηρεσία και να μην γίνεται απλά μια μέθοδος υπερβολικού πλουτισμού.

Ενδιαφέρον μάλιστα έχει το γεγονός πως το χρέος σαν έννοια φαίνεται να διακατέχει τη ζωή μας από πολλές πλευρές. Μιλάμε για ηθική υπο-ΧΡΕΩΣΗ, κοινωνικές υπο-ΧΡΕΩΣΕΙΣ και πως ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ στην οικογένεια μας, αλλά και κατ επέκταση στην κοινωνία να είμαστε σωστοί, τίμιοι κλπ. Μιλάμε για καθήκοντα, πράγματα που ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ δηλαδή να κάνουμε. Ο τρόπος με τον οποίο αναφερόμαστε σε μια πληθώρα καθημερινών καταστάσεων, αντικατοπτρίζει το βαθμό στον οποίο βλέπουμε σαν συναλλαγές (με την "κακή" έννοια) πολλές από αυτές τις καταστάσεις. Πχ μιλάμε για συζυγικές υποχρεώσεις η για το πως "χρωστάμε" σε κάποιον τη ζωή μας... Ακόμη και ο ορισμός της ελευθερίας σκοντάφτει κάπου αν το καλοσκεφτείς (ατομική ελευθερία είναι η δυνατότητα κάποιου να είναι κτήμα του εαυτού του και όχι δούλος ή ιδιοκτησία κάποιου."Βίκιπαίδεια") Που σκοντάφτει? Μα στο γεγονός ότι προυποθέτει να αποδεχόμαστε την έννοια "κτήμα"! Πως είναι δυνατόν να είναι κανείς κτήμα του εαυτού του? Αν μπορεί, τότε μπορεί να είναι κτήμα και κάποιου άλλου, άρα δεχόμαστε και την σκλαβιά?

Δεν θέλω να σας κουράσω, καταρχήν το βιβλίο δεν το έχω τελειώσει οπότε δεν ξέρω σε τι συμπέρασμα καταλήγει. Το σίγουρο είναι πως με έχει κάνει να σκεφτώ πολύ για όλα αυτά...

Χρόνια τώρα αναρωτιέμαι και εκπλήσσομαι από το πόσο πολύπλοκες έχουν γίνει οι ζωές μας. Και σκεφτείτε πως σίγουρα η δική μου προσωπική εμπειρία δεν έχει αγγίξει το ένα δισεκατομμυριοστό της πολυπλοκότητας αυτής. Χρόνια τώρα λαχταρώ μιαν "απλοποίηση" της ζωής μου, της ζωής μας! Μιαν επιστροφή σε πιο απλές, αγνές αξίες... Μαθαίνουμε πχ στα παιδιά μας (οι πιο "σωστοί" από μας τουλάχιστον) να μοιράζονται τα παιχνίδια τους, να μην μαλώνουν, να δίνουν σε αυτόν που δεν έχει. Και όμως τα παραδείγματα ολόγυρα μας είναι ακριβώς το αντίθετο. Υπάρχουν κοινωνίες (λίγες ομολογουμένως) όπου τα είδη βασικής ανάγκης θεωρούνται απλά όλων. Οι Εσκιμώοι κυνηγοί και ψαράδες όχι μόνο θεωρούν απολύτως φυσιολογικό να μοιραστούν μια καλή ψαριά η μια καλή λεία, με αυτούς που δεν ήταν τόσο τυχεροί αλλά αρνούνται να δεχτούν και την ευχαριστία. Ο λόγος είναι ότι το να τους ευχαριστήσεις θα υποννοούσε ότι θα μπορούσαν να κάνουν κι αλλιώς. Οι Εσκιμώοι είναι περήφανοι άνθρωποι. Και μετρούν την ανθρωπιά με τις πράξεις τους. Επίσης σε κάποιες ινδιάνικες φυλές δεν υπήρχε η έννοια της ιδιοκτησίας , τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο. Ένα δοχείο, ένα εργαλείο, κάτι χρήσιμο σε όλους ανήκει σε όλους.
Αντίθετα εμείς οι "ηθικοί" δεν κάνουμε τίποτε άλλο από το να συσσωρεύουμε γύρω μας πλούτο και πράγματα. Ειλικρινά αναρωτιέμαι γιατί...

Και βέβαια έχουμε πάρει την όλη ιδέα του χρέους, της πίστωσης κλπ. και την έχουμε ανεβάσει σε ένα βάθρο, την έχουμε φουσκώσει με την χαρακτηριστική μας πολυπλοκότητα, την έχουμε ανάγει στο "αίμα" που δίνει ζωή στην κοινωνία μας. Χτίσαμε ναούς για αυτήν, τα λεγόμενα χρηματιστήρια, και φτάσαμε όχι απλά να εμπορευόμαστε υλικά η το χρήμα το ίδιο, αλλά το ξεπεράσαμε κι αυτό ακόμα. Φτάσαμε να εμπορευόμαστε το ίδιο το χρέος. Γιατί τι άλλο νομίζετε ότι είναι τα CDS η το Debt Trading? Όταν φαλίρισε η Lehman Bros το 2008 ένα μεγάλο μέρος των λεγόμενων "τοξικών" επενδύσεων ήταν ακριβώς αυτό, δάνεια που είχε "αγοράσει" η Lehman από άλλες τράπεζες...

Πολλή βρωμιά. Κάπως πρέπει να καθαρίσει...


to be cont'd...

δανεικό και μεταφρασμένο...

Καλησπέρα σε όλους.
Πάει λίγος καιρός πάλι, καλοκαίρι είναι ,μπλα μπλα δικαιολογίες κλπ...

Σας παραθέτω ένα κείμενο του εξαιρετικού Jody McIntyre. Η μετάφραση είναι δική μου. Λόγω του προαναφερόμενου καλοκαιριού και δουλειάς κλπ δεν έχω προλ΄βει να σχοληθώ και πολύ με οτιδήποτε αλλά το κείμενο αυτό το θεώρησα πού καλό και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.

Αν υπάρχουν κάποια λάθη, είναι σίγουρα δικά μου...

Το απόγευμα της Πέμπτης, 4 Αυγούστου, αστυνομικοί σκότωσαν τον Mark Duggan στο Totenham. Η IPCC (Independent Police Complaints Commission – Ανεξάρτητη Επιτροπή Παραπόνων Αστυνομίας) άμεσα ανακοίνωσε πως θα κάνει έρευνα. Ασυνήθιστο για μια οργάνωση γνωστή για την αναποτελεσματικότητας και την ανικανότητα της να μάθει την αλήθεια. Τα ΜΜΕ ενημερώθηκαν πως βρέθηκε όπλο μη αστυνομικό στο χώρο και πως ένας αστυνομικός είχε τραυματιστεί. Αργότερα ανακοινώθηκε ότι βρέθηκε και μια σφαίρα σε ασύρματο. Τα συνήθη συμπεράσματα βγήκαν.
Τώρα βέβαια ξέρουμε ότι η σφαίρα στον ασύρματο ήταν από όπλο αστυνομικού. Μάλλον «φιλικά πυρά» Το όπλο που βρέθηκε ήταν μέσα σε μια κάλτσα. Ο Mark Duggan δεν έριξε ούτε μια φορά. Άλλος ένας εκτελεσμένος στα χέρια της αστυνομίας και περισσότερα ψέματα και κακή πληροφόρηση από την IPCC.
Το βράδυ του Σαββάτου έτρωγα σε φιλικό σπίτι, όταν έφτασαν νέα από τις συγκρούσεις στο Totenham. Το Twitter ήταν η κύρια πηγή νέων. Και με τηλεφωνήματα επιβεβαιώσαμε ότι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων είχαν αποσταλεί στην περιοχή. Νωρίτερα εκείνο το απόγευμα η οικογένεια του κ. Duggan, και μερικοί ντόπιοι κάτοικοι, είχαν διαδηλώσει έξω από το αστυνομικό τμήμα. Δύο μέρες είχαν περάσει και δεν είχαν λάβει καμία εξήγηση για τον θάνατο του. Με παρόμοιο τρόπο η αστυνομία αγνόησε την διαδήλωση τους και τις απαιτήσεις τους για απαντήσεις.
Μαζεύτηκαν περισσότεροι και η αγανάκτηση αυξήθηκε. Μερικές μέρες νωρίτερα το δημοτικό συμβούλιο του Haringey είχε ανακοινώσει το κλείσιμο 8 από τα 13 κέντρα νέων στον δήμο. Τώρα ένας ανθρωπος είχε πυροβοληθεί και σκοτωθεί στο δρόμο και κανείς δεν φαινόταν να νοιάζεται.
Μας λένε να αγνοήσουμε τις συνθήκες. Οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν με τον θάνατο του Mark Duggan. Οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν με την αυξανόμενη ανεργία. Οι ταραχές δεν έχουν να κάνουν με τις περικοπές στην παιδεία και στα κέντρα νέων. Είναι απλά ανεγκέφαλη βία, μας λένε.
Όταν έφτασα στο Totenham, είδα μια τεράστια φωτιά στην άλλη πλευρά του κεντρικού δρόμου. Αστυνομικοί είχαν αποκλείσει μια μεγάλη περιοχή με κορδέλες και δεχόταν πότε-πότε βροχή από τούβλα και μπουκάλια από τους πλαινούς δρόμους. Σε γενικές γραμμές φαινόταν να μην ανησυχούν για τις φωτιές, ακόμη και όταν έφταναν ανησυχητικά κοντά σε κατοικιημένα σπίτια. Άλλωστε εδώ ήταν Totenham και όχι Westminster.(ΣτΜ το Totenham θεωρείται υποβαθμισμένη περιοχή) Πυροσβεστικά οχήματα έφταναν και τους δίναμε οδηγίες. Όταν ρωτήσαμε ένας αστυνομικός μας είπε ότι ήταν εκεί για να προστατεύσει άλλους αστυνομικούς και όχι κάτοικους…
Καθώς η νύχτα προχωρούσε κάποιοι έβαλαν φωτιά σε΄ένα ακόμα αστυνικό αυτοκίνητο. Η προσοχή του πλήθους στράφηκε στο πλιάτσικο και φεύγοντας είδα κόσμο να μπαινοβγαίνει στο JD Sports (ΣτΜ. Αλυσίδα αθλητικών ειδών) κουβαλώντας στίβες από ρούχα. Στεναχωρήθηκα για αυτούς που έπαθαν ζημιές στα σπίτια τους η τα μαγαζάκια τους? Ναι στεναχωρήθηκα. Αν στεναχωρήθηκα για το JD Sports? Όχι δεν στεναχωρήθηκα.

Αν υπάρχει κάποια ερώτηση ως προς το που βρίσκεται η αλληλεγγύη μου και αν οι επιλογές μου είναι το Marks & Spencer’s και το Footlocker η οι νεαροί που βρίσκονται στους δρόμους, υπάρχει μόνο μια απάντηση. Το επόμενο απόγευμα  ακολούθησαν ταραχές και στο Brixton. Το Footlocker (ΣτΜ αλυσίδα παπουτσάδικων) ήταν ένα από τα πρώτα καταστήματα που δέχτηκαν επίθεση. Βρίσκεται σε απόσταση 150 μέτρων από το αστυνομικό τμήμα αλλά η αστυνομία για τα πρώτα 25 λεπτά πλιάτσικου επέλεξε να μην αντιδράσει.
Όταν τελικά αντέδρασαν δεν περικύκλωσαν τον κόσμο όπως στις φοιτητικές διαδηλώσεις αλλά απλά τους έδιωξαν παρακάτω στην High street, όπου συνεχίστηκε το πλιάτσικο. Έσπασαν βιτρίνες στο Marks & Spencer’s, στο Mc Donalds, το H7M και τη Vodafone. Δέχτηκα ένα χείμαρρο αποδοκιμασιών επειδή δήλωσα υποστήριξη για τις ταραχές. Τον ίδιο χείμαρρο φαντάζομαι που φαντάζομαι πως θα δέχτηκε και ο Martin Luther king ότνα είπε πως «οι ταραχές είναι η γλώσσα αυτών που δεν μπορούν να ακουστούν» Τον ίδιο χείμαρρο αποδοκιμασιών που φαντάζομαι δέχτηκε και ο Bob Marley όταν τραγουδούσε “That’s why we gonna be burning and looting tonight…” Λυπάμαι αλλά η αλληλεγύη μου δεν βρίσκεται με τις πολυεθνικές που βγάζουν εκατομμύρια και με τις πλήρως ασφαλισμένες, σπασμένες βιτρίνες τους. Βρίσκεται με του ανθρώπους που χάνουν τη ζωή τους και με τις οικογένειες τους. Ούτε βρίσκεται με τους πολιτικούς, που τόσο γρήγορα αποδοκίμασαν τις ταραχές αλλά έστειλαν στο παρελθόν το στρατό μας να κάψει και να πλιατσικολογήσει το Αφγανιστάν και το Ιράκ
Παρακάτω, στην οδό Effra, πλήθη άρχισαν να εισρέουν στο Curry’s (ΣτΜ. Κάτι σαν τον Κωτσόβολο). Τα αγγλικά ΜΑΤ προσπάθησαν να  απωθήσουν τον κόσμο αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν κάτω από βροχή από πλάκες πεζοδρομίου. Τρια αστυνομικά φορτηγάκια έσπευσαν να φύγουν. Για πάνω από μία ώρα, μια συνεχής ροή από οθόνες πλάσματος  και άλλα ηλεκτρονικά είδη έβγαιναν από το κατάστημα. Η αστυνομία αδυνατούσε να κάνει οτιδήποτε. Αν βέβαια η αστυνομία θέλει να σταματήσει τις ταραχές από το να συμβαίνουν υπάρχει κάτι πολύ απλό που μπορεί να κάνει. Να σταματήσει να σκοτώνει κόσμο.
Ενώ πολλοί προσπαθούν να ρίξουν το φταίξιμο στο αναπόφευκτο αποτέλεσμα δεκαετιών καταπίεσης στις υποβαθμισμένες κοινότητες, οι πραγματικές αιτίες των ταραχών σκουπίζονται κάτω από τα χαλιά που κλάπηκαν από το Carpet Right. Στο κέντρο του προβλήματος βρίσκεται η ανισότητα. Όσο η αστυνομία βλέπει τον εαυτό της ως υπεράνω του νόμου, νεαροί άνθρωποι θα παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους…
Στην οδό Effra, ένα αστυνομικό ελικόπτερο πέταξε τόσο χαμηλά που αισθάνθηκα την δόνηση στο δρόμο. Το είδα να βιντεοσκοπεί τα πλήθη που έβγαιναν από το Curry’s. Νεαρά άτομα χωρίς σκέψη να καλύψουν το πρόσωπο τους και σίγουρα θα δεχτούν τις συνέπειες. Περισσότερες συλλήψεις, περισσότερες εξακριβώσεις και σωματικές έρευνες, περισσότερη στόχευση μειονοτήτων και το πλιάτσικο θα είναι η δικαιολογία.
Για να συνεχίσει αυτή η επανάσταση και να γίνει αποτελεσματική, χρειάζεται οργάνωση. Το πλιάτσικο δεν πρόκειται να νικήσει την αστυνομική βία και έλλειψη δικαιοσύνης. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό η γλώσσα αυτών που δεν ακούγονται θα συνεχίσει να μιλιέται…"

αυτά φίλοι μου. Η ανισότητα στη ρίζα του προβλήματος. Ανισότητα που αυξάνεται συνεχώς...