Προσωπική έκκληση

Χρειάστηκε μια τυχαία συζήτηση σήμερα για να θυμηθώ αυτό που μάλλον είναι η χειρότερη αλλά και πιο δυνατή μου ανάμνηση από τα γεγονότα που έζησα στο Σύνταγμα το διήμερο 28 και 29 Ιουνίου.

Την δεύτερη μέρα ήμουν εθελοντής στην ομάδα ψυχραιμίας. Το «ζευγάρι» μου μια κοπέλα Αθηναία, που ήδη μετρούσε μέρες συμμετοχής στην ομάδα, κι εγώ είχαμε αναλάβει να βοηθάμε τον κόσμο στην αριστερή είσοδο του Μετρό. Κάποια στιγμή, μέσα στον πανικό, τα συνεχή δακρυγόνα και τον κόσμο που πανικόβλητος έτρεχε να μπει στο Μετρό να προφυλαχτεί, έχασα το «ζευγάρι» μου… Ο κόσμος ήταν ήδη, ο περισσότερος μέσα στο Μετρό και το μεγαλύτερο μέρος της πλατείας άδειο. Ξεκίνησα να την ψάχνω. Μπήκα κάποια στιγμή στο Ιατρείο του ΕΚΑΒ, και πάγωσα. Δεν έχω ζήσει πόλεμο. Δεν έχω ζήσει επεισόδια, έχοντας μεγαλώσει προστατευμένος και αφελής στην όμορφη (και ήσυχη) Κέρκυρα) σε όλους τους τοίχους σχεδόν ακουμπισμένοι άνθρωποι σε άθλια κατάσταση. Σε καρέκλες άνθρωποι με τα μάτια κλειστά και δακρυσμένα. Όλοι με τα πρόσωπα τους άσπρα σαν φαντάσματα από τα maalox που τους ψεκάζανε. Στην άλλη πλευρά του δωματίου σε φορεία ξαπλωμένοι δέχονταν τις πρώτες βοήθειες. Αλλά σε ένα φορείο γινόταν καρδιοπνευμονική ανάνηψη…

Από εκείνη την στιγμή δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι το κράτος μας έχει κηρύξει τον πόλεμο. Ακροαριστεροί, Αριστεροί, κεντρώοι, (λίγο ανέκδοτο αυτό αλλά…) δεξιοί, ακροδεξιοί κι ανένταχτοι δεν με ενδιαφέρει ποσώς. Το  κράτος μας έχει κηρύξει τον πόλεμο. Δεν έχει σημασία τι χρώμα είμαστε. Δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε γιατί πολλά από αυτά καταρρίπτονται καθημερινώς. Ποιος θα πίστευε ότι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση θα μπορούσε ποτέ να λειτουργήσει έτσι? Κανείς.

Τα πράγματα δεν έχουν καμία σχέση με αυτά που ξέραμε. Τώρα είμαστε εμείς εναντίον αυτών. Καουμπόυδες κι Ινδιάνοι.. Κλέφτες κι αστυνόμοι. (Ατυχής παρομοίωση αλλά τι να κάνουμε…)

Θέλω να παρακαλέσω λοιπόν όλους να κάνουν στην άκρη τις προκαταλήψεις τους και να ενωθούμε. Στην περιφέρεια της Κέρκυρας, χθες Τετάρτη, πριν καταλήξει εκεί η τεράστια για τα κερκυραικά δεδομένα πορεία, έκαναν «συμβολική» κατάληψη οι μαγαζάτορες στην α’ Δ.Ο.Υ. Και μετά όταν έφτασε εκεί η πορεία το ΠΑΜΕ και οι υπόλοιποι μέσα σε μερικά λεπτά εξαφανίστηκαν. Από τον κόσμο που έμεινε μια ομάδα ανθρώπων, είχε τα κότσια να προβεί σε μια πραγματική κατάληψη της Περιφέρειας. Αυτά τα παιδιά, γιατί για παιδιά πρόκειται, αν όχι στην ηλικία σίγουρα στην καρδιά, αψήφισαν τους πιθανούς κινδύνους, ξεπέρασαν τις φοβίες τους και τις προκαταλήψεις και μπήκαν σε ένα χώρο, σε ένα δημόσιο κτίριο και το κατέλαβαν. Πέρασαν εκεί τη νύχτα, λίγοι από αυτούς, και συνέχισαν σήμερα. Μετά την σημερινή πορεία θα κάνουν σήμερα συνέλευση για να αποφασίσουν την συνέχεια.

ΕΛΑΤΕ ΝΑ ΛΑΒΕΤΕ ΜΕΡΟΣ!!! ΜΗ ΦΟΒΑΣΤΕ!!! ΑΦΗΣΤΕ ΤΙΣ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ!!!

Μην κάνετε αυτό το μεγαλύτερο από όλα τα λάθη να κρίνετε τους άλλους χωρίς να τους δώσετε μια ευκαιρία. Τι κι αν κάποιοι φορούν μαύρα, η έχουν μακριά μαλλιά η περιέργες κομμώσεις. Εσείς είσαστε πια τόσο «κύριοι» η «κυρίες» όλοι σας τη ζωή?

Για να αλλάξουμε τα πράγματα πρέπει όλοι μας να έχουμε την διάθεση να τραβήξουμε μια γραμμή η ένα μεγάλο Χ στο παρελθόν μας και να πάμε ξανά από την αρχή. Πόσοι από σας το έχετε κάνει αυτό? Πόσοι μπορείτε?

Για κάποιους, είτε πιο ευαίσθητους είτε πιο ευάλωτους, είτε οτιδήποτε η γραμμή αυτή τραβήχτηκε εκ των περιστάσεων. Κάποιοι άλλοι τους το τράβηξαν αυτό το μεγάλο Χ.

Πεινάνε, είναι άνεργοι,  είναι άστεγοι. Είναι αναγκασμένοι να παλέψουν.

Εσείς που δεν έχετε φτάσει ακόμα εκεί, πόσο σίγουροι ότι το αύριο δεν θα τραβήξει ένα Χ σε σας η ακόμη χειρότερα στα παιδιά σας, τα παιδιά ΜΑΣ!!

Έλατε στην κατάληψη να βοηθήσετε, να συνεχίσουμε τον αγώνα ενάντια σε αυτούς που μας καταπιέζουν…