Πεποίθηση

Βρισκόμαστε υπό επίθεση. Κυβέρνηση, μήντια ξένα κι ελληνικά, όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι μόνο μια διέξοδος υπάρχει. Να σκύψουμε το κεφάλι, (για να μην πω απλά να σκύψουμε...) και να δεχτούμε ότι τα επόμενα 20 χρόνια θα τα ζήσουμε μίζερα, προκειμένου να σωθεί η χώρα.
Καταρχήν να σωθεί γιατί? για ποιούς? σε 20 χρόνια όλα τα παιδιά θα έχουν φύγει, οι συνταξιούχοι θα έχουν πεθάνει της πείνας και όσοι μείνουμε ένα είναι σίγουρο ότι δεν θα κάνουμε. Σεξ. Και χωρίς σεξ δεν έχει καινούρια παιδιά. Οπότε για ποιόν οι αιματηρές θυσίες? ακόμη και οι φίλοι μας από το Πακιστάν και τη Σρι Λάνκα θα την έχουν κοπανήσει, γιατι τι να κάνουν εδώ? να μου σκουπίζουν το τιμόνι από το ποδήλατο? το αυτοκίνητο το βλέπω να το κόβω λίαν συντόμως...
Θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση... Κι όμως υπάρχει. Μπορούν να φύγουν και να μας αφήσουν ήσυχους. Ω ναι σίγουρα θα είναι δύσκολα. Αλλά πιο μίζερα από ότι με αυτούς πάνω από το κεφάλι μας σε καμία περίπτωση!

Σαν άλλος Alessio Rastani, (δείτε όμως και αυτό) ευχαριστώ το θεό καθημερινά για αυτή την κρίση. Τον ευχαριστώ γιατί η κρίση με έκανε να δω τα πράγματα πιο καθαρά. Και να καταλάβω πως τίποτε από όλα όσα αγόρασα όλα αυτά τα χρόνια, δεν αξίζει ούτε το ένα χιλιοστό από αυτά που κέρδισα μέσα στους τελευταίους μήνες. Ανακάλυψα ένα θησαυρό από όμορφους, απλούς, χαμογελαστούς άνθρωπους. Aνθρώπους που ξέρω ότι θα σταθούν δίπλα μου άμα the going gets tough. ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ με μυαλό , με κριτική σκέψη, και πάνω από όλα με καρδιά.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκοντε στην πλατεία. Ίσως όχι κάθε μέρα, αλλά συχνά. Και όλο και συχνότερα. Αυτοί οι άνθρωποι είναι που κάνουν την εναλλακτική λύση, αυτήν στην οποία δεν θέλουν να πιστέψουμε, τόσο ελκυστική για μένα. Γιατί δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα καλύτερο από το να παλέψω για μια κοινωνία, σωστή, δίκαιη και αυτάρκη, μαζί τους, πλάι τους.

Εκείνη την πρώτη μέρα που κατεβήκαμε, στις 25 Μαίου, μπορούσαμε να σκεφτούμε τι θα γινόταν μέσα στους επομενους μήνες? Πως θα συγκεντρωνόμασταν καθημερινά, πως πολλοί από μας που δεν είχαν ξαναμιλήσει μπροστά σε κοινό, θα σηκώνονταν, ντροπαλοί αλλά αποφασισμένοι να εκφράσουν τις ανησυχίες και την αγανάκτηση τους? Η πως μια μέρα θα αναγκάζαμε απλά με την παρουσία μας ένα μάτσο βουλευτές να την κάνουν με...καίκι? Η πως κάποιοι από μας θα κατέβαιναν παρέα στο Σύνταγμα, όπου ξεστραβωθήκαμε και καταλάβαμε ότι πρόκειται για πόλεμο? Έναν άνισο ίσως πόλεμο, αλλά σίγουρα πόλεμο. Η ακόμα τέλος πως μια Κυριακή μεσημέρι θα την περνάγαμε οργώνοντας ένα χωράφι ξεκινώντας την πρώτη μας κοινή καλλιέργεια...?
Το ευχάριστο είναι πως αυτά ήταν μόνο η αρχή. Έχουμε πολλά ακόμη να κάνουμε. Μεταξύ σποράς και κολατσιού, ίσως να ρίξουμε και καμιά κυβέρνηση...

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους αφανείς ήρωες της Πλατείας Αξιοπρέπειας οι οποίοι δεν το έβαλαν κάτω και κράτησαν ζωντανή τη σπίθα για να ξαναφουντώσει τώρα. Venceremos αδέρφια!!