Φανταστείτε ένα φέρρυ μπωτ, στο οποίο οι επιβάτες σε κάθε διαδρομή, να μπορούσαν να ψήφιζαν σε ποιό λιμάνι θέλουν να πάνε και πως. Πολύ γρήγορα δεν θα έμεναν και πολύ επιβάτες, μια και θα υπήρχε συνεχώς η αβεβαιότητα για το τι απόφαση θα βγει στο επόμενο δρομολόγιο.
Κάπως έτσι πάσχουν και οι πλατείες μας, των αγανακτισμένων...
Καταρχήν είναι χαζό, να βγαίνουν ψηφίσματα και αποφάσεις χωρίς να υπάρχει μια σχετική σταθερότητα στους συμμετέχοντες. Κοροιδεύουμε και αρνούμαστε την αποτελεσματικότητα των εκλογών, ενώ από την άλλη βγάζουμε ψηφίσματα και αποφάσεις από έντονα διαφοροποιημένα σώματα λαικής συνέλευσης. Θα μου πείτε τι να κάνουμε, να παίρνουμε απουσίες? Ίσως ναι. Έτσι κι αλλιώς η σοβαρότητα των συμμετεχόντων φαίνεται από την συμμετοχή. (με κάποιες εξαιρέσεις πάντα...:-) ) Εναλλακτικά θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να ψηφίζουν το δυνατόν περισσότεροι, ίσως και διαδικτυακά. Το βρίσκω το λιγότερο άσκοπο να βγαίνουν ψηφίσματα, τα οποία συνήθως είναι για εσωτερική κατανάλωση, συχνά δεν φτάνουν καν στα αυτιά που υποτίθεται πρέπει να φτάσουν, και ακόμη πιο συχνά, απλά δημιουργούν θέματα μεταξύ μας. Αυτό το τελευταίο είναι και το χειρότερο.
Νομίζω όλοι συμφωνούμε σε κάποια πράγματα. Γιαυτό το λόγο είμαστε και στην πλατεία. Το λέμε και το ξαναλέμε. Επικεντρωθείτε στα κοινά σημεία. Πιστεύουμε, άλλοι σε μεγαλύτερο, και άλλοι σε μικρότερο, βαθμό, ότι τα πράγματα θα πάνε κατά διαόλου. Η χώρα μας είναι χρεωκοπημένη, οικονομικά αλλά και ηθικά. Ακόμη και στις πρώτες μέρες της πλατείας, που τα νούμερα ήταν φουσκωμένα, ποιός μπορεί να πει ότι όλοι όσοι ήταν εκεί, υποστήριζαν και πίστευαν τα ίδια?
Κανείς.
Ήταν προφανές από την αρχή ότι στην πλατεία υπήρχαν πολλές διαφορετικές απόψεις. Μερικά παραδείγματα?
- Οι επαναστάτες. Να τα κάψουμε όλα εδώ και τώρα.
- Οι ακροδεξιοί. Να τα κάψουμε όλα εδώ και τώρα αλλά πρώτα να κρεμάσουμε τους λαθρομετανάστες.
- Οι συναισθηματικά δεμένοι με το κόμμα τους. Όλοι οι πολιτικοί φταίνε, εκτός από αυτούς του κόμματος μου (κάτι σαν το όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες εκτός από τη μάνα μου...)
- Οι επιθυμούντες να φτιάξουν νέο κόμμα. Αφού δεν είχα τι να ψηφίσω στις τελευταίες εκλογές, θα ψηφίσω τον εαυτό μου...
- Οι επιθυμούντες να φτιαχτεί από τους άλλους νέο κόμμα. Μπεεεε....!
- Οι παλαβοί. Από μωρό κι από τρελό... αλλά τέλος πάντων...
- Τα κογιότ. Πολύς κόσμος μαζεύεται...χμμμ κι ωραία γκομενάκια! Ας περιμένω να ξεμοναχιάσω κανένα...
- Ο Σπύρος ο Απέργης. Αυτός είναι σε μια κατηγορία από μόνος του.
- Τα κομματόσκυλα. Που θα μας πάει θα τους καπελώσουμε. εμείς δεν μαζεύαμε ποτέ τόσο κόσμο!!.
- οι Ξερόλες. Μα καλά γιατί δεν κάθονται να με ακούσουν μόνο μισή ώρα μιλάω!!
- Οι μπάτσοι σε εντεταλμένη υπηρεσία… Παίδες βαρέθηκα, μια από τα ίδια πάλι, δεν πάμε για κανα σουβλάκι?
- Και τέλος οι απλοί, αγανακτισμένοι, νέοι, γέροι, μεσήλικες, άντρες και γυναίκες, φοιτητές κι επιχειρηματίες, άνεργοι κι εργαζόμενοι, χρεωκοπημένοι από λεφτά αλλά όχι από ψυχή και καρδιά, που πολλοί από αυτούς σηκώθηκαν και κατέθεσαν την εμπειρία τους, και κάναν και λίγη ψυχοθεραπεία σε αυτό τον μεγάλο καναπέ που λέγεται πλατεία. Και μετά έκατσαν κι αυτοί με τη σειρά τους κι άκουσαν τον άλλον, τον διπλανό τους, τον άγνωστο, τον εν δυνάμει φίλο. Και τον ένιωσαν. Κι ένιωσαν καλύτερα γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν είναι μόνοι, πως υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι αυτούς. που θέλουν κάτι καλύτερο από αυτό που έχουν...
Πολλοί από τους παραπάνω έφυγαν από την πλατεία. Άλλοι έμειναν. Κι άλλοι θα ξανάρθουν. Αν πάμε πίσω στην αρχή του κειμένου και δούμε την πλατεία μας σαν ένα φέρρυ μπωτ, πιστεύω πως οφείλουμε σε όλους αυτό το φέρρυ, να μην αλλάζει ρότα και προορισμό. Να είναι σταθερό, να φεύγει στην ώρα του, και όλο το πλήρωμα κι οι επιβάτες να κάνουν ότι μπορούν να φτάσει στον προορισμό του. Βλέπετε το φέρρυ μας είναι παλιό στυλ, πάει με κουπιά. Δεν είναι γαλέρα, αλλά καράβι πειρατικό.Επιλέξαμε όλοι να μπούμε σε αυτό. Και ο προορισμός μας είναι μια καλύτερη ζωή.
Land ho!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου