(Σήμερα 23/12/2013, δυο χρόνια αφού δημοσιεύτηκε αυτό το άρθρο, έχω κάτι να προσθέσω. Αφού το διαβάσετε θα το βρείτε στο τέλος...)
Όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα η περισσότερο καιρό θα ξέρουν ότι είμαι πολύ ψημένος με την όλη φάση των παιδιών και της τεκνοποίησης. Δώδεκα χρονών κρατούσα στα χέρια μου ένα μωρό, την μικρή Helen, κόρη μιας φίλης της μαμάς μου. Θυμάμαι τόσο έντονα να κοιτώ το μουτράκι της και να σκέφτομαι "Μια μέρα θα γίνω κι εγώ πατέρας!" Και να το θέλω τόσο πολύ.
Δώδεκα χρόνια αργότερα ήρθε αυτή η στιγμή κι εγώ έκλαιγα από συγκίνηση. Ο πεθερός μου, που ήταν αυτό που λέμε macho man, (ελληνιστί... μπουνταλάς ίσως) ένας πολύ καλός άνθρωπος που πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο, από την Αλβανία μέχρι και τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του ότι έκλαιγα που δεν ήταν αγόρι...
Πόσο λάθος έκανε! Πολύ σύντομα έλεγα πως τα παιδιά είναι το νόημα της ζωής...
Ομολογώ υπήρξαν στιγμές που ήμουν λίγο απόλυτος επ' αυτού. Πίστευα δηλαδή πως τα παιδιά είναι τόσο πολύ το νόημα της ζωής, ώστε όποιος δεν κάνει, κάτι τρέχει η δεν ξέρει τι χάνει... Καταλαβαίνω τώρα πια πως υπάρχουν κάποιοι λόγοι να μην κάνει κάποιος παιδιά, όπως επίσης ότι δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς. Μέσα στο μυαλό μου όμως παραμένει, δυνατά, η ιδέα πως τα παιδιά είναι η μόνη ουσιαστική δημιουργία που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι. Γιατί το να δημιουργήσεις περιουσία η ένα σπίτι η οτιδήποτε υλικό δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο! Μάλλον είναι το περισσότερο που μπορούμε να πλησιάσουμε στο να γίνουμε μικροί θεοί...
Πριν κάποια χρόνια, ένα χειμώνα, είχα την ευχάριστη εμπειρία να ασχοληθώ με την οινοποιία σε ένα βαθμό. Κάποιοι φίλοι είχαν φτιάξει κρασί και χρειάστηκε να φύγουν εκτάκτως για αγγλία. Ανέλαβα λοιπόν να φροντίζω το κρασί μέχρι να γυρίσουν. Η εμπειρία αυτή μου έδωσε την έμπνευση να γράψω ένα ποίημα. Είδα την όλη διαδικασία σαν ένα παραλληλισμό με την διαδικασία του να μεγαλώσεις ένα παιδί. Το ποίημα ήταν το εξής:
The winemakers blues
You plant a seed, and from it comes a vine,
You watch it grow, it makes you feel fine,
It’s what you call creation.
You trim the leaves and clip a twig,
You want to make it strong and big
They call that education
You tend it, care for all it’s needs
Water the ground on which it feeds
That’s what you call commitment.
Then comes a day that fruit appears
Allaying all your secret fears
You’re closer to contentment.
You pick the fruit, and take it in
You squeeze the juice out of the skin,
This is a new beginning.
You watch it foam and froth and boil
You seal the spirit with a drop of oil
You sense that you are winning.
In darkness time will pass so slow
It’s time to wait not time to go
It’s called the age of wisdom.
The day will come, when you’ll break the seal
You realize that it was all for real
This is what they call freedom.
But comes a day, yeah comes a day
When you will drink the wine
That came from your sweet vine
It sure did make us feel fine...
Η ιδέα είναι ότι είναι κάτι μεταξύ ποίημα και τραγούδι, τότ έπαιζα και μουσική εξ ου και ο τίτλος...
Πριν μερικές μέρες έζησα για πρώτη φορά την εμπειρία του λαδιού. Εντάξει είχα ξεχερσώσει και καθαρίσει κτήματα για ελιές και μικρός για να βοηθήσω φίλους. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έφτασα μέχρι το ελαιοτριβείο...
Όταν βγήκε το λάδι, το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς. Τα μάτια ορθάνοιχτα, ρουφούσαμε την μυρωδιά, την εμπειρία, χαζεύαμε το χρώμα το χρυσοπράσινο καθώς γέμιζε το δοχείο μας. Η δοκιμή οξύτητας και το αποτέλεσμα 0,4 (!) με έκανε να αισθάνομαι όπως όταν η νοσοκόμα μου είπε πως ο γιος μου ζύγιζε 4,200! Το γεγονός αυτό με έκανε να καταλάβω πως η αίσθηση της αληθινής δημιουργίας δεν κολλά μόνο στην τεκνοποίηση αλλά και σε οτιδήποτε φυσικό. Το λάδι βγήκε από τις ελιές που εμείς μαζέψαμε με τα χέρια μας και κουβαλήσαμε στο ελαιοτριβείο. Το κρασί βγήκε από τα σταφύλια που μαζεύτηκαν με το χέρι, πατήθηκαν με τα πόδια (!) και μπήκαν σε κάποια νταμιτζάνα για να ζυμωθούν κι από μούστος να γίνουν κρασί, να αποκτήσουν πνεύμα.
Είναι λοιπόν η συμμετοχή μας που έδωσε σε αυτά τα πράγματα μια υπόσταση άλλη, πιο μαγική. Το λάδι μας είναι πιο νόστιμο γιατί το μαζέψαμε εμείς. Το κρασί μας πιο καλό γιατί του δώσαμε κάτι από τον εαυτό μας, τον χρόνο μας, την υπομονή μας. Και το παιδί μας? Αυτό κι αν έχει κάτι από μας... Τα ματια μας, το πηγούνι μας, το τούτο μας η το κείνο μας... κι έχει και κάτι από τους τρόπους μας, έχει πολλή από την αγάπη μας, και το χρόνο μας και την υπομονή μας κι αυτό. Του αξίζει. Αυτά τα δικά μας είναι που θα το κάνουν αυτό που είναι.
Όσο περισσότερο γεύομαι αυτού του είδους την δημιουργία, τόσο περισσότερο μου αρέσει. Τόσο περισσότερο σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να ασχολούμαι με αυτού του είδους τη δημιουργία. Αυτήν που συμμέτεχω με όλο μου το είναι. Όταν κάνεις έρωτα, χάνεσαι... κι εννιά μήνες αργότερα παρουσιάζεται ένα μικρό θαύμα που σου μοιάζει... έτσι κι όταν μαζεύεις ελιές χάνεσαι...στις κινήσεις, στην προσπάθεια, στη φύση. Και μερικές μέρες αργότερα βουτάς το ψωμί σου σε ένα ακόμα μικρό θαύμα. Και πίνεις και λίγο από το κρασάκι σου κι έρχεσαι στο ίσο σου...
Στην υγειά σας!
έγραψα αυτό το άρθρο το δεκέμβρη του 2011, έχοντας μόλις ασχοληθεί με το λάδι, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Γράφω σήμερα για να συμπληρώσω κάτι το οποίο νιώθω ότι ήταν μια "παράλειψη" την οποία θα ήθελα να "διορθώσω". εκεί που περιγράφω την επίσκεψη στο λουτρουβιό λέω "το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς". Ποιοι το χαζεύαμε όμως? Στο λουτρούβιο ήμουν με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας. Τον Μανώλη τον Φιλιππίδη...
Όσοι με ξέρουν λίγο καλύτερα η περισσότερο καιρό θα ξέρουν ότι είμαι πολύ ψημένος με την όλη φάση των παιδιών και της τεκνοποίησης. Δώδεκα χρονών κρατούσα στα χέρια μου ένα μωρό, την μικρή Helen, κόρη μιας φίλης της μαμάς μου. Θυμάμαι τόσο έντονα να κοιτώ το μουτράκι της και να σκέφτομαι "Μια μέρα θα γίνω κι εγώ πατέρας!" Και να το θέλω τόσο πολύ.
Δώδεκα χρόνια αργότερα ήρθε αυτή η στιγμή κι εγώ έκλαιγα από συγκίνηση. Ο πεθερός μου, που ήταν αυτό που λέμε macho man, (ελληνιστί... μπουνταλάς ίσως) ένας πολύ καλός άνθρωπος που πολέμησε στον 2ο Παγκόσμιο, από την Αλβανία μέχρι και τη Μέση Ανατολή, δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του ότι έκλαιγα που δεν ήταν αγόρι...
Πόσο λάθος έκανε! Πολύ σύντομα έλεγα πως τα παιδιά είναι το νόημα της ζωής...
Ομολογώ υπήρξαν στιγμές που ήμουν λίγο απόλυτος επ' αυτού. Πίστευα δηλαδή πως τα παιδιά είναι τόσο πολύ το νόημα της ζωής, ώστε όποιος δεν κάνει, κάτι τρέχει η δεν ξέρει τι χάνει... Καταλαβαίνω τώρα πια πως υπάρχουν κάποιοι λόγοι να μην κάνει κάποιος παιδιά, όπως επίσης ότι δεν είναι όλοι ικανοί να γίνουν γονείς. Μέσα στο μυαλό μου όμως παραμένει, δυνατά, η ιδέα πως τα παιδιά είναι η μόνη ουσιαστική δημιουργία που μπορούμε να κάνουμε ως άνθρωποι. Γιατί το να δημιουργήσεις περιουσία η ένα σπίτι η οτιδήποτε υλικό δεν συγκρίνεται με την αίσθηση του να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο! Μάλλον είναι το περισσότερο που μπορούμε να πλησιάσουμε στο να γίνουμε μικροί θεοί...
Πριν κάποια χρόνια, ένα χειμώνα, είχα την ευχάριστη εμπειρία να ασχοληθώ με την οινοποιία σε ένα βαθμό. Κάποιοι φίλοι είχαν φτιάξει κρασί και χρειάστηκε να φύγουν εκτάκτως για αγγλία. Ανέλαβα λοιπόν να φροντίζω το κρασί μέχρι να γυρίσουν. Η εμπειρία αυτή μου έδωσε την έμπνευση να γράψω ένα ποίημα. Είδα την όλη διαδικασία σαν ένα παραλληλισμό με την διαδικασία του να μεγαλώσεις ένα παιδί. Το ποίημα ήταν το εξής:
The winemakers blues
You plant a seed, and from it comes a vine,
You watch it grow, it makes you feel fine,
It’s what you call creation.
You trim the leaves and clip a twig,
You want to make it strong and big
They call that education
You tend it, care for all it’s needs
Water the ground on which it feeds
That’s what you call commitment.
Then comes a day that fruit appears
Allaying all your secret fears
You’re closer to contentment.
You pick the fruit, and take it in
You squeeze the juice out of the skin,
This is a new beginning.
You watch it foam and froth and boil
You seal the spirit with a drop of oil
You sense that you are winning.
In darkness time will pass so slow
It’s time to wait not time to go
It’s called the age of wisdom.
The day will come, when you’ll break the seal
You realize that it was all for real
This is what they call freedom.
But comes a day, yeah comes a day
When you will drink the wine
That came from your sweet vine
It sure did make us feel fine...
Η ιδέα είναι ότι είναι κάτι μεταξύ ποίημα και τραγούδι, τότ έπαιζα και μουσική εξ ου και ο τίτλος...
Πριν μερικές μέρες έζησα για πρώτη φορά την εμπειρία του λαδιού. Εντάξει είχα ξεχερσώσει και καθαρίσει κτήματα για ελιές και μικρός για να βοηθήσω φίλους. Αλλά ήταν η πρώτη φορά που έφτασα μέχρι το ελαιοτριβείο...
Όταν βγήκε το λάδι, το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς. Τα μάτια ορθάνοιχτα, ρουφούσαμε την μυρωδιά, την εμπειρία, χαζεύαμε το χρώμα το χρυσοπράσινο καθώς γέμιζε το δοχείο μας. Η δοκιμή οξύτητας και το αποτέλεσμα 0,4 (!) με έκανε να αισθάνομαι όπως όταν η νοσοκόμα μου είπε πως ο γιος μου ζύγιζε 4,200! Το γεγονός αυτό με έκανε να καταλάβω πως η αίσθηση της αληθινής δημιουργίας δεν κολλά μόνο στην τεκνοποίηση αλλά και σε οτιδήποτε φυσικό. Το λάδι βγήκε από τις ελιές που εμείς μαζέψαμε με τα χέρια μας και κουβαλήσαμε στο ελαιοτριβείο. Το κρασί βγήκε από τα σταφύλια που μαζεύτηκαν με το χέρι, πατήθηκαν με τα πόδια (!) και μπήκαν σε κάποια νταμιτζάνα για να ζυμωθούν κι από μούστος να γίνουν κρασί, να αποκτήσουν πνεύμα.
Είναι λοιπόν η συμμετοχή μας που έδωσε σε αυτά τα πράγματα μια υπόσταση άλλη, πιο μαγική. Το λάδι μας είναι πιο νόστιμο γιατί το μαζέψαμε εμείς. Το κρασί μας πιο καλό γιατί του δώσαμε κάτι από τον εαυτό μας, τον χρόνο μας, την υπομονή μας. Και το παιδί μας? Αυτό κι αν έχει κάτι από μας... Τα ματια μας, το πηγούνι μας, το τούτο μας η το κείνο μας... κι έχει και κάτι από τους τρόπους μας, έχει πολλή από την αγάπη μας, και το χρόνο μας και την υπομονή μας κι αυτό. Του αξίζει. Αυτά τα δικά μας είναι που θα το κάνουν αυτό που είναι.
Όσο περισσότερο γεύομαι αυτού του είδους την δημιουργία, τόσο περισσότερο μου αρέσει. Τόσο περισσότερο σκέφτομαι πως θα προτιμούσα να ασχολούμαι με αυτού του είδους τη δημιουργία. Αυτήν που συμμέτεχω με όλο μου το είναι. Όταν κάνεις έρωτα, χάνεσαι... κι εννιά μήνες αργότερα παρουσιάζεται ένα μικρό θαύμα που σου μοιάζει... έτσι κι όταν μαζεύεις ελιές χάνεσαι...στις κινήσεις, στην προσπάθεια, στη φύση. Και μερικές μέρες αργότερα βουτάς το ψωμί σου σε ένα ακόμα μικρό θαύμα. Και πίνεις και λίγο από το κρασάκι σου κι έρχεσαι στο ίσο σου...
Στην υγειά σας!
έγραψα αυτό το άρθρο το δεκέμβρη του 2011, έχοντας μόλις ασχοληθεί με το λάδι, για πρώτη φορά στη ζωή μου. Γράφω σήμερα για να συμπληρώσω κάτι το οποίο νιώθω ότι ήταν μια "παράλειψη" την οποία θα ήθελα να "διορθώσω". εκεί που περιγράφω την επίσκεψη στο λουτρουβιό λέω "το χαζεύαμε σαν νέοι γονείς". Ποιοι το χαζεύαμε όμως? Στο λουτρούβιο ήμουν με έναν άνθρωπο ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας. Τον Μανώλη τον Φιλιππίδη...
Ο Μανώλης ήταν ήδη τότε καταβεβλήμένος από τις θεραπείες και τα φάρμακα... Κατά τη διάρκεια των εργασιών μας στις ελιές, κλαδέματα και μαδήματα, ήταν συνεχώς εκεί. κάποιες μέρες δεν μπορουσε να βγει, και μας χάζευε απο το παραθυρο, αλλες παλι ερχόταν κοντά μας και πρόσφερε συμβουλές και την χαρούμενη παρουσία του. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε ζήσει μια γεμάτη ζωή, με τα πάνω του και τα κάτω του, με τις δουλειές τους τις εμπειρίες του, τους έρωτες του, τους χωρισμούς του, τα παιδιά του τα οποία υπεραγαπούσε κι ηταν όλη του η περηφάνεια να τα βλέπει να πετυχαίνουν στη ζωή. Τα καλά του και τα στραβά κι ανάποδα του... Ο Μανώλης ήταν ένας Άνθρωπος.
Ο Μανώλης δοκιμάστηκε πολύ σκληρά. αντιστάθηκε σθεναρά. Κάποιοι μπορεί να πουν "έχασε τη μάχη". Εγώ θα έλεγα ότι είχε κερδίσει τον πόλεμο προ πολλού...
Καλό δρόμο φίλε Μανώλη, σου εύχομαι, έστω και κάπως καθυστερημένα...
Πέτρος
Καλά Χριστούγεννα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ Σταυρούλα μου, τώρα το είδα. Καλά ήταν, ελπίζω να ήταν καλά και τα δικά σου!! Και Καλή Χρονιά τώρα!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕιναι συγκινητικό να σε "ακούω". Και τί συνειρμός με τα blues! Αυτά που γουστάρουμε να μεταφράζουμε εννοώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ναι, "παιδιά μας" είναι τα έργα μας όλα. Αλλά τα βιολογικά παιδιά μας δεν είναι καν παιδιά μας.
Επίσης η ίδια ποτέ δεν πίστεψα πως σκοπός του ανθρώπου είναι να κάνει παιδιά ή πως αυτό είναι το μεγαλύτερο έργο που μπορεί να επιτύχει. Ημουν όμως πεπεισμένη πως οι ανώτεροι άνθρωποι κάνουν τον κόσμο ωραιότερο με την ύπαρξή τους. Οποιος τους αντιλαμβάνεται δε, μπορεί και να τους υιοθετήσει ως γονείς και αιώνιους τροφούς του. Maldiluna.
Καλημέρα maldiluna! Ξαναδιαβάζοντας με, μετα απο δυο χρόνια, και όχι μόνο σε αυτό το κείμενο διακρίνω την αφέλεια μου, και βέβαια κάποιες απόψεις και πιστεύω έχουν αλλάξει... Συμφωνώ με αυτά που λες, δεν είναι η "βιολογική" πλευρά που κάνει την διαφορά, αλλά η συμμετοχή... Σύντομα μπορεί να το ζήσω και αυτό...και χαίρομαι. Η χαρά της δημιουργίας έγκειται σε ότι καλό δημιουργεί κανείς...ακόμη και σε ένα ψωμί που ζυμώνεται με αγάπη η σε ενα έργο τέχνης...
ΑπάντησηΔιαγραφή