Έχω 4-5 αναρτήσεις στα σκαριά, αλλά όλες τους είναι μισές η λιγότερες κι έτσι όπως έχουν ξεκινήσει δύσκολα θα μπορούσα να τις τελειώσω μέσα στις λίγες ώρες που απομένουν...
Θα κλέψω όμως κάποιες ιδέες από κει και θα κάνω ένα patchwork σκέψεων για να αποχαιρετίσουμε το χρόνο που φεύγει.
Το 2011 ξεκίνησε με κάτι που ήταν ένα υπέροχο δώρο και μια ανάμνηση που θα θυμάμαι πάντα γλυκά. Ο φίλος μου ο Γιώργος Πήττας, έκανε την πρώτη του εκπομπή της "Κινούμενης Άμμου" για την χρονιά παίζοντας μουσική επιλεγμένη από μένα και διαβάζοντας τα σχετικά σχόλια που του είχα στείλει...
Το 2011 λοιπόν μπήκε καλά. Ξεκινήσαμε και τους Καντουνίστας, μια ομάδα που πιστεύαμε θα εξελίσονταν σε μια ομαδα αστικού ακτιβισμού, και σε ένα βαθμό το έκανε. Ήταν και είναι μια όμορφη προσπάθεια να πάρουμε ένα μέρος της τύχης μας στα χέρια μας, να δείξουμε σε κάποιους, αλλά και στον εαυτό μας, ότι μπορεί να είναι κι αλλιώς, μπορεί να είναι και καλύτερα...
Από τους Καντουνίστας εκτός από το μπλουζάκι και μερικές καλές εμπειρίες, κέρδισα και μερικούς καινούριους φίλους, Και νομίζω ότι αυτό αξιζε πραγματικά. Βρήκα κι έναν soul brother...
.Με τον soul brother μου αυτόν, και τη φίλη του, μαζί με τη σύντροφο μου και το γιό μου, ξεκινήσαμε ένα σαββατοκύριακο για περπάτημα σε ένα από τα φαράγγια του Αωού. Περπατώντας συναντήσαμε στο δρόμο έναν κύριο με, καπέλο και κυάλια . Κοιτούσε κάτι απέναντι.
Αυτό που κοιτούσε ήταν κάτι γίδια σκαρφαλωμένα πάνω στο βουνό. Στην φωτογραφία από κάτω μπορείτε να τα δείτε. την πήρα με full zoom 18x!
Τον ρωτήσαμε τι κάνει εκεί και μας λέει "βόσκω τα γίδια!" Τον ρώτησα αν τα έχουν για το γάλα η το κρέας τους και είπε πως τα έχουν για το γάλα. Αναρωτήθηκα κάθε πότε τα αρμέγουν και εξέφρασα την απορία μου ρωτώντας κάθε πότε κατεβαίνουν. Η απάντηση ήταν "Όποτε θέλουν".
Αυτή σίγουρα ήταν μια από τις πιο "κουλές" συζητήσεις κι εμπειρίες που είχα το 2011. Θυμήθηκα τον χάρρυ Κλυν και εκείνον τον χαρακτήρα που έλεγε με αφέλεια "...εγώ δεν ξέρω τίποτα, εγώ έβοσκα τα πρόβατα εδώ πάρα πέρα..." Πάρτε μια δόση χάρρυ να θυμηθείτε...
Αν και είχε ήδη προηγηθεί το ξεκίνημα της αραβικής Άνοιξης από το Δεκέμβρη στην Τυνησία, κάπου στα μέσα Μαίου, αρχίσαμε να ακούμε για τους Ισπανούς Indignados και πως μας "τσίγκλαγαν" να κάνουμε κάτι κι εμείς.
25 Μαίου κατεβήκαμε στις πλατείες. Και μείναμε εκεί για αρκετό καιρό. Κάποιοι από μας είναι ακόμα εκεί, με τον τρόπο τους...
Αλλά τον Μάιο και τον Ιούνιο, ο κόσμος στην πλατεία ήταν πολύς... Αισθανόμασταν μεθυσμένοι από αυτή την αίσθηση ότι κάπως, κάπου, προσπαθούσαμε να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας. Δεν το καταφέραμε, όχι ακόμα, αλλά πιστεύω πως θα γίνει. Κάπως θα γίνει η θα πεθάνουμε προσπαθώντας...
Δεν έχω καμία όρεξη να μπω στο θέμα του αν οι πλατείες λειτούργησαν σωστά η όχι. Αυτό που ήταν να γίνει, έγινε. Και ότι έγινε, έγινε.
Στο τέλος του Ιουνίου, αποφάσισα να κατέβω μαζί με φίλους στο Σύνταγμα. μαζί κι ο soul brother που λέγαμε ;-)
Εκεί στο Σύνταγμα νομίζω ότι ένιωσα ξεκάθαρα πια, ότι αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος. Ένας πόλεμος στον οποίο ο ρόλος μας είναι του θύματος. Μέσα σε ένα τεράστιο, αυστηρό κτίριο, κεκλεισμένων των θυρών αλλά και των παραθύρων, κάποιοι έπαιρναν αποφάσεις για μας, ενώ εμείς απέξω φωνάζαμε ΟΧΙ. Δεν θέλουμε να πάρετε αποφάσεις για μας, δεν σας θέλουμε, θέλουμε να φύγετε. Αλλά αυτοί οι μέσα είχαν και μερικές χιλιάδες τσιράκια απέξω, εξοπλισμένα να μας κρατήσουν μακριά, να μας εξοντώσουν χημικά.
Η αίσθηση του πολέμου ήταν διάχυτη στον αέρα. Φτάνοντας στο Σύνταγμα η ένταση ήταν απίστευτη. Και μεις είμασταν σχεδόν τουρίστες-διαδηλωτές, άσχετοι, δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Στην ομάδα υποδοχής ήταν εθελόντρια μια φίλη Κερκυραία. Ανέλαβε να μας προετοιμάσει. Έγραψε με μαρκαδόρο στο χέρι μας τηλέφωνα δικηγόρων κι εκπροσώπων. Μας ψέκασε με Maalox μας έδωσε μάσκες, και κάπου εκεί αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε... Μάθαμε όμως σύντομα τι εστί βερίκοκο. Μια-δυό ώρες αργότερα φάγαμε τα πρώτα μας δακρυγόνα και τα είδαμε όλα...
Αυτό που ξέρω, είναι ότι όλα αυτά με άλλαξαν. Ω, σίγουρα ήμουν ένας ψυλλιασμένος, ψιλοεπαναστάτης του κώλου εδώ κι χρόνια. Βολεύτηκα όμως. Βολεύτηκα να κάνω μια δουλειά που μου ταίριαζε, που χρησιμοποιούσα τις ικανότητες μου και τα ενδιαφέροντα για να εξυπηρετώ κόσμο και να βγάζω κι εγώ κάτι να ζήσω. Κι έπεσα κι εγώ θύμα στο τριπάκι πως αφού δουλεύω και μάλιστα πολύ, μου αξίζει κάτι να ΕΧΩ. Κάποια πράγματα να δείξω ότι ΕΧΩ που μου αξίζουν γιατί είμαι ΑΞΙΟΣ. Δεν μιλάω για βίλλες η κότερα. Άντε για καμιά μοτοσυκλέτα και διακοπές... αλλά ήμουν σπάταλος. Η ας πούμε "γενναιόδωρος"
Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους σας που είσασταν η είστε σαν κι εμένα:
Η ιδέα πως η ζωή που ζούσα ήταν αν όχι κενή, σίγουρα στηριγμένη σε σάπια θεμέλια, ήταν μια ιδέα που είχα κοιτάξει να θάψω στα πιο βαθιά ντουλαπάκια του μυαλού μου. Όπως χιλιάδες η εκατομμύρια ίσως άλλοι, κι εγώ έβρισκα κάτι που ήθελα ότι κι αν ήταν αυτό, από ένα cd μέχρι μια μοτοσυκλέτα και πάσχιζα να το αποκτήσω, βέβαιος ότι θα με έκανε ευτυχισμένο. Μάταια. Σύντομα μετά από κάθε απόκτηση, δημιουργούνταν μέσα μου η ανάγκη για μια καινούρια "ανάγκη".
Ήταν όλη αυτή η αέναη και άσκοπη αναζήτηση, αποτέλεσμα ανωριμότητας η αποτέλεσμα του "ψησίματος" που τρώμε ότι μόνο άμα έχεις, είσαι κάποιος? Δεν ασπάστηκα ποτέ το δεύτερο αυτό είναι σίγουρο. Και ομολογώ πως συχνά όταν έπρεπε να παρουσιαστώ κάπου "κάπως" από θέμα εμφάνισης λόγω επαγγελματικής διάστασης η οτιδήποτε, μου την έσπαγε. Σε οποιοδήποτε περίγυρο και με οποιαδήποτε ενδυμασία, μου αρέσει να πιστεύω πως μέσα μου παραμένω ένας τύπος με τζην κι ένα απλό μπλουζάκι με το όνομα μιας μπάντας που αγαπώ, ίσως και λίγο σκισμένο. Δεν μου έλεγαν ποτέ τίποτα τα λούσα, αλλά παρόλα αυτά μπήκα στο τρυπάκι να "ανήκω" κι εγώ κάπου. Στην φυλή των μηχανόβιων πχ για ένα διάστημα... Με το σχετικό "κόστος"... Δεν απάντησα στην ερώτηση μου όμως. την απέφυγα επιδέξια αλλα είχα να κάνω με τον εαυτό μου. Ας δηλώσω ανώριμος λοιπόν.
45 λεπτά μένουν μέχρι το τέλος του χρόνου. Δεν ξέρω γιατί αλλά θέλω μέσα σε αυτά τα 45 λεπτά να come clean να νιώσω ότι είπα ότι είχα να πω.
Μέσα στο 2011 ένιωσα περισσότερο από ποτέ ότι όλα αυτά που μέχρι τώρα ζούσα η αποζητούσα, απαξιώθηκαν. Η δουλειά μου δεν με ικανοποιεί πια. Η πελατεία μου είναι στο μέγιστο ποσοστό της κομμάτι του 1%. κι εγώ νιώθω περισσότερο από ποτέ πως είμαι στο 99%... θέλω να ξεφορτωθώ ότι έχω, να μην έχω τίποτα.
Αλλά. ευτυχώς υπάρχει ένα αλλά. Μεσα στο 2011 ένιωσα και κάτι άλλο. Κάτι που είμαι βέβαιος ότι το ένιωσαν πολλοί. Ότι εκεί έξω υπάρχουμε πολλοί σαν κι εμάς. Με τις διαφορές μας, και τα χούγια μας, με τις παραξενιές και τις καλοσύνες μας. Με τα κοτσίδια και τις φαλάκρες μας. Με τις χαρές μας και με τις λύπες μας. Και μοιραστήκαμε κάτι μαζί. Όσοι κι αν γύρισαν μετά στον καναπέ τους η όχι, το γεγονός παραμένει ότι υπάρχουμε και νιώθουμε κάτι μέσα μας, την ανάγκη για μια μεγάλη αλλαγή. Την ανάγκη για να σταθούμε κάπως, όρθιοι, αξιοπρεπείς και τίμιοι, σωστοί, απέναντι στους εαυτούς μας, στα παιδιά μας και στους διπλανούς μας και να φωνάξουμε: "Οχι άλλο, φτάνει"
Μέσα στην μιζέρια του 2011, των περικοπών, της εφεδρείας, των σκανδάλων και των γελοίων, τιποτένιων που μας κυβερνούν, έλαμψε κάτι . Νιώθω ελπίδα. Σβήνω το παρελθόν μου με αισιοδοξία. Γιατί πιστεύω ότι η γνωριμία των άνθρωπων με τους οποίους συμπορεύτηκα τους τελευταίους μήνες αξίζει πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε υλιστική αναζήτηση η φτιαχτή ανάγκη. (βλέπε μπουτσούνι)
Δεν είναι μόνο οι άνθρωποι που γνώρισα. Είναι και η βεβαιότητα πως υπάρχουν κι άλλοι!
Το 2012 μπορεί να φέρει ότι θέλει. έχω καλή παρέα και θα το αντιμετωπίσω!!
ΥΓ όσο για το 2011 όχι ανασκόπηση. Ανασκολόπηση θέλει!!
ΝΑΙ είπα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Χρονιά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή Χρονιά σε όλους τους φίλους κι αναγνώστες μου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή