Ο κουλτουροφιλόσοφος

25 Μαίου 2011.

Ο κόσμος βγήκε στις πλατείες. Αν έπρεπε να αριθμήσω 3 πράγματα που μου άρεσαν και με κράτησαν στην πλατεία θα έλεγα ότι ήταν:
1) Η υπέροχη ανακάλυψη ότι υπάρχουν κι άλλοι. Άνθρωποι.
2) Η ελπίδα ότι μαζί μπορούμε να πετύχουμε μια αλλαγή.
3) Η υποψία που έγινε βεβαιότητα, ότι αυτό που ζούμε είναι ένα αίσχος.

Τώρα αν έπρεπε να αριθμήσω και τα 3 πράγματα που δεν μου άρεσαν από την πλατεία?

1) Η αίσθηση ότι κάποια στιγμή τα πράγματα "ξέφυγαν". Μεταλλάχτηκε σε κάτι άλλο το οποίο αισθανόμουν ότι απείχε από την αρχική ιδέα. Άρχισα να αισθάνομαι πως τα πράγματα ήταν εκτός ελέγχου. Την μια μέρα φωνάζαμε ότι δεν μας αρέσει αυτό που ζούμε και ξαφνικά φωνάζαμε για Άμεση Δημοκρατία... (ίσως όμως να είναι και λάθος μου αυτό)
2) Οι άνθρωποι που επιμένουν να χρησιμοποιούν τις λέξεις "εγώ" και "πρέπει" και λένε "να κάνουμε" ενώ όταν "κάνουμε" δεν είναι ποτέ εκεί...
3) Οι κουλτουροφιλόσοφοι.

Σε αυτό το τελευταίο θέλω να σταθώ. Κουλτουροφιλόσοφο με έλεγε ένας καθηγητής μου στο Λύκειο. Ο Κριτσέλλης για όσους τον θυμούνται... Οι λόγοι που μου βγήκε το "παρατσούκλι" είχαν μάλλον να κάνουν με το "λουκ" μου...

Γιατί μου τη σπάνε οι κουλτουροφιλόσοφοι? Γιατί έχουν μια αγάπη στις δύσκολες λέξεις... Καμιά φορά αναρωτιέμαι αν τις χρησιμοποιούν σαν "όπλο". Άμυνας και επίθεσης...

Όπως αναρωτιέμαι και αν το κάνουν επίτηδες η όχι... Η κατάρα της πλατείας ήταν συχνά-πυκνά οι ρήτορες που χρησιμοποιώντας αυτό το λεξιλόγιο-οπλοστάσιο έδιωχναν τον απλό κόσμο από κοντά τους.

Σε αυτό τον καινούριο κόσμο που ονειρευόμαστε, είπε κανείς ότι θα σταματήσουν να υπάρχουν οι αναλφάβητοι, οι απόφοιτοι δημοτικού η γυμνασίου και οι απόφοιτοι λυκείου? Ο καινούριος κόσμος αυτός θα κατοικείται μόνο από μορφωμένους με κλασσική παιδεία? Σίγουρα όχι. Ο κόσμος που ονειρευόμαστε θα έχει μέσα και την γιαγιά μας και τον παππού μας, και τον θείο μας τον καθηγητή, αλλά και το παιδί μας. Και τον γείτονα που σκάβει μια ζωή για να ζήσει...

Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν ξέρουν λέξεις όπως "λούμπεν", "μόρφωμα", "νομοτέλεια" και "σεισάχθεια". Υπάρχουμε! (LOL!)

Η άγνοια όμως αυτή δεν τους καθιστά σε τίποτα "λιγότερους" η "μη κοινωνούς" κάποιας "ιδανικής" αλήθειας.

Ο καθένας μας ζει την δική του αλήθεια. Η πορεία μας μέσα από τη ζωή θα φέρει την γνώση και τη σοφία. Κάποιοι μπορεί να την αποκτήσουν και στα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής τους, κάποιοι ίσως δεν προλάβουν ούτε αυτό. Δεν πειράζει.

Σημασία έχει αυτό που ονειρευόμαστε, αυτός ο καλύτερος και σωστότερος τρόπος ζωής, να είναι κάτι που το νιώθουμε μέσα στην καρδιά μας. Κάποιοι μπορεί να το ένιωσαν στην πλατεία, ανάμεσα στους συνανθρώπους τους, άλλοι όταν ακούσαν ένα τραγούδι. Και άλλοι όταν διάβασαν ένα κείμενο η είδαν μια ταινία. Δεν έχει σημασία.

Αυτός ο "καλύτερος κόσμος" θα είναι φτιαγμένος από όλες αυτές τις μικρές, αλλά δυνατές αλήθειες που νιώθει ο καθένας μας. Όχι μόνο από κάποιο βιβλίο που έγραψε κάποιος χιλιάδες χρόνια πριν, αλλά από αυτές που νιώθουμε όλοι, καθε μέρα.

Υπάρχουν τόσοι δρόμοι προς την αλήθεια, όσοι υπάρχουν και άνθρωποι. Μην το ξεχνάμε αυτό.