Ένα χωριό που το λένε "Μπουτσούνι"

(Αναδημοσίευση από το blog του Μπουτσουνιού)

 

Ένα χωριό που το λένε "Μπουτσούνι"

Όταν ήμουν μικρός, στο δημοτικό, αλλά και στο γυμνάσιο, συχνά άκουγα τους συμμαθητές μου να λένε για τα σαββατοκύριακα η τα καλοκαίρια που πέρασαν η θα περνούσαν στο "χωριό".  Βλέπετε η πλειοψηφία, αν  όχι όλα τα παιδιά, είχαν τουλάχιστον ένα γονιό η και τους δύο με καταγωγή από κάποιο χωριό της Κέρκυρας. Κάποια "νόνα", κάποιο σπίτι πατρικό, η "χτήμα", περιβόλι, ελιές... Καμιά φορά αισθανόμουν λίγο μειονεκτικά, γιατί εγώ δεν είχα τίποτα από όλα αυτά. Ο πατέρας μου από Πειραιά, η μάνα μου από Αγγλία, το "χωριό" ήταν κάτι που δεν το έζησα ποτέ. Παιδί της πόλης από κάθε πλευρά. Κάποιες φορές πήγαινα με φίλους η συμμαθητές, στο δικό τους χωριό κι έπαιρνα μια γεύση...

Θερισμός στο Σιδάρι δεκαετία του '60. Από slides της Άντζελας Παπαγεωργίου

Μεγαλώνοντας (κι ωριμάζοντας θα τολμούσα να πω) άρχισα να λαχταρώ σε στιγμές, αυτό που πιστεύω πως είναι η απλή και τίμια ζωή του χωριού. Πρωινό ξύπνημα, κόπος, ιδρώτας, καθαρός αέρας, η καλλιέργεια της τροφής, η επαφή με τη φύση. Αλλά και κοινωνικές σχέσεις πιο στενές, πιο απλές και καθημερινές. Στο χωριό οι κάτοικοι συνεργάζονται και μοιράζονται τον φόρτο της καλλιέργειας αλλά και τις χαρές και τις λύπες της ζωής.

Πίνακας του Gareth Davies

Και να που τώρα στα 44 μου, αναπάντεχα, ζω κάτι από αυτό που ονειρευόμουν. Απέκτησα κι εγώ επιτέλους ένα "χωριό"! Το χωριό μου είναι μικρό, αλλά κάθε μέρα σχεδόν οι κάτοικοι του πληθαίνουν. Στο χωριό μου μαζευόμαστε και κάνουμε δουλειές μαζί, κοπιάζοντας κι ιδρώνοντας παρέα. Στο χωριό μου κατά τη διάρκεια της δουλειάς, γίνονται συζητήσεις πολιτικές, φιλοσοφικές και κάθε λογής άλλες. Στο χωριό μου κάθε μέρα που περνά νιώθουμε πως γνωρίσαμε ο ένας τον άλλον, λίγο καλύτερα ακόμα. Στο χωριό μου μετά την δουλειά, καθόμαστε και τρώμε όλοι μαζί, φαγητά που έχουμε φτιάξει ο καθένας. Πίνουμε κρασάκι, γελάμε, σχεδιάζουμε για το μέλλον. Ελπίζουμε.

Το χωριό μου το λένε "Μπουτσούνι".

Συγκομιδή ελιάς στο "χωριό" μου!

Τίποτα δεν πάει χαμένο

Γεύμα στο χωριό! Η καλή παρέα και και ο κόπος που προηγήθηκε αυξάνουν τη γεύση του φαγητού στο maximum!

Ελπίζουμε

 

 

Tzitzitzitzitzi....

Γυρνώντας από το μπάνιο σήμερα, κάναμε μια μακρινή σχετικά διαδρομή από τους Βιταλάδες ως τον Πέλεκα, για φαγητό, όλη μέσω των «πίσω» δρόμων του επαρχιακού δίκτυου πος αποφυγή κίνησης. Ήλιος, ελιές, ξέρα χόρτα, στροφιλίκια.

Δυο τρία σχεδόν εγκατελλειμένα χωριά στη διαδρομή, σκουριασμένα κάγκελα εναλάσσονται με φρεσκοβαμμένες πόρτες και φράχτες, καλαμπόκια σε σειρές να «ψήνονται» στον ήλιο, εδώ και κει μια γάτα νωχελικά κινείται στην άκρη, κατά τα άλλα ησυχία…

Εεε.. ησυχία είπα? χμ.. κάθε άλλο…

τι εύκολα ξεχνά κανείς τους ήχους που δεν περνούν το «κατώφλι» θορύβου… αλήθεια θυμάται κανείς το «κατώφλι» από το βιβλίο της ψυχολογίας της Γ’ Λυκείου?

Ξέχασα τα τζιτζίκια.

Από την αρχή μέχρι το τέλος της διαδρομής με μικρές εξαιρέσεις τα σημεία που υπήρχαν συγκεντρωμένα περισσότερα σπίτια, η βουή από τα τζιτζίκια, ασταμάτητη…

Είναι εύκολο, τουλάχιστον για μας, να μη δίνουμε σημασία στον ήχο αυτό, που αποτελεί σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού…

Κάνω μια μικρή παρένθεση (γιατί αλλού το πάω…) να μοιραστώ δυό ενδιαφέρουσες τζιτζικοιστορίες μαζί σας…

Πριν μερικές μέρες πήγα στην παράσταση χορού με θέμα την Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που διοργανώθηκε από τη σχολή χορού Fuego. Συμμετείχε η κόρη μου ως χορεύτρια (στο ξεκίνημα της!) . Η παράσταση ήταν υπέροχη, όχι μόνο τα κομματια που χόρεψε η μικρή, αλλά όλα μουσική, στίχοι ιδέες και χορογραφίες ήταν όλα πολύ ευρηματικά κι ευχάριστα…

Η παράσταση έγινε στο θέατρο Ρένα Βλαχοπούλου το μικρό θέατρο με την ξύλινη εξέδρα μέσα στο δάσος του Μον Ρεπό. Βέβαια είχε τζιτζίκια. Δεν θα έλεγα ότι ήταν ο χαμός που ακούσαμε σήμερα, αλλά είχε. Και με το που ξεκίνησε η παράσταση σταμάτησαν όλα.

Ήταν τόσο ξαφνικό που μείναμε να αναρωτιόμαστε μήπως ακούγαμε κάτι άλλο, κάποιο βόμβο της μικροφωνικής κι ήταν αυτό που σταμάτησε… αλλά όχι, ήταν τα τζιτζίκια. Και σταμάτησαν όλα.

Αρκετά χρόνια πριν, η μητέρα μου δούλευε  στο CV TRAVEL, ένα γραφείο τουρισμού γνωστό για τους ποιοτικούς και VIP πελατες του. Υπουργοί, καλλιτέχνες, στελέχη επιχειρήσεων, συγγραφείς και πολλοί άλλοι συμπληρώνουν το πλούσιο και κυρίως απαιτητικό πελατολόγιο του…

Ένας τέτοιος απαιτητικός κύριος λοιπόν, πριν μερικά χρόνια παραπονέθηκε για…τα τζιτζίκια!! Έκαναν λέει τόσο πολύ θόρυβο, που όχι μόνο δεν μπορούσε να κοιμηθεί αλλά ήταν σίγουρος ότι δεν θα μπορούσε να ευχαριστηθεί τις διακοπές του, και απαίτησε να του αλλαξουν τόπο διακοπών και ζήτησε και αποζημίωση…

Τι να πει κανείς…

By the way...

"The sound of the cicada love song can be deafening. In fact, it's the loudest song known in the insect world. Some species of cicadas register over 100 decibels when singing. Only males sing, trying to attract females for mating. Cicada calls are species-specific, helping individuals locate their own kind when different kinds of cicadas share the same habitat."

Επιστρέφω όμως στα τζιτζίκια της σημερινής διαδρομής…

Όταν είμασταν μικρά, πιστεύω μια από τις πρώτες αναμνήσεις κι εντυπώσεις που μένουν είναι αυτή η περίεργη αίσθηση ότι ο ήλιος και το φεγγάρι μας ακολουθούν όπου κι αν πάμε…δεν το έχετε σκεφτεί όλοι? (Αχ πείτε ναι και πως δεν είμαι ο μόνος περίεργος…!)
Είτε σε αυτοκίνητο, είτε με τα πόδια, σε κάθε βόλτα ο ήλιος και το φεγγάρι εκεί στο ίδιο σημείο στον ουρανό… αναρωτιόμουν αν μπω σε ένα αεροπλάνο και φύγω πολύ γρήγορα, πάλι θα με προλάβει?

Ε λοιπόν αυτή την αίσθηση είχα σήμερα με τα τζιτζίκια. Πηγαίναμε με 60-70 χαω, τα τοπία εναλάσσονταν, σίγουρα δεν μας ακολουθούσε ένα σμήνος από τζιτζίκια (κοίταξα…) αλλά ο θόρυβος παρέμενε σταθερά ο ίδιος, με κάποιες αυξομειώσεις στην ένταση…και με συχνούς «συντονισμούς» όταν σαφώς τα τζιτζίκια των διπλανών ελαιώνων έπιαναν κάποια αρμονική όλα μαζί…

Και σκέφτηκα πως έτσι όπως ο ήλιος, το φεγγάρι και τα τζιτζίκια μας ακολουθούν όπου πάμε, λουζώντας μας με ζέστη και φως ο ένας, ασημένια λάμψη και ρομαντική μελαγχολία η άλλη, η απλά good old summer feelings όπως τα τζιτζίκια, έτσι αν είμαστε τυχεροί κι αν έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή, μας ακολουθεί στη ζωή και η αγάπη, λούζωντας μας κι αυτή με το ιδιαίτερο της φως… πάντα εκεί, σταθερή στο ίδιο σημείο.

Η αγάπη...

Communication breakdown...

Ο εκπληκτικός και πολυ αγαπημένος μου Jeff Healy στο Communication breakdown των Led Zeppelin...

Αυτό για να επανορθώσω για την έλλειψη "επικοινωνίας" τον τελευταίο μήνα.

Ήταν το λιγότερο "περίεργος" αυτός ο μήνας που πέρασε...

Οι τελευταίες μου αναρτήσεις, όπως και ο χρόνος μου εκείνες τις μέρες αναλώθηκαν σε "προεκλογικές" εκφράσεις, λόγω υποψηφιότητας.

Το εκλογικό αποτέλεσμα πρέπει να ομολογήσω ότι με απογοήτευσε πολύ. Και σε ένα βαθμό με σοκάρισε... Όχι το ποσοστό των Πειρατών, αυτό πιστεύω ήταν αναμενόμενο με την πόλωση που υπήρχε.

Αλλά η "μνημονιακή" μειοψηφία, πλειοψήφισε...

Γιατί?

γιατί οι αντίθετες φωνές δεν έχουν συσπειρωθεί, δεν βλέπουν το δάσος παρά μόνο ο καθένας το δικό του δέντρο....

Χθες το βράδυ γυρνούσαμε από την γιορτή του τέλους της κατασκήνωσης της κόρης μου. ΄Ηταν μια κουραστική βραδιά, κάνει και φοβερή ζέστη αυτές τις μέρες, άργησε και ο επίσκοπος οπότε καθυστέρησε η γιορτή, φύγαμε από τη Μεσογγή κατά τι 23.00 με δυο κουρασμένα παιδιά στο πίσω κάθισμα. Μετά το Πέραμα, είχε πανηγύρι. Το πανηγύρι γίνεται στο χώρο του πάρκινγκ. Το οποίο σημαίνει ότι όλοι όσοι πάνε στο πανηγύρι με το αυτοκίνητο τους δεν είχαν που να παρκάρουν, οπότε παρκάρουν δεξιά κι αριστερά στο δρόμο, τον δρόμο ο οποίος συνδέει το νότιο συγκρότημα με την Κέρκυρα...
Βρεθηκαμε λοιπόν σε μια ουρά, όλοι σταματημένοι, λεωφορεία πούλμαν γεμάτα τουρίστες, ντιρουριρου στη διαπασών, τσίκνα, κάποιοι διασκεδάζουν, άλλοι ταλαιπωρούνται, στα αρχίδια μας όλα, είμαστε Έλληνες κι έχει πανηγύρι, άλλωστε για τα πανηγύρια είμαστε...

Και η διαπίστωση-κερασάκι στην τούρτα, από το κυνικό μου έτερον ήμιση: "Όλοι αυτοί είναι που ψήφισαν Σαμαρά και ΠΑΣΟΚ..."

Οκ ίσως είναι λίγο εικασία, αλλά φοβάμαι πως δεν είναι μακριά από την αλήθεια....

Τι σκέφτηκα τώρα...

Λοιπόν τον τελευταίο καιρό συχνά ζητάω του γιού μου, να μου δώσει ένα πατατάκι, η ένα ποπκορν η κάτι τέτοιο, κι αυτός παιδί ον, λέει  "όχι!"
Τότε εγώ δοκιμάζω άλλη τακτική. Του λέω "Θα μου δώσεις αυτή την πατάτα η αυτή?" Κι αυτός εννιά στις δέκα μου δίνει τη μια από τις δύο...

Την ίδια τακτική εφάρμοσαν και οι powers that be στις περασμένες εκλογές. Αντί να μας αφήσουν να σκεφτούμε τι πραγματικά θέλουμε, μας πάσαραν δυο επιλογές. Αυτό η εκείνο. Μνημόνιο ή δραχμή.
Ευρώ ή τρόμος. Κι εμείς (λέμε τώρα) το χάψαμε...

Να επισημάνω ότι τώρα που, ας γελάσω, έχουμε κυβέρνηση, μας προετοιμάζουν πιο πολύ από ποτέ για έξοδο? και η τρομοκρατία συνεχίζεται... η θα γίνουμε τελείως άβουλα θύματα, σεξ-φαί-σκατά και ύπνος, η ποιός ξέρει τι θα πάθουμε...

ρε δεν πα να...

Λέτε να δούμε τον Σαμαρά αλά Μοσέ Νταγιάν? Να χαρώ πρωθυπουργό... αι σιχτίρ!

Λοιπόν για να αλλάξουμε λίγο κλίμα ας δούμε τον συμπαθή μου, συγχωρεμένο Jeff Healy και τι κάνει με την κιθάρα του, όντας και τυφλός ο άνθρωπος...





Έλλειψη επικοινωνίας λοιπόν. Χαρακτηριστικό της εποχής μας. Όπως το κάθε τι το οποίο αποκτά μαζικότητα, χάνεται η ποιότητα... μήπως τελικά εκεί είναι και το μυστικό?

Έχουμε δυνατότητα επικοινωνίας μεγαλύτερη και γρηγορότερη από ποτέ, αλλά τη χρησιμοποιούμε σωστά?

Γράφουμε, copy,paste,copy,paste, αναρτούμε, κοινοποιούμε, ιδέες, έκφραση, αλήθειες,ψέμματα, αισθήματα, λόγια μεγάλων γυναικών και ανδρών, στίχους, τραγούδια που μας εκφράζουν λιγότερο η περισσότερο, εικόνες αποφθέγματα...

Πετάμε μέσα από τα "παράθυρα" μας, μηνύματα "message in a bottle" με την ελπίδα πως κάποιοι θα τα βρουν, για κάποιους θα έχουν σημασία, αλλά χάνονται μέσα σε μια καταιγίδα άχρηστης πληροφορίας, ένα τυφώνα από εικόνες, μια πλημμύρα αποφθέγματα, μια χιονοστιβάδα χιούμορ, με λάθος αποδέκτες...

Τι είναι όλα αυτά όμως, χωρίς πραγματική επαφή? χωρίς ένα κοίταγμα στα μάτια, ένα άγγιγμα?


Τι είναι ένα message in a bottle αν δεν το βρει ποτέ κάποιος?

Τι είναι μια λάμπα αν δεν τη συνδέσεις με το ρεύμα?

Τι είναι ο άνθρωπος χωρίς ένα άγγιγμα...




Τον τελευταίο καιρό περνάει από το σπίτι μας μπροστά ένα άλογο. Συνήθως το καβαλάει μια κοπέλα. Το άλογο είναι ψηλό και όμορφο (κι η κοπέλα δεν πάει πίσω) Ο συνδυασμός των δύο όμως δεν ξέρω έχει κάτι το απίστευτα, εντυπωσιακά όμορφο... Δεν μπορείς παρά να κοιτάξεις, να θαυμάσεις.

Poetry in motion...

Κάθε φορά που τους βλέπω νιώθω σαν κάποιος φτωχός κακομοίρης χαρακτήρας του Σαίξπηρ. Συνήθως με πετυχαίνει κι ημίγυμνο, με την κοιλίτσα και τις τρίχες έξω, να ποτίζω η να κλαδεύω τον κήπο. Και ξαφνικά περνάει η τελειότητα και θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί...

χαχαχα... ε ρε κολλήματα που έχει ο κόσμος...τα έχω παίξει....

Προχθές εκλεισα και τα 45. Από δω και στο εξής λέω να είμαι πιο γκρινιάρης. Θα μου πάει λέτε?