Σε θυμάμαι.
Θυμάμαι να σε συναντώ στα σκαλάκια του μαγαζιού των γονιών σου. Σου έριχνα ένα κεφάλι ακόμη και στο σκαλί που ήσουν πάνω, αλλά είχες μια απίστευτη ικανότητα να με κάνεις να μου κόβονται τα γονάτα και να με φέρνεις στο ύψος σου...
Θυμάμαι να σου γράφω γράμματα καθημερινά διατηρώντας την επαφή πέρα από την απόσταση.
Θυμάμαι να νιώθω πως ζω μόνο όταν είμαι μαζί σου.
Θυμάμαι να ενθουσιάζομαι στην ιδέα πως με αγαπούσες, έκανα χρόνια να το πιστέψω...
Θυμάμαι μια βόλτα στην πόλη μαζί σου, που σίγουρα σήμαινε πολύ περισσότερα για μένα από ότι για σένα.
θυμάμαι την πρώτη φορά που περπάτησα μαζί σου, έτσι απλά, σα να ταν κάτι το καθημερινό...
Θυμάμαι μετά που ερωτεύτηκα την αδερφή σου, αλλά με κράτησε σε απόσταση, όσο femme fatale κι αν την ήθελα στο μυαλό μου.
Θυμάμαι που σου έσπασε το δαχτυλίδι κι ήρθες να στο φτιάξω. Κρατούσα το χέρι σου για να το δοκιμάσεις κι έτρεμα μέσα μου. Ήσουν ένα μικρό πουλί λαβωμένο κι ήθελα να σε προστατέψω.
Θυμάμαι να μην μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα. Και τελικά να επιβιώνω.
Θυμάμαι να σου γράφω γράμματα και πάλι, αυτή τη φορά το καθένα με 454 λέξεις όσα και τα χιλιόμετρα που μας χώριζαν... δεν μου απάντησες ούτε μια φορά.
Θυμάμαι να μου λες για κάποιον άλλον, κι εγώ να μη σε πιστεύω.
Θυμάμαι ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και μια Πρωτοχρονιά χαμένη στον έρωτα.
Θυμάμαι να κλαίω από την Αθήνα ως την Πάτρα.
Θυμάμαι να σε φιλώ σε ένα παγκάκι στον κήπο μου. Ήσουν το πιο όμορφο λουλούδι μέσα του.
Θυμάμαι ένα αγωνιώδες τηλεφώνημα
Θυμάμαι μια νύχτα με φεγγάρι στην παραλία.
Θυμάμαι κάθε σου αναστεναγμό.
Θυμάμαι πως ψήλωσα μια μέρα 10 πόντους.
Θυμάμαι πως με έκανες να νιώθω.
Θυμάμαι που αργούσα κάθε μέρα στη δουλειά γιατί η αγκαλιά σου είχε κάτι το μαγνητικό κι εγώ ήμουν σίδερο...
Θυμάμαι κάποια τραγούδια που δεν μπορώ να ακούσω χωρίς να σκεφτώ εσένα...και μόνο εσένα.
Θυμάμαι όλα αυτά που θύμισες κι όλα αυτά που μου έμαθες.
Θυμάμαι πως με έκανες να γελώ.
Θυμάμαι όμως και τραγούδια που με έκαναν να κλαίω για σένα.
Θυμάμαι να κουρνιάζεις στην αγκαλιά μου ντάλα καλοκαίρι, και να μη ζεσταίνομαι.
Θυμάμαι πως με δρόσιζες και με ζέσταινες μαζί...
Θυμάμαι να σε χαζεύω να μπαίνεις στην θάλασσα, φιγούρα ονειρική, και γύρω η θάλασσα με διαμάντια να διαγράφει το μαγικό του κορμιού σου.
Θυμάμαι να μπαίνω σε βιβλιοπωλεία και τα βιβλία να μου ψιθυρίζουν το όνομα σου...
Θυμάμαι να κλείνεις τα μάτια σου όταν σε είχα αγκαλιά, και να ξέρω πως με βλέπεις πραγματικά...
Θυμάμαι πως ένιωθα ότι αξίζαμε ον ένας τον άλλον..
Θυμάμαι αμέτρητες όμορφες στιγμές έρωτα που έζησα στη ζωή μου.
Θυμάμαι εσένα.
"Όποιον ερωτευτήκαμε, τον ερωτευτήκαμε κατά κάποιον τρόπο παντοτινά. Γιατί, όπως λέει ο Σεφέρης, ο έρωτας αποσβολώνει το χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί σημερα να μην τον ανεχόμαστε, να μην μπορούμε να μας πιάσει το χέρι, να μη θέλουμε ούτε να πλησιάσει.
Όμως, όπως και να έχει καταντήσει σήμερα ένας τέως αγαπημένος, πάντοτε θα φέρει μέσα του εκείνον που υπήρξε κάποτε η ζωή μας κι ο θανατός μας, πάντοτε θα φέρει τις ώρες και το περιβάλλον που μας συντάραξε και που μας μεταμόρφωσε ισόβια.
Γιατί ο καθένας μας, και όσο διαρκεί η ζωή του, είναι ένα ενιαίο σύνολο, περιέχει όλα τα πρόσωπά του, όλους τους εαυτούς που διάβηκε για να φτάσει απ' την ώρα της γέννησης του στην ώρα του θανάτου του.
Τίποτα και κανένας απ' όσα και όσους υπήρξε δε θα του αφαιρεθεί. Κι εκεί, μέσα του, στο ενιαίο του σύνολο που χτίζει ως το θάνατο το πρόσωπό του, θα κρύβεσαι και θα υπάρχει διαρκώς κι εκείνη η δική μας συγκλονιστική ιστορία μαζί του.
Δε θ' αποσπασθεί ποτέ΄ακριβοπληρωμένη εικόνα κάτω από τα παλίμψηστα, που όμως υπάρχει. Πονάει, γιατί δεν πονάει μόνο για εκείνο που συνέβη, αλλά, κυρίως, για εκείνο που παραλίγο να συμβεί."
Από το ββλίο "Το φάντασμα της αξόδευτης αγάπης" της Μάρως Βαμβουνάκη
(Εγώ: Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο)
Γιακουμής ο Νταλικιέρης
Οι περασμένοι έρωτες μοιάζουν να ανήκουν στο παρελθόν, αλλα με κάποιον τροπο ειναι παρόντες... Γραμμένοι στην ψυχή μας, παλίες αγαπημένες θύμησες ... παίζοντας ο καθένας το δικο του ρόλο στη δημιουργία της μνήμης και της ανάμνησης... Κάθε ερωτας ένα λιθαράκι στο μονοπάτι της ζωής όπου βαδίζουμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή