Σάββατο, Ιανουαρίου 13, 2018

Όπως πέφτει ένα φύλλο...





Για να μην κλαίς που χουν οι φίλες σου και συ δεν έχεις...

Σαρκαστικός, εριστικός, μελωδικός, συχνά κιτς, αλλά αυτο το κιτς το "πάρε να'χεις", ευαίσθητος και συνάμα τραχύς, ακραίος που δοκίμαζε μόνιμα τα όρια, και τα ξεπερνούσε, πολλοί τον αγάπησαν και πολλοί δεν τον άντεχαν...

Αν ήταν αρχαίος Έλληνας σίγουρα θα πρωταγωνιστούσε σε κωμωδίες του Αριστοφάνη, αν δεν έγραφε ο ίδιος και καλύτερες... και πιθανώς σαν άλλος Σωκράτης θα αναγκαζόταν να πιει το Κώνειο η στην καλύτερη να εξοστρακιστεί, όταν για πολλοστή φορά θα πατούσε τον "κάλο" κάποιου Αρχαίου "Νταλάρα"...

Τώρα που το σκέφτομαι την συχνή έκφραση "άσε μας ρε Νταλάρα" την χρωστάμε μάλλον σε αυτόν...

Ο Τζίμυς, ο Τζιμάκος, Ο Πανούσης, ειδικά το δεύτερο δεν υπήρχε περίπτωση να το ακούσεις και να μην ξέρεις σε ποιον αναφέρεται..

Τον καθένα μας σίγουρα θα τον άγγιξε με διαφορετικό τρόπο, εμένα που ήμουν στην εφηβεία μου τότε παντως το πρώτο μου άκουσμα του ήταν αυτό




Εξόχως ευαίσθητο και αληθινό, μελωδικά "μινόρε" κι αληθινά λυπητερό, εξέφραζε πλήρως κι από κάθε άπoψη την απελπισία μιας γενιάς... μιας γενιάς που ονειρευόταν άλλα και παράλληλα ένιωθε να σπρώχνεται χωρίς οίκτο σε μια πορεία, όμοια με όλων, σε μια μηχανή του κιμά, που λέγεται "καθώς πρέπει κοινωνία"... μια γενιά που μάλλον όπως και οι προηγούμενες αντιμετώπιζε τις επιταγές των "μανάδων" και των "πατεράδων" της, ως ένα μάτσο συντηρητικές μαλακίες.

Νομίζω μόνο άλλο ένα τραγούδι ξέρω το οποίο να εκφράζει έτσι τον πόνο και την απελπισία αυτής της γενιάς που ήθελε να αντισταθεί αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο να το κάνει αποτελεσματικά κι αυτό θα ήταν του Μηλιώκα το "Για το καλό μου"...




Χρόνια αργότερα θα κυκλοφορούσε στο Ιντερνετ εκείνο το γράμμα παραίτησης του Τζιμάκου από την Εθνική Τράπεζα. Προφανώς λοιπόν τα είχε ζήσει όλα αυτά στο πετσί του...σε κάποιο βαθμό.

Το επόμενο μου σταθερό άκουσμα του θα ήταν σε κασσέτα βέβαια το Live στο Κύτταρο η αλλιώς και Hard Core.

Η Σουζάνα, η πουτάνα η ζωή, το σεξ-φαί -σκατά και ύπνος ήταν σκληρές αλήθειες κι ο Τζιμάκος τα λόγια του δεν τα μάσαγε... έλεγε πιστεύω όλα αυτά που οι περισσότεροι μας σκεφτόμασταν, αλλά λίγοι θα τολμούσαν να εκφράσουν... τουλάχιστον έτσι!



Και μετά? "Κάγκελα παντού..." Ενας δίσκος (ακόμη ήταν δίσκοι τότε) που και πάλι θα έπιανε διάφορα θέματα της ελληνικής "πραγματικότητας" και θα τα ξεφτίλιζε όπως, για μένα, τους άξιζε...

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι

Όλο εμένανε σηκώνει
να πω μάθημα η δασκάλα
θα τη σφάξω σαν κουνέλι
και θα βγω να παίξω μπάλα

Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού
και τα μυαλά στα κάγκελα
του αόρατου εχθρού

Βούλγαροι, Βούλγαροι, 
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες

Είμαστε η αδικημένη
γενιά του εξήντα
δίχως κατοχή και πείνα
χωρίς ρετσίνα

Τα μπούτια σου Μαρία
σκοπιά καψιμί αγγαρεία

Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι

Μια ζωή παρουσιάστε
σαν εκπαιδευμένος σκύλος
εγώ δε θα πάρω άλλο
φχαριστώ δεν είμαι φίλος

Η ελληνική πραγματικότητα σε  5 στροφες ενα κουπλε κι ενα ρεφραιν...




Δεν θα τον λιβανήσω άλλο... να 'ναι καλά εκεί που πήγε, μαζί με τις άλλες μορφές του ελληνικού ροκ...στη μεργάλη συναυλία στομ ουρανό...

Χέντριξ και Καζαντζίδης 10000 watt να κλάσουνε πατάτες οι μπάτσοι και τα ΜΑΤ...

  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου