Frère Jacques...

Αδερφέ Ζακ, πέρασε κιόλας μια βδομάδα και μια μέρα από την ώρα που άφησες τον (πραγματικά) μάταιο τούτο κόσμο...

Με το πέρασμα σου, έδωσες το έναυσμα για έναν ακόμη διαδικτυακό και μηντιακό πόλεμο, μεταξύ... αυτών, κι... εμάς...

Παρόλο αδερφέ, που τα τελευταία χρόνια κάνω μια προσπάθεια συνειδητά να μην ανακατεύομαι σε τέτοιου είδους διενέξεις, γιατί τις βρίσκω ψιλοάσκοπες, δεν το απέφυγα, ούτε διαδικτυακά ούτε διαπροσωπικά.

Άκουσα κι εγώ τα γνωστά "καλά να πάθει" και άλλα του στυλ "όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρων οι κότες..."

Δεν σε ήξερα αδερφέ, μα τώρα η ζωή σου, έχει γίνει ένα είδος πρωτοσέλιδο, έστω και παροδικά, και το διαδίκτυο γέμισε φωτογραφίες σου. Έγινε κι εσύ ένα household name που λένε κι οι Άγγλοι, κέρδισες τα "15 λεπτά φήμης" που σου υποσχέθηκε ο Andy Warhol...

Τι να το κάνεις όμως? έτσι κι άλλιώς μια παρουσία την είχες στους χώρους σου, ήσουν γνωστός κι αγαπητός... Ε κι αν ήσουν και λίγο ταλαιπωράκι και προβληματισμένος, συμβαίνουν αυτά, και δη στον lgbtq και "αναρχοκαλλιτεχνικό" χώρο...

Πάω στοίχημα ότι σου άρεσε η τανία από την οποία βγήκε το πιο κάτω κλιπάκι, και συνιστώ σε όσους αναγνώστες μου δεν την έχουν να την δούν (Ζωή σε ανάποδη τροχιά)



Δε σε ήξερα που λες, και δεν με ήξερες κι εσυ μάλλον. Γράφω έδώ και κάτι χρόνια (δέκα για την ακρίβεια) σε κάτι μπλογκ. Κάπου είδα ότι έγραφες κι εσύ. Θα σε διαβάσω. (Σε διάβασα και τα λες μια χαρά...)

Ψάχνω για το μπλογκ σου, πέφτω σε ανάρτηση του Old Boy για σένα, για το θάνατο σου. Είναι καλός ο Old Boy, γερή πένα.

Δεν γράφω πολύ τακτικά τον τελευταίο καιρό αν και θα έπρεπε γιατί λειτουργεί πολύ ψυχοθεραπευτικά για μένα το γράψιμο. Το βρίσκω κάποιες φορές σαν μια ευκαιρία να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη....

Τις μέρες πριν τον τόσο άδικο χαμό σου, είχα γράψει κάτι για ένα από τα αγαπημένα μου θέματα, τα σκάφη και την θάλασσα. Φίλη αναγνώστρια μου ζήτησε να γράψω για τα τρεχαντήρια, και παράλληλα ήθελα να γράψω και για μια μαλακία, ένα κότερο ένος Ρώσου που μας είχε κατσικωθεί εδώ όλο το καλοκαίρι.

Μα ήρθε ο θάνατος σου αδερφέ Ζακ, και τα κανε όλα αυτά να φαίνονται τόσο ανόητα και άνευ ουσίας.

Δε σε ήξερα αδερφέ Ζακ, αλλά δεν έχει σημασία, στεναχωρήθηκα για το θάνατο σου.

Δε σε ήξερα αδερφέ, μά όπως υποψιαζόμουν από την αρχή έπεσες θύμα των χειρότερων στοιχείων της κοινωνίας μας... "ανθρώπων" που τρέφονται με τον πόνο του άλλου, με το αίμα του στο πεζοδρόμιο...Αυτοί που σε σκότωσαν το θέλουν για καθως πρέπει, μα είναι ρεμάλια και λωποδύτες του χειρότερου είδους... ανάξια μέλη του ανθρώπινου είδους... και λυπάμαι γιατί καθημερινά συντελούνται και περισσοτερα εγκλήματα στο όνομα της συγκάλυψης αυτών και των ομοίων τους...

Ο θάνατος σου ανέδειξε, για μένα τουλάχιστον, αλλά πιστεύω και για πολλούς άλλους το πόσο us and them είναι η κατάσταση... αλτρουισμός εναντίον ατομικισμού...

Δεν ήθελα να δω τα βίντεο αδερφέ Ζακ, αλλά δεν μπόρεσα να το αποφύγω... όπως και με δυσκολία αποφεύγω κάθε έξτρα νέο που αποκαλύπτεται γύρω από το θάνατο σου, κάνοντας τον με κάθε πληροφορία και χειρότερο, πιο απαίσιο, πιο διαπλεκόμενο, πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα της ασχήμιας που χαρακτηρίζει την γαμημένη κοινωνία μας...

Δε σε ήξερα αδερφέ Ζακ, αλλά ένα ξέρω στα σίγουρα.

Δεν θέλω να αφησω στα παιδιά μου έναν κόσμο σαν κι αυτό που σε κατασπάραξε.






The summer dying
September lives in flames
My youth lies bruised and broken
No happy ending to the game
Don't bother to tell me
I'll live on here just the same