Μικρόκοσμος και πάλι στο ClipartRadio

Ελπίζω όχι κάθε Σάββατο, αλλά προς το παρόν...Σάββατο!!

Πέρσι τέτοια εποχή ήταν που έγινε μια μακρόχρονη επιθυμία μου, αληθινή κι έγινα και πάλι ραδιοφωνικός παραγωγός!! Πάντα η περιγραφή αυτή με έκανε από μέσα μου να γελώ, μια και με τίποτα δεν θεωρούσα τον εαυτό μου τέτοιο... Για μένα ραδιοφωνικοί παραγωγοί είναι οι "γίγαντες" που άκουγα στην εφηβεία μου, ο Γιάννης Πετρίδης κι ο  Γιώργος Πήττας... και μερικοί άλλοι...εμείς, είμαστε απλές οδοντόκρεμες μπροστά σε αυτούς...

Θα παίζω ότι μου γουστάρει!

Τον Γιάννη δεν τον έχω γνωρίσει προσωπικά, τον Γιώργο όμως ναι, μέσω του διαδικτύου και αυτόν, και πέρσι στην πρώτη μου εκπομπή ήταν ακροατής και παρασκηνιακός σύμβουλος...
Είχα όμως τη χαρά πρόσφατα λόγω συνθηκών στη νέα μου δουλειά να ακούσω λίγο το Γιάννη και να μου μεταδώσει λίγο από τον άκρατο ενθουσιασμό του... ο άνθρωπος δεν παίζεται ειναι 78 χρονών και μιλάει και ασχολείται με την ίδια αγάπη, την ιδια χαρά για τη μουσική όπως πάντα... Μεγάλο πράγμα να αγαπας αυτο που κάνεις... και ειδικά αυτός που αγαπά όλες τις μουσικές!!

Αρκετά έχουν αλλάξει στη ζωή μου από πέρσι, και για να είμαι ειλικρινείς δεν ήμουν σίγουρος ότι θα έκανα πάλι εκπομπή, αλλά να που το "μικρόβιο" είναι ακόμη ζωντανό, το "αντιβιοτικό" που ήταν η περσινή σειρά εκπομπών απλά λειτούργησε σαν ενίσχυση και κάθε άλλο παρά το έβγαλε από το σύστημα μου...

Πριν χρόνια, είχα συναντήσει κάπου τυχαία, μια παλιά μου γνωστή, Γερμανίδα, και σε μια από αυτές τις χαρακτηριστικά κουλές συζητήσεις που κάνουν κάποιες φορές οι άνθρωποι που έχουν να βρεθούν καιρό, η γνωστή μου, μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως με θεωρούσε πάντα ένα παιδί, ακόμη κι ενήλικας που ήμουν της θύμιζα ένα μεγάλο παιδί...

Ε λοιπόν οι ραδιοφωνικές εκπομπές κάτι έχουν να κάνουν με αυτό, γιατί κι εγώ όταν τις ετοιμάζω και τις κάνω, συνήθως, όχι πάντα, σαν παιδί, ενθουσιασμένος νιώθω. Προφανώς και είναι ακόμη καλύτερα όταν ξέρω πως με ακούτε...

Σήμερα (χτες) ήμουν με μια φίλη στο αμάξι της και συζητούσαμε για κάποια ταινία σχετική με μουσική. Ο 10χρονος γιός της από το πίσω κάθισμα ξαφνικά ρωτάει: "Γιατί μιλάτε σαν εφηβάκια? Και του απάντησα γιατί μιλούσαμε για αυτά και ενθουσιαζόμασταν όταν είμασταν εφηβάκια και τώρα ακόμη έτσι νιώθει κάτι μέσα μας όταν έχουμε τέτοιες κουβέντες...

Ραδιοφωνική παραγωγός και αυτή βέβαια, έτσι εξηγείται...

Έτσι είναι, Σε κάποιους από μας, η μουσική και η σχετική ενασχόληση, ξυπνάει μέσα μας κάτι που συνήθως η καθημερινότητα καταφέρνει να κρατά θαμμένο... έναν ενθουσιασμό για τη μουσική, για τα τραγούδια, είτε είναι χαρούμενα, είτε λυπημένα, είτε καινούρια η παλιά, από αυτά που το άκουσμα τους σχεδόν μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, στα αισθήματα που νιώθαμε, τα λούκια που τραβάγαμε, που μας θυμίζουν τους χορούς που ρίχναμε η και κάποια δάκρυα που έτρεξαν...το soundtrack της ζωής μας...

Εμείς (και συγκαταλέγω κι εσάς σε αυτό το εμείς) που θα ακούσουμε με χαρά το καινούριο και με χαρά το παλιό, που θα χαρούμε αυτό το μοίρασμα των ακουσμάτων...

Όλο αυτό τον καιρό διάβασα και μερικά βιβλία ακόμα, έχω διάφορα ενδιαφέροντα να σας πω, σιγα, σιγα, ολα θα τα πούμε, τις βροχερες η και ξαστερες νυχτες του χειμώνα, παρεούλα...

σας περιμένω λοιπόν, σήμερα Σάββατο, 10 με 12 σε μια πρώτη εκπομπή του Μικρόκοσμου για το φετινό χειμώνα. Θα επισκεφτούμε τραγούδια που έουν ιστορίες να μας πουν , όπως αντίστοιχα κι αυτά έχουν ντύσει τη δική μας ιστορία...