Βόλτα στην παραλία μια συννεφιασμένη Δευτέρα..

Είναι κάτι μέρη που πάμε καμιά φορά και όλο πάμε στο ίδιο σημείο η μαγαζί, κι έτσι ποτέ δεν βλέπουμe τι έχει παρακάτω. Έτσι κι εμείς σημερα πήγαμε σε μια παραλία που πάμε σχετικά συχνά. Προσπεράσαμε το συνηθισμένο μας στέκι και περπατήσαμε παρακάτω, ως την άκρη.

Με βομβάρδισαν διάφορες εντυπώσεις και μου γέμισαν το μυαλό σκέψεις. Πρώτα από όλα το όλο μέρος φαινόταν να βρίσκεται ακόμα πιασμένο γερά από τα νύχια του χειμώνα. Εμείς που ζούμε σε τουριστικά μέρη ξέρουμε καλά τι σημαίνει αυτό. Τα ίδια μέρη που τόσο ζεστά, φιλόξενα και χαρούμενα φαντάζουν το καλοκαίρι, γίνονται γκρίζα και λυπηρά το χειμώνα. Κάποιες φορές και άσχημα, δεν βλέπονται...

Μετά τα σκουπίδια. Εντάξει τα ξεβράζει η θάλασσα (αλλά άνθρωποι τα έριξαν κι εκεί...) αλλά η παραλία ήταν γεμάτη με μπουκάλια νερού και μπύρας όρθια απομεινάρια από το πάρτυ της προηγούμενης βραδιάς. Κανείς δεν είχε το φιλότιμο να μαζέψει...

Παρακάτω προσπερνάμε ένα κτίριο όπου γίνονται εργασίες και τα μπάζα ξεχειλίζουν ως την αμμουδιά. Πιο κάτω ακόμα ένα ΕΚΤΡΩΜΑ το οποίο δεν περιγράφεται. Δεν είχα κάμερα κοντά αλλά θα προσπαθήσω με λόγια. Φανταστείτε ένα οικοδόμημα φτιαγμένο από ξύλα, τσιμέντο, τούβλα, πέτρες, λαμαρίνες με τις μπετοβέργες όχι μόνο να φαίνονται αλλά σε κάποια μέρη να έχει μόνο τον οπλισμό χωρίς τσιμέντο! Και το τσιμέντο να φαίνεται σαν να το εβαλε κάποιος με τα χέρια όπου έφτανε... Και όλο αυτό σε μία από τις πιο πολυσύχναστες παραλίες του νησιού.

Στο τέλος της παραλίας ήταν ένα εστιατόριο πάνω στα βράχια,εμφανώς εγκαταλελειμμένο με τους τοίχους να ξεφλουδίζουν και φύκια παντού... Τέτοια υπάρχουν μπόλικα παντού! Κι όμως πολλά από αυτά μέχρι το καλοκαίρι θα έχουν φάει ένα χέρι χρώμα, ένα σκούπισμα κα ένα σουλούπωμα και θα αποτελέσουν τόπο ευχάριστων διακοπών και αναμνήσεων για κάποιους.

Ο μικρός μου έπαιζε ανέμελος παίρνοντας πέτρες και πετώντας τες στη θάλασσα που άφριζε φουσκωμενη. Τον κοίταζα και σκέφτηκα εκείνο το "Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι". Όχι ότι είναι "πτωχός τω πνευματι" ο καημένος αλλά τουλάχιστον δεν ξέρει τίποτα από τα εξής:

- Δάνεια
- Επιταγές
- λογαριασμοί
- τόκοι
- πιστωτικές κάρτες
- οικονομική κρίση
- spreads
- κερδοσκόποι
- κινητά τηλέφωνα
- τράπεζες
- κλπ, κλπ, κλπ...
για να μην πω βέβαια για τα μεγάλα όπως:
- AIDS
- πόλεμοι
- πετρέλαιο
- γενοκτονίες
- όλα τα κακά του κόσμου

Γιαυτό λοιπόν και είναι ευτυχισμένος. Δεν ξέρει. Εμείς κι αν ακόμη κλείναμε τα αυτιά μας σε κάθε νέο από δω και στο εξής, πότε δεν θα ανακτούσαμε αυτήν την ηρεμία και την ανεμελιά. Αυτό είναι το τίμημα του να μεγαλώνεις και να σκέφτεσαι...

Πολλοί από μας ίσως προσπαθούν να προστατέψουν τα παιδιά τους από αυτή τη γνώση. Φαίνεται κρίμα να τους αφαιρέσεις αυτή τη φυσική ευτυχία με την οποία γεννιούνται.
αααχχχχ... (βαρύς αναστεναγμός)

Η σκέψη μου γύρισε και στο κλασσικό θέμα των ημερών. Ευρώπη εναντίον Ελλάδος. Κατηγορούμαστε ότι είμαστε λαός σπάταλος, ότι ζούσαμε πέραν των δυνατοτήτων μας, ότι χρεωκοπήσαμε την χώρα. Είναι εύκολο για κάποιους να κάνουν γενικολογίες. Ναι, πολλοί από μας έπεσαν θύματα του νεοπλουτισμού, του έυκολου, έστω και δανεικού, χρήματος. Κάποιοι λίγοι όμως καταχράστηκαν τεράστια ποσά τα οποία καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς. Ποσά τα οποία εμείς δεν τα έχουμε δει ούτε στα πιο άγρια όνειρα μας...

Είδα αυτή την παραλία σήμερα σαν ένα μικρόκοσμο της Ελλάδας. Άναρχη δόμηση, σκουπίδια, γεμάτη φύκια και κάτω από ένα γκρίζο ουρανό. Σε λίγο καιρό θα λάμψει ο ήλιος και θα τυφλώσει τους τουρίστες τόσο όσο χρειάζετε για να τους φαίνεται παράδεισος. Άλλωστε όταν ο ήλιος σου λείπει τόσο (μ.ο.ηλιοφάνειας Γερμανία 1000 ω./έτος- ελλάδα 3000!!) δέχεσαι και κάποια μειονεκτήματα...

Θυμήθηκα και για κάποιο λόγο το φοβερό αυτό τραγούδι. Ο Τζιμάκος είναι από τους λίγους που έχουν πιάσει πολύ καλά τον παλμό της Ελλάδας... Σας το αφιερώνω...